Een half jaar geleden ontdekte ik dat mijn vriend vreemdging. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen samen verder te gaan. Niet gemakkelijk, want dit gaat gepaard met veel boosheid, onbegrip, verdriet en veel praten. Toch zag ik het allemaal wel redelijk positief in.
Maar toen, ongeveer 4 maanden geleden, begon “die ander†ons lastig te vallen op allerlei erg vervelende manieren. De bedoeling was om vooral mij nog een extra trap na te geven. Sinds dat begon, loop ik continu rond met een steen op mijn maag. Vanaf het moment dat ik wakker word tot het moment dat ik na veel gepieker weer in slaap val. En zelfs dan ben ik er in mijn dromen nog mee bezig. Mijn hoofd zint op wraak, in de hoop dat ik mij daar beter van ga voelen. Maar ja, zo inventief en doortrapt ben ik niet en of ik me daar nou echt beter van ga voelen... En daarbij: ik wil me helemaal niet tot zoiets verlagen.
Maar die wraakgevoelens blijven… Soms tegenover mijn vriend want door hem word ik hier ongewild mee geconfronteerd. Meer nog zijn mijn wraakgevoelens tegen haar gericht want zij heeft er door haar getreiter voor gezorgd dat ik nu min of meer een wrak geworden ben. Ik slaap slecht, eet amper en de zenuwen gieren door mijn lijf wanneer de telefoon gaat of wanneer er een voor mij onbekende brief bij de post zit. Maar op de een of andere (erg vreemde) manier zorgde dat er ook weer voor dat ik ervan overtuigd was dat ik bij hem wilde blijven. Misschien wel onbewust zoiets als: “Hahaha, je kunt doen wat je wilt, maar hij is lekker toch bij mij (sliepuit, lekker puh)!â€.
Juist nu het lastigvallen minder wordt, wordt die steen op mijn maag alleen maar groter en slaat de twijfel ontzettend toe. Ik kan het maar niet uit mijn hoofd zetten. Bij alles wat we doen / hij doet, en dan met name op het persoonlijke, intieme vlak (knuffelen, plagen, sex) denk ik: "deed je dat bij haar ook?"
Helemaal niets geeft me meer een speciaal gevoel want ooit zei hij bijvoorbeeld al die lieve woordjes ook tegen haar. “Wat stelt het dan eigenlijk voor?â€
Het verdriet over wat zich allemaal heeft afgespeeld lijkt alleen maar erger te worden.
Mijn herinneringen zijn van “ervoor, toen ik nog van niets wist†en “ernaâ€. Alles is anders geworden, mijn gevoel is anders geworden. En met deze gevoelens constant op de achtergrond aanwezig, kan ik het niet opbrengen om me over te geven en te genieten. Ik ben voortdurend op mijn hoede en soms slaat zelfs de paniek toe: puur opgekropte frustratie, woede, verdriet en onzekerheid.
Oh, ik zou zo graag weer gewoon willen genieten, zonder stemmetjes in mijn achterhoofd…
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —