Ik schaam me diep..dieper...diepst!
Maar niet te lang hoor, haha.. je moet jezelf leren te vergeven
.
De vraag was dus wel serieus.. voor in een (verre?) toekomst.
De beslissing was bij hun al genomen, maar nu ook dus uitgesproken, ze gaan scheiden!
Ik voelde dit als een last op mijn schouders en heb de vraag anders geintrepeteerd (of hoe schrijf je het?
). Net alsof ik er een beslissing in zou MOGEN nemen
.
Situatie nu: Ik heb even nu afstand genomen, juist alles aan hem overlatend. Ik snap dat dit een heel moeilijke tijd wordt met veel emoties twijfels etc.. ook naar mij toe.. Kan ik niets aan doen, wil ik niks aan doen, neem alles zoals het komt en zal er zijn als ik nodig ben voor ontspanning en of een gesprek, meedenken etc.. Dit noemt men verwerking.. weet wel dat zo een stap heel groot is en dat de vragen, twijfels etc.. nu pas echt komen.. misschien valt het mee, misschien tegen.
Ondertussen heb ik een soort rust in mezelf terug. Ik sta er buiten en dit is iets tussen hun.. Ik weet dat ik niks hoef te doen, niks hoef te zeggen, er zijn als het nodig is is genoeg.. Hoe dit verder afloopt tussen ons weet ik niet, en hij ook niet.
Geeft ook niks! Ik hoop gewoon dat ik er genoeg ben als het nodig is en eigenlijk alleen maar die hij na de verwerking heel gelukkig wordt, (hopelijk kan ik hem tijdens die verwerking soms een moment geluk geven..) Liefst met mij, maar zonder mij.. ook dan ben ik dolgelukkig voor hem! Als dat geen houden van is...
Groet Tonight...