Niet ieder mens is gelijk nee, en als ik hierboven lees, herken ik een en ander, behalve;
ik heb juist dat er liever een cliché opmerking gemaakt wordt dan dat iemand niets zegt, over iets anders praat. Een cliché begrijp ik, ik begrijp als de ander even niets zinnigs weet te zeggen. Maar beter dan niets erover zeggen. Het voelt voor mij dan alsof mijn verdriet namelijk niet erkend wordt...
Dit als ik 'buiten' ben. Want inderdaad, de eerste momenten (uren, dagen) kòm ik niet eens naar buiten. Ja dat zombie-gevoel herken ik wel
(hoewel mijn verdriet van een mindere tragiek was)...
Ik moet zeggen, dat ik bij de topic opening gelijk dacht aan een forumlid..
Daarbij heb ik een moeilijk gevoel... vooral via het net is dit zo moeilijk. Je leest mee, huilt mee, het mede-verdriet, het machteloze gevoel, dat je niets voor de ander kunt betekenen.. is zo shit. En dan wil je wel iets toeschrijven, want niets schrijven voelt niet oke. Maar je weet dat je dan al snel naar die clichees gaat grijpen. En wat zegt dat nou, een paar stomme woordjes die iedereen gewoon kan tikken...
Iemand die dichtbij staat, die je kent... je weet hoe je daarmee om kunt gaan, kunt helpen. Iemand virtueel, is een ander verhaal. Dan wil je de monitor als het ware een knuffel geven, maar dat komt helaas nooit aan...