Hoe overleef ik mijn scheiding?

[Jippie]

Hallo Anneniem, hoe gaat het momenteel?
In de 'emo foxtrot'? 1 stap naar voren een stapje opzij en een stapje naar achteren, een stapje naar voren, een paar tussenpassen en een stapje naar achteren,....

Ik las laatst een methode om dingen positiever te benaderen.
Koop een schrift of iets dergelijks en maak een soort dagboek. Schrijf elke dag drie dingen op die je gelukkig maken of een glimlach om je mond laten verschijnen.
Drie dingen ... hoe klein en nietig ook, al is het maar het gefluit van de vogels of een complimentje van een collega.
Lees zo af en toe eens terug.
Ik heb het zelf geprobeerd en het werkt. Je gaat anders tegen dingen aankijken.
Wat natuurlijk de k*tmomenten niet wegneemt, maar het gaat erom wat je leven beheerst. Is het de negatieve energie (waar je plenty van hebt momenteel) of iaat je de positieve energie ook in je zeilen komen zodat er meer uitzicht is.
Liefde kun je vermeerderen door het te delen. Verdriet kun je verminderen door het te delen. Deel beide.

veel geluk, veel wijsheid en veel sterkte

[Dominique]

dank je Jippie..dit is niet alleen voor anneniem een goede tip,
ik ga hem ook eens toepassen

[Anneniem]

Dank Jippie voor de tip..
Mijn emo foxtrot, emo achtbaan duurt onverminderd door. Van de ene emoties in de andere geworpen, probeer ik van iedere dag iets te maken. Ik bemerk mijn eigen chaos, en voel wel dat ik op weg ben. Alles ligt nu bij mijn advocaat en zij gaat verder alles regelen, dus daarom even geen zorg...

Maar de emotionele kant dringt zich nu verder op, de positieve kanten laat ik toe om mijn leven te verwarmen en om mijn verdriet te helen. er zijn liefdevolle armen die vangen, troost geven en daar geef ik aan toe, ik moet leren toegeven dat ik verdriet heb, ik moet mensen achter mijn muur gaan laten en dat vind ik erg moeilijk.l...maar stapje voor stapje..doorgaan met ademen en de zon op mijn huid voelend ga ik verder op weg met mijn gezin.

[Chris66]

Dag Anne,

Ik ken je niet, maar van scheidingen heb ik wel enig verstand. Vandaar dat ik me geroepen voel om ook even een duit in het zakje te doen.

Wat voor mij van levensbelang is geweest nadat ik twee vaste relaties (1 samenwoonrelatie van 13 jaar en 1 huwelijk van 11 jaar) heb afgebroken, is het volgende: pas ontzettend op voor woede en wrok, want daar heb je nix aan en het kost je alleen maar heel veel energie, die je veel beter kunt gebruiken voor andere dingen. Wat je schrijft over moe, moe, moe, betekent dat je eigen emotionele achtbaan je momenteel behoorlijk uitput. Begrijpelijk, maar ook zonde.

Probeer blij en opgelucht te zijn. Ik weet dat dat nogal idioot klinkt, maar echt: je hebt er alle reden toe. Wees blij dat je afscheid neemt van een man die al drie jaar niet meer van je houdt. Wees blij dat hij een nieuwe kans krijgt om met een vrouw samen te zijn waar hij wél van kan houden.

Maar vooral! Wees blij dat JIJ een nieuwe kans krijgt om een man te vinden die WEL van jou houdt en vice versa.

Ik snap dat het verdriet van je kinderen de zaak alleen maar complexer maakt. Maar houd jezelf voor dat het uiteindelijk ook voor hén beter is om ouders te hebben die in waarheid leven, en niet in een leugen.

Straks moeten ze het zelf doen. Het is helemaal niet erg dat ze zien dat relaties niet alleen maar rozengeur en maneschijn zijn, dat het behoorlijk moeilijk is om een relatie jaar in, jaar uit goed te houden.

Wat wel belangrijk is, is dat zowel jij als je (bijna)ex het goede voorbeeld geven in hoe je hiermee om kunt gaan: geen vechtscheiding dus, maar zo veel mogelijk in goede verstandhouding en in alle redelijkheid de scheiding afwikkelen en ook daarna allebei op de juiste wijze verantwoordelijkheid nemen. Daar hebben jullie kinderen wat aan. Echt.

En wat jezelf betreft: probeer vrede te hebben met het feit dat jullie samen jarenlang iets moois hebben gedeeld, maar dat jullie kennelijk toch niet De Ware voor elkaar zijn. Houd het mooie van weleer in ere, en vergeet de pijn en teleurstelling die er ook was.

ZO vanzelfsprekend is het tegenwoordig allang niet meer dat mensen een heel leven bij elkaar blijven. Huwelijken die 50 jaar duren, zijn allang niet meer de norm these days, eerder een uitzondering. Volgens mij heeft dat te maken met de evolutie van de menselijke geest. We zijn zelf ook veel meer (geestelijk en emotioneel) in beweging dan pakweg 100 jaar geleden. Ik denk dat we daarnaar moeten leren leven. Zonder de ander als wegwerp artikel te zien uiteraard. Ik denk dat het steeds meer de norm wordt dat moderne mensen 2, 3 of 4 langdurige en serieuze liefdesrelaties achter elkaar kunnen hebben in 1 leven, en dat die verschillende relaties horen bij bepaalde ontwikkelingsfases die iemand doormaakt.

Als jij positief genoeg in het leven staat (ook al heb je nu nog veel verdriet om je scheiding) dan zul je niet lang alleen blijven. Ergens loopt nu al een (voor jou) waanzinnig aantrekkelijke man rond, die jou straks met hele nieuwe kanten van het leven zal laten kennismaken. Bij wie jij hele nieuwe kanten van jezelf zult ontdekken en ontwikkelen. Vertrouw daar maar op. En verheug je er vast op. Verheug je op de spetterende 'beginners'sex die jullie samen zullen hebben. En op de ontbijtjes, de borreluurtjes en de vakanties die voor jullie in het verschiet liggen...

Vertrouw op jezelf, Anne. En vertrouw op het leven. Vertrouw er op dat alle liefde die jij geeft, uiteindelijk ook weer aan jou zal worden gegeven.

Vertrouw alleen niet op advocaten en al helemaal niet op mediators, want die is het echt alleen maar om één ding te doen: geld. Het is een beroepsgroep zonder geweten. Probeer het juridisch proces zo kort en bondig mogelijk te houden!

Dit waren enkele van mijn gedachten. Ik hoop dat je er iets aan hebt.

Liefs en sterkte,
Chris.

[Anneniem]

Wrok koesteren is niet mijn ding, hem het geluk gunnen wel. Ik zie ook wat de scheiding mij op zou kunnen leveren, maar ik zie ook de pijn van een 3 jarig jochie en een 5 jarig meiske die hun papa heel erg missen.

Pijn en gekwetst zijn vergeet ik niet zomaar, ik voel het, maghet voelen en mag het een plaats zien te geven, maar wel op mijn tijd op mijn manier..

Ik vind ook niet Chriss dat ik blij en opgelucht hoe te proberen te zijn want dat voel ik niet en ik heb en voel ook geen reden om dat gevoel wel te hebben. Ik ben afgedankt, gekwetst en voel pijn, ik moet helen en daar gaat deze vrouw de tijd voor nemen omdat IK dat waard ben.

De emotionele achtbaan mag mij uitputten want ik ben emotioneel, ik heb verdriet en dat hoeft niet zomaar over te zijn. wel kan ik kijken naar MIJN teokomst, plannen trekken en MIJN weg vinden, maar alles op MIJN tijd als ik daar klaar voor ben.

Ik zie dat er groei mogelijkhenden voor mij persoonlijk zijn, maar ik treur om het gezin dat was en had kunnen zijn...zonder te blijven hangen of zonder negatief te zijn..leven is nog even overleven met stapjes vooruit, stapjes achteruit en door te praten, te schrijven, te schilderen en te slapen vind ik langzaam mijn weg, op mijn tijd op mijn manier.

[Savanne]

knuffel anneniem

[Anneniem]

thnx Sav..heellief van je..Ik heb net vandaag ällespleurdag"..kon dr ook wel bij..kortom vroeg naar bed..

[Mar]

.

[Anneniem]

Gisteravond was ik de zon zo zat, ik heb mijn rolgordijnen laten zakken om de zon uit te sluiten...Ik was zo boos, zo verdrietig en voelde mij zo ellendig dat ik alle kussentjes verzamelt heb en dat ik ze in het rond heb gesmeten, heen en weer door de kamer, terwijl er tranen over mijn wangen rolden..daarna futloos mijzelf opgerold tot een balletje ellende en de tranen laten stromen, snikkend de telefoon gepakt, mijn vriend gebeld en uitgejankt, gewoon alles eruit gegooid...

En daarna..

Daarna kalmeer ik rustig aan, langzaam kom ik weer in mijn lijf, dan verdwijnt de onrust, het ongeloof, de verontwaardiging en zwakt de pijn af..dan is er een luisterend oor een troostend gebaar..keert er een klein stukje rust, een kleins tukje balans weer...

Mijn bed, de elektrische deken op 3 en het dekbed strak om mij heen, slapen, de leegte voelen, doorleven en doorgaan, ademen en verwerken..meta lles wat erbij hoort.

ochtend, mijn ogen knipperen tegen het zonlicht, uit bed, doorgaandoorgaandoorgaan, zorgen voor de kinderen, adem halen, proberen de zon te voelenhem echt binnen te laten komen. Een kaartje op de mat met geld voor een bloemetje, een paar woorden snel opgekrabbeld maar vol oprechte aandacht..weer tranen, ontroering..Ik ben kwetsbaar, snel emotioneel geraakt en met een balns die ver te zoeken is..Maar op
weg naar wat ik kan zijn, wat ik kan worden..een meisje dat een vrouw is...

Zo zie je Mar wat opborrlet, laat ik zijn, geef ik ruimte en smijt..en ja dat lucht op..en kussentjes geven niet zoveel troep

[Mar]

.

[Anneniem]

Gisteren is mijn 2 tal opgehaald door ex voor een week lang...Nog nooit ben ik langer dan 2 nachten zonder mijn duo geweest...Oudste vroeg mij iedere avond te bellen want mama ik mis je vast heel erg...Je zult het zien lieverd logeren bij papa is geweldig...

De voordeur dicht de auto die de straat uitrijd en tranen die mijn ogen vullen. Mijzelf voorhouden dat dit mijn "Anneoplaadweek" is, maar ik mis ze het huis is zo stil. Ik vind het moeilijk om goed voor mijezelf te zorgen. De week volgepland zodat ik afleiding heb of heet dat nu juist vluchtgedrag?

Ik overleef, ik leef, haal adem, heb goede dagen, minder goede dagen slechte momenten en steeds weer voel en zie ik het voorjaar de vogels fluiten, net als ieder jaar..Ikz ie ex met een glimmende ring om zijn vinger, hoor hoe heerlijk hij enz ijn vriendin het hebben, en ik benatwoord de vragen van mijn dochter, mama waarom knuffelen papa en M...haar onbegrijpende blik en haar verlangen om alleen te zijn met papa en broertje ontgaan mijn ex...Vertellen heeft geen zin...ik lieg...

Maar ik kom er...ik ben op weg...weer een reis en eigenlijk is het ook een herontdekking van mijzelf, van mijn kracht van mijn eigen kern...

[katarine]

Je bent een kei Anne.
(((jij )))

[Anneniem]

Dankjewel Katarine, knuffels doen me goed...

Gisteravond mijn oudste huilend aan de telefoon,...ze was moe, vertelde mij zo te missen...machteloosheid en verdriet overvielen mij en overvallen mij nog steeds...Mijn meisje, zo verdrietig om het missen van haar mama...

De tranen stonden in mijn ogen, maar ik slikte ze weg, heb haar getroost, afgeleid, zover dat gaat aan de telefoon en verteld hoeveel ik van haar hou.

Maar nu voel ik de tranen die ik gisteren wegslikte stromen over mijn wangen...het mag er zijn...klein meisje van 5 in een wereld die ze niet begrijpt, ik ben bij je want je woont in mijn hart en ik woon in jouw hartje..Ook al ben je lijfelijk niet bij mij...ik ben er wel, want we zijn verbondend oor draden die onzichtbaar zijn.

Ik probeer mijn weg te vinden in haar verdriet, hopelijk tref ik vanavond een klein blij meisje....

Soms voel ik mij verscheurd...

[Laars]

He lieve Anneniem,,,,

Vaak wil ik reageren maar ik doe het niet… wie ben ik? Wat voor mij klopt, hoeft niet voor jou te gelden.
Ook ik ben niet zonder pijn geweest in het leven, besteedde hier echter weinig tot geen aandacht aan. Ik wilde zo graag iets met de pijn van mijn kinderen! Er helemaal voor ze zijn....of de pijn wegnemen? Overnemen? Vreselijk veel nadenken … Praten met ze? Het heeft me angstig diep geraakt, de emotionele pijn van mijn kind!!
Weet je…mijn kind ‘las’ mijn pijn. Kinderen zijn godvergeten gevoelig, weten vaak zelf niet eens hoeveel ze ‘meenemen’ van iets wat eigenlijk bij pap of mam hoort!!
Pas toen ik aan de slag ging…en dan bedoel ik écht aan de slag met mijn eigen pijn….zag ik dat mijn kinderen zich beter gingen voelen! Heel zichtbaar!! Het lijkt moeilijk eerst aandacht aan jezelf besteden, ruimte creëren … Het lijkt tegen je natuur in te gaan! Maar op een gegeven moment voelt het goed....de pijn gaat weg en je zult zien dat de ontlasting voor de kinderen onnoemelijk groot zal zijn.
Warme groeten…

[Anneniem]

Dankjewel voor je lieve woorden Laars.
Van mijn mw kreeg ik te horen dat ik mijn eigen verdriet en pijn tev erstandelijk beredeneer en daarmee wegredeneer, wegveeg om er te zijn voor hen...Maar nu kijk ik met grote regelmaaat naar mijn eigen pijn, probeer met mijn kinderen vanuit mijn buik gevoel te leven en niet vanuit mijn hoofd. Mijn gevoel te volgen in mijn omgang met hen..en er ontstaat wat ruimte..het is een lang proces van helen, ven praten met de kinderen, hun vertrouwen herstellen, hen ruimte geven en er samen met ons drietjes ZIJN, echt daadwereklijk zijn met alles wat er bij komt kijken.Mijn pijn doorleven..en ruimte zoeken voor mijn eigen ik en de drukte met de kinderen.

Ik zet kleine stapjes richting mijzelf, en kom weer waar ik hoor, al voel ik dat de spanning rond mijn nek en schouders nog heel groot is. Ik duik er weer meer in, probeer te voelen wat ik voel. Weer n contact met mijn eigen buikgevoel.

Ik deel mijn emoties met mijn vriend die heel erg open staat voor mijn gevoel, hij vraagt door, komt achter beschermemde muurtjes, en geeft heel veel tijd en ruimte. Ik herstel langzaam en wil langzaam weer in balans komen in mijn zijn.