Ik was de twintig allang gepasseerd en dacht niet zoveel na over seks. Ja, het leek me wel leuk, maar ik deed er niks voor. Nooit een vriendje gehad, nog nooit wat gefoezeld of wat ook. Wel het nodige gelezen en door een inschattingsfoutje van mijn ouders ook wel wat gezien (nee, niet mijn ouders, maar een te achteloos verborgen filmpje mét de bijbehorende afspeelapparatuur...). Niet helemaal onvoorbereid dus, maar ook niet langzaam ingewijd.
En daar was ie dan, in de discotheek. De jongen waar ieder meisje smachtend naar keek, van droomde. Hij was knap, charismatisch, perfect gekleed, kon dansen als de beste en had aan aandacht geen gebrek... en DUS ver buiten mijn bereik. Dacht ik...
Hij dacht daar heel anders over. Versierde me. En ik dacht: 'nou, waarom ook niet'. Ik heb het hem wel verteld, dat hij de eerste was, maar ik had het idee dat hij dat gelijk weer vergat. De hele nacht was het feest. De volgende ochtend, vlak voordat ik de deur uit liep, gaf hij me een zoen en zei: 'Dat ik de eerste was, daar geloof ik dus helemaal niks van!'... Ik vond het warempel nog een compliment ook