spijt ?

[frisky]

Ik vraag me af of er mannen zijn die op deze topic kunnen antwoorden. Wie van jullie mannen heeft zijn vrouw verlaten voor zijn minnares wetende dat hij haar (zijn echtgenote dus) hierdoor heel veel pijn zou bezorgen. Wat waren de gevolgen, hoe stellen jullie het nu enz.. enz... Of zijn er mannen die ervoor gekozen hebben getrouwd te blijven, niettegenstaande ze op allerlei vlak tekort kwamen in hun huwelijk en in wezen ongelukkig getrouwd waren ? Ben benieuwd of er reacties zullen komen !

[mykittens]

Lieve Frisky, Welkom!
Hoewel ik niet voor die keuze heb gestaan kan ik me wel iets voorstellen erbij. Loop jij zelf op dit strakke koord?

MK, ALtijd benieuwd naar niewe schrijversters

[frisky]

... ikzelf loop niet op dit strakke koord, niet meer. Maar ik ben toch zo razend benieuwd naar mannen die het konden, of vrouwen die nu met hun minnaar leven.... of naar mannen die het niet aandurfden om alles op te geven en hoe ze het nu stellen.....

[annne]

Heel lang geleden Frisky stond ik voor die keuze. Enerzijds de echtgenote, waar ik het gevoel van had op uitgekeken te zijn, anderzijds de minnares, waar ik heftig op verkikkerd was.
Ik heb een keuze gemaakt door voor mijn minnares (vriendin) te kiezen. Tot zover is het heel klassiek. Maar zo is de werkelijkheid niet, kan ik je zeggen. Alles gaat schuiven. Mijn huwelijk stort onvoorwaardelijk ineen en het vertrouwen is weg. Vertrouwen is de basis van elke relatie. Maar zodra de echtgenote niet meer de gebeten hond is, raken de rollen met de vriendin ook in de war. De veiligheid van het overspel, (want er is altijd een plaats waar je je terug kunt trekken) is niet meer. De vriendin die van de vuile onderbroeken gespaard was gebleven, krijgt een andere rol en is lang niet zo aardig als het lijkt in de overspelsituatie.
Je ziet de klap aankomen: niet alleen het huwelijk stort in, ook de overspelrelatie kan de veranderde verhouding niet aan.

Zo kom ik alleen te staan. Het is het mooiste wat me ooit overkomen is.

Annne, biechtend

[annne]

Vertrouwen is en blijft het fundament onder een relatie. En zeker een liefdesrelatie is daar gevoelig. Vraag het de vrouwen van She maar en lees de topics.
En daar kan ik nog aan toevoegen Frisky, dat een minnares als niemand anders weet dat jij niet te vertrouwen. Je hebt al aangetoond to bedrog in staat te zijn. Namelijk met haar heb je een ander gedrogen.
Zij zal van begin af aan je niet vertrouwen.


Realiseer je dus dat vertrouwen het eerste is wat terug moet winnen en dat zal niet gemakkelijk zijn.

Annne, ervaringsdeskundige

[frisky]

Zeer zeker is vertrouwen heel erg belangerijk. Zowel binnen een open relatie als een geheime relatie, maar dat zijn nog heel wat andere aspecten ook. Trouwens, wie zegt dat ik niet te vertrouwen ben? voor zover ik weet, is nog steed niet bekend vanuit welke positie ik hier schrijf.

[mykittens]

HaHa FRisky!
Ik ken het koord ook wel, maar ben andere wegen gegaan. Ik zag mezelf niet de toekomst ingaan als iemand die een ander kon bedriegen, mezelf incluis..
Koos voor het slappe schuine koord, boven de afgrond, terwijl het stormt. En ik ben nog steeds op blote voeten.
Nu inmiddels zo rijk als kan met oorsrponkelijke relatie, verrijkt met de nieuwe, en bewezen betrouwbaar en trouw..

MK

[Misty again]

hoi Frisky, ook ik kén het koord.....
heb gekozen voor *de minnaar* die niet was wat ik hoopte (achteraf. bezien)
net als annne kwam ik alleen te staan.......het mooiste overkwam míj in díe tijd....de ware kwam mijn leven *ingeslopen*.....
tot mijn 37/38e (kan ik NU zeggen) heb ik niet *geleefd*
maar voorlopig ben ik al ~bijna~ 5 jaar lang elke minuut van de dag gelukkig......(soms is een moeilijke keuze (achteraf gezien) de beste oplossing).

Misty (vrouw)

[frisky]

Zelf wandel ik noch op een strak koord, noch op een slap koord. Heb destijds gekozen voor het alleen zijn boven het ongelukkig zijn met twee. En nu heb ik opnieuw gekozen voor het alleen gelukkig zijn ipv te wachten op iemand die nooit komen gaat. De wil is er misschien wel, maar het durven niet. Bang voor de gevolgen enz... dus blijf ik nog steeds uitkijken naar reacties van mensen die gebleven zijn in hun huwelijk niettegenstaande ze zich er echt ongelukkig in voelen (of denken het te zijn) en naar reacties van mensen die de sprong hebben gewaagd... goed wetende dat het keihard knokken zou worden om deze nieuwe relatie te laten slagen....

[heartofmyown]

Het vertrouwen van mijn vrouw heb ik wel ooit eens heel erg beschadigd door een buitenechtelijke relatie Door elkaar heel veel aandacht te geven en onnoemelijk veel te praten over onze wensen en verwachtingen ten opzichte van elkaar is het vertrouwen uiteindelijk langzaamaan teruggekeerd. Wij vinden achteraf dat het de moeite waard geweest is en willen niet meer zonder elkaar. Voor ons was de crisis nodig om de relatie te redden.

[Susanne]

Ik balanceer momenteel op een bewegend koord dat aan het rafelen is en weet nog steeds niet of ik wil springen naar de overkant (de minnaar) of terugklauteren en nog iets van mijn huwelijk proberen te maken

Susanne,
die voorlopig eerst zichzelf probeert te ontdekken(wat al moeilijk genoeg is)

[frisky]

Heartofmyown... ik vind het fantastisch te lezen dat jullie er uit zijn gekomen. De basis van jullie huwelijk moet dus wel op stevige fundamenten rusten om dergelijke stormen te overleven. Vraagje, om welke redenen ben je eigenlijk een verhouding begonnen ?

Susanne... ik heb een paar jaar geleden de sprong gewaagd en ben alleen verder gegaan met mn kinderen. Tot op vandaag heb ik nog steeds geen spijt van mijn stap. Maar ieder moet voor zichzelf uitmaken hoeveel hij/zij kan of wil opofferen om opnieuw het geluk te vinden. Tot voor kort had ik een verhouding met degene die voor mij de ware was. Het is aan de tegenpartij nu om de sprong te wagen. Ik ga ervan uit dat als je realistisch in een nieuwe relatie stapt, de kans op slagen heel groot is, maar dan moet je er beiden keihard aan werken, bereid zijn om opofferingen te doen en opnieuw van nul beginnen... aan dit rijtje kan wel nog heel wat worden bijgevoegd....

[Schorpioen]

Ja, ik heb mijn vrouw verlaten voor mijn minnares (die overigens nu bijna 2 jaar mijn vrouw is). En nee, ik heb er geen moment spijt van gehad. Ik was al een hele poos niet gelukkig meer in mijn huwelijk. Mijn vrouw en ik leefden volslagen langs elkaar heen en eigenlijk voerden we alleen nog een gezamenlijk huishouden. Al jarenlang gaf ze me niet meer het gevoel dat ze van me hield (en waarschijnlijk zal ik mij op den duur ook niet meer van mijn meest affectieve kant hebben getoond), zelfs zo erg dat ik er een minderwaardigheidscomplex door begon te ontwikkelen: blijkbaar was ik niet knap/leuk/spontaan/sexy genoeg om van te houden.
En ja, als je dan iemand tegenkomt waarin je jezelf heel erg herkent, die bovendien je weer het gevoel geeft man te zijn, die je graag ziet en waar je zelf ook enorm van gaat houden, ja, dan komt vanzelf het moment dat je voor de keuze komt te staan: blijven voortmodderen in een relatie die eigenlijk geen relatie meer is, of kiezen voor het geluk.

Ik heb t laatste gedaan, mijn ex was (en is) daar zeer verontwaardigd over en in haar eergevoel gekrenkt, maar ik heb één keer voor mezelf gekozen. Zonder een greintje spijt (wel in het begin met nogal wat schuldgevoel, maar in de loop der tijd heeft mijn ex er wel voor gezorgd dat ik daar al lang geen last meer van heb).

[frisky]

Schorpioen, je verhaal zou het verhaal van de persoon kunnen zijn met wie ik een verhouding had. Die was/is erg ongelukkig in zijn huwelijk, maar toch blijven ze aanmodderen in een huwelijk dat totaal scheef is gegroeid op alle vlak en die eigenlijk zo goed als geen kans op slagen heeft. Ik heb een punt gezet achter een mooie relatie omdat mijn partner ontzettend veel van me houdt en met mij verder zou willen gaan, maar die het niet aandurft de stap te zetten. En ik, wel de liefde is wederzijds, maar ik wil een leven 'samen' hoe moeilijk die ook zou zijn, maar die zeer zeker kans op slagen heeft !

[Susanne]

[quote="Schorpioen"]En ja, als je dan iemand tegenkomt waarin je jezelf heel erg herkent, die bovendien je weer het gevoel geeft man te zijn, die je graag ziet en waar je zelf ook enorm van gaat houden, ja, dan komt vanzelf het moment dat je voor de keuze komt te staan: blijven voortmodderen in een relatie die eigenlijk geen relatie meer is, of kiezen voor het geluk.

Wat heerlijk schorpioen dat je zo iemand gevonden hebt en dat je de keuze op de juiste manier hebt gemaakt.
Wou dat ik al zover was om die knoop door te hakken, maar kan, of misschien eerder durf nog niet. Mijn minnaar heeft me 2 dagen geleden gezegd alleen nog vrienden te willen zijn en daar ben ik momenteel behoorlijk kapot van. Hij is voor mij diegene die jij hierboven beschrijft en hij voelt aan de ene kant veel voor mij, maar aan de andere kant lijkt het wel alsof hij bang is voor gevoelens die dieper gaan (zo schijnt het bij zijn vorige relaties na zijn scheiding ook te zijn gegaan, dus schamele troost dat het niet aan mij ligt, maar toch).
Positieve is dat dit het me wel makkelijker maakt om de keuze puur voor mezelf te maken of ik nu wil blijven in dit huwelijk of niet. Alleen zit ik momenteel in de ziektewet met burnout of wat het dan ook mag zijn, niet echt het juiste moment om een realistische keuze te maken of misschien ook juist wel. Mijn hoofd tolt van alle gedachten die nu door me heen gaan.

Susanne