Bedankt Zee voor jouw eerlijke, interessante en bijna filosofische betoog!
Ook ik begin me steeds meer af te vragen of monogamie eigenlijk wel zo logisch of natuurlijk is.
Ik heb een beetje lui door het topic gelezen, maar deze opmerking viel me op. Als ik per abuis opmerkingen op de eerste twee pagina's herhaal dan mijn excuses.
Biologisch gezien is de mens helemaal niet monogaam, we willen voortplanten, dus de man wil zijn zaad in zo veel mogelijk vrouwen kwijt, en de vrouw weet (onbewust) dat het krijgen van een kind beter kan met een man die trouw blijft, maar dat hoeft niet perse de vader van het kind te zijn. Er zijn wel aardige onderzoeken gedaan waaruit bleek dat er een substantieel deel van de kinderen niet van de vader en moeder is die er voor zorgen. De vrouw weet dit meestal, de man heeft geen flauw idee. Dat neemt niet weg dat er talloze verhalen zijn van mannen die kinderen hebben bij meerdere partners waarmee ze niet getrouwd zijn, of in een monogame relatie zitten.
Dan, of het logisch is. Monogamie is voornamelijk cultureel. Het is praktisch voor de instandhouding van de soort en van de cultuur waardoor het is opgenomen in de meeste van onze westerse religies dat "Thou shalt not covet thy neighbours wife". Voorkomt ruzies en versterkt sociale cohesie. Vanuit dat oogpunt is het dus niet raar dat we het niet accepteren, van anderen niet en als je het zelf doet voel je schuld, wat aangeleerd is.
Uit eigen ervaring heb ik geleerd dat het nagenoeg onvermijdelijk is dat, wanneer je in een langdurige relatie zit, op een moment de liefde iets bekoeld en je meer open staat voor anderen. Of je er iets mee doet is een tweede, en of het gevoel of de handeling naar het gevoel problematisch is, is weer heel iets anders.
Ik kom net uit een relatie die we hadden bestempeld als open, maar toen mijn (ex-)vriendin daar iets mee deed vond zij dat het toch niet binnen de relatie paste en zette een punt achter de relatie. Wat mij betreft, en dit is niet voor iedereen weg gelegd, was het geen probleem dat ze iets gedaan had met een ander. Zo wil ik ook mijn volgende relatie: bij elkaar maar vrij wat betreft seksualiteit, en misschien zelfs liefde, maar wel samen.
Dan, in reactie op de allereerste post van deze thread.
Misschien ben ik heel naïef, maar waarom kiezen zo veel mannen er voor om vreemd te gaan in plaats van:
- aan hun relatie te werken;
- te stoppen met de relatie en op zoek te gaan naar een partner waar ze wel happy mee zijn, ook in seksueel opzicht;
- aan te sturen op een open relatie?
- Ik vroeg mijn vriendin toen ze voor het eerst met iemand anders gezoend had en spijt betuigde of ze bij zichzelf te raden wilde gaan of ze het deed omdat het niet goed zat of omdat ze het *ook* wilde. Mij maar dus ook zoenen met een ander. Achteraf bleek het eerste, maar ik vind het tweede helemaal niet ondenkbaar in een relatie waar openheid een fundament is.
- Als je van seks houdt, en je partner ook, of je partner is er oké mee - oprecht en niet van dat gedoogbeleid maar eigenlijk niet tevreden - is dat dan ook niet 'happy'?
- open relatie in goed overleg gezien vorige punten, waarom niet?
Ik heb bewust de nadruk gelegd op mijn ex-vriendin en haar behoeftes om even te benadrukken omdat ik de stelling van het topic zoals deze in de titel verwoord is nogal seksistisch en eenzijdig vind.
tl;dr: vrouwen gaan ook vreemd, en monogamie is niet noodzakelijk een concept wat werkt voor iedereen.
Eerst alles proberen, en dan zien we daarna wel verder.