Via BOEKEN van de VPRO stuitte ik op een even scherpe als trieste waarheid:
Lionel Shriver, wiens broer aan overgewicht overleed op 55 jarige leeftijd (!) schreef een boek genaamd Big Brother en gaf het dit motto mee: ‘De dieetindustrie is de enige winstgevende bedrijfstak ter wereld met een mislukkingspercentage van 98 procent.'
De term obilit is nieuw voor mij. Obesitas Chicklit neem ik aan.
En een zijweggetje: Ik vraag me vaak af of het nou echt zo is dat lager opgeleiden echt niet weten wat een ongezonde levensstijl is. Dat wordt nogal eens beweerd naar aanleiding van de cijfers die uitwijzen dat hoger opgeleiden minder dik zijn.
Zou het niet eerder zo zijn dat wie lager opgeleid is, minder drang voelt om te voldoen aan een ideaalbeeld, wegens weinig representatienoodzaak in het dagelijks leven? Hoger opgeleiden verkeren in andere kringen en zijn zich bewuster van hun aanwezigheid aldaar en ook dat er binnen die sociale kringen bepaalde grenzen zijn die je zou moeten kunnen bewaken en bewaren, waaronder een enigszins redelijke gewichtsbeheersing.
Hogere druk om gezond en aaibaar te blijven wegens een sneller geprikkeld schuldgevoel ook misschien, dat men het niet kan verkopen tegenover de vrienden en bekenden om gewicht uit de hand te laten lopen.
En meer afleiding en bevrediging van allerlei behoeften door een rijker sociaal en cultureel leven lijken me ook zaken die indirect een gewichtsproblematiek positief kunnen beïnvloeden.
Ach, ik weet het ook niet allemaal, maar ik kan me amper voorstellen dat mensen in deze tijd echt niet zouden weten wat ongezond leven is. We worden toch overspoeld met informatie daarover via diverse media die ook de lager opgeleiden bereikt lijkt me.
Hier nog de link naar het gehele artikel overigens,
http://boeken.vpro.nl/artikelen/2013/se ... bilit.html" onclick="window.open(this.href);return false;
Ik zag het boekentopic niet, dus daarom maar hier.
Man cannot remake himself without suffering, for he is both the marble and the sculptor.
A.Carrel