Het is al een paar keer “dichtbij†geweest, in mijn familie, in mijn buurt, bij collega’s. Vandaag is het weer zover.
De moeder van mijn collega gaat onder het mes.
Deze ochtend werd ze, na een week van vele vervelende onderzoeken, opgenomen in het ziekenhuis. Het ging allemaal snel, heel snel.
Van het voelen van dat kleine knobbeltje in het oksel tot vandaag.
Alle goede zorgen en het “opbeurende†nieuws dat er geen uitzaaiingen zijn, vermogen niks aan het intense verdriet dat ze nu al voelde omdat ze weet dat ze straks wakker wordt met slechts 1 borst.
Ze is …één van de zovelen.
En toch, telkens raakt het me weer intens.
Al die verhalen en al die realiteit van het verder moeten leven met een halve borst of met het litteken van waar ooit die malse ronding heeft gezeten.
Weten dat je nooit meer op dezelfde manier in de spiegel zult kijken.
Je bent…. “uit evenwichtâ€.
Niet alleen uiterlijk, evengoed diep van binnen.
Nooit meer dezelfde, nooit meer het zelfde, niet voor jezelf en niet voor degene waar je intiem mee bent.
Honderden tegenargumenten ten spijt dat je als vrouw méér bent dan “borsten†wordt je voorgoed verminkt.
Ik heb geen vraag met dit kleine verhaaltje en ook niet echt een boodschap tenzij dat zulke verhalen – dichtbij – vaak zo relativerend werken kunnen.
guinevere (die meer is dan haar borsten maar desondanks hoopt ze altijd te mogen behouden)
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
).
sterkte aan iedereen die hiermee te maken heeft, ver of dichtbij...
