Ik ben in de rouw. Ik hoop dat ik het met jullie mag delen.
Een paar jaar geleden leerde ik hem via een chatsite kennen. We hadden geanimeerde gesprekken op msn, de klik was enorm.
Na een paar maanden ontmoetten we elkaar. Stiekem, in een hotel. Ik weet nog ieder detail, hoe hij zich druk maakte om de open haard die niet aan wou, hoe we vreeën, hoe ik ons verstrengeld zag liggen in de grote spiegel...
Het werd steeds mooier. We deelden alles samen, spraken uren op msn over alle dingen van het leven, over onze liefde voor onze echtgenoten en kinderen, over onze liefde voor elkaar, over zijn overstap naar een nieuwe baan.
De sterretjes in zijn ogen, zijn liefdevolle aanrakingen, zijn gefluisterde 'Ik hou van je, ik hou van je, ik hou van je...'
We hebben elkaar vier keer gezien. En heel veel uren gepraat via msn en telefoon. Het was liefde, een echte volwassen liefde.
In september namen we de beslissing. Het werd te veel, de liefde was te groot. We zouden elkaar niet meer zien, niet meer spreken, ons helemaal wijden aan onze gezinnen. Met tranen in de ogen namen we afscheid van elkaar, van onze grote liefde.
Ik heb gehuild. Elke avond, heel stilletjes. Heel veel tranen omdat ik hem zo miste. Maandenlang. Totdat de tranen op waren en ik heel langzaam weer een beetje van het leven begon te genieten. Met hem in mijn hart en in mijn ziel. Mijn inspiratie, mijn lief.
Af en toe zocht ik op internet. Googelde zijn naam, in de hoop iets te vinden. Een fotootje, iets.
Gisteren googelde ik weer. En vond een overlijdensbericht. Hij is drie maanden geleden doodgegaan.
Mijn lief is er niet meer. En ik ben in de rouw.
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
