Je slikt je woorden in en trekt je terug, mijn geheugen bedriegt mij niet als ik de woorden herinner die voorheen gesproken zijn.
Waarom ontloop je het gesprek en sla je slechts een ontwijkende toon aan?
En een trigger voor de bijbelvasten: er is een passage in het NT, waarin de discipelen van Jezus de discipelen van Johannes de Doper bespreken. De discipelen van Jezus vragen aan Jezus: waarom vasten wij niet? Jezus zegt: waarom vasten als de bruidegom in het midden is?
Waarom vasten of afzien als dat niet nodig is? Waarom lijden als er feest is? Wat is de bedoeling dan ?
En welke trigger geeft het citaat dan? Een Jood vast om zich tot God te keren, waarom zou men vasten als God onder hen is? De volgelingen van Jezus werden het lijden niet ontnomen, velen stierven de marteldood.
Alles heeft zijn tijd in het leven, oogsten en zaaien, geboren worden en sterven, vreugde en smart. Het bestaan existeert niet louter uit feest en vrijwaring van leed.
Maar wat vraag je van mij? Een intellectuele uitleg of een rechtvaardiging van het lijden? Niemand kan deze essentie uit het bestaan verklaren noch omvatten. Niemand weet waarom de natuur met zoveel geweld antwoordt, waarom de zee het land terug neemt, waarom mensen gekweld worden door ziekte, waarom onschuldigen in kerkers worden opgesloten en mishandeld, waarom er honger en dorst is, waarom mensen elkaar verdriet en pijn doen, waarom er afgunst en haat is. We kunnen het slechts accepteren en de diepe mysteries proberen te doorgronden zodat het dragelijk wordt en we het voor anderen dragelijk kunnen maken.
Je citeert uit de heilige schrift alhoewel je de godsbewijzen afwijst. Als de bijbel je bekend is dan zal het verhaal van Job ook bekend zijn. Midden in de Hebreeuwse geschriften staat de figuur van Job namelijk model voor deze vraag. Hij is een rechtvaardige en vrome man die overspoeld wordt door beproevingen. Hij blijft vasthouden aan de bevestiging van zijn onschuld en ook aan zijn relatie met zijn God. Aan deze twee uitersten klampt hij zich tot het einde toe vast. Dan ziet Job zijn dispuut met God uitmonden in een nieuwe doorbraak. Het gaat eerder om de onthulling van een samenhang waardoor alles van kleur verandert. Job begrijpt dat de poging om de verantwoordelijkheid van het lijden aan God toe te schrijven op een impasse uitloopt, op een totale vergissing. Nu deze verkeerde denkrichting terzijde is geschoven, is de weg vrij voor andere visie.
Wie zich van de kwellende vraag over het lijden wil bevrijden moet het lijden eerst accepteren en zichzelf bevrijden van de gedachte om alles te bevatten.
Abel werd door zijn broer Kaïn vermoord. De auteur van Genesis schrijft hier verbluffende woorden: "De Heer zei tegen Kaïn: Wat hebt u gedaan? Hoor, het bloed van uw broer roept uit de aarde naar Mij!" Het bloed is in de bijbel de zetel van het leven. Dit leven, dat vertrapt werd door menselijk kwaad, krijgt op paradoxale wijze een stem. Het verlangen naar leven dat het hart van het slachtoffer bewoont, wordt niet verstikt door het menselijk geweld. Nee, dit verlangen wordt bevrijd, juist doordat haar onschuld is gekwetst. De roep van dit verlangen veroorzaakt de roep om gerechtigheid en om ingrijpen van een God, om ingrjjpen door een mens die in ons zit. De mens in ons tolereert geen onrecht en buigt het lijden om. Zo loutert het smart de mensen.