Hoop dat je het niet erg vindt dat ik dan even copy-paste
Ik had een open relatie en tijdens de eerste verliefdheid vond ik het zo moeilijk/onmogelijk vóór me te houden...
We waren natuurlijk met 3, dus ik vond dat het niet alleen bij mij lag de beslissing te maken om hierover uit de school te klappen... Gelukkig vonden ze het allebei ook fijn hier open over te gaan zijn...
Ik heb weinig gezeur gehad gelukkig, het viel me allemaal heel erg mee.
De meesten die me goed kenden deden er fijn over. Mensen die me minder goed kenden... daarvan weet ik dat ze in mijn gezicht vriendelijk deden maar achter mijn rug negatief waren. Een paar 'vielen me aan', probeerde me 'schuldig' te maken o.i.d., maar al snel werd het me duidelijk dat het om eigen angsten ging; sommige mensen willen gewoonweg niet geconfronteerd worden met hoe het anders kan; dat kunnen zij ervaren als gevaar voor hun eigen relatie-beelden.
Dat bedoel ik niet lullig; elk mens zit nou eenmaal anders in elkaar. Ik vond het juist goed dit te begrijpen, want dat maakte zo'n aanval minder persoonlijk voor mij.
Mijn ouders heb ik er pas later over verteld; Pa vond het wat 'vaag', maar had er niets tegen, mijn moeder maakte zich vooral zorgen omdat ze bang was dat ik mezelf zou blesseren hiermee.
Overigens, als ik kritiek kreeg van mensen dichtbij me, ging het meestal over het uiten van die zorg ("kijk je wel uit?").
Wat ik van te voren nooit gedacht had, en achteraf voor mij een van de beste redenen is om ervoor uit te komen (ja, het voelt haast als 'uit de kast komen'), is dat er (ook vanuit de minst verwachte hoeken) redelijk wat mensen opgelucht reageerden. Opgelucht, omdat zij in dezelfde situatie zaten en het niet durfden te uiten, of heel veel vragen hadden vanuit interesse, omdat zij ook in andere relatie-types 'geloven'. Je creeert een openheid waar anderen ook wat aan kunnen hebben.
En voor jezelf heb je er wat aan, omdat je
a)je steeds beter leert uitleggen over de situatie. Zo krijg je het voor jezelf dus ook steeds helderder, logischer (mocht het allemaal nog wat onwerkelijk voelen )
b)kritiek is ook goed. Je leert des te meer hoe anderen in elkaar zitten, en dat te respecteren. Maar je leert ook nog steviger in je schoenen te staan. Kritiek verandert je hart niet. Maar kritiek opent wel deuren tot interessante discussies
c)deuren van acceptatie en ervaringen opent voor anderen die met dezelfde ideeen, angsten of twijfels rondlopen. Doordat ik het bespreekbaar maakte in mijn kringen durfden anderen zich hier ook over uit te spreken. Dat reflecteert weer op jezelf; praten erover word gewoonweg steeds makkelijker omdat meer mensen erover hebben gehoord.
Ja, ik ben wel een aantal 'vrienden' kwijtgeraakt hierdoor, 2 of 3. Dat is zonde, maar je kan je afvragen hoe goed die vriendschap dan was..
Ik heb nu geen open relatie meer, maar heb 0,0 spijt van hoe het toen is gegaan, en de openheid erover naar de buitenwereld. In de juiste situatie, met de juiste partner, past het gewoon bij me, dat blijft gewoon zo. En ik ben blij dat mijn beste vrienden dit van mij weten, begrijpen en accepteren
-overigens, wat ik hier heb getikt zijn natuurlijk mijn eigen ervaringen. Per generatie, woonomgeving, cultuuropvatting, zullen ervaringen natuurlijk verschillen, helaas-
. Wat dat betreft werkt het hetzelfde als mijn bi zijn. Als het ter sprake komt doe ik er echt niet moeilijk over, maar ik hoor ook nooit iemand de kamer binnen komen met de mededeling: Ik ben Jan en ik ben hetero