— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
onvoorwaardelijke liefde
-
Lux
onvoorwaardelijke liefde
***
Laatst gewijzigd door Lux op ma 22 maart 2010, 23:58, 1 keer totaal gewijzigd.
Pff...
Ik heb lang gedacht dat het bestond, onvoorwaardelijke liefde. Ik heb lang de gedachte gehad dat, als de liefde groot genoeg was, die alles zou overwinnen.
Zoals sommigen onder jullie gelezen hebben, heb ik 3 jaar lang een relatie gehad met iemand die niet gelukkig is met zichzelf. En iedere keer als hij vreemdging vergaf ik het hem uiteindelijk, want het ging niet goed met hem. Als hij veel teveel gedronken had en wartaal uitsloeg (ook over onze relatie), vergaf ik het hem, als het maar niet weer zou gebeuren. Ook die keer dat hij me zei dat hij me dood zou moeten slaan... (even voor de duidelijkheid, hij heeft me nooit fysiek iets aangedaan hoor). Want het ging niet goed met hem, zo was hij niet echt en hij kon gewoon niet zo goed met gevoelens omgaan.
Ik denk eigenlijk, dat de liefde die jij bedoeld, voor mij niet mogelijk is.
Natuurlijk, als het een tijd lang niet goed met iemand gaat, zal ik diegene steunen. Het hangt er denk ik ook heel sterk vanaf op welk gebied het niet goed gaat. ALs iemand bijvoorbeeld ziek is, als het slecht gaat met iemands werk of studie, als hij of zij uit huis is gezet: ik zal alles doen om diegene te steunen.
Maar, hoe egoistisch het ook klinkt, ik wil wel iets terug. Als het niet goed gaat met iemand en zich dat ook uit in eeuwige twijfels in relaties, dan denk ik niet dat het mogelijk is om diegene eeuwig tot steun te zijn.
Ik vind overigens wel dat dit voornamelijk geldt voor liefdesrelaties. M'n zusje heeft een persoonlijkheidsstoornis, en hoewel ik echt wel eens heel erg de balen heb van haar gedrag, 'blijft het toch mijn zusje'.
De grens? Ik denk iets in de zin van: dat je wel iets aan de liefde moet hebben van die ander.
Moeilijk te defineren hoor... Ik denk er nog even over verder...
xx
Ik heb lang gedacht dat het bestond, onvoorwaardelijke liefde. Ik heb lang de gedachte gehad dat, als de liefde groot genoeg was, die alles zou overwinnen.
Zoals sommigen onder jullie gelezen hebben, heb ik 3 jaar lang een relatie gehad met iemand die niet gelukkig is met zichzelf. En iedere keer als hij vreemdging vergaf ik het hem uiteindelijk, want het ging niet goed met hem. Als hij veel teveel gedronken had en wartaal uitsloeg (ook over onze relatie), vergaf ik het hem, als het maar niet weer zou gebeuren. Ook die keer dat hij me zei dat hij me dood zou moeten slaan... (even voor de duidelijkheid, hij heeft me nooit fysiek iets aangedaan hoor). Want het ging niet goed met hem, zo was hij niet echt en hij kon gewoon niet zo goed met gevoelens omgaan.
Ik denk eigenlijk, dat de liefde die jij bedoeld, voor mij niet mogelijk is.
Natuurlijk, als het een tijd lang niet goed met iemand gaat, zal ik diegene steunen. Het hangt er denk ik ook heel sterk vanaf op welk gebied het niet goed gaat. ALs iemand bijvoorbeeld ziek is, als het slecht gaat met iemands werk of studie, als hij of zij uit huis is gezet: ik zal alles doen om diegene te steunen.
Maar, hoe egoistisch het ook klinkt, ik wil wel iets terug. Als het niet goed gaat met iemand en zich dat ook uit in eeuwige twijfels in relaties, dan denk ik niet dat het mogelijk is om diegene eeuwig tot steun te zijn.
Ik vind overigens wel dat dit voornamelijk geldt voor liefdesrelaties. M'n zusje heeft een persoonlijkheidsstoornis, en hoewel ik echt wel eens heel erg de balen heb van haar gedrag, 'blijft het toch mijn zusje'.
De grens? Ik denk iets in de zin van: dat je wel iets aan de liefde moet hebben van die ander.
Moeilijk te defineren hoor... Ik denk er nog even over verder...
xx
Mijn kinderen, daar voel ik onvoorwaardelijke liefde voor, die zou ik alles kunnen vergeven.
Onvoorwaardelijke liefde in een liefdesrelatie? Nee daar geloof ik niet in. Ik wil heel ver gaan voor iemand, echt heel veel accepteren, maar als het uiteindelijk ten koste gaat van mijn zelfrespect, of bijvoorbeeld ten koste van mijn kinderen, dan maak ik een eind aan de relatie. Ik geloof in een volwaardige en gelijkwaardige relatie. Geven en nemen dus, in goed en in slechte tijden ( cliché hé ) maar niet ten koste van alles.
Angel76
Onvoorwaardelijke liefde in een liefdesrelatie? Nee daar geloof ik niet in. Ik wil heel ver gaan voor iemand, echt heel veel accepteren, maar als het uiteindelijk ten koste gaat van mijn zelfrespect, of bijvoorbeeld ten koste van mijn kinderen, dan maak ik een eind aan de relatie. Ik geloof in een volwaardige en gelijkwaardige relatie. Geven en nemen dus, in goed en in slechte tijden ( cliché hé ) maar niet ten koste van alles.
Angel76
Onvoorwaardelijke liefde? Poeh, ik vind het nogal wat. Zelfs voor kinderen (die ik niet heb, laat dat duidelijk zijn) onvoorwaardelijke liefde voelen lijkt mij erg ver gaan.
Natuurlijk hou ik zielsveel van Shazman, maar er moet ergens iets zijn, waardoor deze liefde eindigt. Ik kan nu niet zo iets bedenken, maar in de richting van zwaar crimineel gedrag zou denk ik toch wel mijn liefde voor hem doen minderen. Hetzelfde geldt denk ik ook voor als ik kids zou hebben. In mijn werk zie ik zoveel schreinende situaties, ouders-kinderen, waarvan ik kan voorstellen dat ouders op een gegeven moment hun handen van de kinders afhalen...
Onvoorwaardelijk? Ik geloof er denk ik niet zo in.
Natuurlijk hou ik zielsveel van Shazman, maar er moet ergens iets zijn, waardoor deze liefde eindigt. Ik kan nu niet zo iets bedenken, maar in de richting van zwaar crimineel gedrag zou denk ik toch wel mijn liefde voor hem doen minderen. Hetzelfde geldt denk ik ook voor als ik kids zou hebben. In mijn werk zie ik zoveel schreinende situaties, ouders-kinderen, waarvan ik kan voorstellen dat ouders op een gegeven moment hun handen van de kinders afhalen...
Onvoorwaardelijk? Ik geloof er denk ik niet zo in.
Dan tonen wij elkaar de liefde
want wij zijn samen één.
want wij zijn samen één.
Toch is er geen 1 persoon, die niet onvoorwaardelijk van zijn/haar kinderen houd. dat geloof ik niet. Die liefde gaat zo diep.... Ik kom ook regelmatig situaties tegen in mijn werk, waarbij kinderen hun ouders in een verschrikkelijke situatie plaatsen, maar toch blijven ook die ouders altijd van hun kinderen houden. Andersom geloof ik weer NIET in, dat kinderen onvoorwaardelijk van hun ouders houden. Ik denk dat ouders zoveel kapot kunnen maken bij een kind, dat het kind op een gegeven moment niet meer van die ouder KAN houden.
Voor je kind doe je alles, ik wel in ieder geval. Ik vergeef ook alles, zwaar crimineel gedrag, verslaving, ik kan zo geen reden bedenken waardoor ik niet meer van mijn kind zou houden.
Angel76
Voor je kind doe je alles, ik wel in ieder geval. Ik vergeef ook alles, zwaar crimineel gedrag, verslaving, ik kan zo geen reden bedenken waardoor ik niet meer van mijn kind zou houden.
Angel76
En waar zit dan volgens jou het verschil Angel? Waarom houden ouders wel onvoorwaardelijk van hun kind en het kind dus niet per definitie van zijn/haar ouders?Ik kom ook regelmatig situaties tegen in mijn werk, waarbij kinderen hun ouders in een verschrikkelijke situatie plaatsen, maar toch blijven ook die ouders altijd van hun kinderen houden. Andersom geloof ik weer NIET in, dat kinderen onvoorwaardelijk van hun ouders houden. Ik denk dat ouders zoveel kapot kunnen maken bij een kind, dat het kind op een gegeven moment niet meer van die ouder KAN houden.
Angel76
Als een kind herhaaldelijk in de fout van het criminele circuit duikt, steelt van de ouders, zijn/haar ouders in zware problemen brengt, ik kan het me voorstellen hoor, dat ze dan hun handen ervan af halen.
Dan tonen wij elkaar de liefde
want wij zijn samen één.
want wij zijn samen één.
Ik ben het er mee eens dat ouders op een gegeven moment hun handen van hun kinderen afhalen, meestal puur uit zelfbescherming. Denk aan een ernstig drugsverslaafd kind. DAT zou ik me ook kunnen voorstellen dat ik dat zou doen. maar dat wil niet zeggen dat ik niet meer van mijn kind hou. Ik zal altijd van mijn kind blijven houden. Juist daarom is het soms beter om je kind en de situatie van zo'n kind los te laten.
Over je andere vraag moet ik even nadenken, ik kan het niet zo goed formuleren.
( en ik moet mijn kroost van school halen
)
Angel76
Over je andere vraag moet ik even nadenken, ik kan het niet zo goed formuleren.
( en ik moet mijn kroost van school halen
)Angel76
Ik denk dat ik het beste een voorbeeld kan geven:
Een moeder heeft 3 kinderen. Ze is al jaren verslaafd aan hard-drugs, ze kan niet voor haar kinderen zorgen, en verwaarloosd haar kinderen ernstig. De kinderen worden regelmatig mishandeld, en misbruikt door vriendjes van moeder. BJZ, en De Raad van de kinderbescherming grijpen uiteindelijk in, en plaatst de kinderen in een pleeggezin, en ontzet de moeder uit de ouderlijke macht.
Een aantal jaren later is de moeder afgekickt, graag zou ze weer contact willen met haar kinderen die inmiddels de volwassen leeftijd hebben bereikt. De kinderen echter, geven aan geen contact meer met moeder te willen, omdat ze zoveel met haar hebben meegemaakt, dat ze niks meer met haar te maken willen hebben. Zij vinden dat de moeder gefaald heeft in de opvoeding van de kinderen, en hebben de grootste moeite om zich te handhaven in de maatschappij.
De kinderen hebben geen mooie jeugd gehad, en houden de moeder hiervoor verantwoordelijk.
Kind houdt dus niet van moeder, omdat het dat nooit geleerd heeft, of nooit gekunt heeft. Moeder daarintegen, wil graag nog een nieuwe kans om haar kinderen te leren kennen, en te laten zien dat ze veranderd is, en wil graag laten zien dat ze haar kinderen vreselijk mist, en toch, op haar manier, van ze houd. Ze hoopt dat ze zich ooit zullen bedenken en haar een kans geven.
Voorbeeld 2:
Een jongeman, uit een net gezin, zonder noemenswaardige problemen, raakt drugsverslaafd. De moeder, wil dit in eerste instantie niet zien ( ontkenning ) waneer het eindelijk tot haar doordringt, probeert ze alle mogelijke dingen om haar zoon "te helpen " . Ze betaald zijn softdrugs, zodat hij minder harddrugs gebruikt, ze betaald zijn harddrugs zodat hij niet uit stelen gaat, ze verdedigd hem bij haar man, zijn vader, ook als hij de auto steelt en deze doorverkoopt voor een schijntje, ook als hij het hele huis leeg haalt en verkoopt, haar bedreigd met een mes, en gaat zwerven. iedere keer als hij terugkomt haalt ze de zoon weer binnen, en begint het gedoe van voren af aan, ondanks zijn vele beloftes. Uiteindelijk komt ze in contact met een stichting, die ouders van verslaafden begeleid. Na verloop van tijd ziet ze, dat ze haar zoon niet KAN helpen, ook al wil ze dat nog zo graag. Ze moet hem het huis uitzetten, en uiteindelijk komt het punt daar, dat ze het ook daadwerkelijk doet.
Maar ze houd nog steeds van hem, en heeft nog steeds de hoop dat hij uiteindelijk afkickt, en ze haar zoon weer in de armen kan sluiten.
Ze herinnert zich de mooie tijden van toen hij nog een kind was en hoopt dat die tijden uiteindelijk weer zullen herleven. Moeder houd nog steeds van haar zoon.
Misschien haal ik wel hele zware voorbeelden aan, maar ik wist even niet hoe ik het anders duidelijk moest maken wat ik bedoelde, sorry.
Angel76
Een moeder heeft 3 kinderen. Ze is al jaren verslaafd aan hard-drugs, ze kan niet voor haar kinderen zorgen, en verwaarloosd haar kinderen ernstig. De kinderen worden regelmatig mishandeld, en misbruikt door vriendjes van moeder. BJZ, en De Raad van de kinderbescherming grijpen uiteindelijk in, en plaatst de kinderen in een pleeggezin, en ontzet de moeder uit de ouderlijke macht.
Een aantal jaren later is de moeder afgekickt, graag zou ze weer contact willen met haar kinderen die inmiddels de volwassen leeftijd hebben bereikt. De kinderen echter, geven aan geen contact meer met moeder te willen, omdat ze zoveel met haar hebben meegemaakt, dat ze niks meer met haar te maken willen hebben. Zij vinden dat de moeder gefaald heeft in de opvoeding van de kinderen, en hebben de grootste moeite om zich te handhaven in de maatschappij.
De kinderen hebben geen mooie jeugd gehad, en houden de moeder hiervoor verantwoordelijk.
Kind houdt dus niet van moeder, omdat het dat nooit geleerd heeft, of nooit gekunt heeft. Moeder daarintegen, wil graag nog een nieuwe kans om haar kinderen te leren kennen, en te laten zien dat ze veranderd is, en wil graag laten zien dat ze haar kinderen vreselijk mist, en toch, op haar manier, van ze houd. Ze hoopt dat ze zich ooit zullen bedenken en haar een kans geven.
Voorbeeld 2:
Een jongeman, uit een net gezin, zonder noemenswaardige problemen, raakt drugsverslaafd. De moeder, wil dit in eerste instantie niet zien ( ontkenning ) waneer het eindelijk tot haar doordringt, probeert ze alle mogelijke dingen om haar zoon "te helpen " . Ze betaald zijn softdrugs, zodat hij minder harddrugs gebruikt, ze betaald zijn harddrugs zodat hij niet uit stelen gaat, ze verdedigd hem bij haar man, zijn vader, ook als hij de auto steelt en deze doorverkoopt voor een schijntje, ook als hij het hele huis leeg haalt en verkoopt, haar bedreigd met een mes, en gaat zwerven. iedere keer als hij terugkomt haalt ze de zoon weer binnen, en begint het gedoe van voren af aan, ondanks zijn vele beloftes. Uiteindelijk komt ze in contact met een stichting, die ouders van verslaafden begeleid. Na verloop van tijd ziet ze, dat ze haar zoon niet KAN helpen, ook al wil ze dat nog zo graag. Ze moet hem het huis uitzetten, en uiteindelijk komt het punt daar, dat ze het ook daadwerkelijk doet.
Maar ze houd nog steeds van hem, en heeft nog steeds de hoop dat hij uiteindelijk afkickt, en ze haar zoon weer in de armen kan sluiten.
Ze herinnert zich de mooie tijden van toen hij nog een kind was en hoopt dat die tijden uiteindelijk weer zullen herleven. Moeder houd nog steeds van haar zoon.
Misschien haal ik wel hele zware voorbeelden aan, maar ik wist even niet hoe ik het anders duidelijk moest maken wat ik bedoelde, sorry.
Angel76
-
Mirthe
Dit is een onderwerp dat altijd weer aantrekkelijk is om over te denken én te schrijven 
Gedachten en ervaringen evolueren immers zo spannend en interessant mee
Onvoorwaardelijk - pfew, dat getuigt wel van heel veel zelfkennis en zelfverzekerdheid. Dat ken ik mezelf niet toe, voor de zekerheid.
Ik geloof wel dat liefde onvoorwaardelijk nodig is om groei, bloei en glans in het leven te roepen. Liefde omvat voor mij veel: trouw, respect, achting, zorg, moed, rechtvaardigheid, acceptatie, vergeving, verzoening, - dat soort dingen. Aanwezigheid van Liefde is imho niet vanzelfsprekend en niet onvoorwaardelijk, zelfs moederliefde wordt aangestuurd door een knuffelhormoon.
Liefde is in mijn ogen geen ding, al zeggen we het wel zo: De liefde is dit en dat en zus en zo.
Zelf zie ik het zo dat Liefde de manifestatie van betrokkenheid tussen jezelf en iets anders. 'Iets anders' kan van alles wezen, je vriend, je kind, een muziekstuk, de kat van je buren. Ze is dynamisch, iets dat zich voltrekt in gedrag, in handelingen dus, maar ook in gedachten en verlangens.
Lux, jezelf wegcijferen is geen liefde. Dat is jezelf én je omgeving tekort doen. Ken je het citaat dat Mandela in zijn inaugurele rede uitsprak? Het is wereldberoemd en prachtig, en het staat ook in dit forum een paar keer. Deze regels geef ik vast mee :
"Er is niets verheffends aan je kleiner voordoen dan je bent
opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker gaan voelen.
Hint: heb je al eens 'De meest pure vorm van liefde' in Kroonjuwelen gelezen?
Mirthe
Gedachten en ervaringen evolueren immers zo spannend en interessant mee
Onvoorwaardelijk - pfew, dat getuigt wel van heel veel zelfkennis en zelfverzekerdheid. Dat ken ik mezelf niet toe, voor de zekerheid.
Ik geloof wel dat liefde onvoorwaardelijk nodig is om groei, bloei en glans in het leven te roepen. Liefde omvat voor mij veel: trouw, respect, achting, zorg, moed, rechtvaardigheid, acceptatie, vergeving, verzoening, - dat soort dingen. Aanwezigheid van Liefde is imho niet vanzelfsprekend en niet onvoorwaardelijk, zelfs moederliefde wordt aangestuurd door een knuffelhormoon.
Liefde is in mijn ogen geen ding, al zeggen we het wel zo: De liefde is dit en dat en zus en zo.
Zelf zie ik het zo dat Liefde de manifestatie van betrokkenheid tussen jezelf en iets anders. 'Iets anders' kan van alles wezen, je vriend, je kind, een muziekstuk, de kat van je buren. Ze is dynamisch, iets dat zich voltrekt in gedrag, in handelingen dus, maar ook in gedachten en verlangens.
Lux, jezelf wegcijferen is geen liefde. Dat is jezelf én je omgeving tekort doen. Ken je het citaat dat Mandela in zijn inaugurele rede uitsprak? Het is wereldberoemd en prachtig, en het staat ook in dit forum een paar keer. Deze regels geef ik vast mee :
"Er is niets verheffends aan je kleiner voordoen dan je bent
opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker gaan voelen.
Hint: heb je al eens 'De meest pure vorm van liefde' in Kroonjuwelen gelezen?
Mirthe
@ angel76, ben toevallig al een paar dagen aan het nadenken over de band/liefde tussen ouders/kind. Voor alle duidelijkheid: ik kan het voorlopig alleen maar bekijken vanuit het standpunt kind tov ouder, omdat ik zelf nog geen kinderen heb. Maar mijn recente ervaring met mijn ouders, is dat ik de indruk heb dat kinderen er even onvoorwaardelijk zijn voor hun ouders als omgekeerd. Telkens ik het moeilijk had/heb, zijn mijn ouders er op op terug te vallen. Maar dat is ook omgekeerd zo. Nu mijn ouders is een scheiding verwikkeld zijn, voel ik heel sterk dat ze nu meer op ons leunen dan omgekeerd. En bovendien: kort na het uiteengaan van mijn ouders, was mijn vader heel eenzaam, mijn hart brak bij de gedachte eraan en ik ben er heel dikwijls voor hem geweest. Redelijk plots daarna kreeg hij een vriendin, en ik moet zeggen dat hij zijn vriendin laat primeren op zijn band met zijn kinderen, ik neem hem dat niet kwalijk, hij is verliefd, maar het doet soms toch een beetje pijn: ik kom duidelijk op de 2e plaats. Maar evenzeer, als zijn relatie zou afspringen, zou ik er weer meer zijn voor hem, omdat hij het dan weer meer nodig zou hebben. En ik bedacht eigenlijk dat een kind daarin geen keuze heeft: dat is wat kinderen automatisch voor hun ouders doen, uit (onvoorwaardelijke?) liefde.
De voorbeelden die jij geeft, zijn, zoals je zegt, extreem. Maar ik kan me in jouw voorbeelden eigenlijk evenzeer inbeelden dat een moeder de handen van haar kind aftrekt, als omgekeerd: contact is er in die situaties dan misschien niet meer, maar de liefde wel nog. Je word daar volgens mij mee geboren en daar kan je niet meer vanaf...
De voorbeelden die jij geeft, zijn, zoals je zegt, extreem. Maar ik kan me in jouw voorbeelden eigenlijk evenzeer inbeelden dat een moeder de handen van haar kind aftrekt, als omgekeerd: contact is er in die situaties dan misschien niet meer, maar de liefde wel nog. Je word daar volgens mij mee geboren en daar kan je niet meer vanaf...
Mijn partner heeft een hele goede band met zijn ouders. Ze zijn er altijd voor elkaar, en die hebben ook al heel veel samen meegemaakt: Zijn eigen scheiding, de dood van diverse familieleden, en uiteindelijk ook de scheiding van de ouders. Hij heeft een mooie jeugd gehad, wat een goede basis is voor een goede verstandhouding
De band tussen een kind en zijn ouders blijft misschien wel altijd bestaan, maar de liefde hoeft niet altijd te blijven bestaan.
Ik ken iemand die zegt, niet van zijn eigen moeder te houden. Er is zoveel voorgevallen in diegene's jeugd en daarna ook nog, dat er van liefde of houden van geen sprake meer is.
Ik denk nog steeds dat het opgroeien en de jeugd van een persoon, de basis is van het houden van: Het houden van jezelf, van anderen, en van je ouders dus ook. Hoe kun je van je ouders houden als bijvoorbeeld mishandeld bent ?
Ik zie van heel dichtbij dus, dat houden van je ouders mogelijk is, en onvoorwaardelijk KAN zijn, maar ik geloof niet dat het ook ALTIJD zo is.
Die laatste zin dekt eigenlijk heel de lading van mijn verhaal.
Angel76
De band tussen een kind en zijn ouders blijft misschien wel altijd bestaan, maar de liefde hoeft niet altijd te blijven bestaan.
Ik ken iemand die zegt, niet van zijn eigen moeder te houden. Er is zoveel voorgevallen in diegene's jeugd en daarna ook nog, dat er van liefde of houden van geen sprake meer is.
Ik denk nog steeds dat het opgroeien en de jeugd van een persoon, de basis is van het houden van: Het houden van jezelf, van anderen, en van je ouders dus ook. Hoe kun je van je ouders houden als bijvoorbeeld mishandeld bent ?
Ik zie van heel dichtbij dus, dat houden van je ouders mogelijk is, en onvoorwaardelijk KAN zijn, maar ik geloof niet dat het ook ALTIJD zo is.
Die laatste zin dekt eigenlijk heel de lading van mijn verhaal.
Angel76
Ik geloof niet dat elke moeder van haar kind houdt. Wil niet zeggen dat het ook altijd maar aan het kind moet liggen drugsverslaving bv of crimineel gedrag.
Soms ligt het ook echt aan de ouders. Kinderen zijn immers niet minder goed dan ouders vind ik.
Ik merk dat ik niet veel meer van mijn echte moeder hou. Ik ben zelf uit het gezin gestapt (Woon nu bij vader en stiefmoeder)om diverse redenen maar vooral omdat het gezonder, beter was voor mij om niet meer met mijn moeder om te gaan. Heel jammer, maar je kiest je moeder nou eenmaal niet uit.
Ik voel heus wel houden van maar gevoel sterft denk ik. Op een gegeven moment kan je een ouder zo zien alsof het de buurvrouw is. Dus onvoorwaardelijke liefde. Ik voel me te jong om daar wat over te zeggen maar ik weet wel dat de liefde voor mijn echte moeder niet onvoorwaardelijk is.
Soms ligt het ook echt aan de ouders. Kinderen zijn immers niet minder goed dan ouders vind ik.
Ik merk dat ik niet veel meer van mijn echte moeder hou. Ik ben zelf uit het gezin gestapt (Woon nu bij vader en stiefmoeder)om diverse redenen maar vooral omdat het gezonder, beter was voor mij om niet meer met mijn moeder om te gaan. Heel jammer, maar je kiest je moeder nou eenmaal niet uit.
Ik voel heus wel houden van maar gevoel sterft denk ik. Op een gegeven moment kan je een ouder zo zien alsof het de buurvrouw is. Dus onvoorwaardelijke liefde. Ik voel me te jong om daar wat over te zeggen maar ik weet wel dat de liefde voor mijn echte moeder niet onvoorwaardelijk is.
ik weet wel dat de liefde van mijn ouders voor mij en mijn broertje onvoorwaardelijk is!! Moet wel echt zwaar extreem worden.. wil ze ons afstoten. en dan bedoel ik ook EXTREEM.. (maja wat dat is..maybe wel zoiets als de VB van Angel76)
neej mijn ouders zullen altijd van ons houden.. wat we ook doen.
Denk dat ik later hetzelfde zal zijn bij mijn eigen kinderen... heb een erg groot hart.
maar baby 19 heeft wel gelijk hoor.. sommige ouders houden niet onvoorwaardelijk van hun kinderen.. zie mijn lieve schoonmoeder die der zoontje van 27 echt kapot maakt.. omdat hij op dit onbeschofte brutale abnormale meisje is gevallen
.
de liefde voor mijn vriend.. gaat ver maar der is een grens. (dus niet onvoorwaardelijk eigenlijk...) denk ook niet dat het mogelijk is onvoorwaardelijk.. (heb toch bepaalde dingen die not done zijn in de relatie..)
neej mijn ouders zullen altijd van ons houden.. wat we ook doen.
Denk dat ik later hetzelfde zal zijn bij mijn eigen kinderen... heb een erg groot hart.
maar baby 19 heeft wel gelijk hoor.. sommige ouders houden niet onvoorwaardelijk van hun kinderen.. zie mijn lieve schoonmoeder die der zoontje van 27 echt kapot maakt.. omdat hij op dit onbeschofte brutale abnormale meisje is gevallen
.de liefde voor mijn vriend.. gaat ver maar der is een grens. (dus niet onvoorwaardelijk eigenlijk...) denk ook niet dat het mogelijk is onvoorwaardelijk.. (heb toch bepaalde dingen die not done zijn in de relatie..)
Proud to be faut
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 9 gasten