Mijn man is ineens idolaat van de computer

[trinity]

Hallo,

Eerste keer dat ik hier post, maar ben al wel een tijdje stiekem aan het meelezen...
'k Kon het niet laten om in deze te reageren...

Karink, het lijkt me alsof je heel erg de verantwoordelijkheid bij jezelf legt, over wat je man doet. Sterke madame... maar... verleg je je eigen grenzen niet steeds, door begrijpend, zoekend te willen zijn ?
Waar liggen jouw noden, behoeften ? Hoe betekenisvol zijn deze voor jezelf ?
Waar liggen je eigen grenzen ? Hoe bepaal je die ? In functie van je man ? In functie van het in stand willen houden van een relatie ?
Rekening houden met de kinderen, heel mooi... echt, dat meen ik, maar wees er van bewust dat zij ook dit gegeven impliciet als 'voorbeeld' zullen meenemen ...

Ik vind het pijnlijk te lezen hoe hard jij hierin aan het zorgen bent voor een ander...
Ik vind het pijnlijk niet te lezen waar een ander zorgt voor jou...

[eL04]

@trinity welkom hier. Inderdaad pijnlijk!

... ik vraag me af, is dit geen penopauze?....

In ieder geval een man die de kluts kwijt is en zijn eigen gang gaat ten koste van zijn gezin / vrouw. Stel je grenzen, meid. Het is geen ophalen van wasophaalservice en restaurant bij je....
Schud hem wakker, maar schud niet te lang. Daarna is het zeker tijd om aan je zelf en je kinderen te denken. Dan maar zonder hem, helemaal zonder hem. Misschien dat ie daarvan wakker wordt....

[scar]

Karink,

Ik ben nieuw hier maar heb je posting en de hele thread goed gelezen en herken veel, heel veel. Ik ben een man en dat maakt verschil, ik weet het, maar toch denk ik dat ik goed begrijp wat je zegt en goed voel wat er aan de hand is.

Ik denk helemaal niet dat je gek wordt en meen ook dat de 'signalen' inderdaad niet goed staan. Wellicht heel dom van mij maar ik denk nu even hardop: 'Wil je wel verder met hem?'. Los van je angst om 'alleen' verder te gaan, het is moelijk dat weg te denken maar probeer het, wil je met hem verder? Wat voegt hij toe aan jou leven en is dat genoeg tegenover de problemen/onduidelijkheden?

Ik 'ruik' een sterke wil om met hem verder te gaan maar is dat vanuit je eigen wil of speelt het belang van de kinderen (je bent tenslotte moeder) hierin een (te) grote rol? Ik kan niet voor andere vaders spreken maar het belang van mijn kinderen weegt heel erg zwaar en volgens mij is dat bij moeders nog veel sterker.

Probeer voor jezelf eens na te gaan wat jullie huidige relatie doet met de kinderen en met jou en besef daarbij goed, de kinderen weten en voelen alles (ook als je/jullie ze het niet vertellen). Jij moet de afweging maken maar kinderen hebben meer aan een gelukkige mama en papa die 'normaal' met elkaar omgaan maar niet meer samenwonen dan een gespannen gezinssituatie.

Ik wens je veel wijsheid en geestelijke rust toe en hoop dat jij/jullie het goede pad zullen kiezen.

Met vriendelijke groet,

Scar

[karink]

Ik denk, dat mijn man in de midlife crisis zit, sommige zeggen het bestaat niet, maar alle tekenen wijzen erbij hem wel op. Hij wilt van baan veranderen, zijn kinderen, twee zijn inderdaad stiefkinderen al dertien jaar, zijn ineens helemaal niets meer van hem. Hij wil de eind verantwoording niet meer hebben, heeft hij trouwens nooit gehad, maar goed. Hij wil weer spontaan zijn en zoals hij op zijn werk is, hier in huis houd hij een masker op zegt hij. Na jaren lang zijn post geregeld te hebben, mag ik er nu ineens niet meer in kijken en zelfs zijn mail, die hij tot vier maanden terug aan mij overliet, kijk even schat, of er iets in staat, wordt ik er nu van beschuldigd dat ik hem zijn privacy niet gun en in zijn zaken snuffel.

Hij wil ineens meer vrijheid en niet meer dat beklemmende, huh? Hij wil weer flierenfluiten en hij wil dat ik hem hier vrij in laat, ja om de dooie dood niet!
Ineens slaapt hij slecht door mij, want hij is bang voor mij, kon verdorrie een bom naast zijn kop af laten gaan en hij sliep door. De laatste tijd niet, maar ik denk dat komt daar een schuldig geweten.
Ik wil met deze man verder, ik heb altijd gezegd, ik trouw maar één keer en dat heb ik met deze man gedaan, ik hou ook van hem, maar waar hij nu mee bezig is, snap ik niet.
Als dit zo verder gaat, kies ik voor mijn kinderen, ik zie dat ze eronder lijden, want ook hun voelen dat hij liegt, kan hier wel een stuk van mijn dochters gedicht plaatsen, maar ik heb haar nog geen toestemming ervoor gevraagd, spreekt wel heel veel leed uit.
Mijn jongste is ineens abnormaal aanhankelijk van mij toe, 7 jaar.
Mijn man, vind het leuk om te zien dat hij dat doet, ik vind het niet normaal, hij zoekt bevestiging bij me, omdat hij volgens mij voeld, dat papa eigenlijk met zijn gedachtes al heel ver weg is, hij noemt hem trouwens sinds twee maanden ook geen papa meer, maar bij de voornaam.
Zegt al genoeg denk ik?

[Jessebel]

Retorische vraag neem ik aan... (midlife crisis bestaat niet??)

Veel sterkte, vrouw.... geloof in jezelf en je kracht, want die heb je!

[karink]

Weer een paar dagen verder, ik mail hem helemaal plat, niet met verwijtende berichtjes, maar met lieve dingen, ondertussen werk ik ook nog aan mezelf.
Ik haal hem seksueel aan en wijs hem daarna subtiel af, vandaag was ik ineens weer zijn lieverd. Ik heb de hulpverlener van mijn kids op hem gezet en ineens lijkt hij wel weer iets van besef te hebben terug gekregen. Zeg bewust lijkt!

De afspraak die hij met die ander had, heeft hij afgezegd met de woorden, ik hou van mijn vrouw, dit kan ik niet maken, dit voelt voor mij niet goed. Hij heeft zijn ring weer omgedaan en helpt ineens weer mee.

Ik geloof er nog niet in, verdorrie, ik ben vandaag twaalf jaar getrouwd, dat zal me een feest geven zeg.

[Searcher]

Als je er zelf niet in gelooft neem ik aan dat je bang bent voor de volgende teleurstelling.

Het vervelende is als je er zelf nog niet in gelooft dat dit soms ook bewaarheid wordt, soms door kleine opmerkinkjes die je naar elkaar maakt, of gewoon door je uitstraling; omgekeerd geldt ook als je er wel in gelooft dat het OOK bewaarheid wordt.


Maar zo te zien is er toch een omslagpunt gekomen in zijn gedrag, en mits jullie maar investeren blijven in elkaar, op welke manier dan ook, zal dit alleen maar de goede kant op gaan.

searcher

[Savanne]

Lieve Karink...

Als wat je nu geeft oprecht is ( die aandacht ed) dan zal je daar zeker profijt van gaan merken. Vaak is een algemene klacht in midlife crisis dat er een stuk spanning weg is. Vaak is het een verwijt van de persoon zelf naar zichzelf toe. Hij baalde wellicht van zichzelf omdat hij alles in een sleur had laten geraken. Wat je nu dus doet is iets wat hij hoogstwaarschijnlijk niet van je verwacht had. En zo te lezen reageert hij hier op. Blijf nog even volhouden.. wat je nu geeft ga je goed en dubbel terug krijgen!

Liefs Savanne ( die dit topic volgde en nu lichtpuntjes ziet aan jullie horizon)

[eL04]

Lieve Karink,
Goed nieuws, hoop ik!
Ook ik heb je postings gevolgd en leef met je mee!
En ik wil eraan toevoegen, iets wat ook past in de topic Als je het van het DAK wil schreeuwen!
Ik wil juliie toeschreeuwen: BLIJF COMMUNICEREN!!!!!!!
Veel sterkte!
Liefs,
eL

[nightcreature]

dit is MIDLIFE!!!!!!!!! met hoofdletters
hang in there,it will be worth it

[karink]

Ik hang en ik hang, maar is niet makkelijk, hij lijkt ineens wel veranderd in een gefrustreerde vrouw die alle oude koeien uit de sloot haalt, niet als ik hem de deur uitsleur, want dan vind hij het super, maar zodra de huisdeur achter ons dichtslaat, veranderd hij in een ouwe zeursok. Ook als we in bed stappen begingt hij te zeuren en verwijten te maken, lijkt echt wel op een puber, zucht. Ik kan van alles gaan proberen, maar met een zeurende man, kan ik geen seks hebben. Hij draait alles om en vergeet dan dat het zijn woorden zijn. Vandaag stapte hij in bed met de woorden, doe wel mijn onderbroek uit, ondanks dat ik niet meer weet wat we van elkaar zijn!
Hij maakt echt bewust ruzie, volgens mij om hem een vrijgeleide te geven, ik trap er niet in, maar naar vind ik het wel. Mijn elastikje rekt ver, maar die knapt echt wel, hij doet maar wat hij niet laten kan, maar niet onder mijn dak. Hij kan kiezen of delen, volgende week heeft hij een personeelsfeest, zal mij benieuwen, ik geloof er helemaal niets van.

Ik geef hem aandacht, woensdag, heb ik hem verrast en laten blijken hoeveel ik hem waardeer, we waren twaalf jaar getrouwd, dus ik had de gang vol balonnen, enge dingen, gevuld, een bos rozen gekocht en hem mee uit eten genomen, vond hij heel erg verwarrend, maar wel fantastische, had hij echt niet verwacht, we kwamen thuis en boem, weg sfeer.

Hij trekt aan en stoot af, ik mag met hem spelen, maar hij doet niets en nee, Search, ik laat hem niet komen, maar het is net alsof het hem niet boeit.
Zal wel geduld moeten hebben met een midlife, maar dulden doe ik niet veel meer. Hij trekt te veel energie weg en tegen liegen van een man kan ik al helemaal niet en zijn tekens zijn te duidelijk.

Ik communiceer en hij slaat het gesprek dood!

Thanks voor de ondersteuning

[Searcher]

eeehh...

Jíj koopt rozen en neemt hém mee uit eten


searcher

[karink]

Ik weet het Search, de omgekeerde wereld!

Juist omdat hij zo klem zit lijkt wel, heb ik hem laten merken dat het hier ook nog leuk kan zijn en spontaan. Net wat ik al aangaf, hij lijkt wel een verbitterde oude vrouw. Wat doe je bij die, je verwent ze wat, maar met mate. Ik heb van mijn dochter gehoord dat hij op mijn verjaardag dingen voor mij gepland heeft, of te wel hij deze helemaal niet wou en zou vieren.
Ik ken hem wel een beetje om te weten hoe ik bepaalde dingen moet aanpakken. Verder ga ik gewoon door op de begonnen weg en geloof me, hij is er aan het intrappen, maar het maakt hem wel heel erg onzeker.

[karink]

Elastiekje is geknapt.

na al mijn geduld, bleef mijn man mij voor liegen, voelde me een beetje als hotel. Kan zijn dat ik het niet genoeg tijd gegeven heb, maar momenteel ga ik echt de schuld niet bij mezelf zoeken. Zelfs tegen de kids loog hij erover waar hij verbleef, maar ik herken een leugen meteen als ik hem hoor! Zal een korte uitleg geven, mijn man is vorige week zondag uit huis gestormd na een ruzie. Ik had de puf niet meer om na te bellen, hij zoekt het zich maar even uit. Tegen mij en de kids zegt hij dat hij in een hotel zit in Valkenburg, waar wij ooit samen geslapen hebben. Simpele reden waarom ik hem niet geloof, dat hotel gaat pas per 1 mei open.
Gister belde hij de kids en wonder boven wonder, hoorde mijn dochter de zelfde ambulance bij hem. Zijn nog wel meer dingetjes hoor, dat hotel waar hij zogenaamd zit, kost € 30.00 p.n en geen 42,50, deze heeft geen verdieping erop, dus hoef je ook niet naar beneden naar de bar te gaan, er is geen beneden!
Hier in de buurt kennen ze ons, dus krijg echt wel reacties in de supermarkt, jullie komen niet meer samen, je man was hier wel nog gister.
Vandaag heeft hij met mijn jongste gebeld en die gaf dus aan, we gaan zo naar het dorp en op het terras zitten, was volgens mijn man helemaal fout, ik begrijp dat wel, want dan komen we langs het hotel waar hij zit, stressen voor hem dus!

Liegen en blijen volhouden, ik kan er niet meer tegen, trouwens, draaien wij hier nu heel erg relaxed, ik weet, de klap komt er nog wel, maar nu even niet.

[Sfinxs]

karink ik wens je heel veel kracht in wijsheid

sfinxs
leest mee