* De virtuele kroeg voor slapelozen

[Dimpf]

Ik lees en lees. Kon ik maar meelezen. Spannende brieven vliegen over en weer, geheimzinnige dates, mysterieuze post. En wat heb ik? Ik heb een kort verhaal voor me. Zelf geschreven, laten opdampen uit de friese bodem, mee laten warrelen met de sneeuwvlokjes van het verre, ondoorgrondelijke holland. Zal het gaan gebeuren dat ik geïntegreerd raak en mee deel in de friese achterdocht jegens het 'om utens'?
Om internationaal te blijven krijgt mijn verhaal misschien een franstalige titel. Iets met 'l Histoire erin, en over herhalen. Of vergeten. Moet ik ff opzoeken in een woordenboek.

Verder is een glas met het een of ander op zijn plaats. Om op het nieuwe perspectief van Organic te proosten. Veel geluk in je functie als jonkje. Dat je er nog veel mag leren!

Dan wend ik mijn blik weer noordwaarts, naar de eenvoud, de rust en ongeneerd heldere eerlijkheid.


Dimpf

[hadewijch]

in drukke tijden bieden verhalen veel afleiding, vermaak is een woord, maar verder dan vermaak kan het ook gaan.
weer een vreemde dag vandaag. het is fijn even een biertje aan de bar te drinken.

goede avond kroeggangers, proost

[hellen]

rusteloos wandel ik binnen en bestel een dimple
ik mis steef ,al een jaar lang krijg ik elke nacht een truste kus en ik wist niet hoezeer ik deze gewoonte op prijs ben gaan stellen
en hoe diep een vriendschap kan worden die begonnen is op een chat van shespot
herinneringen duiken op in mijn hoofd terwijl ik me heerlijk onderuit laat zakken voor de openhaard
glimlachend kijk ik voor me uit,steef wist altijd hoe hij me aan het lachen moest krijgen ,zelfs als er niets te lachen viel
toen mijn man 4 hartinfarcten kreeg en ik hem bijna kwijt was ,was steef er elke avond als ik thuis kwam uit het ziekenhuis,soms de hele nacht en smorgens weer als ik opstond
gewoon om even te vragen hoe het ging of voor een grapje
om te vertellen wat hij bedacht had voor valentijn
hij was er altijd
en elke avond als ik naar bed ging kreeg ik een kus zelfs als we elkaar helemaal niet hadden gesproken
trusten stuk zei hij dan
normaal ben ik niet zo emotioneel maar ik wou graag afscheid nemen waar we elkaar hebben leren kennen
afscheid nemen van een warm en liefhebbend mens
dag stevie trusten

[Dimpf]

Afscheid is soms zo bitter en onverwacht. Zo hardvochtig en onomkeerbaar. Dan rest je slechts je eigen verhaal over die ander om naar terug te keren. Dan moet je het verhaal in je eentje afmaken, zonder inbreng van die geliefde ander. En meestal geniet je in die situatie helemaal niet van het voordeel dat je het verhaal kunt invullen zoals je wilt, want je wil niet je eigen solo-verhaal. Je wil die ander. Hadewijch wist vast niet dat het verhaal van hellen en haar opmerking:

"In drukke tijden bieden verhalen veel afleiding, vermaak is een woord, maar verder dan vermaak kan het ook gaan", zo dicht bij elkaar kunnen liggen?

Ik heb slecht en te kort geslapen, juist omdat ik de ervaring heb dat woorden en verhalen zoveel meer zijn dan vermaak. Woorden maken zinnen, zinnen maken verhalen, verhalen worden soms boeken. Door mensen gemaakt. Nu weet ik dat. Vroeger nog niet.

Omdat ik het toch moest uittypen voor een andere gelegenheid kan ik het hier ook wel neerzetten. As ever, alleen te pruimen voor liefhebbers. De franse titel waar ik eerder over repte gaat een andere kant uit.

Chapeau!

Vroeger, als schoolgaand meisje, vond ik het bestaan van boeken vanzelfsprekend. Thuis hadden we er minstens één kast vol van, en de bibliotheek had er nog veel meer. Gelukkig maar. De stroom van verhalen scheen oneindig en liet me zien wat er zoal te beleven is. Spelenderwijs leerde ik wat mensenogen kunnen zien en welke gevaren en problemen ze trotseren, vrijwillig of gekozen.

Ik zal brugklasser zijn geweest toen de magie van de vanzelfsprekendheid verbroken werd. Dat was een schok, de constatering dan mensen achter een tafel hebben gezeten met papieren, pennen, inktflesjes, potloden en een prullenbak vol afgekeurde tekst. Dat ze misschien nooit in Afrika waren geweest en zeker niet hadden gevaren op het de klippers en kluivers van de Gouden Eeuw, en dat ik dat alles me toch zo goed kon voorstellen door hun schrijverij.

Tegelijk groeide de mateloze bewondering voor auteurs. Als je toch zó kunt scheppen, vanuit een niets een hele wereld kunt maken... dan kún je wat. En waar haalden ze het vandaan?

Inmiddels weet ik dat. Een beetje. Ze halen het uit zichzelf, uit alles waar hun belangstelling naar uitgaat en dat exploiteren ze op hun eigen manier, en brengen schrijvernderwijs zichzelf en hun verhaal tot uitdrukking. Daarom ook gaan de echte verhalen verder dan vermaak. Ze zijn van iemand, ze horen ergens bij, ze gaan over het leven zelf, zijn het leven zelf. Fascinating, nietwaar?

Het mooiste van mijn kinderlijke ontdekking is, dat niet het wonder van de verwondering verlóren is gegaan, maar dat er eentje is bijgekomen. Om met ome Willem te spreken: Applaus voor alle schrijvers, chapeau!


Dimpf

[organic]

Afscheid, loslaten, (hervonden) verwondering, al dan niet opgehaalde berichten. Het kost even tijd voor een ouwe jongen om dit alles weer enigszins te kunnen plaatsen en ook nog toe te komen aan het kroegwezen!

Maar ik ben geloof ik weer bij. Of zoals iemand zei, toen ik haar ten einde raad opzocht en (om in contact te komen) vertelde over de kritieke toestand waar m'n moeder in verkeerde, 'OK, ik ben weer helemaal op de hoogte' In tweeërlei opzicht niet voor herhaling vatbaar.

Goed je weer terug te zien en de resultaten van je pennenvruchten te mogen meebeleven, Dimpf.

Door een misser mijnerzijds, (vinkje niet weggehaald) werken twee belangrijke computerprogramma's niet meer. De senioren moesten eens weten.
Geen reden om 'm in de naburige Herengracht te sodemieteren, zoals ik met voorgangers regelmatig van plan was, maar ook niet stemming bevorderend.

Gelukkig kan ik de nachtkroeg nog steeds bereiken.

[annne]

Ademloos schuif ik weer de kroeg binnen. Het is te lang geleden dat ik hier vertoefde. De verkiezingen hebben hun prijs weer genomen. Gelukkig is het weer voorbij. In het vervolg speel ik slechts een marginale rol.
Ik lees de verhalen in de kroeg en voel me tekortschieten. Vooral naar mezelf is er een manco-gevoel. Ik doe mijzelf te kort als ik niet met mijn voeten in de virtuele werkelijkheid blijf staan. Soms ga ik op in gedoe en kijk niet meer om naar heb die ik liefheb en die mij liefhebben. In al die jaren heb ik dus niet veel geleerd. Carriere stand ik grote letters op mijn voorhoofd geschreven. Ben ik nu gelukkig geworden? Ik dacht het niet.

Wat een ontroerend verhaal van Hellen. Ik kreeg er een schok van. Wat si er toch echt belangrijk in de wereld. Gewoon iemand welterusten wensen is zoveel meer waard dan alle voorkeurstemmen of scripties. Niet dat het ook belangrijk is, maar het mag de gewone menselijke contacten niet verdringen.

Nu ik weer terug ben en alles weer lees voel ik hoeveel ik van jullie hou. Met alle grote en kleine sores en warmte maar vooral menselijk contact voel ik me meer mens.

Graag een grote Hoegaarden, madammeke en een beetje zielerust graag.

Annne, blij dat hij er weer is

[Dimpf]

Ons dorpje kreeg vandaag zulk triest nieuws te verwerken, en tegelijk gaat het om een document humaine, een verhaal waaruit blijkt hoe groots mensen kunnen zijn en hun nietigheid kunnen overstijgen.
Ik heb het over Eric en Anastacia. Taal schiet zo tekort om medeleven en respect te tonen, want medeleven heeft zo zijn eigen jargon dat buiten taal omgaat. Intuïtief voel je de kracht van hun binding met elkaar en met leven. Het ontroert. Niet zomaar, maar wezenlijk.
Dan staat er nog zo'n verdrietig bericht van een wereld-kerel. Ook zijn dierbaren hebben ongevraagd een flink brok verdriet op hun bordje gekregen. Ik heb met ze doen, en ik wens ze toe dat ze dit verlies een keer een plekje in hun leven kunnen geven.

Het houdt je wel bij de les. Is het niet één grote boodschap om je leven te genieten en uit te buiten? Zo vergaat het mij tenminste wel. Tegenover de grootsheid van de dood is maar één kracht opgewassen: levenslust. Ik las eens: "Leven kan niet dood. Leven leeft." Ik voel daar een opdracht in, dat wij moeten overnemen en doorgeven wat anderen niet meer kunnen dragen en doen: leven. Het roept mij toe: "Wees! Besta en ga!"


Ach, Organic, weet je. Ik mág jullie, en net als Annne: ik kan niet zo goed zonder jullie. Ik ga stilletjes tussen de aanwezigen zitten, met een verse jus en ben er op mijn manier bij.


Dimpf

[Jessebel]

Hoi Dimpf..

Mooi gezegd.. helemaal mee eens..

[Jeanne]

*

[Jippie]

Geloof en Shespot lag vaak met elkaar overhoop in de discussies maar ik plaatst het toch..een paar woorden van Huub Oosterhuis.


De doden,
die in de aarde vergaan zijn
en die verstrooid zijn op de wind
voorgoed onvindbaar.

De uit hun huis geroofden
de onvoltooiden
allen die weg zijn gegaan
zonder groet

Wat heeft met hen gedaan
Hij die nooit varen laat
het werk van zijn handen?

Leg hen als een zegel
aan uw hart,
als een zegel op uw arm

Want sterk als de dood
is de liefde.

H. Oosterhuis

[Dimpf]

Mooi, deze gedichten...

Jippie, ik denk niet de verschillen altijd zo groot zijn als het lijkt en dat vaak de taal struikelblok is - taal, en niet het gevoel.

Dimpf

[hellen]

na een lange nacht nog even een puntje dimple in een makkelijke stoel voor de openhaard
na een onverwacht overlijden van steef ben ik eigenlijk gaan beseffen hoeveel fijne mensen ik hier op she heb leren kennen en sommige daarvan zijn zelfs dierbare vrienden geworden
anne met haar grote hart,memory een warm en lief mens,stille een zwijgzame maar immer aanwezige vriend, steppenwolf een gevaarlijk aantrekkelijk maar o zo dierbare vriend en nog zoveel meer bekende en minder bekende mensen die altijd voor iedereen klaar staan met een vriendelijk woord ,een schouder om uit te huilen of gewoon even lekker lachen
wat zou de wereld er toch anders uitzien als het een beetje meer op de virtuele wereld van dit forum zou lijken ,deze week zijn er twee lieve mensen gestorven
een kon ik heel goed ,anastacia kon ik niet maar door alle postings heb ik haar een beetje leren kennen
genoeg om te weten dat er weer een fijn liefhebbend mens is weggegaan
en er ergens hier in nederland een man de pijn van gemis heeft leren kennen
die pijn kan je niet wegnemen maar met zoveel fijne vrienden kan je het wel verzachten
het gaat jullie wel steef en anastacia,op weg naar jullie reis naar het licht
trusten

[annne]

Een serene stemming heerst er in de kroeg. Stilte heerst over wat anderen overkomt. Tegelijkertijd is het een moment van stilstaan bij je eigen broosheid.
Natuurlijk Dimpf en Hellen en Jessebel: wij leven door en genieten van het leven. Misschien moeten we wel meer genieten dan simmen en zo de tijd voorbij laten gaan.
Toch voel ik het ook, dat zulke dingen altijd weer gebeuren. Erger nog: ze gaan ook ons overkomen, vroeger of later. Het geeft wel een verdieping aan het bestaan. Ergens is er ook nog een oude vriendin van She, die hele zwarte tijden doormaakt. Het breekt vaak mijn hart haar te horen.
Juist deze schaduwzijden van het bestaan geven mij kracht en geven mijn leven een dimensie meer, waardoor het waardevoller wordt. Ik wordt er sterker van. Zuipen, loltrappen, in het wilde weg rondscharrelen, ach het heeft maar zo een beperkte betekenis. Dit zijn de dinegn waar hetw erkelijk omgaat.

Nu voel je pas hoe goed het is om elkaar vast te kunnen houden, ook al is het maar virtueel. Verdriet delen is verdriet halveren. Vreugde delen is vreugde verdubbelen. Het is goed dat jullie er zijn, dat ons doet delen in last en licht. Wij worden er beter van en wij kunnen er beter mee omgaan als het straks onze beurt is. Dan weten wij ook dat jullie er zullen zijn.

Proost dus maar op ons in al onze naaktheid en broosheid en teerheid. Tederheid, zorgzaamheid en warmte vloeit eruit voort.

Ik kus hen die het prettig vinden, sla hen op de kont die het leuk vinden en zoek steun bij hen met een stevige schouder als dat nodig is.

Een gemeenschap rond de virtuele toog,

Gezondheid allemaal

Madam, HOEGAARDEN

Annne, met tranen in de ogen

[organic]

Daar kan ik helemaal in meegaan, Annne. Laten we dat blijven doen zolang ons hier de tijd gegund is. Mm, dat klinkt stichtelijker dan ik het bedoel

De nachtkroeg lijkt zich in een wat onbestemde overgangsfase te bevinden, nu de lente in aantocht is, maar de winter toch nog even van zich wil doen spreken. Zo van 'sorry, ik heb er niet veel van gebakken dit jaar, maar voor de liefhebbers nog even een goedmakertje.' Ja, nou hoeft het niet meer!

Afgelopen week m'n "digitale levensstijl" weer wat op orde gebracht, met wat updates en een externe hd. Alle geld daarvoor bij elkaar geschraapt, maar ik kan weer even vooruit.

Alweer wat fietstochten ondernomen als voorschot op zonniger, warmer tijden, met een gedeprimeerde buurman die als "allochtoon" in meerdere opzichten z'n draai niet kan vinden, maar niet veel verder komt dan dat radicaal verhullen. Behalve naar mij toe dan.

Regelmatig aanleiding om mezelf wat in bescherming te nemen. 't heeft ook wel zo z'n aardige, grappig kanten. Om wat voor redenen dan ook einzelgängers en vooral daar elkaar in vinden.

Maar laat ik niet te misantropisch worden op deze toch al mistroostige zondag!

Wie er hier ook mag vertrekken, of wat er ook mag gebeuren, de jaarlijks terugkerende merels zijn tenminste een constante factor. Hier bezig met het verzamelen van materiaal voor nestbouw. Daarnaast wat heftige gevechten om het territorium te bewaken, zag ik vanochtend. Zonder dat er een vliegende rechter aan te pas hoeft te komen.

[organic]

Nog even over de winter. Die had het veel te druk in de ons omringende landen!

Veel plezier bij een verlate wintertrip

Ieder weertype heeft (heb) zo z'n voordeel. Dit soort foto's kun je alleen nu maken:1 2