Leuk dat jullie allemaal zo reageren en meedenken....
Thomas een goedbedoeld advies en zal zeker eens aan het lezen slaan, maar aan de andere kant leg je de verantwoordelijkheid om er iets mee te doen nu wel heel erg aan mijn kant neer, terwijl ik er al zoveel aan heb proberen te doen . Het klinkt een beetje als 'wordt de ideale vrouw, dan wordt je partner vanzelf de ideale man/ridder/motorrijder
Ik geloof dat ik me in de loop der jaren al heel erg aan zijn manier van leven, denken e.d. heb aangepast ( en daar ligt misschien ook wel een deel van het probleem ).
Het is geen kwestie van een dalletje en mezelf weer eens even opleuken, meer van een berg af gedenderd zijn en het steeds weer van het pad omhoog afglijden.
En misschien druipt tussen mijn regels de ergernis er wel vanaf, maar ik ben niet boos of verbitterd, misschien gekwetst, onbegrepen en de weg naar boven kwijt...
@ Shaz: dat stukje van stoomtrein en TGV herken ik wel, alleen ik tuf maar langzaam door in zijn tempo geloof ik
Ik herken de twijfel aan mijn relatie wel, maar eigenlijk die in mezelf niet, ik vind me eigenlijk best wel de moeite waard ! Al heb ik net als ieder mens mijn leuke en minder leuke dingen natuurlijk.
@ Mirte : Chantal, zou kunnen meespelen dat wat in het begin van je huwelijk een uitkomst was, nu een valkuil is geworden, als in: De degelijke betrouwbaarheid was eerst een zegen, nu een vl...ucht?
Krijg, of heb, je het gevoel dat je op de rand van het diepe staat, maar eigenlijk van de hoge af zou willen duiken, omdat je nou wel eens wil diepduiken en heus heel goed kan zwemmen, of dit anders per direct zou willen leren?
Pfff heftige vraag en moeilijk antwoord, misschien wil ik wel en besef ik dat ik best goed kan zwemmen, maar is alleen het water nog zo diep en koud ?
Je in een relatie eenzaam voelen is misschien nog wel erger dan alleen zijn ( waar ik trouwens prima tegen kan ).
Ach wie weet hoe leuk het is...een beetje groot huis, beetje privé en een beetje samen ?