Mijn ouders verachten mijn bdsm levensstijl

[teddy4you21]

Hoi,

Onlangs hebben mijn ouders mijn privé papieren zitten lezen, op zich al iets wat al buitengewoon gemeen is van hen..
Ik heb dus al sinds mijn vroege jeugdjaren bdsm gevoelens en daar zijn ze door hun gewetenloosheid achter gekomen en hebben daarover met erg veel kwetsende woorden staan roepen.
Ik was er op dat moment erg misselijk van en wist gewoon niet meer welke kant ik op moest. Dat is inmiddels al terug wel gebeterd, maar ik voel me op seksueel vlak nog steeds niet goed omdat ik voortdurend aan hun kwetsende woorden wordt herinnerd. bdsm is nu eenmaal een deel van mijn leven, maar ik vrees dat ik door deze schok een normaal seksleven wel kan vergeten omdat het bij gewone seks lijkt of ik me gewonnen geef t.o.v. hun opvatting.
Heeft er iemand nog ervaring met zo een situatie? en hoe kun je dit best verwerken? momenteel zie ik maar één uitweg, en dat is door hen niet meer als mijn ouders te beschouwen.

Groetjes
Teddy4you21

[warmhoor]

teddy,

wat een afschuwelijk verhaal. temeer omdat ik zelf een hele goede relatie met mijn ouders heb ( en dat graag zo hou ).

het schenden van je prive-domein is natuurlijk al heel fout, laat staan dat ze je niet accepteren zoals je bent ( == kern van ouderschap? ).

ik zou graag de vergelijking trekken met een coming-out ( als in homo/lesbo ). ik heb daar zelf geen ervaring mee, anderen wel? ik denk dat je hierover in ieder geval online wel wat kan vinden ( in de homo/lesbo-scene ).

ikzelf zou de relatie voor onbepaalde tijd verbreken, je bent immers in je diepste gevoelens gekrenkt. ik zou ze ook niet proberen te overreden tot een gematigder kijk op de zaken ( ben nogal schepen-verbranderig: niet goed? ook goed! )

kop op, het ligt immers niet aan jou, maar aan je ouders. heb je nog broers zussen?

[Orchid]

Teddy

ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is voor je. Het klinkt makkelijk, maar je zelf toch moeten proberen om het wat meer van je af te zetten.

Besef dat het voor een groot deel niet kwaadwillend bedoeld was van je ouders, die verwijten (snuffelen in iemands privé-bezittingen valt nooit goed te praten), maar dat het voor een groot deel te wijten is aan onbegrip, aan te weinig kennis. In hun woede vergalloperen ze zich dan, doen de moeite niet om dieper op jouw gevoelens in te gaan enz. Ze zullen best wel heftig geschrokken zijn te merken wat jouw voorkeuren zijn. Wellicht hebben ze dan ook nog een totaal verkeerd beeld over wat het allemaal inhoudt, en zo is het hek volledig van de dam. Jij kent je ouders wellicht goed en kan ook inschatten of het zin heeft om over een bepaalde termijn eens terug te komen op het onderwerp en dan uit te leggen wat je precies voelt, hoe je er mee omgaat enz.
Op de site http://www.bdsm-voor-jongeren.nl/ staat trouwens een heel artikeltje "informatie voor ouders: Uw kind heeft bdsm gevoelens, wat nu?", heel interessant om te lezen. Via http://www.nl-bdsm.org/index2.html kan je je dan weer inschrijven op een aantal maillinglisten (ook speciaal voor jongeren), zodat je met meer mensen kan praten eventueel die ook iets dergelijks hebben meegemaakt.
Mocht je daar behoefte aan hebben .

Wat betreft die vanilla sex en het gevoel toe te geven aan hun verwachtingen van jou... Ik ben van het principe: zolang je je bdsm-gevoelens niet verloochent, geef je niet toe aan hun beeld omtrent jou. Je geniet toch nog van vanilla sex? Of hebt er tot aan dit gebeuren van genoten? Laat hen dat alsjeblief niet van je afnemen.... Geniet gewoon van je eigen sexualiteit, in al haar opzichten...

Veel zinnigs kan ik verder niet toevoegen, ik heb zoiets nog niet meegemaakt, alleen wil ik je de raad meegeven: neem geen al te overhaaste beslissingen. Denk goed na wat je zelf wil en laat het dan even rusten, kom er dan op terug en pas als je voor jezelf zeker bent, neem dan de nodige stappen.

Ik wens je heel veel sterkte toe

groetjes

orchidee

[ChiXio]

als moeder en als kind vind ik dat je (mits je een bepaalde leeftijd bereikt hebt, maar dat spreekt voor zich) gewoon recht hebt op je eigen stukje priveleven en zeker je eigen sexleven, dat is iets waar je ouders niets mee te maken hebben en waarover je tegen hun echt geen verantwoording hoeft af te leggen. Het is bij hen inderdaad onbegrip en misschien als je het met rust laat dat ze later gaan beseffen dat het niets uitmaakt, omdat jij gewoon bent wie je bent en dat jouw sexleven niets te maken heeft met hoe je verder bent als mens en als hun kind.

ik snap heel goed dat dit heel moeilijk is voor je, ik hoop dat je ouders bedaren en dat het goed komt tussen jullie en dat jij jezelf geen verwijten gaat maken, iedereen heeft recht op zijn eigen prive en sexleven, zolang degenen met wie je dat beleeft maar met respect behandeld worden.

xxx

[mark]

Ik sluit me geheel aan bij Seleen.
Probeer het een plek te geven en weet dat hun onwetendheid over bepaalde dingen ervoor zorgen (en de zorg die ze voor je hebben hierover) dat ze zo inadequaat handelen.
privespullen doorvorsen is niet goed te praten. Je vertrouwen in hen moet nu een gigantische deuk hebben opgelopen. Maar je van hen vervreemden is geen oplossing voor het probleem, maar het uit de weg gaan. Het sluit namelijk ook de mogelijkheid af om het weer uit te praten en er een oplossing voor te vinden, om je ouders wel de kans te geven er aan te wennen.

M

[teddy4you21]

Hoi,

bedankt iedereen voor jullie hulp tot hiertoe! ik heb er zeker al een andere kijk door gekregen, en het lukt inderdaad als je in gedachten neemt dat je het gewoon terug stuurt van waar het komt.

Overigens ben ik nog te weten gekomen dat ze zich afvroegen waar ik de laatste tijd naartoe ging, en dachten dat ik in fout milieu was terechtkomen. Ik vermoed ook dat ik mijn gedrag door bdsm ook thuis onbewust heb veranderd.. daar ik nu veel opener en zelfzekerder ben geworden.

Daarenboven weet ik ook dat ze aan mijn zus hebben gevraagd om informatieve websites op te zoeken, dit was nog voordat ze er iets van tegen me zeiden. Jammer genoeg heeft dat blijkbaar ook niet veel geholpen. Nu er nog over beginnen zou geen goed idee zijn, daar zijn ze blijkbaar veel te ouderwets voor ingesteld of moeten ze nog aan het idee wennen. Misschien na een aantal jaar dat ik op mezelf ben gaan wonen?

Intussen kreeg ik heel het verhaal tijdens een ruzie nog eens naar mijn hoofd gesmeten, maar ik lig er niet meer wakker van. Ik weet waar het van komt, en dat koppigheid om het te willen begrijpen er voor een groot stuk tussen zit. Op dit moment is alles terug rustig en wordt er voorlopig niets meer over gezegd.

Groetjes
Teddy4you21

[Iago]

@teddy4you21

Ik heb twee opgroeiende jongens, en zie met angst en beven toe hoe ze zich ontwikkelen. Als één van de twee dingen zou gaan doen waar ik mijn twijfels over heb, spit ik alles door om erachter te komen wat er aan de hand is. Gemeen? Misschien wel. Maar ik heb liever dat ze me gemeen vinden en goed terecht komen, dan dat ik hun privacy respecteer en ze naar de kloten zie gaan. Met dan dus steeds het gevoel dat ik er misschien wat aan had kunnen doen.

Of dat goed is of niet weet ik ook niet, maar ja, opvoeden en grootbrengen is toch al een situatie van je doet maar wat en hoopt dat het goed afloopt.

In mijn geval zou het toch uit liefde en bezorgdheid voor mijn kinderen zijn, en ik neem aan dat dat bij jouw ouders niet anders is. Dat de confrontatie niet helemaal lekker loopt is jammer, maar dat is een moment om je schijnbare volwassenheid aan te tonen en daar rationeel mee om te gaan, lijkt me. Het is aan hun om je als volwassene te behandelen, maar dat valt niet mee voor iemand die je nog zo voor je ziet terwijl hij zijn eerste stapjes nam.

Iago, vader.

[MMMnnnn.....]

@teddy4you21

Als één van de twee dingen zou gaan doen waar ik mijn twijfels over heb, spit ik alles door om erachter te komen wat er aan de hand is. Gemeen? Misschien wel. Maar ik heb liever dat ze me gemeen vinden en goed terecht komen, dan dat ik hun privacy respecteer en ze naar de kloten zie gaan. Met dan dus steeds het gevoel dat ik er misschien wat aan had kunnen doen.

Of dat goed is of niet weet ik ook niet, maar ja, opvoeden en grootbrengen is toch al een situatie van je doet maar wat en hoopt dat het goed afloopt.

Kennelijk vergeet je dat je het maar 1 keer goed bij je kind kan verkloten.

Dit geld op vele gebieden.

Het doel bewust niet gewoon eerst vragen maar eerst acteren kan ondenkbare schade oplopen die je later zeer moet bezuren.

Ook een kind van 12-18 jaar is in staat antwoord te geven op vragen en als ouder er dan de waarheid it te kunnen destileren.

Ik kan je denkbeelden goed begrijpen maar weet zeker dat als je het vertrouwen van je kind beschaad er andere dingen gebeuren die je nooit zou willen.

[Iago]

@Psychonaut
"Door dat laatste EERST te doen" dat wordt me uit de posting niet duidelijk. Maar dat is spijkers zoeken op laag water, ik blijf toch bij mijn stelling dat ik de spullen door zou snuffelen als ik sterke twijfels zou hebben.

En waarom zou je je niet met sexuele voorkeuren mogen bemoeien? Het is al moeilijk genoeg als je niet in het Libelle plaatje valt, zelfs als volwassene spreekt de omgeving er schande van als je een uitbundig sexleven hebt, dan is het toch prettig als je je gesteund weet door je ouders? Er vanuitgaand dat die ouders eea met begrip en respect tegemoettreden, uiteraard.

Wat moeilijk is, is om je 'kind' als volwassene te behandelen. Je vervalt snel in standaardpatronen, zeker als het 'kind' gaat stampvoeten omdat hij vindt dat hij gelijk heeft. Dan wordt de ouderlijke reactie al snel een variant op 'ga naar je kamer'

@MMmm
Dat vind ik nou juist het mooie met kinderen, je kan verkloten wat je wil, het blijven je kinderen en ik blijf hun vader. Als je maar toe durft te geven dat je fout zit, dat je ook maar mens bent en je excuus aanbiedt als dat op z'n plaats is, of zelfs als dat niet zo is.
Let wel, ze zijn nog relatief jong, en de realiteit zal me vanzelf inhalen als ik ernaast zit.

Iago, moddert door.

[MMMnnnn.....]

Dat vind ik nou juist het mooie met kinderen, je kan verkloten wat je wil, het blijven je kinderen en ik blijf hun vader. Als je maar toe durft te geven dat je fout zit, dat je ook maar mens bent en je excuus aanbiedt als dat op z'n plaats is, of zelfs als dat niet zo is.
Let wel, ze zijn nog relatief jong, en de realiteit zal me vanzelf inhalen als ik ernaast zit.

Iago, moddert door.

Dat modderen kan ik helegaar goed begrijpen.

Alleen, en ik weet dat de grens zeer moeilijk te trekken is, op het moment dat je over de schreef gegaan bent zal je kind in eerste instantie er vanuit gaan dat dit de normaalste zaak van de wereld is.

Later, als die zelf volwassen is, kan die beter een vergelijk trekken met wat hoorde en niet hoorde. En dan komt de klap dubbel en dwars terug.

Vaak blijven dan dit soort zaken nog steeds onbesproken en moet je het doen met de relatie die je dan overhoud met je kind. En of dat dan nog de relatie is die je graag wilde, dat betwijfel ik.

Het punt zit 'm gewoon in het feit wat is normaal, en dat is ten allertijde een vaag begrip waar je persoonlijk zelf een draai aan gegeven hebt.
Dat hoeft niet te stroken met wat algemeen als normaal bevonden wordt.

Je kind niet over de schreef laten gaan is iets wat moeilijk is om tegen te gaan.

Je weet immers niet wat er tijdens school, club, uitgaans en vakantie tijd gebeurt.

Zo heb ik eens een paar jonge meiden (17 jaar op dat moment) die als ze in de burt van hun ouders waren zich zien gedragen als perfecte kinderen met goede cijfers e.d Maar o wee als ze buiten het blikveld van hun ouders waren. Ze gedroegen zich dan gewoon als dames van zeer lichte zeden.

Je doet daar als ouder domweg niets tegen.

Zelfs nu nog gedragen de dames zich geheel anders als ze in de buurt van hun ouders zijn, en een goede verstandhouding met hun ouder, die is er gewoon niet.

[Iago]

Het is toch meer geluk dan wijsheid als het allemaal een beetje goed afloopt, lijkt me. Inderdaad, de onmacht van veel mensen, in leeftijd volwassen, om enigszins normaal met een conflict in een relatie om te gaan, of dat nu met een partner is of met je kinderen, is duidelijk. Ik ben daar ook geen held in, en betrap mezelf regelmatig op handelingen waar ik achteraf niet trots op ben.

Ik heb wel geleerd om mezelf in sommige gevallen te dwingen de eerste stap te zetten. En het moeilijkste vind ik om dan niet te zeggen:"ja maar jij...."

En verder.... ze moeten en zullen dezelfde fouten maken die iedereen vóór hun ook maakte. Goede raad helpt niet, dwingen ook niet, ik hoop alleen dat ze hun gezonde verstand blijven gebruiken. Kinderen.... het zijn net volwassenen....

Leuk hé, leven