Mooi om zo weer herinnert te worden aan Luik Droomvlinder.
De bemoedigende woorden van de nachtkroeg die-hards komen als geroepen, nadat ik alweer afscheid moest nemen van een gewaardeerde vaste klant. Soms ben je door je repertoire van woorden heen en heb je met lede ogen het nakijken.
De familiebetrekkingen zijn bij mij niet vanzelfsprekend (om het zo maar te omschrijven), maar gisteren weer eens op de fiets bij een broer en diens gezin op visite geweest.
Met mijn coördinatievermogen alleen al hoef ik me nooit met mezelf te vervelen (laat ik positief blijven) en laten ze nu in zo'n nieuwbouwwijk wonen waar het voor mij in het verleden ook altijd al zoeken was. Na slechts een keer vragen het de heenweg tenminste snel gevonden, hoewel m'n schoonzus op het raam moest tikken omdat ik het huis (door twijfel) eerst voorbij reed
Best aangenaam verlopen, deze middag. Naast zijn werk in de zorg doet hij aan toneel, had de alternatieve elfstedentocht gereden en is ook nog eens politiek actief. Dat alles voorbij zien komen op video en/of foto.
Voor de rest ook zo'n beetje bij kunnen praten. Dus dat familiecontact is weer wat meer op orde. Z'n zoon (die in m'n muzikale voetsporen is getreden) had trouwens die middag een hv aanval gehad, dus dat zit kennelijk ook in de familie. Neemt teveel hooi op de vork en is te veeleisend.
Terug op de fiets in het donker, door de sneeuw was natuurlijk een stuk problematischer. Ik reed ten eerste al wat om, maar wist van toen nog dat ik na een molen de goede richting weer kon nemen. Die zou ik ook bijna genomen hebben, ware het niet dat ik mezelf op dit punt niet vertrouwde en veronderstelde: 'als ik denk dat het links is, zal het wel rechts zijn'
Met alle gevolgen van dien. Maar aangezien ik dit stukje type weten jullie dat ik weer thuis zit en voldoende ontdooid ben inmiddels.
Nou ja, vanwege die drie borden patat kon ik wel wat extra beweging gebruiken.