Ik lees al een tijdje mee op dit forum en geniet van de open sfeer die hier heerst. Dus vandaag toch de stoute schoenen maar eens aangetrokken , lid geworden en mijn 'probleem' maar eens in de groep gooien.
Ik denk dat sommige mensen zich er wel in herkennen en ik verwacht hier ook geen oplossing te vinden, maar misschien eens een andere mening of invalshoek.
Dit soort gevoelige onderwerpen gooi je ( ik in ieder geval ) niet zo snel IRL in de groep.
Ik zal eerst iets over mezelf vertellen om het een beetje in te leiden.
Ik ben een dame van 46, al sinds mijn 19de samen met mijn huidige man en in het kostbare bezit van 2 pubers.
Eigenlijk loop ik al jaren met het gevoel dat mijn relatie op een dood spoor zit. Ooit begin je samen, omdat je elkaar leuk vindt , lol hebt samen en het wel goed met elkaar kunt vinden. Toen ik 19 was dacht ik nog niet zo na over 'de dingen des levens' .
In de loop der jaren lijkt het of we heel langzaam en ongemerkt beide een ander pad in zijn geslagen. Ik zie mezelf als een open mens, die nieuwsgierig is, gek is op goede gesprekken, een beetje diepgang, afwisseling , een uitdaging en om er iets van te maken in het leven.
Mijn partner is behoudend , wonderbaarlijk conservatief, kapt moeilijke gesprekken het liefst af en roept regelmatig 'we hebben het toch zo goed samen ' . Ik vind juist dat we zijn ingekakt. Niet alleen op het seksuele vlak, maar ons hele leven is toch wel erg voorspelbaar geworden.
Praten, dat is de oplossing hoor ik mensen al denken !!!
Ik heb ontzettend mijn best gedaan om te praten, om ons leven iets spannender te maken. Heel subtiel en voorzichtig, minder subtiel, heel direct enz....maar ik heb het idee dat mijn man geen flauw idee heeft waar ik het over heb en op Mars woont ( zou het dan toch waar zijn dat Venus/Mars verhaal ? ).
Het is een machteloos gevoel, je wilt wel praten, maar een ander wil niet luisteren. En het draait niet om persé mijn zin te krijgen, maar ik probeer te laten weten dat ik iets mis en................eigenlijk op deze manier niet verder wil. Het zal met de leeftijd te maken hebben, maar als ik eraan denk dat ik zo nog 20 jaar verder moet breekt het zweet me ( soms letterlijk ) uit.
Mijn man is verder een goed mens, hij is gek op me , een betrouwbare vader, harde werker en ik wil hem geen zeer doen, maar ik kom er steeds meer achter dat we niet bij elkaar passen . Ik begin me af te sluiten, heb zoiets van als jij niet wilt praten en er iets aan wilt doen..dan doe ik die moeite ook maar niet meer.
Ik mis gewoon de intensiteit en de intimiteit....en ( dat is niet het allerbelangrijkste ) de spanning.
Het lijkt me zalig om open en zonder schaamte met je partner te kunnen praten over je fantasie, misschien samen ondeugende dingen te ontdekken enz. Maar discussie gesloten, de deur dichtgegooid....
Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn met dezelfde ervaring en/of wijze raad
Bedankt !!!!