Wie ben ik, wat ben ik?

[Amada]

Anyway, ik heb m’n rust in zoverre wel gevonden : het belangrijkste deel van mijn hart verpand aan “die ene” en desondanks is er ruimte voor “die andere(n)”.

Klinkt zo ongeveer als ideaal!

[Amada]

"Je kiest niet iemand uit omdat hij/zij ook een vrije relatie wil. Je kiest iemand uit omdat je er als een blok voor valt (ik tenminste). En als die persoon een vrije relatie wil is dat (misschien) mooi meegenomen."

Het voordeel van internetdaten is dat je dat soort belangrijke 'voorwaarden' al direct in je selectie mee kan nemen.

[Amada]

"Punt is: als ik iemand echt té leuk zou vinden, dan heeft de seks in het verhaal minder priorieit. Dan gaat het niet meer om het jagen en scoren, maar om het liefhebben en zorgzaam zijn voor die persoon. Sterker nog: van die ene superleuke vrouw word ik niet eens direct geil. Dat is op zo'n moment simpelweg een ondergeschikt gevoel."

Ik blijf erbij: het een sluit het ander niet uit.
Ga voor paars!

[Mirthe]

Misschien snap ik je niet, maar een 'rode' vrouw kan toch enrgens een blauw adertje hebben of samen met jou ontwikkelen? Of vind je het zelf een rare gedachte dat vrouwen beide kanten in zich kunnen hebben en uitleven? (indeed: hoer én madonna).

[Amada]

Fuzz,
Ben IM van Conny Palmen toevallig aan het herlezen.
Ischa Meier had hetzelfde 'probleem' als jij denk ik.
Amada

[pure]

Als ik eerlijk naar mezelf kijk dan zou ik denk ik het liefst een rustige, monogame relatie, willen hebben met de vrouw van mijn dromen. Analoog: ik zou eigenlijk liever alleen rood de mooiste kleur willen vinden, en blauw niet zo bijzonder. Toch zijn bij mij net als bij jou de kriebels heel sterk. Misschien ben ik wel bang om gefrustreerd te raken in een situatie waarin ik een geweldige partner heb, maar toch te veel drang tot jagen heb. Ik wil die drang kwijt zijn voordat ik mij aan een nieuwe relatie waag.

Hoi Fuzz,

Niet dat ik je helemaal herken, maar wel in de verwarring....
ook ik wil het liefst 1 diepgaande trouwe relatie met 1 vrouw, maar: ik (ook laatbloeier, die knop wilde maar niet open ) ben ook erg gevoelig voor de schoonheid van zoveel vrouwen. Nu ik langzaam aan merk dat ik geen lelijk eendje meer ben, maar vrouwen wel degelijk kan 'krijgen', zou ik dus zoveel moois moeten laten lopen om die ene vrouw.
Misschien hebben we gemeen dat we moeten leren dat 1 vrouw wel degelijk genoeg geluk voor ons kan betekenen, ondanks die miljoenen andere verleidelijke ogen, monden, borsten, billen, en geesten...

Wat ik nog niet zo ontdekt heb als jij (zie mijn eigen topic 'verlangen, maar niet naar de daad) is die lust, dat willen neuken met een vrouw. Maar dat is weer mijn eigen probleem.

Wel boeiend topic!

Groeten,
Pure.

[erofun69]

@erofun:
Als ik eerlijk naar mezelf kijk dan zou ik denk ik het liefst een rustige, monogame relatie, willen hebben met de vrouw van mijn dromen. Analoog: ik zou eigenlijk liever alleen rood de mooiste kleur willen vinden, en blauw niet zo bijzonder. Toch zijn bij mij net als bij jou de kriebels heel sterk. Misschien ben ik wel bang om gefrustreerd te raken in een situatie waarin ik een geweldige partner heb, maar toch te veel drang tot jagen heb. Ik wil die drang kwijt zijn voordat ik mij aan een nieuwe relatie waag.

Ik kan niet helemaal meer m'n gevoel terughalen, hoe het was toen ik een jaar of twee lang uitsluitend voor rood ging. Maar nu? Ik vind rood nog altijd de mooiste kleur. Zelfs al kies ik soms voor een andere kleur. Dat is tijdelijk; rood blijft.
Ik kies, het is een keuze. Niet, een verleiding die ik niet kan weerstaan. Ik vind het gewoon prettiger om aan verleidingen toe te geven, dan ze te weerstaan.
En ik prijs me gelukkig met een geweldige partner, die me niet alleen de ruimte geeft, maar zelf ook zo in elkaar steekt. And mark the words of Mirthe. Ik denk zelfs, dat de meeste rode vrouwen ook blauwe adertjes hebben

"Het verlangen is (vaak) mooier dan het bezit" speelt nu steeds door m'n hoofd. Daar zit een kern van waarheid in. Of meer.
En dus zou je kunnen stellen, dat je niet aan dat verlangen moet toegeven.
Maar het heeft ook wel iets om wél aan dat verlangen toe te geven...en na verloop van tijd weer naar iets anders te verlangen...
Iig is het voor mij de remedie tegen hetgeen waar jij bang voor bent : gefrustreerd raken door de drang om te jagen, terwijl je een geweldige partner hebt.

[Fuzz]

@Mirthe & Amada: dat is allemaal heel mooi rationeel weergegeven. Zijn jullie niet stiekem twee mannen? Beide gevoelens tolereren elkaar niet echt, ze sluiten elkaar uit. Het ene moment voel ik: ik wil geen jager te zijn, ik wil alleen mijn liefde en de rust vinden. Het andere moment: ik wil helemaal geen liefde en relatie, ik wil heerlijk vrij zijn en kunnen jagen. Snappie?

@Pure: ik zag je topic al. Ook interessant en ik zal er zo even op reageren. Er zijn aspecten die ik herken. Echter, de lust is mij nooit vreemd geweest, ik was er vroeg bij haha. Maar altijd wel in conflict over liefde en lust, van jongs af aan. Ik wou dat ik mezelf kon opsplitsen en in twee gescheiden werelden afzonderlijk mijn pleziertjes beleven.

Uit hetgeen je hier schrijft proef ik een beetje dat je vooral de lust wilt kunnen ervaren omdat 'het hoort'. Maar als je het niet hebt heb je er misschien geen behoefte aan. Toch ook prima? Ik benijd je bijna als dat zo is.

Ook ik heb op latere leeftijd ontdekt dat veel vrouwen mij geen lelijk eendje vinden maar een mooie zwaan. Dat doet wel iets raar met je. Ik heb het gevoel dat ik een inhaalsslag moet maken, misschien herken je dat? Ik ben wel in vier jaar tijd uitgegroeid van een heel onzeker iemand naar een behoorlijk zeker iemand. Daar geniet ik erg van. Maar ik kan daarin nog steeds groeien en dat trekt mij aan.

@Erofun: Rood = liefde... right? Ik weet dus ook niet of ik blij word van een rode vriendin met blauwe adertjes. Ik vind blauwe veertjes trouwens leuker klinken. (...Zei Pino).

Overspel e.d. fascineert me enorm, omdat ik het om me heen veel heb zien gebeuren als kind en het niet zo goed kon begrijpen. Later ben ik er meerdere malen onderdeel van geworden. Zelf heb ik nooit overspel gepleegd maar ben wel met vrouwen geweest die dit deden. Ik ben hiermee gestopt omdat het voor mij niet ok voelt (overigens lag het initiatief bij de vrouwen), maar gelegenheid genoeg om het te doen, om het zomaar te zeggen. Nu windt me dat enerzijds erg op (ik moet me bijv. behoorlijk inhouden om niet een paar vrouwen in mijn omgeving met relaties die mij leuk vinden, te proberen te verleiden). Anderzijds beangstigt het me ook, omdat ik weet (of denk te weten, althans) dat een slimme handsome casanova heel wat vrouwen kan temmen, ook al hebben ze een relatie. Ik vermoed dat dat ook een reden is waarom ik de vrouwelijke sexualiteit zo probeer te begrijpen. Zelfbescherming... om niet gekwetst te worden. Hoewel ik, gek genoeg op zich niet jaloers zou zijn als mijn partner vrij zou zijn op sexueel gebied. Ben ik complex of niet?

Geheel tegen mijn verwachting en wens in heb ik een tijdje terug weer sterk liefde gevoeld (nog steeds eigenlijk) voor een meisje. Maar het kon niks worden omdat ze kanker heeft en waarschijnlijk binnenkort overlijdt (ze wil me niet ontmoeten). Heel heftig allemaal. We hebben wel alleen via telefoon en internet contact gehad, dus of de echte klik er zou zijn is nog maar de vraag natuurlijk. Maar door de gevoelens die bij mij ontstonden voor haar (al voor ik wist dat ze kanker heeft) wist ik wel zeker dat ik op zijn minst zou willen proberen voor haar te gaan. Mijn gevoel dus... zo sterk dat het, zoals bij jou, voor een tijd de lust naar andere vrouwen zou ondermijnen. Nu hebben we, omdat we niet meer met deze situatie konden omgaan, het contact verbroken en ben ik weer op drift....

[pure]

@ Fuzz:

Leuk om te lezen dat we wat in common hebben. Een inhaalslag zie ik mezelf ook zeker nog maken. Raar om een groentje te zijn en seksueel ook zo goed als maagd (3jarige onvolwassen relatie 10 jaar geleden niet meegerekend) - en dan steeds meer te merken dat ik prima met vrouwen om kan gaan. Alleen veel oude pijn en angst zit nog wel eens close contact in de weg - plus dat ik echt zelden iemand tegen ben gekomen die ook een 'zwaan' was. Soms was ik dan weer liever wat meer doorsnee geweest, had ik veel eerder een klik gevoeld met een vrouw.

En die lust: ik ken het wel, maar ben misschien ervan vervreemd. Je wordt, als je je jaren een lelijk eendje voelt die nooit een ander eendje kan krijgen, ook vanzelf gek als je dus ook altijd maar alleen blijft. En een type voor 1-night-stands was ik ook nooit. Ik hoop dat ik er ooit nog gezond mee om kan gaan - de afgelopen 8 jaar heeft mijn sexleven zich op het beeldscherm van mijn computer afgespeeld, en daar stomp je ook van af...
en ik hunker nu enorm naar contact (incl. sex en veel lijfelijkheid) zonder dat ik nog zicht heb op een geschikte vrouw. Maar goed, ik hou even m'n mond, hier is het jouw topic .

[Fuzz]

Hé maar, als je geen one-night stands wilt hebben dan is dat toch ok? Wat is gezond? Blijf vooral bij jezelf. Als je tenminste, in tegenstelling tot mij, weet waar dat is.

Misschien nog wel een punt van herkenning:

Ik ben eigenlijk vreselijk kieskeurig met vrouwen. Ik wil met een vrouw naar bed die zo leuk en mooi is dat het helemaal goed voelt. In de praktijk heb ik zo iemand nog niet het bed ingekregen. En uiteindelijk is zo iemand, paradoxaal genoeg, zo leuk dat ik haar niet voor een one-night stand wilt. Ik wil met haar de diepte in... als je begrijpt wat ik bedoel

Ondertussen wil ik toch wat van het leven en leuke vrouwen genieten. Maar ik eindig dan uiteindelijk in bed met de vrouwen die het toch net niet helemaal hebben voor mij. En dat voelt niet helemaal fair en bevredigend.

Bijkomend probleem is dat bij een vrouw die ik ECHT supersuperleuk vind, ik toch dicht sla. Maar vermoedelijk herkennen hier wel veel mensen zich in.

[Fuzz]

Dit weekend werd alles helder...... Waarom ik doe wat ik doe en welke keuzes moet ik maken in wie ik ben. In alle verwarring is één ding duidelijk: ik wil contact kunnen maken met een vrouw die mij interesseert. Zoenen, of met elkaar naar bed is ook leuk, en misschien een vervolgstap;), maar als ik maar eens eerst voor elkaar krijg om iemand aan te spreken.

Ik was vroeger behoorlijk onzeker over mijzelf en conflictvermijdend, omdat mij dat stress gaf. Vooral in de laatste twee jaren ben ik enorm gegroeid in zelfvertrouwen en assertiviteit. Daarnaast ben ik altijd iemand geweest om grenzen te verleggen: dingen die ik niet kan wil ik leren (als ze me interesseren) en dan houd ik vol om mijn doel te bereiken. Ook dat is vroeger wel anders geweest, maar de laatste jaren ga ik ervoor.

Welnu, al met al heb ik behoorlijk mijn grenzen weten te verleggen. Maar er is één ding waar ik me geen raad weet: vrouwen tijdens het uitgaan. Al is het maar het hele simpele ding van contact zoeken. Het lukt me niet... ik raak verward en bevries.

Ik kan voor mezelf meerdere argumenten bedenken waarom dat gebeurt maar ik vermoed dat de bottom-line is dat ik bang ben in een conflict-situatie te komen met die persoon of dat ik niks te melden heb en me geen houding weet te geven. Angst. Het zit allemaal tussen de oren, maar die wetenschap heeft nog niks veranderd.

Vrouwen via datingsites, vrouwen in relaties, of vrouwen met wie ik een zakelijk contact heb. Daar kan ik prima mee communiceren. Ik zit goed in mijn vel, en merk dat ik op die manier wel indruk maak bij de dames. Maar dan.... tijdens het uitgaan gaat het keer op keer mis.

Het draait dus niet eens zozeer om het vinden van seks, maar om het aanleren van de vaardigheid om een vrouw aan te spreken. Ik kan soms glimlachen, iets waar ik vroeger al moeite mee had, maar verder dan dat kom ik niet haha.

Ik denk dat ik pas rust kan vinden om te bepalen of ik een relatie zou willen of een casa nova zijn, wanneer ik die vaardigheid meester ben. Het is voor mij een enorme drive om mijn eigen beperkingen opzij te zetten.

[Von Kakelstein]

Mijn interpretatie:

Je bent iemand die bang is om zich te binden uit angst voor een mogelijke afwijzing/blunder/vernedering. Dat zou namelijk het oude teruggetrokken bestaan met alle onzekerheden weer bevestigen. Om je nieuw verworven zekerheden te behouden investeer je (on)bewust (?) in veilige connecties. Dat zijn connecties die niet echt worden getest op levensvatbaarheid (de blokkering en bevriezing) of die slechts heel oppervlakkig/vluchtig zijn waardoor er nooit een echte binding zal ontstaan.

Zo blijf je de controle houden over je eigen leven en hoef je nooit echt in het diepe te springen. Verdrinken is uitgesloten, maar overstroomd worden door een verlangen wordt daarentegen steeds heftiger.

Ik denk dat je eerst maar eens serieus moet proberen wel met 1 persoon in dat diepe te springen en daar compleet voor te gaan. Dan pas weet je of dat knagende verlangen gedoofd kan worden door 1 grote liefde (en ja dat kan) of dat er een blijvende/dringende behoefte is aan meerdere geliefden.

Meerdere geliefden zal echter nooit alleen maar rust en bevrediging geven, hoe idyllisch het ook lijkt. Het zal eerder een voortdurende strijd blijken te zijn in het verdelen van aandacht, beheersen van verlangens en mogelijke onderlinge competitie, het gevoel hebben tekort te schieten bij deze of gene, schuldcomplexen, ingewikkelde zwijgplicht als de omstandigheden niet open zijn etc etc. Ik heb zelden van mensen gehoord die rust vinden in het hebben van meerdere geliefdes. Het is eerder een katalysator van meer onrust en onzekerheden. Ik spreek uit ervaring. Een ervaring waar ik zeer blij mee was en ben, niet had willen missen ook, maar waarvan ik nu zeg... dat wil ik niet weer... te veel heisa in m'n kop en leven daardoor. Veel versluierende emoties in het begin, maar gaandeweg de tijd komen er ook wonden die lang kunnen bloeden of die steeds weer opengerijt worden als je jezelf te veel verliest in het verlangen naar bestendiging of zelfs meer...

Zet je zinnen op het vinden van een goede match zou ik zeggen en hou jezelf voor dat een afwijzing slechts een nieuwe kans biedt op een betere match die jouw liefde en aandacht wel waardeert. En als direct communiceren niet lukt, kun je ook een mooi bericht op een kaartje zetten en dat afgeven of posten (mits je een adres weet natuurlijk).

Ik wens je rust en rede.

[Fuzz]

Dank voor je analyse, maar hij klopt niet helemaal

Bindingsangst is niet het probleem. Ja, ik zou graag relatieloos willen zijn, omdat ik het leven wil ontdekken op mijn eigen manier, zonder dat ik daarmee rekening hoef te houden met een ander. Als je dat bindingsangst wilt noemen, prima. Ik zie dat niet zo echter.

Zou je het me op de man afvragen, dan zou ik in mijn hoofd een knop om willen schakelen waarmee ik het verlangen naar liefde en lust uitschakel. Het zijn zaken die het leven maar complex maken, voor iemand als ik. En dan heb ik het niet over de kwetsingen. Dat heb ik genoeg meegemaakt, maar dat is niet waardoor ik me laat weerhouden om in een nieuwe relatie te stappen. Relaties vragen simpelweg bijna altijd veel energie en ik ben er niet aan toe om die energie te investeren. Tenzij ik misschien echt een keer iemand tegenkom die ik op alle fronten supergeweldig vind, maar ik ben behoorlijk veeleisend.

Ik doel ook niet zozeer op meerdere geliefdes, als wel scharreltjes. Maar afgelopen weekend had ik weer een scharrel en weer kom ik achteraf tot de conclusie dat het het niet echt mijn ding is. Lust op het moment van geilheid is leuk, maar het laat bij mij een leegte achter als het feest voorbij is. Want stiekem ben ik een heel romantisch jochie met een idealistisch beeld van liefde. Of toch niet.. Het wisselt. En daar ligt juist het probleem. Ik noem mezelf voor de grap dan ook wel eens emotioneel schizofreen.

Voor nu heb ik maar besloten om het daten en contact met vrouwen op een laag pitje te zetten. En als die éne persoon voorbij komt huppelen, bespring ik haar! Eigenlijk heb ik me er in de afgelopen tijd gewoon te veel mee beziggehouden en laat ik het zo voor wat het is. Daardoor is het een stuk rustiger in mijn hoofd en in mijn lijf.

[Von Kakelstein]

Tja, het leven ontdekken zonder rekening te hoeven houden met een ander kan nooit veel duurzaams opleveren lijkt me. Dan kun je niet verwachten dat die ander wel rekening met jou zal houden. Die zal dan snel afhaken, of het moet een net zo ingesteld iemand zijn.

Het is wat vrijbuiterachtig en ik snap dat verlangen op zich wel, maar ik vraag me tegelijkertijd oprecht af in hoeverre dat ooit een keer - op termijn - ten koste gaat van een diepe verbondenheid en intimiteit die het leven ook zo mooi maken.

Kiezen voor jezelf wordt zo wel heel letterlijk genomen en zet het ego erg prominent voorop. Dat moet ieder verder zelf weten natuurlijk, maar ik persoonlijk vind het wat schraal als ik het zo lees. Toch zijn er vast mensen die daar juist heel goed in aarden en die absoluut niet geschikt zijn om langdurige verbindingen aan te gaan. Het uitschakelen van lust en liefde is niet wat je echt zou willen natuurlijk, want dan blijft er een kille robot over en dat past geen mens (hoop ik).

Suc6 in elk geval met de queeste.

[Fuzz]

Hmmm... dat is maar net wat je onder duurzaamheid verstaat. Zelfontplooiing en een goed sociaal netwerk zijn in mijn ogen minstens net zo duurzaam.

Ik ben het met je eens dat een diepe verbondenheid en intimiteit het leven heel mooi kunnen maken. Maar, noem me een cynicus, dat is voor weinigen weggelegd. Veel mensen gaan relaties aan omdat ze veiligheid zoeken of willen ontsnappen aan de eenzaamheid. Veel mensen die niet gelukkig zijn in hun relatie weten niet hoe ze die moeten ontvluchten.

Ik zou best wel voor die diepe verbondenheid en intimiteit willen gaan (omdat ik de knop niet kan omschakelen) maar dan wel met iemand waarvan ik het gevoel heb dat dat ook mogelijk is. Niet met die ene buurvrouw die best leuk is maar niet miss perfect voor mij.

Ik geloof ook niet dat je met het uitschakelen van lust en liefde een koude robot zou worden. Hooguit een gefrustreerde. Ik denk dan meteen aan Mr. Spock uit de oude Star Trek..die zwoer bij de ratio en logica, maar eens in de zoveel tijd moest alle opgekropte emotie eruit. Anyways, er zijn zoveel meer gevoelens te ervaren dan lust en liefde. Allemaal met hun eigen charmes en waarde.