Polyamorie

[Tdid]

Ik heb weinig woorden hiervoor nodig, en zal wel kort door bocht zijn maar VELE gingen mij reeds voor in deze. JIJ geeft je man een vrij brief om vreemd te gaan zonder rekening te houden met JOUW gevoelens !!!En daar ga jij aan kapot en dus uiteindelijk ook je relatie/ huwelijk. Dus nu. NOKKEN!! stoppen en je ernstig gedeukte relatie weer oppoetsen. Doe je dit niet is het in mijn ogen, aftellen naar einde. Succes en sterkte met wat je ook beslis ....

[Carina]

Lollie
Ik heb geen ervaring met polyamorie maar we hebben wel een open relatie.
Als ik jouw verhaal lees, herken ik wel dingen. Fouten die er in het begin gemaakt zijn.
Fouten die gevaarlijk zijn. Omdat ze zowel je huwelijk, als jou kapot kunnen maken.

Ook ik gunde m’n partner z’n plezier. Vond het leuk voor hem dat hij iemand gevonden had waarmee hij het leuk kon hebben. Totdat er over mijn grenzen gegaan werd en afspraken niet nagekomen werden. Ook ik wilde niet moeilijk doen. Gunde het hem tenslotte. En liet hem begaan. Tenslotte was het toch al gebeurd en niet meer terug te draaien…

Stom van me.

Het is niet plezierig afgelopen. Het is een nare tijd geweest. Ik kijk erop terug als een les. Nu weet ik zeker dat ik bepaalde dingen niet wil. Ons huwelijk is nog steeds open (of eigenlijk: weer, want we zijn er een tijdje mee gestopt).

Toen we besloten dat we toch de boel weer open wilden gooien, heb ik keiharde grenzen gesteld. Ik wil absoluut niet meer dat er over m’n grenzen gegaan wordt. Afspraken zijn er om je aan te houden. Gaat hij weer over m’n grenzen, dan betekent dat het einde van ons huwelijk. Niet omdat ik hem daarmee wil chanteren, maar domweg omdat ik niet nog een keer zoveel verdriet en ellende door wil maken.

Niet alleen ik, ook hij heeft er van geleerd. We praten veel, mocht het nodig zijn. Grenzen zijn heilig. Ik ga niet over zijn grenzen, hij niet over de mijne. We laten elkaar merken dat we voor elkaar nummer 1 zijn. Wij zijn het belangrijkste. Ons huwelijk is het belangrijkst.
We hebben beiden fouten gemaakt, we zijn er beiden (gelukkig) goed uit gekomen…
En beiden hebben we het laatste woord. Voelt iets niet goed, dan wordt er mee gestopt.

Inmiddels is alles een beetje geescaleerd en heb ik zelf de afspraken min of meer laten vallen. Nu vraag ik nog maar 2 dingen: volledige openheid en eerlijkheid, plus het weekend wil ik hebben dat ze geen (totaal geen) contact hebben met elkaar. Het laatste is kwestie dat ik weer even rust wil komen (wat al meer dan 5 maanden niet meer was) en ook een beetje qualitytime met mijn man wil hebben zonder constant geconfronteerd te moeten worden. De vorig afspraken waren voor hem en haar banaal en die gingen blijkbaar toch niet gelukt zijn.

Je schrijft hier dat de afspraken voor hem en haar banaal waren…
Hier wordt dus al gelijk over jouw grenzen gegaan. Zelfs al zijn de afspraken banaal, dan nog zijn het jouw grenzen. Jou gevoel over wat je aan kan of niet. Daar hebben zij rekening mee te houden. Jij bent tenslotte de partner. Zijn nummer 1. Dat zou het belangrijkste voor hem moeten zijn.

ik heb het moeilijk omdat dat zowel hij en zij enkel aan zichzelf willen denken. Och ik denk dat ik het moeilijk heb met het feit dat ik enorm bang ben voor wat er nog komen gaat, want zolang de "ik-vorm" overheerst is het voor mij tegen spoken vechten, ook al doet mijn man zijn best want aan de laatste afspraken kan hij zich vinden en tevens tracht hij me te laten voelen dat ik nog steeds zijn godin ben.

Jij zegt dat hij z’n best doet. Maar is dat wel echt zo? Hij doet alleen z’n best nu hij zich kan vinden in de afspraken. En nog maakt hij het je moeilijk. Het zijn niet alleen maar afspraken. Je hebt het hier over gevoelens. En daar is hij al overheen gewalst toen hij de eerdere afspraken niet na kwam.

Maar tot heden is het steeds dat ik de stappen moet zetten en toont ze geen respect naar mij toe. Want ondanks mijn vraag voor transparantie (tenslotte zijn we nu met drie) en respect voor mijn weekend (tenslotte heeft ze ook een man waarvan ze houdt), heeft ze er zich niet willen aan houden. Dus vraag ik me af hoe kan er vertrouwen groeien tussen drie mensen als ik enkel maar mag toekijken?

Vertrouwen groeien als er geen respect is, kan volgens mij niet. Ze komt op mij over als een vrouw die alleen haar eigen plezier belangrijk vindt. En geloof me, die zijn gevaarlijk.

Maar nog heb ik een vraagje. Is het normaal dat ik tegen hen over mijn gekwetste gevoelens wil praten, is het normaal dat ik van iedere mug een olifant maak? Want uiteindelijk tempert dat het plezierig gevoel en duw ik ze eerder weg van mij, denk ik. En toch kan ik het veelal niet laten.

Jij maakt eerder een mug van een olifant dan andersom. Je onderschat de impact die dit op je kan hebben. En je partner ook. Jullie zijn gevaarlijk bezig. Je zegt zelf al dat zij zich niet aan afspraken wilt houden. En daar moet jij je dan goed bij voelen?

Er is 1 zin die me de hele tijd bekruipt terwijl ik jouw postings lees en dat is: stop hiermee!

Dit is precies wat in mijn hoofd ook opkomt.
Stop ermee. Dit loopt niet goed af.

[Aphrodites' zoon]

In 2010 liep ik tegen een polygame vrouw aan.
Ze was er heel eerlijk over en vertelde het de eerste date gelijk.
ik was van mijn stuk gebracht, maar na een paar dagen nadenken dacht ik: ach, als ze een maal met mij bezig is dan wil ze geen ander meer...

Verkeerd gedacht... ze bleef behoefte aan andere mannen hebben.
We besloten het "don't ask, don't tell" principe te hanteren: zij kon met anderen naar bed gaan maar mocht het niet aan mij laten weten.

Uiteindelijk ben ik hier zowat aan onderdoor gegaan. Ik stond het haar toe omdat ik bang was haar kwijt te raken. Ik raakte enorm in de stress. Bij de sex vroeg ik me iedere keer af: wie heeft er de afgelopen dagen in haar kutje gezeten? En ik kreeg hem daardoor zelf niet meer omhoog. Ik ben over mijn eigen grenzen heen gestapt en kon het niet aan.

Neem van mij aan: er zijn heel veel stellen waarbij de ene polygaam is en de ander niet. De monogame laat het mijn inziens gebeuren om de ander niet kwijt te raken, maar is er zelf niet gelukkig mee. Je moet nl beide polygaam ingesteld zijn.

Tegenwoordig wil ik in een vroeg stadium weten of mijn nieuwe date polygaam is. Zoja, dan kap ik er onmiddellijk mee.

Misschien helpt het je om het topic van toen te lezen waarin ik mijn twijfels opschreef:
http://www.shespot.nl/praten/forum3/vie ... =3&t=10624" onclick="window.open(this.href);return false;

[Thomas_K]

Misschien helpt het je om het topic van toen te lezen waarin ik mijn twijfels opschreef:
http://www.shespot.nl/praten/forum3/vie ... =3&t=10624" onclick="window.open(this.href);return false;

Mooi topic, wel tien pagina's dus ga er even voor zitten! Het is wel de moeite waard. De situatie waarvoor AZ zich geplaatst zag komt heel indringend naar boven. Petje af!

Ook bijzonder. ThisWalz bemoeit zich met het onderwerp. Net geen trol, maar indertijd een enorm lastige shespotter, die - het moet gezegd - discussies enorm wist te verlevendigen. Maar misschien zit TW (voor intimi) inmiddels in het bejaardentehuis op een koekje te sabbelen en zullen we nooit meer iets van hem horen.

Ja dan het onderwerp. Ik zit zelf in een relatie zoals AZ die beschrijft, alleen dan niet met de "don't ask, ton't tell" afspraak. Dat lijkt me inderdaad het recept voor precies datgene wat AZ beschrijft.

[boku]

Als redelijk 'ervaren' en in ieder geval principieel polyamorist kan ik geen waardering opbrengen voor de manier waarop TW zich in het desbetreffende topic opstelt. PA is een keuze die je maakt, in een relatie met z'n tweeën, en dus ook met wederzijds goedvinden. Als er maar bij één van de twee twijfel is, gaat het feest niet door. Als je aan een nieuwe relatie begint en daarbij meteen je ideeën hierover op tafel gooit, is dat in ieder geval duidelijk. Er zijn duizenden redenen waarom een relatie tussen twee mensen gedoemd kan zijn te mislukken, dit is er eentje van. Helaas, mooier kan ik het niet zeggen.
Bij polyamorie hoort ook communicatie, véél en open communicatie. Ik geloof niet in de 'don't ask, don't tell' manier, dat is namelijk geen polyamorie. Dat is vreemdgaan oogluikend toestaan en dat is écht iets heel anders. Wie in het onderwerp geïnteresseerd is kan ik adviseren om eens http://www.polyamorie.nl" onclick="window.open(this.href);return false; te bezoeken, of te googelen op het werk van Ageeth Veenemans, die er een boek over schreef.

[Ingunn]

TW was wel een geval apart...volgens mij heb ik al meer dan 1 jaar of langer niets meer van hem gelezen..

Polyamorie is niet iedereen gegeven....dat moet je beiden echt willen..en dan nog loopt het wel mis denk ik..

[boku]

Klopt Ingunn, ik heb de ervaring dat polyamorie alleen een succes is bij mensen die er goed over nadenken, de risico's kennen en weten hoe ze daarmee moeten omgaan.

[Jippie]

en KUNNEN omgaan denk ik, je moet de gave hebben om je ergens over heen te kunnen zetten.
Ik heb altijd het idee dat vroeg of laat de twijfel gaat toeslaan. De twijfel of een ander aantrekkelijker, beter, gepassioneerder, creatiever is.. de twijfel of jij nog wel degene bent waar hij of zij het meest om geeft.

Dat kan ook in een relatie waar geen polyamorie is maar dan worden er spelregels overtreden en is er sprake van overspel of verliefdheid op een ander.
Waar natuurlijk ook weer een reden voor is maar dat is een andere kwestie.

[droomvlinder]

Waarom zou je altijd moeten nagaan of iemand wel het meest geeft om jou? Er zijn zoveel aspecten in persoonlijkheden dat je best het meest kan houden van bepaalde aspecten van iemand en het meest van bepaalde aspecten van iemand anders .?

Alles valt of staat voor alle partners die zich polyamorisch voelen bij de angst de ander te verliezen.

Maar het gevoel iemand niet te bezitten draagt bij tot het verlangen.

[Laars]

Maar het gevoel iemand niet te bezitten draagt bij tot het verlangen.

Die is weer machtig mooi!

[Jippie]

Waarom zou je altijd moeten nagaan of iemand wel het meest geeft om jou? Er zijn zoveel aspecten in persoonlijkheden dat je best het meest kan houden van bepaalde aspecten van iemand en het meest van bepaalde aspecten van iemand anders .?

Alles valt of staat voor alle partners die zich polyamorisch voelen bij de angst de ander te verliezen.

Maar het gevoel iemand niet te bezitten draagt bij tot het verlangen.

Zou je niet het gevoel krijgen dat de relatie platonisch is als je partner meerde personen heeft waar hij of zij evenveel omgeeft c.q. van houdt?
De angst van het verliezen van een ander lijkt mij overigens niet iets waar je rustig bij slaapt.
Het verlangen naar je partner kan om vele redenen zijn. Wanneer dat verlangen in de wachtrij staat vanwege iemand anders krijgt het iets wanhopigs.

Bezitten doe je niemand, je bent geen eigenaar van iemand. (behalve als je vrouwenhandelaar bent en onrechtmatig bezit van iemand genomen hebt) .

[droomvlinder]

Volgens mij is een platonische relatie een relatie zonder sex, maar met diepe liefde. Dit soort relatie kan je ook bij een monogame relatie vinden. Bij mijn polyamorisch in relatie zijn ( en die niet platonisch zijn )krijg ik geen gevoel van in de wacht staan.Maar zoals alle in relatie zijn is er geen enkele dezelfde. Als je er het gevoel bij hebt tekort te komen is het zeker nodig je af te vragen of dit soort relatievorm wel voor je de goede is .Daarom denk ik trouwens dat het heel moeilijk is voor mensen die weinig tijd voor zichzelf en voor anderen overhouden en voor mensen die hun geliefden steeds om zich heen willen hebben.
Bovendien is heel onze maatschappij ingesteld op een monogaam patroon, iets anders willen beleven vraagt een stevig karakter want er wordt ergens steeds gevraagd of je relatievorm wel mogelijk of leefbaar is en je wordt niet altijd voor vol aanzien.

@Jippie , ik heb het helemaal niet over de angst iemand te verliezen, maar het gevoel iemand niet te bezitten. Een relatie zal altijd stoppen, al is het met de dood en dat weet iedereen die van iemand houdt, hier bewust mee omgaan kan een relatie alleen verdiepen.
Ik ben het eens met de mensen die het probleem van Lollie niet beschouwen als polyamorie , het heeft er volgens mij niets mee te maken. Het gaat bij Lollie ( die hier jammer genoeg niet meer post maar misschien nog wel meeleest ) om een partner die iets met iemand anders wil beleven en dit onder het mom van " het eventueel modisch polyamory begrip" aan de ander wil opdringen samen met iemand die er helemaal niet voor openstaat en zich opdringt )

[erofun69]

Waarom zou je altijd moeten nagaan of iemand wel het meest geeft om jou? Er zijn zoveel aspecten in persoonlijkheden dat je best het meest kan houden van bepaalde aspecten van iemand en het meest van bepaalde aspecten van iemand anders .?

Heel mooi Droomvlinder
M'n beide Efinnetjes hebben overeenkomsten waarvan ik houd en verschillen ook in diverse opzichten - waarvan ik eveneens houd.
En daarom verkies ik niet de één boven de ander, leef net zoveel samen met de één als met de ander en ben met beiden verloofd.

[boku]

Ik pretendeer niet de waarheid in pacht te hebben, maar ik heb aardig wat ervaring met polyamorie. En ik lees in het bovenstaande én in andere fora waar dit topic behandeld wordt een tweetal dingen waar ik iets over kwijt wil...

Het is hier al vermeld door Jippie: je kunt met iemand een relatie hebben, al of niet getrouwd, je bezít niemand. Ik bezit een computer, een fiets, een auto, een leesbril en een koffiezetapparaat. Mijn vriendin(nen) is(zijn) niet mijn bezit, doordat er wederzijds chemie is en gezamelijke interesses gaan we op een manier om die men 'relatie' kan noemen, dus een aanzienlijke hoeveelheid tijd op kwalitatief hoogstaande wijze doorbrengen, het delen van emoties, ervaringen en last but not least, de liefde bedrijven. Hetgeen ik met de ene vriendin deel staat los van wat ik met de ándere vriendin deel. Dat brengt me op het tweede punt: ik ga ze niet vergelijken. Dat zou onzinnig zijn. Ik ga mijn kinderen (daarvan heb ik er ook twee, en ook deze twee zijn niet mijn bezit) óók niet vergelijken. Zowel bij mijn kinderen als bij mijn vriendinnen realiseer ik me dat het allemaal afzonderlijke individuen zijn, met hun leuke en minder leuke kanten, hun sterke kanten, hun zwakheden, en zijn ze dus allemaal uniek. Dat maakt het juist mooi. Bij gesprekken over polyamorie trek ik vaker de vergelijking met mijn kinderen. 24 jaar geleden werd mijn zoon geboren, ik hield vanaf het eeste moment zielsveel van hem. Toen twee jaar later zijn zusje geboren werd, ging ik niet minder van mijn zoon houden. Integendeel, ik had genoeg 'liefde' om ze er allebei rijkelijk van te voorzien.
Bij vriendinnen is dat precies hetzelfde. Liefdevolle gevoelens voor de een sluiten liefdevolle gevoelens voor de ander niet uit.

[zee]

Hear hear Boku, zo denk ik er ook over.
Maar wel met deze aanvullende kanttekening, proefondervindelijk ervaren:
Wat je met de ene deelt staat nooit volkomen los van wat je met de ander deelt.
Zelfs als het in jouw hoofd wel zo werkt, heb je te maken met twee (of meer) andere individuen die dat anders kunnen ervaren. En hetgeen jou bij de één doet huilen van waarachtige liefdevolle emotie, kan ook voor de ander - omdát het iets waarachtigs over jou zegt - wezenlijk impact hebben.
Je neemt in je leven allerlei zaken met je mee; als het goed is, is leven niet alleen ervaren maar ook leren en evolueren. Wat je van de ene aan liefde meekrijgt, pas je evenzeer met liefde toe op (of geef je op de een of andere liefdevolle wijze door aan) de ander. En vice versa. Als je dat qua emotie en liefde volstrekt uit elkaar zou houden, zou er nooit iets ontstaan qua ervaring, evolutie of ontwikkeling; zou je in extremo geredeneerd, bij elke lief een ander ondeelbaar deel van je persoon zijn.
Het is mijns insziens aannemelijker te stellen (en wenselijker, waarachtiger) dat er altijd wat doorkomt van de een bij de ander.

Dat besef maakt een mens zich bewust, dat zijn handelen bij de één - via zichzelf - uiteindelijk altijd een zeker effect heeft op de ander.
Dat bewustzijn op zijn beurt maakt dat je - om gewetensbezwaren te voorkomen - het delicate evenwicht in trouw, loyaliteit, behoeftes, exclusiviteit, geven en nemen, met zorg dient te behouden.

Zee