Berichtdoor Suzette » di 18 november 2008, 0:25
Erg eigenlijk dat voor veel vrouwen het afhangt hoe aantrekkelijk hun partner hen vindt.
Ik herken dat wel van vroeger, ahum, toen ik 30/30+ was. Hoewel ik ook toen slank was vond ik mezelf niet een aantrekkelijk lijf hebben. Vree ht liefst met gedempt licht. Jammer voor mij, mijn toenmalige partner had het liefst TL buizen gemonteerd in de slaapkamer, ALLES wilde hij zien, van dichtbij:o)
Kinderen gekregen en hoewel nog steeds slank was het natuurlijk allemaal niet zo strak meer. Denk je dat hem dat iets kon interesseren? In die relatie heb ik echt van mijn eigen lijf leren houden.
Daardoor heb ik mezelf ook nooit geschaamd naar nwe (tijdelijke) liefjes toe. Ook zij hebben over het algemeen geen modellenlijf, toch?
Mijn jongste is nu 5, mijn lijf heeft zich wel weer gezet na jaren van borstvoeding en zwangerschappen en ik sport veel maar ondanks een klein maatje is het niet strak, maar dat past ook niet meer, ik ben 41, dat zie je, punt uit. Mijn lief vindt me prachtig en zoals zoveel mannen vindt hij wiebelende borsten heel aantrekkelijk (hoe klein ze ook zijn).
Zijn vorige partner was vol en ook dat vond hij prachtig om te zien boven hem.
Ik geniet op mijn beurt van zijn, oprecht, prachtige lijf. Al zie ik ook dat hij allang geen 18 meer is. Maar heb me ook nooit gestoord aan het voller wordende lijf van mijn ex (en die heb ik leren kennen als een sub-topsporter...........).
Heel lang heb ik gedacht dat onzekerheid over lijven typisch iets voor vrouwen was. Maar nee, ook mannen hebben dat en ook daar slaat het vaak nergens op.
Als jouw partner zegt dat je mooi bent dan meent hij dat, ga ik maar van uit. En opwinding zit in andere dingen dan stevige borsten en een strakke buik. Als het jezelf echt in de weg zit, dan maar gewoon sporten en afvallen. Maar puur voor jezelf, niet voor hem als ik het zo lees.