Familiegeschiedenis, deel 4/5: Wij
In de zesde klas gaf de meester seksuele voorlichting. Ik had het toen al van thuis meegekregen. Van kleins af aan wist ik dat ik uit de buik van mama kwam. Het gekke is dat ik mij als kind nooit afgevraagd heb, hoe een baby er dan uit kwam. (Mijn zus dacht: door de navel.) Ook heb me nooit afgevraagd hoe een vrouw in verwachting zou raken. “Wat is dat?†vroeg ik aan mijn moeder en zei zij toen: “Dat is een pilletje, zodat mama geen kinderen meer kan krijgen.†We hadden net een broertje erbij. Kennelijk groeiden kinderen vanzelf in mama’s buik. Na het verhaal van zaadjes en eitjes was het nog niet meteen duidelijk hoe dat zaadje dan in de buik van de vrouw kwam. Ik geloofde het eerst niet, dat je echt je piemel er in moest steken, dat leek me toch al te vies. Ik was toen elf en het was toen zo dat kinderen “het†niet wisten. Op een gegeven moment werd je als het ware ingewijd in het grote geheim. Dat veranderde in de jaren ’70, kort na de tijd dat ik achter het geheim kwam. Er werd grote nadruk op gelegd dat seksuele voorlichting en openheid heel belangrijk was, er kwamen televisieprogramma’s met seksuele voorlichting (zoals ‘Open en bloot’) en kinderen werden steeds jonger voorgelicht.
In de jaren ’70 kwam de vrouwenemancipatie goed op gang. Maatschappelijke verschillen tussen mannen en vrouwen moesten worden uitgebannen en volgens de communis opinio waren alle verschillen tussen mannen en vrouwen veroorzaakt door de maatschappij. Zo rond 1980 heb ik eens gelezen dat meisjes bijna niet masturbeerden en dat jongens van een bepaalde leeftijd dat voor bijna 100 % wel deden. Het was voor de schrijfster duidelijk dat dit te wijten was aan de maatschappij, die meisjes al vanaf hun vroegste jeugd inprentte dat ze hun seksualiteit niet vrij mochten beleven. Een lerares zei eens: “Meisjes worden vanaf het begin al anders opgevoed. Als je een meisje een autootje geeft als cadeau, dan zeggen ze: hoe kun je dat nu doen?â€
Wij vonden het heel logisch - de nieuwe tijd - dat mannen en vrouwen gelijk waren, of eigenlijk moest je zeggen: gelijkwaardig, want mijn vrienden en ik zagen toen al wel dat meisjes een andere aanleg hadden. Meisjes waren gemiddeld beter in talen en jongens in exacte vakken.
Als je nog niet veel van het leven weet, lijken sommige uitspraken heel plausibel, maar van zo’n lerares begrijp ik het achteraf niet. Als je zelf kinderen hebt, dan zie je dat die een heleboel dingen doen, die je er zelf niet ingestopt hebt. Hoe kun je nu als volwassene zo vooringenomen zijn om te geloven dat de maatschappelijke conditionering dat veroorzaakt!?! Onbegrijpelijk!
Dan wordt je wat ouder en ontdekt dat meisjes qua relaties en seksualiteit ook anders in elkaar zitten. Ik hoorde tot mijn verbazing van meisjes dat zij niet masturberen omdat ze niets voelen als ze het zelf doen! De genoemde schrijfster destijds was waarschijnlijk een van de vrouwen die wel wat voelde, maar zij nam ten onrechte aan dat dat voor iedereen gold. Ik heb aan al die ideeën het blijvende gevoel overgehouden dat wij vreselijk voor de gek gehouden zijn door al die wereldverbeteraars. Wat
haspel schrijft dat “de meeste 'verschillen' tussen man en vrouw beiden zijn aangepraat†is absoluut niet waar. En de volwassenen uit mijn jeugd hadden kunnen en moeten weten dat dat niet waar was.
De eerste jaren was ik op zoek naar een serieuze relatie. Toen de nood hoog werd, wilde ik gewoon seks. Toen bleek dat meisjes, ook al vonden ze mij sympathiek, niet zo makkelijk tot seks te bewegen te zijn. We waren allemaal gevormd door de vije jaren ’70 en alle meisjes waren aan de pil. Er hoefde dus geen enkele belemmering te zijn. Maar kennelijk hadden de meisjes een veel lagere seksuele drive dan ik en ze schenen over het algemeen een relatie nodig te hebben als voorwaarde voor seks. De idealisten hadden ons jarenlang wijs gemaakt, dat alle voorgaande generaties het fout hadden gedaan, omdat zij niet beter wisten. Geen moment kwam het in hun hoofd op, blind in hun enthousiasme, dat zij het wel eens mis konden hebben, dat soms de dingen zijn zoals ze zijn, omdat bepaalde natuurkrachten sterker zijn dat wat zij logisch of wenselijk achtten.
Jarenlang had ik geen seks. Ik raakte gefrustreerd. Onbewust nam ik de normen over van de jongedames in wiens gezelschap ik graag verkeerde. Ik ging me onzeker voelen, enorm aan mezelf twijfelen en ik werd depressief. Zo werd ik mentaal gecastreerd door dezelfde vrouwen die ik zo liefhad. Naar een hoer gaan wilde ik niet, want dat zou een capitulatie in relatie tot mijn eigenwaarde zijn.
Mijn vrouw had geen enkele behoefte aan seks had toen ze geen relatie had. De behoefte komt pas als er een man is. Voor een man is dat anders, ik heb altijd een seksuele behoefte, die zich in tijden van onthouding blijft ophopen tot een zeer frustrerende hoogte. Masturbatie helpt daar niet genoeg tegen, de behoefte blijft. Toen Marjan en ik verliefd waren, deden we het heel vaak. Na een jaar of drie nam de behoefte af, bij haar veel meer dan bij mij. De natuur lijkt zo in elkaar te zitten, dat een vrouw een grote seksuele behoefte heeft aan het begin van de relatie, als een soort bindingsmechanisme, maar dat die behoefte wegebt als de relatie eenmaal gevestigd is.
Ik ben blij dat vrouwen tegenwoordig net als mannen betaalde banen hebben. Alle mensen behoren gelijke rechten te hebben en bovendien wordt de sfeer op de werkvloer ook beter als de verhouding meer gelijk is. Dat betekent niet dat vrouwen dezelfde keuzes maken als mannen en het betekent ook niet dat ze dat zouden moeten doen. Het is absurd om te streven naar gelijke man-vrouwverhoudingen in alle beroepen. Je moet nooit een keuze maken die tegen je gevoel ingaat. Overigens wordt er nooit geprobeerd om meer mannen te krijgen in typische vrouwenberoepen. En wat mij steekt, is dat de emancipatiebeweging zich nooit heeft uitgesproken voor een militaire dienstplicht voor vrouwen, terwijl dat toen de dienstplicht nog bestond toch ook een logische consequentie zou zijn geweest.
Ondertussen hebben zo’n beetje alle vrouwen van mijn generatie (in ieder geval bijna alle hoogopgeleide vrouwen) problemen met hun man, die te weinig doet in het huishouden. Ze zijn ervan overtuigd dat dat komt omdat deze mannen nog voor de emancipatie zijn opgegroeid en dat het de volgende generaties beter zal vergaan. Bij jongere vrouwen zie ik juist weer dat ze veel makkelijker de man als man accepteren, net zoals onze voormoeders dat ook eeuwenlang gedaan hebben. Ik maakte op mijn werk tijdens de lunch eens een opmerking om de dames op de kast te jagen, maar de dames, die jonger waren dan ik, lachten er vrolijk om. Het leek mij een opmerking waar iedere vrouwelijke leeftijdsgenoot fel op zou reageren, ik noem dat de emancipatiereflex. De reactie van Laars op mijn vorige post heeft daar ook wat van weg. Ik leid daaruit af dat zij ongeveer net zo oud als ik moet zijn. De jongere generatie heeft die strijdbaarheid niet.