Berichtdoor Lux » za 13 maart 2010, 23:00
Waarom zou je niet meedoen aan het bevolkingsonderzoek? (deel 2)
In mijn vorige posting gaf ik mijn eerste argument: op gezonde lichamen worden methodes toegepast die mogelijk schadelijk zóuden kunnen zijn, om te voorkomen dat je ziek wordt. Vrouwen die al meerdere keren een mammografie hebben laten doen en bij wie op een gegeven moment kanker wordt aangetoond, kunnen zeggen ‘het is maar goed dat ik die mammo’s heb laten doen, anders was ik er nu misschien niet meer’. Maar zolang niet aangetoond is dat de straling 100% veilig is (en dokters gewoon toegeven dat het mogelijk schadelijk is), zou je ook kunnen zeggen ‘als ik die mammo’s niet had laten doen, had ik nu misschien geen kanker’. De kip of het ei?
Ten tweede heb ik moeite met het massale karakter van dit onderzoek en dit heb ik eerder ook aangegeven met de niet zo genuanceerde woorden ‘Ik heb er echt iets tegen dat elke vrouw in ons land gebombardeerd wordt tot potentieel levensgevaarlijk ziek aan haar meest vrouwelijke lichaamsdelen’. In mijn eerder betoog heb ik aangegeven dat ziekteprocessen met jezelf te maken hebben. Door dit onderzoek wordt echter de boodschap verspreid: ‘het kan elke vrouw treffen, je kan geluk hebben, of pech, maar wees er op tijd bij, want anders…’ Een boodschap die angst zaait en in zekere zin ook wel manipulerend is. Je bezorgt de vrouwen die er niet aan meedoen het schuldgevoel, dat ze niet de verantwoordelijkheid voor hun gezondheid nemen. Net als het inspelen op de angst dat je kleine kinderen mexicaanse griep zouden kunnen krijgen, en daar wil je als ouder toch niet verantwoordelijk voor zijn?! Dus: vaccineren. Terwijl er zoveel tegenstrijdige berichten waren over de veiligheid van de vaccins.
Mensen die eerst angst moeten zaaien om hun methodes aan de man te brengen, vertrouw ik al niet. En ik vind het niet goed dat elke vrouw bang is dat ze vroeg of laat borst- of baarmoederhalskanker krijgt. Ook al denk ik niet dat je jezelf ziek kunt denken, ik denk wel dat gedachtes en angsten invloed op je leven hebben. Ik wil zelf helemaal genieten van al het plezier en genot dat borsten, baarmoeder en vagina me geven, en me bewust zijn van het wonder, dat we als vrouwen daarmee leven kunnen scheppen, kinderen voeden, enz. Ik wil m’n cyclus niet onderdrukken met de pil, want het doet het wonder teniet. Ook al ben ik maandelijks knock-out van de pijn wanneer m’n menstruatie begint (maar na dit afzien voel ik me altijd ‘herboren’ en dus heeft het waarde voor me).
Alles wordt gemedicaliseerd, en vooral het vrouwelijke!! In de Victoriaanse tijd was je als vrouw ‘hysterisch’ wanneer je verlangens had, genot ervoer. Hysterie (van het latijnse woord voor baarmoeder, ‘hyster’) was de naam voor de ‘ziekte’ van seksueel onbevredigde vrouwen. Zo ontstonden de eerste vibrators, als doktersinstrument om de onrust van vrouwen te verlichten door hen een orgasme te bezorgen (je kan je afvragen of je apparaatjes die zo’n oorsprong hebben uberhaupt wilt gebruiken).
Onze cyclus is het meest vrouwelijke wat we kunnen ervaren, waarmee we in contact staan met de natuur, waarmee we ons bewust worden van onze vruchtbaarheid, van leven en dood, elke maand opnieuw. Maar nee, een (natuurlijke) cyclus is lastig, vervelend, pijnlijk. Voor deze ‘last’ stappen we naar de dokter. We krijgen de pil voorgeschreven, want dan kunnen we onze cyclus voortaan zelf plannen, we kunnen neuken wanneer we willen, we kunnen door blijven slikken wanneer we geen zin in een bloeding hebben en we zijn af van onze pukkels, onze chagrijnige buien, onze menstruatiepijn. Zo was eerst vrouwengenot een kwaal, nu is het onze cyclus.
En zwangerschap is ook al gemedicaliseerd, door het steeds meer onder de hoede van ziekenhuis en gynaecoloog te brengen, waardoor ook steeds meer medische ingrepen plaatsvinden. Ik citeer Renate Dorrestein die in het tijdschrift Lover over de gynaecoloog Eylard van Hall schrijft: ‘Van Hall was fel gekant tegen de medicalisering van zaken als zwangerschap, bevalling en overgang. Van natuurlijke processen moest je geen ziekte maken, vond hij. Dat diende alleen maar de belangen van de farmaceutische industrie en van snijgrage artsen. Het was hem een doorn in het oog dat zijn collega’s klachten van vrouwen automatisch toeschreven aan hormonale processen, alsof er sprake zou zijn van een biologisch lot van vrouwen’.
Is kanker nu het ‘biologische lot’ van vrouwen, van onze borsten en baarmoeders? Ik kies er niet voor mijn borsten en baarmoeder, zonder daaraan klachten te hebben, zonder enige reden tot ongerustheid, zomaar tot object van de medische wereld te maken. En dat is mijn tweede argument tegen de bevolkingsonderzoeken borst- en baarmoederhalskanker.
