quarterlife-crisis... ofzoiets ;)

[Spot the difference]

Jessebel, is "huisje, boompje, kindje" een doel op zich voor jou?

Indien niet, hou je dan vooral niet bezig met die problematiek zoals je hem beschrijft. I.v.m. het huisje en boompje -verhaal zie ik alvast geen probleem, daar staat toch geen leeftijd of levensfase op?
Maar daarnaast is er die fameuse biologische klok. Ik krijg er persoonlijk koude rillingen van. Een heleboel vrouwen die ik ken van 30 en ouder, krijgen zo'n paniekmoment: het wordt stilaan nu of nooit. Van vrouwen die 100% zeker zijn dat ze moeder willen worden, begrijp ik dat wel.
Voor vrouwen die de 30 voorbij zijn en nog twijfelen, vind ik de druk van die biologische klok een slechte raadgever. In dat geval, weet je het op je 48ste nog niet zeker. En dan laten we de druk van het verouderd lichaam maar meespelen. "Kom, toch maar doen, straks hebben we geen keuze meer en krijgen we misschien spijt dat we geen kinderen hebben". Fout! Zo fout vind ik dat! Maak je niet de illusie dat je nog echt fundamenteel verandert in je levensvisie. Twijfel je nu, vraag je dan af of het geen teken aan de wand is. Dat je het eigenlijk wel goed hebt nu en eigenlijk geen behoefte hebt aan kinderen?

Ik zou durven adviseren: wil je vandaag, nu op dit moment, geen huisje-boompje-kids, ga er dan NIET voor. De kans is echt realistisch dat je binnen 10 jaar nog altijd dezelfde mening bent toegedaan.

Ik zou in jouw plaats de dag plukken en zien wat er uit de bus valt. Geen terughoudendheid of vooringenomenheid naar mensen omdat ze onvoldoende potentieel zou hebben, "want wie weet wil ik morgen andere dingen in het leven". En stel dat je mis zit, dat je toch verandert. Dan merk je op dat moment wel of die partner is je leven past of niet, en mondt dat vroeg of laat wel uit in een verder gaan of uit elkaar gaan. Maar je hebt misschien ondertussen wel weer mooie jaren gehad.

Dus ik zou zeggen: ga voor die muzikant, laat je wegzweven op zijn muzieknoten en laat de grilligheid van de wind haar natuurlijke ding doen.

Leven, zonder voorbedachte rade.

[Sol]

Ik zou durven adviseren: wil je vandaag, nu op dit moment, geen huisje-boompje-kids, ga er dan NIET voor. De kans is echt realistisch dat je binnen 10 jaar nog altijd dezelfde mening bent toegedaan.

Spot,

Ik heb door de jaren hier meegelezen en daardoor kan ik deze uitspraak van je begrijpen. Maar, een grote maar, ik zou dit niet zo stellig hier durven neerzetten dat je binnen 10 jaar er hetzelfde over denkt.( even tussen haakjes, daar zit het ook voor een deel in, in het woord "denken". Als ik was erover blijven denken, had ik ook misschien nooit een kind gehad, maar op een bepaald moment VOELDE het OK. En dat is een verschil.)

Er bestaan ook andere mogelijkheden. Naast jouw verhaal kan ik dat van mij plaatsen. Ik heb ook hard, héél hard zelfs, geroepen dat ik nooit ofte nooit kinderen wou, dat ik zo gelukkig was, dat ik te veel op mijn vrijheid gesteld was, enzovoort enzoverder.
Iedereen die geen kinderen wil, kent de argumenten wel en is vertrouwd, denk ik, met de sociale druk van buitenaf "je gaat er spijt van kijgen, zonder kinderen heeft je leven toch geen zin, blablabla". Die sociale druk vind ik nog altijd dikke quatsch. Mijn leven zou zonder kinderen even zinvol geweest zijn en omdat je misschien spijt zou krijgen later, is evenmin een gezonde reden om toch kinderen te willen. Wat ik wil zeggen, komt misschien op hetzelfde neer als wat jij aan Jessebel wilt meegeven:"luister naar je gevoelens, hoe voelt iets en zit niet te veel te denken." Doet me ook denken aan een uitspraak van John Lennon: "Life is what happens while you're making plans."

Zoals Sannetje al zei, inderdaad, een echt topic om over te filosoferen met een goed glas wijn erbij, heb hierover al uren gesprekken gevoerd. Niemand kan er zomaar een simpel antwoord op geven, maar het is altijd interessant om andere ervaringen te horen.

Sol

[Quibus]

Hmmm, ik herken het gevoel voor een deel. Ik heb een aantal jaren bewust geen relatie gewild. Vanwege mijn hobby (verslaving ) was ik erg veel op reis en in het buitenland, en een relatie maakte daar absoluut geen deel van uit. Ik merkte na een aantal jaren dat ik me echt gelukkig voelde met mijn vrienden en (niet liefdes-) vriendinnen, zonder behoefte aan een relatie te hebben. Dat er een aantal dames waren waar ik sex mee had paste prima in dat plaatje.

Een paar dingen die ik me in die tijd heb gerealiseerd:
-Er zijn genoeg alleenstaanden die alle kwaliteiten hebben die een ander zoekt.
-Er is echt een dekseltje voor elk potje!
-Niet alle geweldige potentiele partners zijn bezet: veel mensen hebben meerdere relaties in hun leven, en die van hen is toevallig net afgelopen.
-Een spontaan contact met iemand die de moeite waard is duikt op als je er klaar voor bent, en vooral niet als je op partnerjacht gaat!
-Het is veel makkelijker om een relatie aan te gaan als jij gelukkig bent met alleen zijn: dat straal je uit, net zoals je wanhopig op zoek zijn ook uit straalt naar potentiele partners!
-Als het al snel voelt alsof iets niet gaat werken tussen jou en een ander, ga niet meer investeren om er toch geforceerd er iets van te maken. Ga voor iemand waar het helemaal goed bij voelt! Het was leuk, en er zijn nog honderden anderen die waarschijnlijk beter bij je passen.
-Heb geen angst om een relatie die niet geweldig is af te breken omdat je bang bent om alleen te zijn!
-Als je een relatie af hebt gebroken, laat het daar bij: geen gedoe met exen beginnen! Ga niet naar de dingen kijken die je wel leuk vond aan de ander, want er waren blijkbaar genoeg redenen om die relatie af te breken (door jou of door die ander) en die zijn echt niet veranderd!
-Ga contacten met mensen aan om er mogelijk een leuke vriendschap aan over te houden, en niet met alleen de intentie om een partner op te scharrelen. Dat straal je uit, dat beperkt je contact en dat schrikt mensen af!
-Leer om tevreden met jezelf te zijn, en werk aan een positief zelfbeeld en een gezonde dosis zelfvertrouwen. Hoe oud je bent of hoe je ook afwijkt van de standaard schoonheidsidealen, dit zijn dingen die je hele leven mee gaan en je altijd aantrekkelijk maken!

Tot slot: creeer de potentiele contacten met anderen door een nieuwe sport te gaan doen, dansles te nemen, op reis te gaan met een groep op het soort vakantie waar je mensen tegen komt die jij ziet zitten etc.. Wachten tot je op je werk of bij het uitgaan in die bruine kroeg waar iedereen je al kent iemand tegen komt is niet hetzelfde als iets leuks gaan doen in een andere tak van sport waar je met veel mer nieuwe mensen in aanraking komt.

[sehnsucht]

En dat onderschrift kan ik ook helemaal onderschrijven

[Spot the difference]

Spot,

Ik heb door de jaren hier meegelezen en daardoor kan ik deze uitspraak van je begrijpen. Maar, een grote maar, ik zou dit niet zo stellig hier durven neerzetten dat je binnen 10 jaar er hetzelfde over denkt.( even tussen haakjes, daar zit het ook voor een deel in, in het woord "denken". Als ik was erover blijven denken, had ik ook misschien nooit een kind gehad, maar op een bepaald moment VOELDE het OK. En dat is een verschil.)

Hi Sol,

Ik weet niet 100% zeker wat je punt is eigenlijk. Ik ga ervan uit dat jij het 10 jaar na datum wél anders bekijkt dan toen? Kan je dat wat nader toelichten? Ik meen op te maken dat je lang twijfelde, dan toch voor kinderen bent gegaan en jaren later merkt dat je de juiste keuze hebt gemaakt? Of toch niet, want een leven zonder kinderen had ook mooi geweest, zeg je. M.a.w. ik ben niet helemaal mee.

Wat mezelf betreft: het voelde OK toen ik beslist heb om ook kinderen te willen. Voordien had ik bijna 10 jaar erg erg weigerachtig tegenover gestaan. Nu heb ik een lief dochtertje van bijna 3, maar ik weet nu dat ik het niet opnieuw zou doen. En ik denk dat ik het binnen een aantal jaren nog zo zal bekijken. Rationeel vind ik het niet ideaal voor mij, en het voélt ook daadwerkelijk als een verarming van mijn gevoelsleven aan.

"Life is what happens while you're making plans."

Prachtige uitspraak, intelligent en humoristisch.

[Jessebel]

Whaaaah zoveel reacties en ik heb maar geen tijd om eens goed na te denken om het duidelijk in tekst te krijgen wat ik voel

Maar ik ben voor mezelf wel een stapje verder door een knoop door te hakken (nee niet door Spot, ik was er eerder mee ;)); toch maar besloten, heel rustig, heel relaxed, een relatie aan te gaan met een van de mensen waar ik hiervoor over sprak. Ik heb dat ook uitgesproken tegen hem, ook tegen mijn laatste ex.. (die nog steeds niet wil loslaten :S ).

De man waarmee ik verder wil gaan sprong zowat een gat in de lucht; een reactie waar ik niet echt op rekende en ik schrok me dan ook alweer dood (heel blij, maar ook heel beangstigend gevoel. Het is die hele discrepantie in mijn hele gevoelsleven de laatste tijd waar ik zo weinig raad mee weet)

Maar eergisteren erkende hij net zo goed te zijn geschrokken van zijn reactie. Wat doen we toch lekker moeilijk he In ieder geval was het een heel goed gesprek, waaruit bleek dat we beide dezelfde soort 'angsten' en twijfels hebben. Zowel door karakter, als ervaringen en die zog. toekomst dat soms zo dicht voor de deur lijkt te staan...

We'll see how it goes... ik was in ieder geval al erg opgelucht dat we elkaar helemaal begrijpen

Opgelucht, maar wat mij betreft is dit topic niet ten einde... Ik zit er al anderhalf jaar mee en het doet me wel goed dat ik hier eindelijk een en ander kan uiten

@Spot; Huisje Boompje Beestje; ja dat is wel een doel, maar ik zou daarvoor eerst wat jaren samen willen zijn met iemand in vrijheid (eigen verantwoordelijkheden, voor elkaar ook wel, maar niet voor kids en gedeelde hypotheken ed ). Idealiter dus; nu iemand tegen komen.. en over 5, 6 jaar 'verder'.. Dat maakt dus dat ik per se niet NU wil, iemand moet er niet NU mee aankomen. Maar ik hoop dat dat persoon dan ook weer niet over 5 jaar zegt; Nee nooit!

en dat sluit aan bij wat Sol schrijft; Je sais, ik denk wel eens teveel. Maar tegelijk weet ik de laatste tijd ook niet meer wat nou uit mijn gevoel komt of uit mijn verstand. Overigens beinvloeden beiden elkaar altijd al...

@Quibus; bedankt, en ik ben het met je eens.. Maar 'op zoek zijn' e.d. is wel het omgekeerde van mijn verhaal. Eerder dat ik in 3 'relaties' tegelijk zit en me maar moeilijk kan ontworstelen . Liefde is zo mooi maar kan ook zo damn complex zijn (en pijnlijk!) he...

[Fuzz]

Ik wilde nog iets toevoegen... maar ik zie dat je dat in je laatste post zelf al min of meer gedaan hebt Om dan toch even te benadrukken:

Praten is heel belangrijk. Over je twijfels en je angsten, wanneer je die hebt.

Ik kan zelf uit ervaring spreken, van de andere kant. Over relaties met vrouwen die ook het gevoel hadden voor zichzelf dingen op een rij te moeten zetten en bindingsangst hadden, maar dat niet communiceerden. Mogelijk omdat ze zelf geen grip hadden op hun gevoel.

Je hoeft er ook geen grip op te hebben, maar durf dat te erkennen tegen jezelf en je partner. Dat kan rust scheppen. En in die rust kun je ontdekken waarbij je je het beste voelt. En kan je partner besluiten of hij/daar in mee wil en kan gaan.

Nouja... zo zie ik het in ieder geval

[Sannetje]

Afgelopen nacht nog eens liggen nadenken over het al dan niet willen van een partner, de al dan niet bewuste keuze om alleen te zijn... (een mens moet wat als ie niet kan slapen)

Onlangs ben ik voor mezelf tot de conclusie gekomen dat ik mij niet zie als iemand die gemaakt is om alleenstaand te zijn, maar dat ik het wél verdomd goed doe! Waarmee ik eigenlijk in een heel domme situatie zit: ik ben als het ware wel op zoek, maar stel zúlke hoge eisen dat er toch geen man is die daar aan kan tippen. En Quibus, ik ben het eigenlijk heel erg eens met je stellingen.

Eigenlijk, Jess, ben ik gewoon enerzijds heel trots op je dat je nu toch de stap gezet hebt om jullie relatie een kans te geven, en anderzijds gruwelijk jaloers: je hebt iemand gevonden en daarnaast ook nog eens je angst aan de kant gezet. Chapeau!

Mijn gefilosofeer afgelopen nacht bracht me ook nog bij een ander stuk. Hoe ver ga je voor een nieuwe partner? Dankzij internet is de wereld een heel stuk kleiner geworden, en leer je mensen niet meer alleen in je directe omgeving kennen. Ik weet dat ik me best goed aan kan passen in een nieuwe omgeving, en zou van daaruit misschien wel geneigd zijn om de hele boel hier te laten ontploffen en 300 km verder weg te gaan wonen. Aan de andere kant: mag een nieuwe partner dat wel van mij verwachten? Want dat zou betekenen dat ik hier alles achterlaat wat heel belangrijk voor mij is, met name mijn vrienden en mijn werk. Maar wat nu als hij, om wat voor reden dan ook, niet de mogelijkheid heeft om naar mij toe te komen? Iemand zal dan offers moeten gaan brengen...

Op dit moment hoef ik daar natuurlijk nog helemaal niet over na te denken, maar ja, zoals ik al zei, slapeloze nacht...

Het wordt weer tijd voor een fles wijn. Iemand? Vanavond?

[Quibus]

Waarmee ik eigenlijk in een heel domme situatie zit: ik ben als het ware wel op zoek, maar stel zúlke hoge eisen dat er toch geen man is die daar aan kan tippen. En Quibus, ik ben het eigenlijk heel erg eens met je stellingen.

<snip>

Mijn gefilosofeer afgelopen nacht bracht me ook nog bij een ander stuk. Hoe ver ga je voor een nieuwe partner?

Dankzij internet is de wereld een heel stuk kleiner geworden, en leer je mensen niet meer alleen in je directe omgeving kennen. Ik weet dat ik me best goed aan kan passen in een nieuwe omgeving, en zou van daaruit misschien wel geneigd zijn om de hele boel hier te laten ontploffen en 300 km verder weg te gaan wonen. Aan de andere kant: mag een nieuwe partner dat wel van mij verwachten?

Ik beweer niet de waarheid in pacht te hebben, maar de dingen die je hier opnoemt komen erg herkenbaar op me over. Ik had zulke hoge eisen dat ik er van overtuigd was dat ik nooit iemand tegen kon komen die daar aan voldeed. Het tegenovergestelde bleek waar. Ik had een erg lange en gedetailleerde lijst met eisen. Ze woonde 1000km hier vandaan, en ik ben enkele jaren lang elke twee weken op en neer gereden om telkens een weekend bij haar te kunnen zijn. Inmiddels woont ze al weer een paar jaar hier.

Als iemand *echt* de moeite waard is, en je er van overtuigd bent dat je de ware ontmoet hebt, dan ga je volgens mij veel makkelijker veel verder dan je nu misschien zou verwachten. Over verwachten gesproken: mijn ervaring is dat verwachtingen binnen een relatie voor heel veel problemen kunnen zorgen, zeker als ze niet uitgesproken worden of als ze voor iemand anders ingevuld gaan worden. Probeer je bewust te zijn van wat jij verwacht, maar vraag vooral duidelijk aan de ander wat hij verwacht. Als je voor je partner in gaat vullen wat hij (misschien helemaal niet) verwacht dan compliceer je de relatie flink.

[Jessebel]

*zucht* wat een ellende Die man waarmee ik zo graag verder wilde; ik kan het niet meer voelen... gister een heerlijk relaxed en leuk avondje gehad... maar iets bekroop mij, en werd steeds groter... aan het einde van de avond ben ik naar huis gegaan... ; *eek* ik voel niets meer Althans, zo lijkt het nu. En heb nu dan toch weer iemand heel veel pijn gedaan, die ook weer zoveel geduld met mij heeft...

Wat is dat toch met mij? Fantastische mannen... waarmee ik zoveel kan delen, die zo op 1 lijn staan, die ik aantrekkelijk vind etc.. De ene moment gigantische chemieen en dan, als het te dichtbij komt... wordt ik para -and want 'out'!

Mogelijke oorzaken;
-ik ben gewoon niet verliefd.
-ik kan wel verliefd zijn maar mijn onderbewuste kapt het af (angst?)
-ik ben gewoon niet klaar voor een nieuwe relatie

Ik weet niet welke van de drie, het kan alledrie zijn, het kan iets anders zijn (watdan). Maar al deze oorzaken bij elkaar nemend... denk ik .. dat het beter is om gewoon helemaal single te zijn nu...
Met de angst dat ik misschien wel iets heel moois laat lopen nu... maar ik weet het gewoon ff niet meer nu hoor

[Mateo]

Indien het de "juiste " man was .Dan was de vonk er wel .Je kan best iemand heel leuk vinden maar dat iets meer is er niet .Dat ietsje meer dat je nodig hebt om die grote vlam te laten branden .Het zal wel komen , bij de juiste persoon dan wel .

[Jessebel]

Is dat mogelijk? Dat die grote vlam er was (ik voelde m toch zeker, maar al een tijd terug), maar je je er zo hard tegen verzet, dat die uiteindelijk toch dooft door eigen toedoen?

Ik heb er vertrouwen in dat je gelijk hebt Mat, maar kan maar niet vergeten hoe heftig die vlam ooit vonkte. Ik snap er niets meer van..

[Mateo]

Tuurlijk is het moeilijk om hiervoor echte redenen te zoeken . jij kan gekwetst zijn door een ex vriend . Je kan teleurgesteld zijn door een ex vriend .Het kan allerlei oorzaken hebben !
Weet ge , je kan opeens smoorverliefd worden op iemand , opppervlakkig gezien dus.Maar met de tijd leer je de persoon beter kennen en dan zie je ook de negatieve dingen aan die persoon .Juist die negatieve dingen die het u nu moeilijker maken om toch die stap te zetten .Het kan ook zijn dat je nu echt geniet van uw vrijheid , in uw doen en laten . De keuze met wie je wel en niet naar huis gaat .Enkel het innige die je nu eenbeetje mist .
Wees gerust , je bent jong .Je hebt tijd genoeg om de ware man tegen het lijf te lopen , ondertss moet je genieten van uw single zijn .

[Jessebel]

Mwoah nee, hoe beter ik hem leer kennen hoe positiever alles lijkt. Nee dat is m dus ook niet

Wat het single zijn betreft; dat ben ik dus 'nooit'geweest, sinds 19. Na mijn lange relatie te snel met de ander verder gegaan. Die ander bleef aan me hangen tot ik het besluit nam toch verder te gaan met de laatste. De ander heeft dus pas afgelopen week zijn biezen gepakt (ben altijd heel eerlijk tegen hem geweest hoor; zijn keuze te blijven 'plakken').

Dat op een rijtje is het me alleen nòg duidelijker; het wordt eens tijd single te zijn. Ik moet duidelijk weer eens goed aarden, mijn huis weer echt het MIJNE maken, mijn gevoel het mijne, en mijn verwachtingen door niemand anders dan mezelf invullen.

De mannen in mijn leven zijn me wel heel erg dierbaar. Zaak voor mij om HEN nu ook echt los te laten en niet terug te vallen. Eerst mezelf anders werkt toch niets.

Pffft valt niet mee, maar het gaat me uiteindelijk wel lukken...