Springen door de tijd

[Paniscus]

Mooi man!

[Spot the difference]

Hey kamaradski, wat lezen we nu hier? Opa verdorie! Snelle zonen heb jij, wellicht heb je in de tuin een appelboom?

Proficiat man. Ik schrik me een bult, hoe kan zo'n jonge en viriele stud als jij nu grootva worden? Dat plaatje klopt toch niet?

Heel bijzonder om ons te laten meekijken over je schouder heen. Ik zie nog wel mensen grootouder worden, maar heb nog nooit het relaas gehoord van wat dat echt met een man doet. Straks zit je daar opnieuw alles te beleven. Ik herinner me als aanstaande papa hoe je mij verzekerde dat ik zou genieten van kleine dingen als kleine mensjes in bad stoppen. En nu heb je het met dat kleine ukkie al gedaan. Mooi.

Een nieuwe generatie, en zo is alles opnieuw te doen. Nu door je eigen kinderen. Benieuwd wat ze zullen doorgeven van wat ze gekregen hebben? Manier van aanpakken, visie op de wereld, karaktertrekjes. Misschien herken je wel stukjes Iago & Ieega.

Jij zit nu in een rol die ik eigenlijk meer ambieerde dan vader zijn. Grootvader leek me het beste van twee werelden: genieten van de liefde die je kan voelen voor naaste familieleden, maar toch een pak minder dagelijks gedoe en gezeul. Meer vrijheid om onbekommerd te geven.

Het enige jammere is dat grootouder worden meestal een indicatie is dat je geen twintig meer bent. Maar ongetwijfeld ben je nog die potente kerel die destijds de nu kersverse oma alle hoeken van de kamer liet zien - vooral als ze niet goed gestofzuigd had en je haar met de neus op de stoffige feiten wou drukken. Wens je ook haar proficiat van me?

With love,
Spot

[Iago]

Dank je, dank je.
Ik kom op het schoolplein straks mannen van mijn leeftijd tegen met hun eerste of tweede leg, het verschil is dat ik de nacht dan gewoon doorgeslapen heb. Het beste van twee werelden, het zou zomaar waar kunnen zijn.

Met de potentie zit het gelukkig nog steeds goed, en Ioma laat nog steeds plukjes stof liggen om er met de neus op gedrukt te worden
Mijn huis vult zich weer met babyspullen, stel je toch voor dat ze langs komen en je hebt iets niet in huis.. Ze komen er nu toch langzaam achter dat vermoeidheid ook niet alles is, en misschien hebben we dit weekend dan een nacht de oppas. Gaan we als een stel blozende makrelen de hele nacht naar dat wurm staren natuurlijk, en af en toen in zijn voetje prikken om hem per ongeluk wakker te laten worden.

Iago, in zijn hum

[runningslim]

... en af en toen in zijn voetje prikken om hem per ongeluk wakker te laten worden.

Iago, in zijn hum

Bandiet

[fuutje]

@Iago en @runningslim

LOL

Ik heb mijn zoon(s) verboden om mij oma te maken, maar misschien moet ik dat heroverwegen?
Het straalt ervan af Iago....
Hoewel.... ik werk zeker nog een jaar of 9 fulltime, dus oppassen is geen (?) optie.

[Hubbie]

@Fuut,

Als er eenmaal wurmen zijn wordt dat fulltime werken vast heel flexibel ingevuld indien de situatie dat vereist...

"Geluk kan je nooit te veel hebben"

[Iago]

Mijn oudste wilde niet doorslapen als baby. Van alles geprobeerd, en uiteindelijk heb ik hem tegen alle deskundige adviezen in bij me in bed genomen. Op mijn borst, en hij sliep als een roosje. Lekker primitief, maar eigenlijk ook heel natuurlijk. Het past me, en het past ons. Er is een documentaire over gorilla's, geen idee welke dat was maar daar was te zien hoe die met hun jongen omgingen. Nou ja, dat zijn wij dus. Meeslepen, bij me houden, huidcontact, op mijn nek of rug, tukkie doen in mijn armen...
Ze hebben lang bij ons gesuft. Tegen de tijd dat ze zelf hun bed uit konden komen hoorde je gerommel, en dan scharrelde een of beide naar ons toe. Ik tilde slapend de deken op, en ze sliepen zo verder.
Het zijn nu volwassen kerels, maar er wordt nog steeds geknuffeld. Voor ons normaal, en iets waar ik me wel bewust van ben maar nooit echt bij stil sta.

Dan komt er zo'n kleintje in je leven. Is alles dan toch rond?
Hij heeft een nacht bij ons geslapen, en daar zijn eigenlijk twee verhalen over.. Ik werd om half acht wakker van gerommel, en vond het knap dat hij zo lekker doorgeslapen had. Oma was de hele nacht in touw geweest, en ik had niets meegekregen
En gisteren kwam hij weer. Iedereen ziek, hij ook, en ik niet. Ik was alleen thuis, heb de hele middag en avond met hem gekeuteld en gerommeld. Vannacht heb ik doorgeslapen... Oma weer niet. Vanmorgen mooi aan het prutten, en ik heb hem meegenomen onder de douche. Had hij nog niet meegemaakt, dus in eerste instantie was hij wat paniekerig. Op een gegeven moment ontspande hij, en viel zelfs in slaap. Daar sta je dan, als grote kerel. Klein naakt kereltje in je armen, vol vertrouwen en helemaal voor jaffa. Wordt het leven mooier dan dat?
Oma pikte hem mee, die ligt nu te slapen met een bloot ventje in de kromming van haar arm. En ik? Ik kreeg hem even heel hard voor mijn kiezen.

Dit is dus wat me afgenomen is. Voor iedereen zal dat anders zijn, en dit is het voor mij. Met lege handen staan, letterlijk. Ik weet wat ik mis, maar dit gaat wel heel diep eigenlijk. Toch geeft het lucht, er is een stukje van mijn hart gaan kloppen dat jaren stilgestaan heeft. Doet wel zeer, en voelt oneerlijk maar het is goed zo. Alles heeft een plek, een reden en een doel. Ik vraag me met enige regelmaat af of het eigenlijk ergens over gaat.. Dit is mijn antwoord, ja dus.

Iago, zilverrug.

[zee]

Wijs.

[Mar]

Het kloppen van dat hartsdeel gaat wennen, wordt vertrouwd en zal minder pijnlijk worden, schat ik in...

Wel mooi dat dit via zo'n zachte en heel natuurlijke route gaat. Ik denk dat je je daarmee heel gelukkig kunt, mag en zal prijzen.


Mar


edit typefout

[Laars]

Zjucht, prachtig topic!

[Iago]

Eindejaarsoverpeinzingen...

Ik ken eigenlijk geen gezinsleven uit mijn jeugd. Niet erg verder, het gaat zoals het gaat. Vervelend is wel, dat je dan dus ook geen voorbeelden hebt. Hoe vier je kerst zonder oorlog? Hoe doe je oud en nieuw?
Toen mijn oudste geboren was kwamen de eerste kerst en oud en nieuw er aan, en vond ik het belangrijk om daar iets voor mezelf mee te doen. Een traditie starten, maar dat heb je nog niet zomaar verzonnen.

Die eerste oud en nieuw wilde ik per se thuis zijn met mijn nieuwe gezin. Een dikke streep onder alles wat geweest is, een nieuwe start. Ik dat arme kind om twaalf uur zijn warme bedje uit gerukt, drie maanden oud, en naar het vuurwerk staan kijken
Schoondochter heeft een vergelijkbare jeugd, heeft veel moeite om dagen die voor een ander geweldig zijn zonder stress en paniek door te komen. Nu is ze moeder, en is een tijger voor haar gezin.
Oud en nieuw bij hun dus, om met wurm om twaalf uur naar het vuurwerk te gaan kijken. Waar blijft de traditie nou dan? Tja.... Blijkbaar eten we nooit met oudjaar

Maar pap, we doen toch altijd hapjes in plaats van eten?
Okee dan...

Andere zoon is uithuizig, voor het eerst. Dat is een raar idee, maar hoort bij het loslaten en meer van die stomme dingen.
Hoe hou je die er dan bij? En daar kwam de echte traditie naar boven.
Ik steek al jaren één enkele vuurpijl af. Niet meer, niet minder. Dat gaat niet altijd even goed, dus al jaren doen mijn zoons dat voor me. Dit jaar zijn het er twee, want jongste steekt er ook één voor me af. Een mooi idee, dat honderd kilometer van elkaar twee pijltjes de lucht in gaan, verstopt in de miljoenen die verstookt worden. Wij weten waarom, en dat is eigenlijk het enige dat telt.

Iago, een hoop zegeningen te tellen...

[Twijg]

Wat ben je toch ook een sentimentele dwaas af en toe . .

Heerlijk om te lezen.

*gaat vanavond alleen haar vent zoenen en de rest bekijkt het maar *

[tes]

Wat prachtig om te lezen Iago! Echt ontzettend mooi hoe jij dit neer weet te zetten..

Ik wens je ontzettend veel geluk en geniet maar lekker van alles wat komen gaat!

[Inquisitively]

Een mooi idee, dat honderd kilometer van elkaar twee pijltjes de lucht in gaan, verstopt in de miljoenen die verstookt worden. Wij weten waarom, en dat is eigenlijk het enige dat telt

Ook ik was dit jaar mijlenver qua asfalt, doch dankzij de hedendaagse technologie slechts één telefoontje van mijn stukjes hart verwijderd. Toen ik hen klokke twaalf belde om ze een gelukkig nieuwjaar te wensen, hoorde ik de oudste roepen: "Mam! Deze is voor jou!" Een tienduizendknaller spatte uiteen, en deed zijn naam eer aan. En terwijl ik luisterde naar de duizenden knallen, zijn opgewonden stemmetje: "Hoor je ze mam?", dacht ik terug aan het eerste sterretje wat ik voor hem aanstak. Net veertien dagen oud, in mijn armen, met z'n tweeën, op de bank; het sterretje op de salontafel, in een oliebol geprikt...

Toen naar een paar minuten het geluid van de knallen verstomde, bracht zijn stem me weer terug naar het hier en nu. We namen afscheid met het gebruikelijke "Nog veel plezier!", "Tot morgen!", "Doe voorzichtig!", en "Ik hou van jou... Tot aan de sterren, en daar voorbij."

Ik heb die nacht vele vuurpijlen de lucht zien ingaan, en bij elke vuurpijl die hoog aan de hemel uiteenspatte, dacht ik aan hen - mijn twee jongens, aan die vier hele kleine woordjes die alomvattend groot zijn, en aan dat slotzinnetje: tot aan de sterren, en daar voorbij...

Inqui, telt met Iago mee

[runningslim]

@Iago & Inqui:

Hoe ontzettend mooi...

Wij hebben twee kindjes. De oudste is het braafste kind ter wereld, werkelijk een engeltje. God heeft ingezien dat ie wat overdreven had. Toen we ons tweede kindje kregen, heeft hij het evenwicht in ons universum hersteld.

Onze dappere, stoere, rebelse kerel evenwel heeft des nachts schrik als ie moet gaan slapen. Soms huilt hij en wordt hij net niet hysterisch. Soms huilt hij eventjes. Soms zeurt en pruilt hij, roept hij vijf, zes, zeven keren om mama (meestal) en/of papa.

Soms raakt papa dan geërgerd en als ie bovenop gaat, klinkt de ergernis duidelijk door in papas stem als hij zoontjes naam vermanend uitspreekt.

Zoontje spreekt dan zijn allerlaatste zinnetje van de dag uit: "papa, ik hou van jou tot aan de maan en terug".

Een bijna dubbele meter papa van meer dan 100kg slikt, krijgt een wee gevoel in zijn buik en een warm in zijn hart, denkend: wat ben ik toch een hufter.