Ik ben een poosje hier niet meer geweest, waarom? geen idee, misschien omdat erotiek iets minder belangrijk werd in mijn leven, of omdat er in mijn leven weinig te delen viel, of omdat er weinig zinnige dingen te zeggen waren, of omdat ik me niet meer zo thuis voelde met bepaalde onderwerpen.
Maar soms komt er iets op je pad wat je graag wilt delen, maar wat niet zo makkelijk te delen valt.
Ik deel momenteel veel op mijn Facebook, maar dit soort dingen zal ik er niet op zetten, daar is het veel te gevoelig voor.
Maar daar hebben we good old Shespot weer, daar kan ik dit soort dingen wel kwijt!
En nee het heeft niets met erotiek te maken.
Enkele van jullie zullen zich mijn verhaal van een paar jaar geleden nog wel herinneren, de ruzie met mijn buren, het stalken, het pesten en de narigheid die daar uit voort vloeide doordat ik uiteindelijk midden op straat door mijn buurman in elkaar ben geslagen en daar permanente schade aan mijn rug aan heb overgehouden.
Het is toen een heel nare tijd geweest en eigenlijk gebleven.
Er hebben zich geen incidenten meer voorgedaan, (althans niet in de zin van bedreigingen of dat soort dingen, wel lawaaioverlast etc.) maar mijn angst bleef.
Ik heb heel lang niet langs hun huis gedurfd, was continu bang dat er toch acties zouden volgen, het beïnvloedde heel erg de sfeer hier in huis, we hebben een paar heel zware jaren gehad.
En natuurlijk de schade aan mijn rug, die is niet meer uit te wissen, ik heb continu pijn, mijn rug is stuk en ik zal nooit meer de oude worden.
Maar wat is nu het geval..waar slaat de titel van dit topic op..
Mijn buurman ligt op sterven.
Die grote enge militair, die walgelijke vent, mijn grote angstbron van afgelopen jaren, gaat dood, hij is er binnenkort niet meer.
Enige tijd geleden hoorde we dat hij maagkanker had, en gisteren is hij op de slaappomp aangesloten, het is een kwestie van uren, dagen??
Man, wat geeft dat een raar gevoel!
Ik ben een gevoelig mens, ik denk ook een heel eerlijk mens en mijn eerste reactie toen ik het hoorde was dat ik ging giechelen en dacht..zo das je verdiende loon, see you in hell!
Een fractie van een seconde daarna dacht ik..nee, zo mag ik niet denken!
Hij is nog jong, hij heeft 2 kleine kinderen.
Wat betreft mijn gevoelens over zijn naderende dood ben ik zo warrig, er ligt 30 meter bij me vandaan iemand te sterven, iemand waar ik een gruwelijke hekel aan heb, iemand waardoor ik ptss heb opgelopen en die er voor gezorgd heeft dat mijn leven een redelijk ongelukkige warboel werd. iemand die me lichamelijk kapot heeft gemaakt waardoor ik veel aspecten van mijn geliefde hobby fotografie niet meer kan uitvoeren, iemand die me geestelijk heeft teruggeworpen in de tijd, en mij en Jippie heel veel leed heeft berokkend.
Maar aan de andere kant zie ik een man van mijn leeftijd, met 2 kleine kinderen en een vrouw die in een onafgemaakt huis wonen en waarvan de vrouw het binnenkort zonder man moet stellen met die 2 kleine kinderen en dat onafgemaakte huis.
Vind ik het erg dat hij dood gaat? nee. alhoewel het wel raar voelt.
Vind ik het erg voor zijn vrouw en kinderen? ja.
Zal ik me bevrijd voelen als hij dood is? ja.
Ben ik door deze gedachten een slecht mens, of ben ik slechts menselijk?
Ik vraag het me iedere keer weer af.
Het voelt heel raar!
En toch, er vallen dingen op z'n plek, een tijdje al, alsof deze man ons in een soort ban heeft gehouden, alsof er een soort vloek rustte.
het klinkt misschien heel raar, maar deze man was in mijn ogen het kwaad zelve.
Er hangt een diep donker iets om deze man heen.
Hij hield zich ook bezig met vreemde zaken op spiritueel gebied en had vreemde opvattingen..hij zei ook dat hij met de doden kon praten, en ze spraken terug!
Het hele stomme is dat vanaf het moment dat deze man ziek werd het met mij in opwaartse richting ging.
Jaren ging het slecht, heb ik ettelijke keren mezelf moeten tegenhouden om geen gekke dingen te doen als je begrijpt wat ik bedoel en opeens ging het beter.
Ik heb een grote nationale fotowedstrijd gewonnen, en toen nog een fotowedstrijd, dat ging al lekker!
En..ons droomhuis kwam op ons pad.
Ons eigen huis staat te koop, ook al jaren, oa vanwege die buren.
Alleen er gebeurde maar niks..
En toen kwam er een huis te koop op de plek waar wij graag kwamen als we rust wilde hebben aan ons hoofd vanwege de buren.
Dat was een teken, en we zijn ervoor gegaan (we zitten nu midden in het aankoop- proces)
Men zegt wel, maar als de buurman toch dood gaat hoeven jullie toch niet meer weg?
Jawel, we willen weg, we willen opnieuw beginnen, ook al is hij er niet meer, er rust een smet op deze plek, het voelt niet goed meer, er is te veel gebeurd, we willen opnieuw gaan leven!
Het lijkt wel alsof alles samen valt, alsof het leven een puzzel is en de stukjes vallen opeens op z'n plek.
Ik heb gezegd toen ik hoorde dat de buurman ziek was, als hij dood gaat zal je altijd zien, dan verkopen wij opeens ons huis, alles valt samen.
En ik denk ook dat dat gaat gebeuren.
We hebben momenteel veel bezichtigingen van enthousiaste mensen en het loopt goed.
22 april is als alles loopt zoals het moet lopen de overdracht van ons nieuwe huisje.
Het puzzeltje valt in elkaar.
Maar toch..het voelt dubbel.
Soms kunnen je ergste nachtmerries in dromen veranderen doordat het creatuur uit je nachtmerries verdwijnt, maar als dat in het echte leven gebeurt is dat toch wel even slikken.
Ik voel me bevrijd en bedroefd tegelijk..
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
, verre van dat, maar niet in en in slecht, daar ben ik wel van overtuigd. 
