REWIND <<

[Spot the difference]

“Je wilt niet weten wat er nu allemaal door mijn gedachten gaat”. Haar woorden verrasten me. Het was de eerste keer in vijf jaar dat ze zo’n soort opmerking liet vallen.

<

“Je hebt een afspraak vandaag, vermoed ik?” ging ze vooraf. “Je draagt een hemd, dat doe je toch liever niet”. “Is zo ja, ’t is niet mijn favoriete kleding inderdaad. Moet naar een seminarie straks”.

>>

Wat er door haar hoofd ging, en of ik dat wilde weten. Haar woorden en die goedkeurende blik genereerden een lichte spanning. En tegelijk een lichte angst. “Aha, vertel!” zei ik nonchalant ondervragend. “Waaraan denk je dan wel?”. “Neenee, dat wil je niet weten”, lachte ze terwijl ze haar blik afwendde.

<< 2007 <<

“Het is goed dat we er grapjes over kunnen maken, maar ik wil het er eigenlijk nooit meer over hebben”, zei ze opeens heel ernstig. We waren een kwartiertje aan het keuvelen en kwamen bij het heikele onderwerp. En blijkbaar bleef het nog altijd gevoelige materie. Mijn poging om er luchtig over te doen stak af bij haar strakke veto. Het was nochtans meer dan 4 jaar geleden, de tijd leek me rijp. De herinneringen waren er nog wel, maar ze vervaagden, en dat was goed. Maar de aantrekkingskracht, die blijft als een duivel-uit-een-doosje de kop opsteken. Als een rukwind in een smalle steeg, onverwacht, hard in je gezicht en pogend om je uit balans te brengen. Gelukkig lukt dat niet zomaar en verdwijnt die ook weer. Even wat stof doen opwaaien, tot de rust terugkeert.

Maar niet dus, de tijd had de wonden nog niet helemaal weggelikt. Of tenminste, taboes blijven bestaan tussen ons, om welke reden dan ook. Gaandeweg krijg ik het gevoel dat zij het bij het rechte eind heeft: niet over praten, om zo potentiële opflakkeringen geen kans te geven. Zelfbescherming.

<< Juni 2003 <<

“Kunnen we echt niet een laatste afspraak hebben. Nog eens naar ons plekje gaan, een laatste keer. We hebben nooit afscheid kunnen nemen”. “Linda, dat gaat echt niet, dat lijkt me erg onverstandig. Wat gaan we daar doen? Herinneringen ophalen, de sfeer terug oprakelen, en wie weet wat gebeurt er dan? Dat kan ik echt niet maken”.

<< April 2003 <<

“Ik heb heel slecht nieuws, ik weet niet hoe ik het moet zeggen”. Ik besloot om met de deur in huis te vallen het eerste moment dat ik haar zag. “Ik heb iemand leren kennen. Verleden week. Sorry. Ik ben helemaal verliefd op haar. Ik heb het zelfs met mijn vriendin uitgemaakt. Ik ben eruit getrokken, ik woon niet meer thuis. Sorry, duizendmaal sorry, het is allemaal heel snel gegaan. Ik heb haar verleden week leren kennen en ben stapelgek op haar. Ook jij en ik… Ook wij kunnen niet doorgaan. Ik wil tabula rasa, sorry, ik kan dit echt niet meer maken, ik wil 100% voor haar gaan”. Ik voelde me zo gelukkig, en zo vreselijk tegelijk.
Linda twijfelde tussen razernij, verstomming en verdriet. “Wat maak je me nu?! Dit kan toch niet! En ik dan, ga je mij met het vuilnis mee aan de deur zetten?!” “Ik vind het vreselijk, maar ik wil echt met een schone lei beginnen, ik wil niet meer met jou en niet meer met mijn vriendin, ik wil de leugens en het geheimdoenerij niet meer, de frustraties van bij elkaar willen zijn maar elkaar amper kunnen zien, van meer willen maar niet kunnen. Ik wil helemaal opnieuw beginnen, met mijn nieuwe vriendin. Sorry. Ik moet dit doen”.

<< 2001 <<

“Zal ik het papier even voor je oprapen?”, zei ze met de meest verleidelijke glimlach die ik in jaren had mogen aanschouwen. De ijskappen van Antartica zouden aan ijl tempo verdwijnen met uitzicht op zo’n lach. Haar prachtige lichaam leunde over mijn stoel, tastte om het papier te vinden terwijl haar grote blauwe ogen de mijne geen seconde loslieten. Mijn hart sloeg enkele slagen over, mijn wangen werden warm, ik kreeg acuut zuurstoftekort in de hoogste regionen en chronische bloedtoevoer in de onderste regionen. Uiterst aangenaam gecharmeerd door haar speels geflirt, kon ik niet anders dan glimlachen, het spelletje meespelen, en pogen niet overstag te gaan in een poging een relatie te redden die 8 jaar oud was. Ik moest mezelf vermannen, maar ik genoot, we genoten alletwee, van elkaars aandacht, van een hoogtepuntje in het wekenlang voorzichtig geflirt, van de wederzijdse aantrekkingskracht, van de steeds duidelijker voelbare spanning.

Mentaal was de knop echter omgedraaid. Het duurde niet lang meer voor ik zei: “Linda, je brengt mijn hoofd op hol”. En het duurde niet lang voor we eens gingen wandelen om erover te praten. Beiden in een langdurige relatie, nooit een stap opzij gezet, maar nu verlekkerd op elkaar. En het duurde niet lang, of we wandelden een bospad in. En het duurde geen tien minuten, voor het wandelpad niet langer voorbij schreed, maar de bomen bleven stilstaan. Dat de wolken voorbij onze ogen gleden, dat ik een prachtige vrouw boven mij zag, met haar haren in de wind, haar borsten uitnodigend naar voor, en haar lichaam en geest helemaal overgegeven.

> PLAY

[Kronkel]

Vind het een beetje sneu dat niemand reageert, maar de bedoeling is me ook niet geheel duidelijk eerlijk gezegd. Het zijn gevoelig geschreven stukjes die me aanspreken in hoe liefde en de angels daarvan beleefd kan worden, maar het waarom en waartoe ontgaat me geloof ik..

Leg je ons even uit wat je beoogt?

[Kitty]

Kronkel, helemaal met je eens dat dat sneu is
Het is een mooi en duidelijk geschreven stuk

Leuk weer eens wat van je te lezen Spot!

[Venuss]

Meestal gewoon PLAY, tussendoor de broodnodige PAUSE, af en toe - meestal totaal onverwacht - FASTFORWARD...


En soms REWIND.



Moet kunnen

[Spot the difference]

Het topic heeft niet echt een doel, ik wil vooral die 'verboden spanning' voor mezelf neerschrijven, als een momentopname, met misschien nog een vervolg op een later tijdstip. Het is dus inderdaad geen discussie-onderwerp, maar je weet maar nooit dat er vergelijkbare ervaringen zijn of zo. Sommige dingen moet een mens een keer aan anderen kunnen vertellen, dat lucht op, en dit forum is nu eenmaal geschikter hiervoor dan pakweg een koffiekrans met mijn moeder.

[Kronkel]

Okido