, maar ik bedoel het letterlijk)!En zoals je wrschijnlijk wel weet moeten sommige arrogante venten (zoals ondergetekende?...) altijd het laatste woord hebben...
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
...
Moderators: Oceann, Neena, Xenia, JanWbr
-
100 % Belg
- Berichten: 5
- Lid geworden op: vr 25 juli 2003, 18:46
- Locatie: niet ver van Lier - België
-
rusteloze dame
- Berichten: 407
- Lid geworden op: zo 06 juli 2003, 11:25
Rusteloze dame,
Ik kan niet zeggen dat ik in mijn hart dat gevoel van "ik heb geen man nodig om gelukkig te zijn" heb. En dat is nu net hetgene wringt bij mij. Juist omwille van het feit dat ik iets wil betekenen voor iemand.
Mijn verstand zegt wel "je hebt niemand nodig". Ik kan gras maaien, ik kan de tuin onderhouden, ik kan de douche ontstoppen, ik kan financieel voor mezelf zorgen. Ik word pissig als men tegen mij zegt "laat je mannelijke collega maar die printer op zijn plaats zetten want die is sterker" Alles wat een man kan, kan ik ook. Behalve dan zo af en toe mijn zelfvertrouwen bevestigen. Want ondanks mijn 28 jaar voel ik mij een mislukkeling op sociaal gebied.
Ik kan niet zeggen dat ik in mijn hart dat gevoel van "ik heb geen man nodig om gelukkig te zijn" heb. En dat is nu net hetgene wringt bij mij. Juist omwille van het feit dat ik iets wil betekenen voor iemand.
Mijn verstand zegt wel "je hebt niemand nodig". Ik kan gras maaien, ik kan de tuin onderhouden, ik kan de douche ontstoppen, ik kan financieel voor mezelf zorgen. Ik word pissig als men tegen mij zegt "laat je mannelijke collega maar die printer op zijn plaats zetten want die is sterker" Alles wat een man kan, kan ik ook. Behalve dan zo af en toe mijn zelfvertrouwen bevestigen. Want ondanks mijn 28 jaar voel ik mij een mislukkeling op sociaal gebied.
Is het niet een vereiste zelf in je uppie eerst eens leren gelukkig te zijn, zodat je emotineel zowel financieel van niemand afhankelijk hoeft te zijn. Dan pas kan je met iemand anders leven, en je zo gekwets voelen heeft alles met jezelf te maken hoe je tegen de dingen aankijkt. Als je jezelf prima kunt redden kunnen weinig mensen je kwetsen.
Ben zelf al jaren getrouwd maar voordien wist ik prima met me zelf te leven, ook het huwelijk heeft zijn ups and down ook daar kan je mee leren omgaan en zelf te sturen. Heb mijn eigen leven in mijn huwelijk en hoeft niet alles met de ander te doen. Vooral niet zou ik juist zeggen. Maar goed ieder vult dat in op zijn eigen manier.
Ben zelf al jaren getrouwd maar voordien wist ik prima met me zelf te leven, ook het huwelijk heeft zijn ups and down ook daar kan je mee leren omgaan en zelf te sturen. Heb mijn eigen leven in mijn huwelijk en hoeft niet alles met de ander te doen. Vooral niet zou ik juist zeggen. Maar goed ieder vult dat in op zijn eigen manier.
ik ben gelukkig alleen. Als het niet zo zou zijn, zou ik hier niet schrijven dat ik wel alleen door het leven wil.
Maar heb jij dan nooit geen momenten dat je down bent. Dat je een lief gebaar of woordje van je partner nodig hebt om terug helemaal goed in je vel te voelen? Als je geen partner hebt dan moet je ook geen lief woordje ofzo verwachten en dat is nu net hetgeen ik mis.
Maar heb jij dan nooit geen momenten dat je down bent. Dat je een lief gebaar of woordje van je partner nodig hebt om terug helemaal goed in je vel te voelen? Als je geen partner hebt dan moet je ook geen lief woordje ofzo verwachten en dat is nu net hetgeen ik mis.
We leven ( gelukkig) in een tijd waarin er meer is dan de keuze of we echtegnote of oude vrijster willen zijn.
Alle mogelijke tussenoplossingen zijn aanvaardbaar, af en toe een losse flodder voor het lijfelijke gevoel, losse relaties met een vriendschappelijk karakter, lat-relaties, vaste relaties met vrijheden, noem maar op..
Dat maakt dat ieder voor zich moet uitvinden wat het passendste is en dat kan het natuurlijk juist moeilijk maken.
Alle vrouwen die alleen zijn zullen wel eens verlangen naar "niet alleen" maar net zo goed zullen alle vrouwen met een partner wel eens verlangen naar " wel alleen". Wie is er volmaakt gelukkig met zijn situatie en voor hoelang?
Maar voor mij staat één ding vast, niets is erger dan een "slechte" relatie, een nachtmerrie die begint bij het ontwaken...
Alle mogelijke tussenoplossingen zijn aanvaardbaar, af en toe een losse flodder voor het lijfelijke gevoel, losse relaties met een vriendschappelijk karakter, lat-relaties, vaste relaties met vrijheden, noem maar op..
Dat maakt dat ieder voor zich moet uitvinden wat het passendste is en dat kan het natuurlijk juist moeilijk maken.
Alle vrouwen die alleen zijn zullen wel eens verlangen naar "niet alleen" maar net zo goed zullen alle vrouwen met een partner wel eens verlangen naar " wel alleen". Wie is er volmaakt gelukkig met zijn situatie en voor hoelang?
Maar voor mij staat één ding vast, niets is erger dan een "slechte" relatie, een nachtmerrie die begint bij het ontwaken...
@ 100% Belg
Ik denk dat ik dan tot de gelukkigen behoor. Toen ik mijn huidige vriend tegenkwam was ik ook al een tijdje alleen. En gelukkig alleen, ik deed alles wat ik wou doen, en trok me niets aan van de blikken die sommigen me gaven van: ooh zielig zij komt alleen naar de cinema. Wat ik wil zeggen is dat in het begin ik hem gewoon zag als een persoon waar ik af en toe eens mee kon afspreken, iemand die eens naar me luisterde als bepaalde dingen me echt hoog zaten, maar voor de rest had ik het prima naar mijn zin, zo in mijn eentje.
Langzamerhand is in mijn houding ten opzichte van hem verandering gekomen. Ik voelde dat hij me echt 'onvoorwaardelijk' graag zag. We zijn ondertussen meer dan twee jaar samen maar hebben geen "traditionele" relatie. Als mensen vragen of we samenwonen, kijken we mekaar eens aan en zeggen: voor de helft van de week. Hij werkt drie dagen in de week (120 km bij mij vandaan) en als die om zijn, komt hij naar mij. En wij zijn er allebei tevreden mee, soms denk ik zelfs wel eens, al maar goed dat hij er op dit moment niet is want ik heb het echt nodig om alleen te zijn.
Misschien komt het ooit nog wel zover dat we wel 'full-time' gaan samenwonen maar dat zal niet overhaast gaan want ik wil niet na een aantal jaar tot de conclusie komen dat van die eens zo mooie relatie niets meer overblijft. Liever gelukkig alleen dan ongelukkig met twee.
@ rusteloze
Doe waar je je goed bij voelt, ik had dat gevoel ook, niets meer te willen want het liep toch maar mis. Ik heb geleerd om gelukkig alleen te zijn en net toen ik dat onder de knie had, stond er iemand voor mijn neus die me mezelf liet (en laat) zijn en waarbij ik wel een goed gevoel heb (niets moet, alles mag, een nee wordt niet als een belediging gezien)
Mopje die vindt dat er hier nog mooie dingen over relaties werden geschreven waar ze volledig mee akkoord kan gaan maar er niet op wil ingaan omdat te ver zou leiden
Ik denk dat ik dan tot de gelukkigen behoor. Toen ik mijn huidige vriend tegenkwam was ik ook al een tijdje alleen. En gelukkig alleen, ik deed alles wat ik wou doen, en trok me niets aan van de blikken die sommigen me gaven van: ooh zielig zij komt alleen naar de cinema. Wat ik wil zeggen is dat in het begin ik hem gewoon zag als een persoon waar ik af en toe eens mee kon afspreken, iemand die eens naar me luisterde als bepaalde dingen me echt hoog zaten, maar voor de rest had ik het prima naar mijn zin, zo in mijn eentje.
Langzamerhand is in mijn houding ten opzichte van hem verandering gekomen. Ik voelde dat hij me echt 'onvoorwaardelijk' graag zag. We zijn ondertussen meer dan twee jaar samen maar hebben geen "traditionele" relatie. Als mensen vragen of we samenwonen, kijken we mekaar eens aan en zeggen: voor de helft van de week. Hij werkt drie dagen in de week (120 km bij mij vandaan) en als die om zijn, komt hij naar mij. En wij zijn er allebei tevreden mee, soms denk ik zelfs wel eens, al maar goed dat hij er op dit moment niet is want ik heb het echt nodig om alleen te zijn.
Misschien komt het ooit nog wel zover dat we wel 'full-time' gaan samenwonen maar dat zal niet overhaast gaan want ik wil niet na een aantal jaar tot de conclusie komen dat van die eens zo mooie relatie niets meer overblijft. Liever gelukkig alleen dan ongelukkig met twee.
@ rusteloze
Doe waar je je goed bij voelt, ik had dat gevoel ook, niets meer te willen want het liep toch maar mis. Ik heb geleerd om gelukkig alleen te zijn en net toen ik dat onder de knie had, stond er iemand voor mijn neus die me mezelf liet (en laat) zijn en waarbij ik wel een goed gevoel heb (niets moet, alles mag, een nee wordt niet als een belediging gezien)
Mopje die vindt dat er hier nog mooie dingen over relaties werden geschreven waar ze volledig mee akkoord kan gaan maar er niet op wil ingaan omdat te ver zou leiden
aftasten en zuinig op elkaar zijn
Ik heb met veel belangstelling de diverse posts gelezen. Het is wel duidelijk dat er behoorlijk wat mensen zijn die worstelen met het (niet) hebben van een relatie. Ik zal proberen te omschrijven welke weg ik (voor nu) heb gekozen en waarom... wellicht dat er mensen zijn die er iets in herkennen of er wat mee kunnen.
In mijn ervaring van een huwelijk van 12 jaar, waarin ik om de verkeerde redenen ben ingestapt en ben gebleven (niet alleen willen zijn, bij iemand willen horen, doodsbang zijn voor de consequenties van een scheiding) is het hebben van een relatie niet zaligmakend. Ondanks het feit dat ik in veel opzichten mijn hele leven lang al een zelfstandig, (financieel)onafhankelijk en weldenkend mens ben, ben ik emotioneel jarenlang niet in staat geweest om me los te maken uit dat huwelijk, ondanks de vele pijn en verdriet.
Sinds twee jaar ben ik gescheiden en na verloop van ruim een jaar durfde ik aan mezelf toe te geven dat ik emotioneel zelfstandig was geworden. Heel voorzichtig leerde ik mezelf te vertrouwen en te waarderen om wie ik ben. Na een jaar was ik zover dat ik mezelf beschouwde als een gelukkig mens, dat single was en genoot van het leven; van mijn kinderen, mijn werk, mijn vrienden en vriendinnen, familie, mijn hele hebben en houden.
Ruim een half jaar daarna heb ik mijn nieuwe lief leren kennen. Aanvankelijk een aarzelend begin, maar al snel vonden we elkaar op vrijwel alle terreinen. Het allerbelangrijkste waar we elkaar in vinden is wel dat we allebei hoge prijs stellen op onze eigen ruimte; op ons eigen leven dat we hebben opgebouwd en dat we willen behouden.
Voor mij persoonlijk zijn de belangrijkste overwegingen om het "rustig" aan te doen aan de ene kant mijn kinderen (ze wonen en gedeelte van de week bij mij en dat bevalt ons alledrie heel erg goed) en aan de andere kant voor mezelf. Ik heb mijn eigen dingen nodig, wil ze kunnen doen op mijn manier, op het moment dat het mij het beste uitkomt.
Op zich denk ik dat het zeer wel mogelijk is om bij elkaar te wonen en toch elkaar's eigen ruimte te respecteren. Om naast, voor en bij elkaar te leven zonder dat je je eigen identiteit verliest. Misschien dat we daar in de toekomst nog aan toekomen, als mijn kinderen wat ouder en meer zelfstandig zijn.
In mijn ervaring van een huwelijk van 12 jaar, waarin ik om de verkeerde redenen ben ingestapt en ben gebleven (niet alleen willen zijn, bij iemand willen horen, doodsbang zijn voor de consequenties van een scheiding) is het hebben van een relatie niet zaligmakend. Ondanks het feit dat ik in veel opzichten mijn hele leven lang al een zelfstandig, (financieel)onafhankelijk en weldenkend mens ben, ben ik emotioneel jarenlang niet in staat geweest om me los te maken uit dat huwelijk, ondanks de vele pijn en verdriet.
Sinds twee jaar ben ik gescheiden en na verloop van ruim een jaar durfde ik aan mezelf toe te geven dat ik emotioneel zelfstandig was geworden. Heel voorzichtig leerde ik mezelf te vertrouwen en te waarderen om wie ik ben. Na een jaar was ik zover dat ik mezelf beschouwde als een gelukkig mens, dat single was en genoot van het leven; van mijn kinderen, mijn werk, mijn vrienden en vriendinnen, familie, mijn hele hebben en houden.
Ruim een half jaar daarna heb ik mijn nieuwe lief leren kennen. Aanvankelijk een aarzelend begin, maar al snel vonden we elkaar op vrijwel alle terreinen. Het allerbelangrijkste waar we elkaar in vinden is wel dat we allebei hoge prijs stellen op onze eigen ruimte; op ons eigen leven dat we hebben opgebouwd en dat we willen behouden.
Voor mij persoonlijk zijn de belangrijkste overwegingen om het "rustig" aan te doen aan de ene kant mijn kinderen (ze wonen en gedeelte van de week bij mij en dat bevalt ons alledrie heel erg goed) en aan de andere kant voor mezelf. Ik heb mijn eigen dingen nodig, wil ze kunnen doen op mijn manier, op het moment dat het mij het beste uitkomt.
Op zich denk ik dat het zeer wel mogelijk is om bij elkaar te wonen en toch elkaar's eigen ruimte te respecteren. Om naast, voor en bij elkaar te leven zonder dat je je eigen identiteit verliest. Misschien dat we daar in de toekomst nog aan toekomen, als mijn kinderen wat ouder en meer zelfstandig zijn.
Lieve dames,
Hoe jullie je relatie of niet-relatie ook relativeren en verantwoorden, onthoud bij alles 1 ding wel heel goed:
Blijf verlangen naar dingen die je wilt!!!!
Zo houd je kracht in het leven. Als je zegt dat celibitair leven eigenlijk een oplossing is, kan het ook zijn dat je hiermee jezelf toestaat om het verlangen naar sex of een relatie op te geven, te denken dat je het niet nodig hebt. En als dat zo is, dan zul je uiteindelijk gefrustreerd kunnen raken.
Ik zeg niet dat je een relatie moet hebben, maar ik zeg wel dat je je verlangen er naar niet moet opgeven. Ook al zie je in een relatie ook knelpunten, angst en verdriet, geef je verlangen er naar niet op.
Steek dan liever tijd in het zoeken naar een mogelijkheid waar je je wel lekker bij voelt.
Veel succes!!!
Hoe jullie je relatie of niet-relatie ook relativeren en verantwoorden, onthoud bij alles 1 ding wel heel goed:
Blijf verlangen naar dingen die je wilt!!!!
Zo houd je kracht in het leven. Als je zegt dat celibitair leven eigenlijk een oplossing is, kan het ook zijn dat je hiermee jezelf toestaat om het verlangen naar sex of een relatie op te geven, te denken dat je het niet nodig hebt. En als dat zo is, dan zul je uiteindelijk gefrustreerd kunnen raken.
Ik zeg niet dat je een relatie moet hebben, maar ik zeg wel dat je je verlangen er naar niet moet opgeven. Ook al zie je in een relatie ook knelpunten, angst en verdriet, geef je verlangen er naar niet op.
Steek dan liever tijd in het zoeken naar een mogelijkheid waar je je wel lekker bij voelt.
Veel succes!!!
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten