Omgaan met een geval van incest van lang geleden...

[Lilithium]

Al jaren merk ik dat ik mezelf saboteer, m'n bestaansrecht ontken wanneer het er écht toedoet en me schuldig voel en/of me schaam voor dingen... Al jaren probeer ik grip hierop te krijgen, maar ergens heb ik altijd ervaren dat dat 'niet van mij' is... Ik herken hetzelfde in m'n oma, en hoewel m'n moeder overleden is toen ik 11 was, als ik terugdenk zie ik ook bij haar hetzelfde gedragspatroon... Volgens mij zit het dus in mijn familielijn, het is in ieder geval iets waar ik me op het moment zelf niet bewust van ben, achteraf zie ik het altijd wel en vraag me dan af 'hóe dan?!'.

Als je het me op de vrouw af vraagt vind ik mezelf wel degelijk het bestaan waard, weet ik dat ik waardevolle ideeen heb en een wezenlijke bijdrage lever in het leven van mijn naasten, dat ik écht wel in vrijheid van mijn seksualiteit mag genieten en me hier niet voor hoef te schamen of schuldig over hoef te voelen...

Nu heb ik afgelopen weekend te horen gekregen dat het verhaal rondom de geboorte van mijn moeder nóg een beetje anders is gegaan dan ik sinds mijn 12e dacht... Voor mijn 12e ging ik er vanuit dat mijn oma vroeg zwanger was geraakt (op haar 17e) maar op dat moment al een relatie had met haar man, en dat die man die 2 jaar voor mijn geboorte overleden is dus mijn opa was. Dit bleek niet zo te zijn, toen ik een gedicht van m'n moeder tegenkwam en daar kritische vragen bij stelde kreeg ik van mijn vader te horen dat mijn oma toendertijd een vriendje had, maar dat hij is weggerend toen zij zwanger bleek te zijn en dat haar man/mijn 'opa' haar uiteindelijk als zijn dochter heeft aangenomen. Dat mijn oma me dit zelf liever had willen vertellen als ik al wat ouder was, daarom heb ik het al die tijd laten rusten, ik ging er vanuit dat er ooit de tijd wel rijp voor zou zijn...

Ondertussen ben ik 26, en heb ik wel door dat mijn oma hier uit zichzelf écht niet over gaat praten. M'n oma heeft een tumor in haar buik, en hoe lang ze nog zal leven dat weten we niet, voorlopig is het nog behandelbaar, maar ik merk in alles dat ze wel al heel langzaamaan afscheid aan het nemen is. Dus toen ik van het weekend bij mijn vader was heb ik hem eens voorzichtig gevraagd of hij het precieze verhaal rondom de geboorte van mijn moeder kent, of dat dit iets gaat zijn wat oma mee zal nemen in haar graf... Ik gaf ook aan dat ik het nog niet per se wilde weten, maar dat ik in ieder geval wilde weten dat de informatie ook na haar dood beschikbaar zou zijn... Hij lachte wat ongemakkelijk, en gaf toen aan dat als het aan oma ligt dit inderdaad mee zou gaan in haar graf... Dat zelfs mijn moeder op haar sterfbed nog niet het volledige verhaal heeft gehoord, maar dat vlak voor mijn moeder kwam te overlijden wel een deel van het verhaal is verteld aan haar... En toen vertelde hij me wat hij wist...

Incest... Mijn moeder is ontstaan uit een geval van incest... Op dat moment viel alles voor mij op z'n plek, mijn oma die boos is op de hele wereld en daar iedere keer weer een zondebok voor uit kiest, mijn oma die heel erg zwart-wit denkt, iets is goed of fout. Mijn oma die het liefst afleiding zoekt in andermans problemen, maar die van haarzelf altijd ontkent... Mijn oma is altijd ingepeperd dat 'de hele familie' uit elkaar zou vallen als ze hierover zou spreken, dat het vooral in de doofpot moest en haar gevoelens hierover er dus niet konden/mochten zijn...

En hoewel het aan de ene kant duidelijkheid verschaft vraag ik me ook heel erg af, wat moet ik hier nu mee? Ga ik hierover praten met mijn oma, in de hoop dat ze zichzelf bevrijd van de gevangenis waarin ze al die jaren al zit.... Stuur ik haar een brief om aan te geven dat ik weet wat er gebeurd is, en dat ik graag naar haar luister, maar haar de ruimte geef om zelf naar mij toe te komen... En hoe bevrijd ik in ieder geval mezelf van al die gevoelens die ik onbewust met me meedraag? Bestaat daar een goeie alternatieve therapie voor? Wat mijn oma doet met haar leven is haar keuze, en dat zal ik respecteren ook al bied ik haar graag de ruimte om haar verhaal te doen, maar ik wil wél graag van die gevangenis waarin ik dus onbewust verkeer af.

Tips? Ervaringen?

[tes]

Ik heb geen ervaring met incest gelukkig. Ik wil wel even mee geven dat ik het heel knap en dapper vind dat je dit hier deelt! Wauw!

Ik heb wel een zusje, die is overleden toen ze 6 weken oud was. Altijd gedacht dat het mee viel hoeveel invloed dit op mij heeft gehad. Totdat ik een Nlp opleiding ben gaan volgen en met mezelf aan de slag ben gegaan. Ik heb tijdens deze opleiding de meest unieke ontdekkingen gedaan over mezelf en ook over dingen en gedragingen die ik mee heb genomen vanuit mijn familie, een aantal dingen van 4 generaties terug. (Verder kon ik niets na gaan) en het heeft mij erg veel rust gebracht om verschil te kunnen zien tussen wat van "mij" als individu is en wat ik mee heb genomen van voorgaande generaties. Voor mij een openbaring zonder dat ik daar met de desbetreffende persoon over heb hoeven praten. Aan het einde van de opleiding heb ik ook de kans gekregen om in een familie opstelling iemand op te stellen, en dat is mijn zusje arja geworden. Hierbij nog veel meer openbaringen de persoon die ik op heb gesteld als zijnde mijn zusje heeft mij dingen verteld die ik in de eerste instantie van overtuigd was dat het onzin was, totdat ik er over na ging denken. Ik weet nu dat arja altijd in mij aanwezig is en dat ik haar geprojecteerd heb in mijn paard. Het was voor mij zo iets unieks om mee te maken. Misschien heb je hier iets aan en kan je met een goede Nlp coach een stapje verder komen zonder direct naast je oma te gaan zitten. Geen idee of je hier iets mee kan maar als je meer uitleg wilt zal ik dat met alle liefde geven dit was het eerste wat er in mij op kwam bij jouw verhaal.

Succes!

[runningslim]

Wat een verhaal, Lilithium.

Het spijt me dat ik geen tips voor je heb. Ik vind wel dat je heel knap erin staat. Je schrijft enorm helder en to the point, heel erg sterk.

Jouw idee van oma te melden dat je iets weet en dat zij haar verhaal kan doen, vind ik heel erg goed. Oma kan dan haar eigen beslissing nemen. Lees ik tussen de regels door dat oma wellicht niet zal praten? Kan jij je daarbij echt neerleggen? Heeft oma zussen/broers die je meer kunnen vertellen?

Ik ken niets van therapie(ën). Als je beslist om een therapie te volgen, lijkt het me goed dat het een therapie is die je helpt met loslaten van dingen/gebeurtenissen die buiten jouw invloedssfeer liggen, dingen waaraan jij hoe dan ook niets kunt veranderen. Maar nogmaals, anderen zullen je wellicht betere tips kunnen geven.

Succes Lilithium!

[elhv]

Beste Lilithium
Je hebt een PM..
Grtz
elHV

[Lilithium]

Dankjulliewel voor de reacties tot nu toe!

Goeie vraag, of ik het écht kan accepteren als mijn oma besluit hier niet over te praten. Ja en nee, natuurlijk is het haar goed recht om te besluiten hier nooit over te praten, maar ik sta wel op een punt dat ik niet meer aan de poppenkast die binnen mijn familie normaal is wil meedoen.

What has been seen can't be unseen...

En ik weet dat wanneer ik dit proces ga bewandelen waarin ik écht voor mezelf ga staan en me losmaak van dit soort patronen, dat dit gevolgen gaat hebben voor mijn relatie met m'n familie. Een aantal mensen zal mij als een voorbeeld zien, me toejuichen en misschien zelf ook wel in transformatie gaan... Anderen, ik vermoed dat mijn oma daar ook bij zal horen, zal volledig in de weerstand schieten, en zal niet met die 'nieuwe' ik om kunnen gaan. Their loss, not mine.

Als ik voor mijn geluk en vrijheid schepen achter me moet verbranden dan ben ik daar zeker toe bereid. Het zal in sommige gevallen pijnlijk zijn, maar de patronen voortzetten doet me óók pijn, en sterven aan kanker door alle opgebouwde stress is ook niet pijnloos heb ik van dichtbij mogen bewonderen...

Ik ben momenteel even werkeloos, maar heb binnenkort gelukkig weer een baan en ga dan zeker geld vrijmaken voor mijn persoonlijke ontwikkeling!

[tes]

Nogmaals wat mooi hoe je je open stelt!

En ik denk dat het belangrijkste is dat je een keuze maakt waar jij je goed bij voelt. Als je jouw oma voor een keuze stelt is dat haar keuze wat ermee te doen en zo is het ook jouw keuze hoe je daarmee om gaat.

Succes!

[Inya]

Wat een heftige situatie.. ik heb er geen ervaring mee en kan je geen tips bieden, maar wilde wel even zeggen dat ik je doorzettings- en beslissingsvermogen bewonder. Heel veel sterkte!

[runningslim]

...

Their loss, not mine.

...

Opnieuw schrijft Lilithium naar vorm en naar inhoud een ijzersterke posting. Ik geef je over de hele lijn gelijk. Mijn tip in deze: schrijf jouw bovenstaande vier woorden overal op. Maak er een mantra van dat je te pas en te onpas opzegt, luidop en/of in jezelf. Schrijf het met lipstick in het groot op je spiegel. Maak er je onderregel van op Shespot.

Go for it en succes!

[volverlangen]

Respect en heel veel sterkte !

[mikky]

goedeavond

wat een verhaal. wat je naar je oma doet kan ik je niet in adviseren. zelf zou ik graag alles willen weten maar dat is mijn persoonlijk gevoel.
voor het kijken naar de invloed hierop op je eigen leven kan ik je familieopstellingen aanraden. juist omdat het meerdere generaties aangaat.

Ik weet helaas wat het is om misbruikt te zijn en kan een behoorlijke invloed hebben op je leven.
Ik ben er wel open over maar nog niet naar mijn kids toe. weet ook nog niet wat daarvoor de juiste tijd is maar als ik dit zo weer lees denk ik er wel weer over na
daarvoor dank

sterkte

[Jippie]

Ik weet niet wat de leeftijd van je oma is, maar waarschijnlijk uit een tijdperk dat dit onbespreekbaar was, dus zelf vol schaamte, verwijten en wrok zit, en gezien de leeftijd waarin dit gebeurde heeft ze zich nooit normaal kunnen ontwikkelen.
Er zit dus iets heel diep. En pas op als je deze beerput lostrekt, weet dan wat je verwachten kan.
Als hulpverlener moet je neutraal zijn en niet mee gaan in de emotie van degene die je helpt.
Ik denk dat dit voor jou een brug te ver is.
Ik zou haar zover proberen te krijgen dat ze bij een professionele instantie EMDR gaat doen. Het is een vrij succesvolle manier om trauma' s een plek te geven zodat ze er over kan praten zonder dat het je emotioneel blijft achtervolgen.
http://www.emdr.nl/" onclick="window.open(this.href);return false;

[deco]

Ik weet niet wat de leeftijd van je oma is, maar waarschijnlijk uit een tijdperk dat dit onbespreekbaar was, dus zelf vol schaamte, verwijten en wrok zit, en gezien de leeftijd waarin dit gebeurde heeft ze zich nooit normaal kunnen ontwikkelen.
Er zit dus iets heel diep. En pas op als je deze beerput lostrekt, weet dan wat je verwachten kan.
Als hulpverlener moet je neutraal zijn en niet mee gaan in de emotie van degene die je helpt.
Ik denk dat dit voor jou een brug te ver is.
Ik zou haar zover proberen te krijgen dat ze bij een professionele instantie EMDR gaat doen. Het is een vrij succesvolle manier om trauma' s een plek te geven zodat ze er over kan praten zonder dat het je emotioneel blijft achtervolgen.
http://www.emdr.nl/" onclick="window.open(this.href);return false;

Ik dit de meest zinnige posting vind ondanks ik het soms niet eens ben met zijn postings.

[fuutje]

Ook ik (als dochter van een wees (moeder) uit de Spaanse burgeroorlog die opgevoed is in een klooster) ben het met Jippie eens.

[mikky]

misschien lees ik het verkeerd maar volgens mij is de oma heel ziek en om dan nog alles open te halen en emdr te gaan volgen lijkt me iets te veel van het goede.

het is meer zaak dat de gene die dit topic is gestart de zaken op orde krijgt en aangezien zij zelf geen slachtoffer is is emdr geen optie of het moet op het verlies van haar moeder zijn

[Lilithium]

Thanks weer iedereen!

Mijn oma is inderdaad ziek, maar niet 'heel ziek'... Ze heeft een lymfoom in haar buik, die wel groeiende is, maar waarschijnlijk met behandeling waarschijnlijk weer kleiner zal worden. De vorige ronde chemotherapie heeft haar energieniveau aangetast, momenteel heeft ze daar het meeste last van, naast dagelijks pijn, maar ze is al jaren chronisch pijnpatiënt door haar reuma en laat zich dáár niet gauw door belemmeren in haar dagelijks functioneren.

Oma is momenteel 69 en de incest is eind 1962/begin 1963 minimaal één keer voorgekomen, aangezien m'n moeder in september werd geboren. Dus ja, dat het in die tijd een enorm taboe was klopt.

Wat Jippie zegt klopt, ik ga die beerput niet opentrekken. Maar dat is lastig, want ergens wil ik haar zeggen dat ze haar boosheid niet steeds op mensen moet projecteren, en dat het niet háár schuld is. Zoals ik nu een week nadat ik dit te horen heb gekregen naar de situatie kijk zie ik vooral het gebrek aan ontwikkeling in m'n oma... En voel ik vooral een enorme liefde voor haar. Maar ook voor mezelf, en daar waar die twee gaan botsen kies ik voor mezelf.

Op mikky wil ik nog even reageren... Het is vooral het effect wat het wegstoppen van de incest heeft gehad dat me dwarszit... Zo'n beetje ál mijn oma haar handelen is erdoor gekleurd omdat ze dit nooit verwerkt heeft. Praten over je misbruik kan misschien een waardevolle les zijn voor je kinderen (afhankelijk van hun leeftijd), en het kan ze laten zien dat ook zij overal met je over kunnen praten. Maar als je het gevoel hebt dat je het misbruik een plekje hebt kunnen geven en je er bewust van bent wanneer het je gedrag of keuzes beïnvloed ben je al een heel eind.

Zodra ik weer een inkomen heb wil ik wel naar familieopstellingen gaan kijken. Voor nu merk ik al dat er een last van m'n schouders is gevallen... Mijn identiteit is niet meer op mijn oma haar gedragingen en bepalingen gebaseerd, omdat ik ondertussen wel heb geconcludeerd dat die gebaseerd zijn op angst, schuld, schaamte en leugens. Afgelopen week was zwaar, een periode van rouw om wie ik was en wat voor mij vertrouwd was... Een nieuw begin is aangebroken, ik voel me opnieuw geboren en zal komende tijd m'n identiteit deels opnieuw moeten uitvogelen... Exciting but scary times!