Ik moet dit even kwijt...

[Dolce Vita]

Even voor de goede orde om om de kennis van mijn klassiekers op peil te houden: beste Aphrodite's zoon , ben je nu Eros of Aeneas?

Frouke, verliefdheid kan je leven behoorlijk op zijn kop zetten. Dat doet het als als je 16 bent maar nog meer als je 26 en nog meer als je 36 bent.

Sterkte met het maken van keuzes. Het is jouw keuze maar die treft ook de levens van zowel je kinderen als je man als ....

[frouke]

Inderdaad Dolce Vita. Een beslissing, welke dan ook beinvloed niet alleen mijn leven maar ook het leven van de kinderen en mijn echtgenoot.

Dat maakt een beslissing ook zo moeilijk en daarom tobt men zolang door. Praten, doorzetten, uithuilen en opnieuw beginnen is dan ook hetgeen je doet voor je ergens anders aan denkt.

Precies het verhaal dat ik ook bij de starter van deze topic Aphrodites' zoon lees.
Als er dan na jaren 'vechten' een ander in beeld komt voelt het bijna of dat de oorzaak is, maar dat is natuurlijk onzin. Natuurlijk is het wel zo dat je er in de loop der jaren meer voor open staat.

Schuldgevoel is wat tegenhoudt. Schuldgevoel omdat je in gedachten bij de ander bent. Schuldgevoel naar de kinderen omdat je gefaald hebt in wat je begonnen bent. Schuldgevoel omdat je ieders leven op zijn kop zet.
Bijna zou je weer je eigen gevoel opzij zetten en doorgaan.
Door blijven tobben en over een poosje (paar maanden) weer met hetzelfde gevoel zitten.

De redelijkheid gebiedt te zeggen: waar 2 kijven hebben 2 schuld, maar zo voelt het niet.

Ik vraag me dan ook af in hoeverre Aphrodites' zoon met hetzelfde gevoel vecht.

Voor mezelf weet ik het eigenlijk al, maar die anderen.................

Froukje

[frouke]

O ja. Ik kreeg een melding dat ik een berichtje ontvangen had. Helaas kan ik die niet openen. Misschien heb ik daar nog niet genoeg voor meegepraat??

Dus geen antwoord is geen onwil, maar.........

Froukje

[Shazzz]

Nog 1 posting Frouke, dan kun je in de pm box.

[Ratjetoe]

Schuldgevoel is wat tegenhoudt. Schuldgevoel omdat je in gedachten bij de ander bent. Schuldgevoel naar de kinderen omdat je gefaald hebt in wat je begonnen bent. Schuldgevoel omdat je ieders leven op zijn kop zet.
Bijna zou je weer je eigen gevoel opzij zetten en doorgaan.
Door blijven tobben en over een poosje (paar maanden) weer met hetzelfde gevoel zitten.

Oef wat herkenbaar.... en het vooruitzicht dat dit wel eens maanden zou kunnen gaan duren, daar word ik niet bepaald vrolijk van.

Mijn redding kan zijn dat deze verliefdheid niet wederzijds is, wat ik door de vertroebelde blik nu ook niet kan zien. De ander heeft mijn nabijheid opgezocht, heeft zelfs lichamelijk contact gezocht. Maar verder is er niets gebeurd. Inmiddels heeft mijn "R" inmiddels al even niets meer van zich laten horen, waardoor ik ook de zaak even laat rusten. De liefde openlijk uitspreken ga ik ook zeker niet doen, mede vanwege het hiervoor beschreven schuldgevoel wat ik ook ken (laat staan het feit dat die er ander er misschien helemaal niet eens op zit te wachten).

Bah, waarom overkomt me dit nou.

[frouke]

Helaas ken ik het gevoel van troebelheid ook. Ik heb geen idee waar ik aan toe ben en uitspreken is wel het laatste.

Ging het maar vanzelf over.

Froukje

[verdwaaltje]

lieve frouke, aphrodite's zoon en ratjetoe

De enige wijze om dit als niet gebeurd te krijgen is jezelf ontkennen. en dat raad ik ten zeerste af (voor zover iemand zoiets natuurlijk mag zeggen). heb het zelf gedaan, en de jaren, waarin de mooiste dingen kunnen, zijn daarom letterlijk als een nachtkaars uitgegaan en uit mijn herinnering verdwenen. van de eerste 15 jaar van mijn leven weet ik slechts flarden, persoonlijke gevoelens mogen nu pas weer.

nu, door de nodige stormachtige veranderingen, krijg ik weer grip op hoe ik kon worden wie ik ben, door de gebeurtenissen van vroeger. en kan ik (eindelijk) terugkeren op een pas wat naar mijn eigen ik zal leiden (hopelijk, nee werkelijk).

Zoals al een aantal posters voor me hebben gezegd, het wordt met een reden op je pad gebracht. en mijn persoonlijke overtuiging is dat dat iedere keer blijft gebeuren, zolang het geen doorleefde plaats heeft gekregen.

Ik wens jullie heel veel liefde, kracht en moed
verdwaaltje

@heks
wat kun jij diepe waarheden verwoorden. het raakt me geregeld

[Silvie]

Lieve AZ, ook jij hebt recht op geluk!
Op een gegeven moment ben je uitgeprobeerd in een relatie, hoe spijtig en pijnlijk dat ook is. Helemaal als "de ander" een scheiding niet heeft zien aankomen, of niet heeft wíllen zien aankomen.
Dan ben jij helemaal de gebeten hond. Maar wie komt er voor jou op?
Juist, jijzelf!

Ook ik heb er jaren over gedaan om een relatie van bijna 15 jaar te verbreken. Iets is een gewoonte geworden. Een bepaalde toekomst is veelal al uitgestippeld en dan moet / wil / ga jij roet in het eten gooien...
Maar waarom niet? Waarom zul jij jezelf blijven weg cijferen?

Ik ben van mening dat toeval niet bestaat. Alles heeft een reden.
Je bent nu wakker geschud door een vrouw die je hebt leren kennen. Zij kan jou net (misschien onbewust) dát stukje steun geven wat je nodig hebt. Onbewust weet jij al veel langer dat je een andere weg wilt inslaan. Verspil niet nóg meer tijd....

Sterkte en succes. Enne, luister naar je gevoel! Probeer niet alles verstandelijk te benaderen. Soms kom je er pas later achter waarom iets heeft moeten lopen zoals het loopt. (Klinkt erg wazig... )

[Aphrodites' zoon]

Even voor de goede orde om om de kennis van mijn klassiekers op peil te houden: beste Aphrodite's zoon , ben je nu Eros of Aeneas?

Je vergeet de derde, die vaak samen is met Eros:
Himeros god van Lust

[Aphrodites' zoon]

Mijn antwoorden in Rood.

Precies het verhaal dat ik ook bij de starter van deze topic Aphrodites' zoon lees.
Als er dan na jaren 'vechten' een ander in beeld komt voelt het bijna of dat de oorzaak is, maar dat is natuurlijk onzin. Natuurlijk is het wel zo dat je er in de loop der jaren meer voor open staat.

Schuldgevoel is wat tegenhoudt. Schuldgevoel omdat je in gedachten bij de ander bent. Schuldgevoel naar de kinderen omdat je gefaald hebt in wat je begonnen bent. Schuldgevoel omdat je ieders leven op zijn kop zet.
Bijna zou je weer je eigen gevoel opzij zetten en doorgaan.
Door blijven tobben en over een poosje (paar maanden) weer met hetzelfde gevoel zitten.
Bij ons was het doorzetten en er na 3 jaar weer zo voor staan en 5 jaar later nog steeds.

De redelijkheid gebiedt te zeggen: waar 2 kijven hebben 2 schuld, maar zo voelt het niet.

Ik vraag me dan ook af in hoeverre Aphrodites' zoon met hetzelfde gevoel vecht.
Schuldgevoel, plichtsbesef en medelijden zijn mijn slechte raadgevers geweest.

Voor mezelf weet ik het eigenlijk al, maar die anderen.................

Froukje

[Aphrodites' zoon]

Lieve AZ, ook jij hebt recht op geluk!
Op een gegeven moment ben je uitgeprobeerd in een relatie, hoe spijtig en pijnlijk dat ook is. Helemaal als "de ander" een scheiding niet heeft zien aankomen, of niet heeft wíllen zien aankomen.
Dan ben jij helemaal de gebeten hond. Maar wie komt er voor jou op?
Juist, jijzelf!

Ook ik heb er jaren over gedaan om een relatie van bijna 15 jaar te verbreken. Iets is een gewoonte geworden. Een bepaalde toekomst is veelal al uitgestippeld en dan moet / wil / ga jij roet in het eten gooien...
Maar waarom niet? Waarom zul jij jezelf blijven weg cijferen?

Ik ben van mening dat toeval niet bestaat. Alles heeft een reden.
Je bent nu wakker geschud door een vrouw die je hebt leren kennen. Zij kan jou net (misschien onbewust) dát stukje steun geven wat je nodig hebt. Onbewust weet jij al veel langer dat je een andere weg wilt inslaan. Verspil niet nóg meer tijd....

Sterkte en succes. Enne, luister naar je gevoel! Probeer niet alles verstandelijk te benaderen. Soms kom je er pas later achter waarom iets heeft moeten lopen zoals het loopt. (Klinkt erg wazig... )

Lieve Silvie, dank je wel voor je raad!
Ik heb het opgevolgd VOORDAT ik dit las.

Ik heb voor het eerst in hele lange tijd voor mijn eigen geluk gekozen. Mijn vrouw was woest. Woede en ongeloof staan op haar gezicht als ze een reeks dreigementen uit. Zo liet ik haar maandagavond achter toen ik naar mijn broer vertrok.

24 uur later: wat heb ik een k*twerkdag gehad, verdriet en schuldgevoel hebben mij het werken bijna onmogelijk gemaakt. Aan het eind van de dag toch nog een gesprek gehad. Ik verwacht verwijten of een poging om mij over te halen om te blijven. Niets van dit alles. Ze is gekalmeerd, vriendelijk en begripvol. En zij bekent: "ik ben eigenlijk wel opgelucht dat het over is". Het verdere gesprek is het beste gesprek wat ik in lange tijd met haar gehad heb. Ze is het met me eens: we moeten stoppen en gaan het in goed overleg afhandelen. Vanavond zijn we als vrienden uit elkaar gegaan. Ik voel diep respect voor haar.

Morgen meer, ik ben op...

[eric46]

Ik heb respect voor je moed en voor de wijze waarop jullie elkaar hebben kunnen benaderen. Ja, de dagen zijn nu slopend, ik weet het.
Veel kracht toegewenst!

[Shazzz]

Ik heb deze topic steeds gevolgd en nooit gereageerd. Puur omdat ik niet wist wat ik kon toevoegen.
Maar nu wil ik wel graag reageren.

Wat superfijn dat ze eindelijk in is gaan zien dat het zo niet langer kan. Haar opluchting moet die van jou zijn.
Ik begrijp dat je op bent. Al dat vechten en dan nu eindelijk de rust......

[Madeliefje]

Heel dapper dat je de stap hebt durven zetten.
ik kan me zo voorstellen dat het voelt of je je vetrouwde nest verlaat, net als toen je je ouderlijke huis verliet om op jezelf te gaan wonen. Ik wens jullie allebei heel veel sterkte toe...

[Silvie]

AZ, super dat je de moeilijke stap genomen hebt! Probeer het vast te houden, hoe je (a.s. ex) vrouw en jij nu met elkaar omgaan. Soms moet je eerst door een diep dal heen voordat er weer betere tijden komen.
Weet je, het gezegde: "Doe wat je wilt, de mensen kletsen toch wel", is 'gewoon' echt waar. Jíj weet dat je goed gehandeld hebt. Je kón immers niet anders meer. Tuurlijk gaat er heel veel op je afkomen nu, maar het gaat je lukken. Blijf in jezelf geloven!
Enne, je staat er immers niet alleen voor. Ik heb al gezien dat er o.a. hier op het forum heel veel mensen zijn die je een warm hart toedragen, waaronder ikke