Is dit het nou...?

[Venus]

-

[pure]

Ik zie nu gewoon zoveel praktische problemen, en ja ik weet dat die op te lossen zijn, maar wat dat betreft wil ik ze gewoon voor zijn. Als ik alleen voor mezelf moest beslissen, was het niet zo moeilijk, maar ik heb wel 3 kinderen waar ik ook voor beslis! Moet ik die uit hun vertrouwde omgeving trekken, want kans op een huurhuis heb ik hier voorlopig niet. En dan? Andere school? kom ik mss op een 2-kamerflat, 3 kinderen op 1 kamer? Misschien zie ik wel spoken, maar ik wil het voor hen gewoon goed doen!! Snap je?

Ben je al wel praktisch bezig met oplossingen/buffers vinden? Of vooral nog met je zorgen maken over wat er mis zou kunnen gaan?

Je moet inderdaad ergens heen kunnen als het ondoenlijk blijkt om nog met je man in 1 huis te blijven als je eenmaal de waarheid naar hem toe hebt uitgesproken. Dus: tijdelijk huisje vinden. Al vind je het via hier.
En het is mooi dat je het goed wilt doen, maar als je iets breekt kan dat nu eenmaal nooit helemaal zonder scherven, dus in zo'n situatie is er niet zoiets als 'iets perfect doen'. Alleen maar 'zo goed als je kan' en 'naar eer en geweten'. Zolang jij redelijk en eerlijk blijft kan niemand je iets verwijten.

Nu weten wij niet in hoeverre je man talent heeft om door te draaien als jij bij hem weg wil, misschien valt het mee. Maar sommige dingen kun je niet met zekerheid zeggen, dus als ik jou was zou ik denk ik vooral nu met praktische vangnetten bezig gaan. Want dat je relatie 'op' is, daar hoef je nu toch niet nog 100 postings aan te besteden toch?

Sterkte!!

En oh ja. Trustuh.....

Pure.

[silly]

Weet je venus,dat is het probleem he er moet zoveel geregeld worden vooral omdat je 3 kids hebt, ik neem aan dat jullie een eigen woning hebben ,en ja ik weet natuurlijk ook niet in hoeverre je met je man kan praten want eigelijk zou het beter zijn als hij uit huis ging.zodat jij kon blijven wonen waar je nu bent , is voor iedereen beter (behalve voor je man dan) maar die zal makkelijker iets voor zichzelf kunnen vinden,en ik denk toch ook niet dat die blij is met de situatie zoals ie nu bij jullie is,die zal toch ook zo niet eeuwig willen doorgaan.Dus ja het is moeilijk ,maar het enige wat je kan doen is de confrontatie aangaan en zeggen dat je ermee kappen wil en dat er een oplossing gezocht moet worden voor een heleboel dingen,omdat je zo niet verder wil. Maar ja... ik kan niet zien hoe de situatie is he ( ik ben als het ware ontsnapt,heb me stiekum ergens laten inschrijven en toen maar afgewacht tot ik een huisje kreeg en toen echt letterlijk ontsnapt) maar ..ik was alleen en jij hebt je kinderen he das moeilijker... ik hoop zo voor je dat je het red allemaal, ik zou niet weten wat ik verder voor je kan doen... ik leef met je mee.

[Venus]

-

[silly]

[quote="Venus"]up...voor Dream on...


en voor venus!!

[Lilithium]

Ten eerste wil ik even zeggen dat ik niet alle posts voor mij gelezen heb, dus als ik dingen zeg die al gezegd zijn, forgive me please!

Zelf ben ik 21 en heb ik het gevoel van 'Is dit het nou?' ook al regelmatig ervaren. De term 'awakening' past wat mij betreft dan ook beter, omdat het wel om hetzelfde gaat als wat mensen 'midlife-crisis' noemen, maar dat voor mij toch echt een beetje vroeg is;)

Er komt een moment in je leven waarop de angst om te sterven/het niet goed te doen, naar de achtergrond wordt gedreven door de angst om niet te leven. Toen mijn moeder de diagnose eierstokkanker kreeg was ik 8, en ik was 11 toen ze besloot tot euthanasie, omdat het op was voor haar. Hierdoor heb ik al vroeg in mijn leven meegekregen dat de dood niet hetgene is waar je bang voor moet zijn, want doodgaan is onvermijdelijk. Wat je ook doet in je leven, dood ga je toch, dus waarom zou je het niet zo leuk mogelijk maken voor jezelf? En nee, hier heb ik het niet over egoisme, want alleen aan mezelf denken gaat er bij mij niet in. Maar wél mezelf op de belangrijkste plek zitten, want het is MIJN leven, en zonder mij zou dat leven dus totaal niets waard zijn. Ik kan wel steeds dat gene doen wat andere mensen verwachten van mij, maar dan ben ik niet mezelf, en dan is MIJN leven dus ook niet MIJN leven. Nu heb ik nog geen kids (en voorlopig wacht ik daar ook nog wel een aantal jaar mee), maar óók mét kids kun je de dingen doen die je leuk vindt. Ik denk dat een moeder die goed in haar vel zit en met passie in haar leven staat de beste inspiratie is die je kan hebben als kind. Een moeder die zichzelf durft te zijn, dat geeft een kind vertrouwen dat ook zíj kunnen doen wat goed voelt voor hun.

Ik weet niet wát je precies had willen doen met je leven, en of dit geschikt is om met kinderen te delen. Maar als je vroeger graag balletdanseres had willen worden (het is maar een voorbeeld), waarom zou je dan niet af en toe dansen met je kids? Laat ze zien dat het leven leuk is! En als je man dat veroordeelt laat dat alleen maar zien dat hij nog niet 'awakened' is, en helaasch, hem heel hard door elkaar schudden in de hoop dat hij wakker wordt werkt niet. Iedereen heeft zijn eigen tempo, en bij sommigen komt het nooit... Maar dat betekent niet dat JIJ niet het recht hebt op een leuk leven, en dat je kinderen niet recht hebben op een inspirerend voorbeeld!

[Elfri]

Zelfs nog bij het kiezen voor jezelf, hou je rekening met de ander. Wat ben je toch een lieve en zachte vrouw!

Veel ervaringen zijn al voorbij gekomen, veel gevoelens en ideeén zijn al gedeeld. Misschien kunnen we je nu op de praktische manier helpen?!

Mijn beslissing om bij mijn ex man weg te gaan kwam voor hem als slag bij dondere hemel. Tótdat hij er langer over na heeft kunnen denken... toen zei hij: 'ik hou niet meer van je als geliefde, meer als zus'. Dat was de kroon op mijn beslissing. Zoals Lithium al zei doet ieder mens het op zijn/haar eigen tempo, ik was er eerder klaar voor/mee dan mijn ex.

Een praktische gedachte die mij heeft geholpen bij mijn beslissing:
- welke onmogelijkheden kom ik tegen (woonruimte, wachtlijsten, financiele situatie, school van de kinderen) en hoe maak ik daar mogelijkheden van?
Niet denken ik het OF maar in het WANNEER... Hoe tastbaarder de situatie ná scheiding wordt, hoe duidelijk je gevoel je vertelt of het een uitdaging is of een no go.

[Enjoy69]

Graag zou ik willen verwijzen naar mijn verhaal "goede afspraken in een relatie". Mijn vrouw en ik stonden ook op een dood punt en ik moet zeggen dat wij, sinds wij een open relatie hebben, een veel sterkere band met elkaar hebben. Het is natuurlijk niet voor iedereen weg gelegd omdat het best wel wat discipline vergt. Vanuit mijn oogpunt is het de redding voor onze relatie geweest. Het ligt bij mij dan niet alleen in de seks met een andere vrouw maar meer op het punt van elkaar vrijer laten. Die vrijheid werkt ook echt bevrijdend. Mocht je er in jouw relatie voor open staan dan kan ik dit echt aanraden omdat het de balans in ons huwelijk hersteld heeft. Het gaat er nu veel relaxter aan toe dan voorheen en dat is aan de kids te merken en dat is voor mij prioriteit nummer 1. Door iets verder van elkaar af te gaan staan Creëerden wij een objectieve kijk op onszelf.

Groetjes,

Enjoy69

[Iago]

Door iets verder van elkaar af te gaan staan Creëerden wij een objectieve kijk op onszelf.

Heeft het er ook niet mee te maken dat je nu eindelijk elkaar serieus hebt genomen? Dat je geluisterd hebt, écht geluisterd hebt naar je partner?

Afstand nemen, en dan niet fysiek maar het elkaar ruimte gunnen, elkaars successen vieren, in plaats van verstikken en met alle macht vasthouden aan de status quo?

Het hoeft helemaal niet uit te monden in een vorm van open relatie, sterker nog het praten er over kan je zo dicht bij elkaar brengen dat je achteraf niet eens meer begrijpt dat je er ooit over nagedacht hebt

Iago

[amaretto]

Ik denk dat Iago inderdaad een punt heeft. maar wat doe je dan als je al jaren aan het proberen bent om de partner echt te doen praten? als hij -als je hem dan eens zover krijgt- dan zegt dat hij er ook aan wil werken, maar het nooit daadwerkelijk doet?.... Ik ben ermee akkoord dat er in een relatie héél veel kan opgelost worden door te praten, echt te praten. Langs de andere kant vind ik ook dat praten (soms) gemakkelijk is.... je moet het willen omzetten in daden en daar loopt het héél vaak mis. en dan mag je nog zoo hard proberen en willen, als de partner daar niet in meegaat, dan is het een eenmansactie die niets oplost.

[Iago]

wat doe je dan als je al jaren aan het proberen bent om de partner echt te doen praten? als hij -als je hem dan eens zover krijgt- dan zegt dat hij er ook aan wil werken, maar het nooit daadwerkelijk doet?....

Dan moet je jezelf een nieuw doel stellen.

Doel was: Samen gelukkig worden

Doel wordt: Gelukkig worden.

Dan maar zonder hem. Of haar.
En sta niet raar te kijken als je aan het eind van de rit toch nog samen gelukkig bent. Al dan niet in dezelfde relatie

[LittleMonkey]

@ Iago: je slaat de spijker op z'n kop

[X80]

jeetje heb net alles zitten lezen. en zoals de meeste zoveel dingen die herkenbaar zijn....
ik zelf zit ook met de vraag is dit het nu? wil ik de rest van mij leven zo verder? maar idd de kids he, daar blijf je voor knokken... we, voornamelijk ik knok nu al een jaar (sinds dien weet hij het). maar knok zelf al langer. en tja hoe lang wil je idd door gaan en kan je door gaan? ik weet het niet. ik twijfel nog steeds of ik deze relatie wil voortzetten of wil beeindigen.....

[amaretto]

up voor iemand. met de bedenking dat er een jaar later nog niets veranderd is.....

[silly]

[quote="amaretto"]up voor iemand. met de bedenking dat er een jaar later nog niets veranderd is....



nee, en als je niet echt er wat aan doet vliegen de jaren om en denk je elk jaar dat het vast beter word,met in je achterhoofd de wetenschap dat er echt niks veranderd....maar toch ploeter je door .
en dan na 10 jaar of langer eindelijk de knoop door te hakken en dan tot de conclusie komen dat je jaren eerder had moeten weggaan en dat de beste jaren van je leven zijn opgegaan aan verspilde energie,want al dat vechten vreet je op en gaat ook nog eens te koste van je gezondheid...


maar dat is mijn ervaring..
en zal voor een ieder weer anders zijn

misschien.....