Nou ja... misschien was het die avond nog...misschien de volgende avond...
We sliepen samen in zijn bed. Ik moest op mijn knieën met mijn bovenlijf op het bed, mijn billen goed omhoog gaan zitten, zodat ik door hem gebruikt kon worden. Want ik was zijn eigendom, altijd klaar om gebruikt door hem te kunnen worden... Daarom moet ik leren altijd nat te zijn...(in rol). En dat is iets wat eigenlijk heel opwindend is.
Hij penetreerde me diep.
Daarna moest ik op mijn knieën voor hem zitten, beiden op het bed, mijn handen mochten hem niet aanraken, enkel vóór me gehouden worden zodat hij mijn handen kon gebruiken voor zijn plezier... Het was hij die zich tegen mijn handen "masturbeerde", niet ik die hem aanraakte. Ook dit was totale overgave van mij.
Daarna moest ik mezelf aanraken, ik lag op mijn rug, hij lag half op me, en zei dat hij wilde dat ik zou komen. Maar vlak voordat ik zou komen, zou ik moeten zeggen: "Ik bied het je aan." En zo voelde ik mijn orgasme steeds dichterbij komen, tot ik wist dat ik op het punt stond om te komen, en kreunend zuchtte ik: "Ik bied het je aan..." en kwam tot een orgasme, dat ik aan hem had gegeven.
De volgende nacht heb ik geslapen met een halsband aan. Dat vond ik fijn.
De dag tussen die twee nachten zouden we eindelijk een bondage proberen. Maar hij koos ervoor een heel strakke bondage te doen, en die was zwaarder dan ik dacht. Met name voor mijn polsen, mijn handen. Maar hij bleef ze controleren en alles ging goed. Hij deed een ballgag in mijn mond. Daar lag ik dan. Op het kleed, "mijn plek". Met mijn voeten bijna tegen mijn billen aan, handen en armen achter mijn rug. Ik moest me concentreren op mijn geduld. Geduld hebben, niets verwachten, wetende dat ik niet opeens vrij zou zijn.
En toen besloot hij dat het tijd was voor wat marteling. Er zijn van die supervibrato's, die Magic Wand dingen, die ik weet niet hoeveel toeren hebben. Tussen mijn benen ben ik overgevoelig, en hij weet dat. Hij zei dat ik daarmee moest komen, dat er niemand is die dat apparaat niet weerstaat. Wetende dat ik er niet mee zou komen. Door de te grote intensiteit voor me. Hij zette het tegen me aan maar niet echt op mijn gevoelige plekje nog, dus dat was een hoop getril maar niet erg. Ik dacht eraan dat hij wilde dat ik zou komen. Toen haalde hij de ballgag uit mijn mond. En ik fluisterde: "Alsjeblieft, zou je hem meer meer naar achteren willen zetten?" wetende dat ik eigenlijk niets mag vragen...maar hoe kon ik anders komen?
En toen kwam zijn marteling. Hij zette het vol op mijn gevoelige plekje en martelde me ermee, terwijl ik mijn hoofd naar achter trok, misschien kronkelde tot wat de touwen me toelieten... "Nee....! Nee...!" riep ik. Ik wist niet waar ik het moest zoeken.
Ik heb geen "rood" geroepen. Dat zei hij later, een "nee" telt niet.
Ik heb geen rood geroepen. En dat weet ik. Het was een "nee", geen "rood". Op dat moment dacht ik ook niet aan rood. Maar het was ook geen rood, het was een marteling nog vóór rood.
De marteling was tegelijkertijd ook plezierig voor mij, op een rare manier. Een rare manier, want het was een marteling.
En toen stopte hij en beetje bij beetje maakte hij de touwen los. Ik was er niet helemaal bij. Ik zag een motief op het vloerkleed en dacht dat het een ding was. Ik keek naar de schaduw van mijn tepel die op mijn been viel. Ik trilde zonder ophouden. Ik wilde enkel in zijn armen zijn. Niet weggaan... Enkel daar, in zijn armen.
Dit is iets wat ik nog niet eerder heb meegemaakt. Nu weet ik hoe die "beroemde" subspace voelt, hoewel ik blijkbaar nog maar in het begin ervan was. Hoewel hij zegt dat ik al meerdere malen op meerdere manieren in een subspace ben binnengegaan. En dat is mogelijk.
Hij zei dat ik onsamenhangende dingen had gezegd aan het begin, over iets dat op het tapijt lag. Ik zei: "Heb ik dat hardop gezegd...?" Een hele, hele heftige ervaring. We dringen door in elkaars wereld. We zijn allebei bang. Maar ook heel moedig. Dit gaat diep.
Er gebeuren rare dingen soms. Geluiden in het huis die nooit klinken. En gisteren vielen er opeens boeken om. We zenden heftige energie uit blijkbaar.
Maar er is nog iets. Gisteren, daar op dat kleed, zei hij dat hij de blik in mijn ogen, mijn ogen, herkent van een vorig leven. En dat was precies wat ik op dat moment dacht.
Ik ben bang. Bang iemand zo diep te laten gaan, binnen te laten. Hij ook.
Maar we willen het ook.
Maar er zijn wezens in mijn wereld die niet willen dat hij zomaar door mijn landschappen loopt. Het is stil in mijn wereld. Ruim. Wat doet die indringer daar? Daar waar nooit een menselijk wezen heeft gelopen.
Ik wil het, ik wil het niet. Ik kan het niet. Ik kan het. Die wezens vallen me aan wanneer ik hem mijn wereld binnenlaat. Maar ik wil dit. Er is onderlinge ruzie in mij.
Hem gebeuren dingen met mij die hem nog nooit zijn gebeurd.
Die nacht, toen hij de halsband bij me aan deed om ermee te slapen, zei hij dat ik de volgende nacht met ketenen aan het bed zou slapen. Met ketenen...!
Ik droom ervan om met ketenen aan het bed te liggen. Maar wat je droomt, is niet per se iets wat werkt in deze wereld. Ik wilde! Ik was bang. Ik werd er erg opgewonden van.
Na die sessie van de bondage moedigde hij me aan zelf met de "Magic Wand" te spelen, en zo kennis te maken ermee. Ik kwam er inderdaad mee tot een orgasme, en een heftige. Hij zei: "Je kunt er maar beter mee vertrouwd raken, want ik zal hem op je gebruiken terwijl je aan handen en voeten vastgeketend staat tussen de twee pilaren. Ik zal je ermee martelen, terwijl je je benen niet kunt sluiten en niets kunt doen."
Hij was inderdaad die avond, en de volgende dag, de Dom waar ik bang van ben...of misschien beter gezegd: die heel veel respect inboezemt... Met een sterkere sadistische kant. En veel strenger, harder, met mij. Echt heel streng...
Hij wil mijn ziel in dringen, hij wil weten wat ik denk, wat ik voel. Hij wil dat ik hem totaal gehoorzaam - wanneer we in rol zijn, natuurlijk. Niet vergetend dat er altijd een "rood" is. Niet vergetend dat er een wereld buiten deze luchtbel is waar onze communicatie anders van insteek is, om het maar zo te zeggen.
Na mijn solo-orgasme van die avond, kwam hij bij me in bed liggen. We lagen even samen en hij vroeg of ik er klaar voor was om te gaan slapen. We waren behoorlijk uitgeput. Ik was blij, opgewonden en bang tegelijk met het idee aan het bed te worden vastgeketend. Iets wat ik in mijn diepste fantasieën wil. Maar hoe eng is het als het dan werkelijkheid wordt. Hoe eng is het als de persoon tegenover je alle dingen zegt die je in je meest verborgen fantasieën hoorde. Hoe eng is het als hij de dingen doet waar je bijna niet eens over durfde te fantaseren, maar het toch stiekem deed. Hoe eng is het als een mens, een ander mens, in jou doordringt. Hoe eng is het om hem nog maar zo kort te kennen en toch op een rare manier te herkennen, vreemd en vertrouwd tegelijk... Heel eng.
Hij zei: "Bereid je goed voor, ga naar het toilet, doe alles wat je moet doen, want op het moment dat ik de ketenen vastmaak, mag je niet meer los tot de volgende ochtend."
Het was duidelijk wat hij had gezegd, en er lag geen speelruimte in.
Ik was nerveus. Ging naar het toilet, dronk wat slokjes water, en ging uiteindelijk weer terug naar het bed. Ik moest op mijn knieën op de grond vóór hem zitten, en hij deed me de halsband met slotje om, evenals de polsbanden en enkelbanden met slotje. Toen moest ik gaan liggen in bed, en hij haalde lange ketenen tevoorschijn, aan 1 stuk. Die ketting ging van mijn halsband langs mijn lichaam naar mijn twee polsbanden langs mijn lichaam naar mijn twee enkelbanden naar...het bed. Ik kon niet helemaal uitgestrekt liggen. Ik kon mijn armen redelijk laag houden en dan kon ik me bijna uitstrekken, al trok het dan iets aan mijn halsband. En ik kon met opgetrokken knieën liggen met mijn handen tegen mijn borst.
Het licht ging uit of ik voelde het al...
Door het orgasme wat ik had gehad, moest ik nog veel meer plassen. Maar dat was dus pas later "naar beneden gevallen". Ik kreunde heel nerveus. "Wil je iets zeggen?", zei hij zacht. Ik zei: "Ik heb het gevoel dat ik moet plassen...!" Hij zei: "Je hebt je kans gehad. Nu moet je het ophouden tot morgenochtend. Als je in bed plast, laat ik je het allemaal oplikken."
Shit.
Maar het was niet psychisch. En de aandrang werd steeds sterker. "Oh..." kreunde ik.
"Wat is er?" "Ik geloof dat ik echt moet plassen..." zei ik fluisterend en nerveus.
Hij zuchtte en zei: "Voor deze ene keer mag je plassen. Maar je zult wel hebben bedacht dat je in een po gaat plassen."
"Ja..." zei ik. Dat had ik inderdaad verwacht. Van me losmaken geen sprake, dan zou hij niet consequent zijn geweest.
Hij stond op en kwam terug met een plastic bak. Ik had mezelf op mijn knieën gezet op het bed. Hij zette die tussen mijn benen en zei: "Plassen."
Waar hij bij was?
"Ik heb niet de hele nacht de tijd. Plassen. Ik kijk niet." Hij hield me vast in een omhelzing.
Maar ik kon niet.
Hij kwam vóór me en zei: "Ik zal nu de kamer uit gaan. Maar je zult eraan moeten wennen dat ik erbij ben in situaties als deze. En als je morst op het bed, laat ik je het oplikken. Begrepen?"
Ik knikte en hij ging de kamer uit. Ik merkte dat ik me wat ontspande en dat ik kon plassen. Er leek geen einde aan te komen, het was duidelijk niet psychisch geweest.
Hij kwam terug, ik keek naar beneden, hij nam de bak mee om die leeg te gooien en ging weer de kamer uit.
Dit was mijn eerste echte ervaring met vernedering. Ik voelde me vernederd, echt vernederd voor de eerste keer. Maar gek genoeg is het een moment geweest dat grandioos was tegelijkertijd. Ik voelde me zo onderworpen aan hem, dat ik zelfs afhankelijk van hem was om te plassen. Alles van mij behoorde hem toe. Alle sappen van mijn lichaam geef ik hem. Zelfs mijn urine.
Het effect van de vernedering is niet dat ik me lelijk voel. Dat had ik niet verwacht. Het effect is dat ik me nog meer onderwerp dan ik ooit had gedaan. Er is wel degelijk een schoonheid in. En het is een raar gevoel dit te stellen. Maar het is waar. De herinnering daaraan zal tussen mijn meest bijzondere herinneringen staan.
Maar daar bleef het niet bij. We gingen liggen om te gaan slapen en toen voelde ik de nattige plek onder mijn been. Ik had gemorst.
ik had helemaal niets kunnen zeggen. Hij was er dan niet achter gekomen.
Maar ik deed iets waarvan ik de volle consequenties voorzag en aanvaardde. Ik zei: "Oh oh... ik denk wel dat ik wat gemorst heb, want het laken is een beetje nat onder mijn been..."
Hij deed het licht aan, sloeg de dekens terug, pakte me bij mijn nek, trok me terug en duwde mijn gezicht tegen de natte plek, vol erin. Hij deed wat hij gezegd had wat hij zou doen.
En ik had dat van tevoren aanvaard.
Merkwaardig... Ik had praktisch om mijn eigen straf gevraagd.
En het was geheel niets ergs. Ook dit ging niet buiten mijn grenzen. Het is duidelijk dat de grens van vernedering dus ook geen grens voor me is. Zolang ik me maar niet ongewild of lelijk voel.
En dat was geheel niet het geval.
En daar lag ik dan de hele nacht. Met zware ketenen. Op mijn lijf, half tussen mijn benen, banden om mijn hals, polsen, enkels. De volgende avond voelde ik nog de enkelbanden en het gewicht van de kettingen, al was het uren en uren geleden dat ze af zijn gegaan. Gek genoeg is het de nacht geweest dat ik het best heb geslapen sinds ik daar was...
Ook was het zwaar. Ik werd tussendoor weleens wakker en voelde dan de ongemakkelijke dingen op mijn lijf, het feit dat ik mijn benen niet even open kon doen, niet helemaal kon uitstrekken, en het gevoel daar vastgeketend te zijn, met slotjes. Vastgeketend. Op slot. En me soms afvragend of ik er nog veel uren zou liggen.
Hij zei me gisterenavond dat me iets nog intensievers te wachten zou staan deze ochtend. Ook zei hij dat ik vandaag de hele dag vastgeketend zou zijn aan iets... nu weer de pilaren, dan weer iets anders. Rustend, wachtend. Slik. Wachtend om gebruikt te worden. Want ik was zijn eigendom.
In het midden van de nacht dacht hij misschien dat ik het koud had. Ik sliep naakt, net als hij. (Jaja! Geen pijama!
) Hij ging uit bed, ik dacht: "Wat gaat hij doen?" Hij kwam terug met een dekbed, en ik zei: "Ik heb het warm, niet koud." En aangezien hij niets zei, herhaalde ik het, omdat ik dacht dat hij het niet had gehoord. Toen kreeg ik een flinke pets op mijn billen, zonder ook maar enig woord van zijn kant. Ik kreunde en trilde, terwijl ik me omdraaide. Die pets had me erg opgewonden. Ik moest duidelijk mijn mond houden. Ik huiverde en gaf me over... en sliep. (Zonder dekbed.)
Eindelijk was het moment aangebroken dat we beiden wakker genoeg waren. Ik zou eindelijk los kunnen komen van het bed! Het was best heftig geweest, als ervaring, toch. Een beetje schokkend.
Hij hield me een tijd vast, in zijn armen, zodat ik me nog minder kon bewegen. Toen maakte hij me eindelijk los van het bed, en nam me mee aan de ketting. Hij pakte me aan mijn haar vast en trok me naar beneden, op het vloerkleed. Hij duwde me om met zijn voet. Hij maakte de keten vast aan een pilaar. Hij kwam naar me toe en zei: "Nu ga je jezelf masturberen tot een hoogtepunt. Je beloning zal zijn dat je naar het toilet mag. Lukt het je niet, dan zal ik je met de zweep bewerken. Voordat je komt, roep je me, en je zult je orgasme aan me aanbieden. Is dat duidelijk?" "Ja" zei ik. Geschokt. En het enige wat ik kon denken was: "F***!" (en dat woord denk ik normaal nooit.
)
Ik begon, hij ging weg en kwam later terug en gooide me de vibrator gemaakt door vrouwen toe. Maar 's ochtends ben ik niet zo "opgeladen". Ik ben normaliter niet van de ochtendsex. En hoewel ik opgewonden was, door zijn greep die ochtend, door de situatie, voorzag ik problemen om tot een orgasme te komen.
Halverwege kwam hij naar me toe en vroeg of het me niet lukte. Niet gemeen, maar echt zorgzaam juist. Ik had nee kunnen zeggen, maar ik zei dat ik het wel zou kunnen (ook denkend aan de zweep). Maar het lukte echt niet. Ik was ermee bezig, hij kwam achter me liggen op de grond, en hij zei: "Als het je niet lukt, moet ik je met de zweep geven, want ik doe altijd wat ik zeg. Maar de zweepslagen zullen niet erg hard zijn. En daarna neuk ik je."
Plots had ik meer zin in de zweepslagen dan in het onbereikbare orgasme. Ik zei: "Ik geef het op." Hij nam me mee naar de pilaren, zette me ertussen vast, en vroeg me: "Wat heb je liever... de stok of de zweep?" Ik vroeg voorzichtig: "De zweep, is dat de flogger...?"
Maar nee, het ging om een paardrijzweep.
De stok, duidelijk! Die vind ik opwindend. Ik weet niet waarom. Het gevoel ervan is opwindend. Het straalt gelijk door naar mijn geslachtsdelen, als hij tenminste niet heel hard wordt gegeven.
"Goed", zei hij. "Nu ga jij me vertellen hoeveel slagen ik je moet geven."
Hij ging weg om de stok te pakken, en ik kon alleen denken: "F***!"
Hij kwam terug, en ik zei: "Kan ik er om 1 vragen?"
Hij zei: "Één slag worden er drie. Dus reken maar uit."
Ik aarzelde. Ik weet niet waarom, maar ik zei: "Twee." Zes dus.
En ik moest tellen, en dankjewel zeggen na elke slag. F***!
1! Die was eh...lekker.
zas! "Ah!" 2! Dank je. Pijnlijk...
3!
4! "Drie", "corrigeerde" hij me, kijkend of hij me in de war kon brengen.
"Nee!!" riep ik verontwaardigd. "Dat was 4! dat was 4!"
Het beestje in mij, de woestigheid, stak zijn kop op. Dat was een val, want hij zat er precies op te wachten dat ik hem bozig zou antwoorden...waardoor nummer 5 en 6 nog harder waren... Wat gemeen!
Maar die woestigheid moet ik ook leren te beheersen... Moeilijk!!!!
Na dit alles ben ik een beetje geshokeerd geweest. We raken nu grenzen aan, we overschrijden oude grenzen, we lopen plots in no man's land. Een grote onbekende ruimte. Plots loopt hij in mijn wereld. Plots loopt mijn wereld los. Er zijn wezens in mijn wereld die boos zijn. Die willen hem eruit gooien.
Ik ben bang. Maar ik wil.
Later, toen alle banden allang los waren en we "gewone" dingen aan het doen waren, kwam hij bij me. Hij nam me op schoot naar hem toe, en zei: "Ik wil je naakt vóór me. Ik wil je totale gehoorzaamheid. Begrijp je dat? En dit heb ik al jarenlang tegen niemand gezegd."
"Ik wil je bezitten. Ik wil je totale gehoorzaamheid. Ik wil weten wat je voelt, wat je denkt. Ik wil in je wereld lopen."
Hij legde zijn lippen op de mijne en zo bleven we een lange tijd zitten.
Ik voelde de angst die hij ook voelde. De angst geen muren meer te hebben. De angst voor deze grote onbekende wereld. Ik voelde de beesten in me oorlog voeren. Daaronder voelde ik een verdriet dat eeuwenoud is. En toen huilde ik. En de heuvels in mijn wereld die gemaakt zijn van dat eeuwenoude verdriet, en witte bloemen op ze hebben groeien, werden een beetje uitgegraven.
En weer een tijdje later kwam hij weer langs en deed me een halsband om. Ik glimlachte.
De hele dag heb ik die halsband om gehad, ook al deden we geen sessie.
De eennalaatste avond zei hij dat we in die sessie zouden proberen mijn subspace te bereiken. Ik stemde daarmee in, ik wilde dat. Ik wilde me helemaal geven. (Achteraf hebben we moeten toegeven dat een sessie geen doel kan hebben op deze manier, maar al met al is het toch een interessante sessie geweest, gelukkig. We hebben er dus van geleerd dat er zonder verwachtingen in een sessie moet worden gegaan.)
Hij zei me van tevoren dat ik voorbereid moest zijn op meer pijn dan "normaal".
Ik was bang. Ik douchte me, als voorbereiding op de sessie, en was zo nerveus dat mijn hart snel klopte, mijn longen klein leken en zelfs mijn handen licht trilden. Ik was nog nooit zo bang geweest voor een sessie, zelfs niet de eerste keer. Maar ik vertrouwde hem nu veel meer.
Ik was bang voor de pijn die me te wachten stond.
Ik kwam naakt de kamer in. Hij begon zo streng, zo verschrikkelijk streng, en hard... Ik ben nog nooit zo bang van hem als Dom geweest als op dat moment. Ik moest steeds snel van houding veranderen, ik moest hem vertellen wat ik had geleerd deze week... en ik kon na de eerste paar dingen maar niets meer bedenken, terwijl hij zei: "Antwoord me! Anders gebruik ik de zweep!" die hij inderdaad gebruikte...! En dan weer doorging, en ik werd zo nerveus, en ik kon maar niets bedenken, en hij zei: "Heb je maar zo weinig geleerd in al deze tijd?" zo hard, zo streng, met geen lachje. En op een gegeven moment riep ik uit: "Ik heb ook geleerd dat ik mijn boze kant moet leren beheersen...!!" en dat was te brutaal geweest, en hij gaf me een klap op mijn wang, en eiste andere antwoorden, en ik wist niets meer, en bibberde: "Ik w-w-weet n-n-n-niets m-m-meer..."
Gelukkig aanvaardde hij dat, hij verloste me van het werkelijk angstaanjagend verhoor...
Toen liet hij me opstaan, en ketende me aan het plafond vast. Ik kreeg een blinddoek voor. Ik zweette. Was zo bang voor wat er zou komen...
Ik hoorde hem om me heen lopen. Ik hoorde de zweep, die hij maar niet op mijn huid liet neerkomen...
En toen was er een zweepje dat een vrij gemeen gevoel geeft, maar geen echte impact heeft, vele keren na elkaar over mijn lijf...
Ik herinner me niet of hij nog iets anders gebruikte...
Hij maakte me los, bracht me naar de pilaren waartussen hij me vastzette, mijn benen uit elkaar, deed een ballgag in mijn mond. Toen deed hij de buttplug bij me in...oef...dat was even moeilijk. Ik stond te zingen met de ballgag in.
En toen kwam hij met de monsterlijke Magic Wand. En daar is iets gebeurd wat beiden van ons nog nooit hebben ervaren.
Hij ging op een krukje voor me zitten. Deze keer had hij een opzetstuk erop gezet, dat een beetje de vagina ingaat en op de clitoris zit. De stimulatie was veel te intens voor me. In het begin hield ik het nog uit, het was opwindend, maar het was teveel, en teveel, en teveel........
En toen begonnen er kreten uit me te komen die ik beestachtig zou willen noemen. Ik heb mijn stem nooit zo gehoord. (Ik denk dat werkelijk alle buren het hebben gehoord.) Hij heeft nooit iemand zo horen schreeuwen. Ik kreeg spasmen maar kon niet loskomen natuurlijk, mijn bovenlichaam duwde ik naar voren waardoor mijn armen naar achteren en boven begonnen te hangen, en Dom X zegt dat mijn ogen alle kanten op keken. En ik voelde de spasmen waardoor die beestachtige kreten eruit werden gegild... Tot ik werkelijk, werkelijk, niet meer kon met de overstimulatie, en "r-r-rrrood" riep.
Omdat hij nooit zoiets had meegemaakt, in de vele jaren waarin hij al aan BDSM doet, niet wist of mijn "rood" enkel door niet meer aankunnen kwam of door iets anders, en ik niet erg aanspreekbaar was, maakte hij me onmiddellijk los, ik omarmde zijn nek en zo droeg hij me direct naar de slaapkamer, mijn benen nog hangend.
Hij maakte alles los, en was een beetje bezorgd. Maar ik werd weer aanspreekbaar en maakte hem onmiddellijk duidelijk dat het enkel een "rood" was door het niet meer aankunnen.
Hij was zelf door deze ervaring een beetje bezorgd, en zelf ook emotioneel, het is niet niks om zoiets mee te maken als Dom... Er was wel een zekere paradox daar voor hem.
Toen die kreten uit mijn lijf golfden, hoorde ik ze, maar ik kon ze niet controleren. Heel merkwaardig...
Dom X was echter niet tevreden over de insteek, zoals ik hierboven al heb gezegd. Geen specifiek doel meer voor een sessie. Het moet natuurlijk komen, in het "spel".
Verder hebben we het wat rustiger aan gedaan. Deze ervaringen al met al waren zo heftig........
Wel was er nog een kleine ervaring... Ik heb me een paar keer al gemasturbeerd voor hem in het bed, omdat hij dat vroeg. Eerst likte hij me, en ook dat liet ik toe, en ik genoot ervan (ik schaamde me niet meer, zoals eerst) en daarna bracht hij mijn hand er naartoe, en ik masturbeerde me terwijl hij er eerst kusjes bij gaf (heel opwindend...) en daarna naar boven kwam, half op me lag, en me bekeek terwijl ik mezelf opgewonden aanraakte. Hij keek in me terwijl ik tot zijn prachtige Slet aan het groeien was... En ik vond er niks lelijks meer aan. Ik vond het mooi. Ik ben aan het bloeien...
En dan waren er nog andere momenten...
Ik heb dat nooit zo gehad, maar op een (vanilla)moment, waarin we gewoon op bed wat aan het kletsen waren, werden we opgewonden van elkaar (we hebben feromonen die elkaar aantrekken, dat is duidelijk), en hij penetreerde me en ik klampte me aan hem vast, ik wilde hem in me, ik wilde in hem zijn, zo veel passie voelde ik. Ik heb nooit een man zo vastgegrepen!
En hij zei: "Ik wil je temmen. Ik wil je discplineren. Ik wil je corrigeren. Ik wil je straffen. Ik wil je vastbinden. Ik wil je liefhebben. Ik wil dat je me op een dag "mijn Meester" noemt..."
En ik zei: "Ik wil dat je me disciplineert, dat je me straft. Ik wil gehoorzamen. Ik wil dat je me pijn doet. Ik wil jouw eigendom zijn..."
En we waren beiden doodsbang voor wat we hadden gezegd. Maar we hadden het ondanks die angst toch gezegd.
Ja... ik heb gezegd dat ik wil dat hij me pijn doet...
Raar hè... Maar er zit zoveel onder... Het gaat niet om de pijn... Het gaat erom dat hij dat doet...
We willen niet zo hard van stapel lopen...
Liefde kweek je niet in een weekje.
We hebben gepraat over iets wat we beiden sterk wensen in dit leven, en wat we beiden (zelfs hij niet) niet hebben kunnen realiseren. Het gaat om een werkelijke Meester-slaaf relatie, waarin het niet meer gaat om sessies maar om de twee werkelijkheden elkaar te laten aanraken. 24/7, zeg maar. Maar... waarin ik toch mijn eigen wereld, ruimte, verantwoordelijkheden heb, zoals ik die nu ook heb en die ik nodig heb.
Dus als we dat inderdaad tot werkelijkheid kunnen maken door de tijd heen, moet het een vorm aannemen die ons past. Hij moet weten waarin hij me kan corrigeren en waarin niet. Waarin hij me ruimte zou geven en waarin niet.
Dit is een uiting geweest van een diepe wens die we beiden hebben.
Maar beetje bij beetje...
Deze 6 dagen zijn zo intensief geweest dat we er een beetje van moeten bekomen...
super...