Berichtdoor Peter50 » ma 14 juli 2014, 22:00
Ik vind het moeilijk te begrijpen waarom de discussie verloopt op de manier waarop hij verloopt. Laat ik eens proberen zonder emoties te beschrijven wat er hier gebeurt.
* Ik stel vast wie wat voor het eerst geschreven heeft.
* Ik stel een paar vragen.
* Goodlife schrijft dat ik telkens probeer mensen in hetzelfde hokje te trappen.
* Mijn vragen worden niet beantwoord.
Ik zou natuurlijk hierover mijn schouders kunnen ophalen en te proberen er niet meer aan te denken. En in het verleden heb ik meermalen bewust niet gereageerd op dingen die mij niet aanstonden. Maar (vanaf dit punt met emoties) de waarheid is, dat ik sommige dingen wel vervelend vind. Als er op zo’n manier gediscussiëerd moet worden, dan neemt dat voor mij een hoop plezier weg. Natuurlijk maak ik uit het geschrevene op dat Goodlife kwaad wordt. Ik vind dat niet terecht en voel mij daardoor niet begrepen. Wat mij verder eigenlijk altijd, in iedere situatie, irriteert is als mensen vragen niet beantwoorden. Het is natuurlijk wat anders als niemand het antwoord op een vraag weet, maar als je iemand persoonlijk aanschrijft, vind ik het erg irritant als hij of zij dan gewoon niet antwoordt. Dat kun je als mijn persoonlijke probleem zien, maar ik meld het toch maar even.
Verder vraag ik mij af hoe je om moet gaan met valse beschuldigingen. Het ligt het meest voor hand om daartegen te protesteren. Het idiote is, dat als je dat hier consequent doet, de discussies escaleren. Zie bijvoorbeeld de spiritualiteit-discussie waarin Mariejanna26 zich consequent bleef verweren.
Al met al heb ik hier last van een opeenstapeling van plezierremmers: ik voel mij niet begrepen, vervolgens worden mijn vragen genegeerd zodat mij de mogelijkheid ontnomen wordt om dat op te lossen, en tot slot volgt er een valse beschuldiging.
Ontopic: Het is soms moeilijk om te zeggen waarom je iets mooi of lelijk vindt. Vaak weten we zelf niet eens waarom we iets mooi vinden. Ik weet eigenlijk niet waarom ik een kale schaamstreek lelijk vind. Het heeft misschien te maken met ideeën over natuurlijkheid, of met herinneringen aan vroeger, of met weerzin tegen de tegenwoordige cosmetische cultuur.
Een geschoren vrouw ziet er op dat punt uit als een kind. Of dat de reden is, dat ik het lelijk vind, weet ik niet goed, maar het is het eerste wat in me op komt. Er zijn mannen en vrouwen die dat mooi vinden. Die vinden dus mooi, wat er op dat punt uitziet als een kind. Die mannen hebben liever seks met een kaal geschoren vrouw. Daarmee zeg ik niet dat die mannen seks zouden willen hebben met een kind. Dat is toch echt iets anders dan de constatering dat iets er als een kind uitziet.
Als iemand schrijft dat het er als een kind uitziet (of woorden van die strekking), dan schrijft hij/zij niet dat mannen met die smaak op kinderen vallen. Die conclusie wordt ten onrechte wel getrokken, en wel door mannen die zich aangevallen voelen. Zich ten onrechte aangevallen voelen.
Degene die zich aangevallen voelt, is feitelijk zelf degene die die conclusie trekt en je bent verantwoordelijk voor je eigen conclusies. Waarom trek je de conclusie dat iemand dat suggereert?
En dan denk ik: waarom kun je dat niet in dankbaarheid aanvaarden als een nieuw inzicht dat je van mij cadeau krijgt? Zelfonderzoek is toch hartstikke interessant? En als zelfonderzoek je niet interesseert, laat het dan gewoon liggen.
 Echte liefde is niet blind.
