Berichtdoor babou » do 23 januari 2003, 14:27
'k Zit voor het ogenblik in hetzelfde schuitje. Mijn man zat al een tijdje voor zijn werk in het buitenland en we zagen elkaar steeds minder vaak. Ook de telefoontjes werden steeds korter en zakelijker. Drie maanden geleden belde hij mij ineens op een zondagavond om te zeggen dat hij een nieuwe relatie had en wilde scheiden. Ben op dat ogenblik echt door een hel gegaan. Want ook al was het niet altijd rozegeur en maneschijn, ik was nog steeds verliefd op hem, of zelfs steeds meer. Bovendien hebben we ook 2 kindjes samen. We waren net 10 jaar getrouwd. Wat doe je dan? Accepteren en laten gaan of vechten als een leeuwin? Ik heb voor het laatste gekozen en toen hij inderdaad na een paar weken de bons kreeg van zijn vriendinnetje dacht ik dat alles nu wel weer in orde zou komen, vooral omdat hij er zo'n spijt van had. Maar toen is het pas begonnen. Ik heb hem de hele tijd lang, ook toen hun relatie nog aan de gang was, de kans gegeven met opgeheven hoofd terug te komen maar hij heeft meer dan eens de deur voor mijn neus dichtgegooid. Een paar weken terug nam hij dan toch het besluit volledig met haar te breken, dus ook geen contact meer op te nemen om gewoon eens te praten en heeft hij in het bijzijn van onze kinderen zich geëngageerd om aan onze relatie te werken. Tot hij weer naar het buitenland vertrok. Nauwelijks een paar dagen later hoorde ik aan zijn toon dat hij toch weer contact had met haar, van de goede voornemens was niet veel te merken... Ik heb gesmeekt dat hij naar huis kwam het volgende weekend, maar dat weigerde hij gewoon, hij voelde zich niet zo goed (liefdesverdriet) en wist niet of hij nog wel iets voelde voor mij. Toen was voor mij de maat vol en wou ik er definitief een einde aan maken. Alle contact verbroken en enkele dagen later liet hij ineens weten weer helemaal klaar te zijn voor mij. Sindsdien is het schatje hier, schatje daar. Alleen heb ik intussen zoveel pijn te verwerken gekregen (en ik heb al een groot deel verwerkt) dat zijn boodschappen mij zo goed als onverschillig laten. OOk ik heb recht gehad op alle details, tot hun sexbeleving toe. Dat is iets wat je niet zo gauw vergeet, ook al beweert hij nu dat 80% ervan verzonnen of sterk overdreven was. Ik wil het echt wel proberen, want we hebben inderdaad ook al veel samen doorgemaakt en de kindjes missen hem heel erg, maar ik ben bang, heel erg bang dat mijn gevoelens voor hem blijvend beschadigd zijn. Het is aan de andere kant voor allebei ook wel een shock-terapie geweest. Tot nu gingen we ervan uit dat eens van elkaar houden altijd van elkaar houden was en dat niets tussen ons kon komen, niet dus... Hij beweert nu zijn les geleerd te hebben, maar ik geloof bijna niets van wat hij zegt. Ik kan niet begrijpen dat hij van de ene dag op de andere ineens weer gevoelens kan hebben voor mij. Intussen heeft hij vastgesteld dat hij zo veel beter met vrouwen kan praten dan met mannen en vraagt hij mij te accepteren dat hij er vriendinnen op na houdt, geen sex-partners, gewoon vriendinnen en dat ik ook nooit meer terugkom op wat er is gebeurd !!!
Het enige wat ik je kan aanraden is enerzijds individueel in therapie te gaan om de pijn te verwerken, en zeker ook in relatietherapie te gaan. Naar het schijnt duurt het minstens een jaar voor je weer wat vertrouwen krijgt. ZOrg goed voor jezelf, doe dingen die JIJ leuk vindt en zorg ervoor dat je een goeie vriendenkring opbouwt waar je terecht kan met mensen die je niet veroordelen of proberen te beïnvloeden. Meditatie, Reiki, Shiatsu of Rebirthing kunnen ook helpen om de geblokkeerde gevoelens los te maken. Verder kan ik alleen maar aanraden het in bed momenteel stilletjes aan te doen, knuffelen, masseren, ...
Ik wens je heel veel sterkte en voel heel erg met je mee.