... En je het zelf eigenlijk nog niet weet?
Ik had er wel al veel over nagedacht, en er waren voor mij een aantal dingen duidelijk. In mijn eentje zou ik er niet aan gaan beginnen. Na een aantal jaar als vrijgezel door het leven te zijn gegaan, kon ik concluderen dat t weliswaar vrij goed lukte om mezelf recht te houden, maar zag ik me nog niet in mijn eentje een kind opvoeden. Ik kon mezelf er nog niet eens toe zetten om een hond aan te schaffen omdat ik opzag tegen de verantwoordelijkheid. En die kun je zonder problemen een middag alleen thuis laten of 's avonds mee nemen de kroeg in. Nee, als het al zou gaan gebeuren, zou t in een stabiele relatie zijn. We zouden er samen over praten, en als t onverhoopt niet zou lukken zou dat geen grote ramp zijn want de mallemolen van IVF zag ik niet echt zitten, dus dan zouden we gewoon gelukkig zijn met ons twee.
En toen kwam ik lief tegen. En toen bleek dat het voor hem eigenlijk allemaal heel duidelijk was. Voor hem geen kinderen. Nooit gewild ook. En als ik dan toch kinderen wil, zou dat dus het einde van onze relatie betekenen. Daar had ik dus niet op gerekend...
En nu merk ik dat ik met periodes heel hard heen en weer geslingerd word. Het is duidelijk dat ik geen grote drang heb tot het voortplanten van mezelf. En in alle eerlijkheid kan ik ook wel zeggen dat ik me regelmatig erger aan kinderen en/of hun ouders. Maar als ik dan toch eerlijk ben, moet ik ook wel toegeven dat ik het mij niet kan voorstellen dat ik nooit kinderen zal hebben... Het liefst de volwassen versie, dat wel dan.
Maar ja, wat zijn mijn opties? Als ik bij lief wegga, betekent dat dat ik iemand achter laat die een belangrijk deel van mijn leven is geworden, die mij mee maakt tot wie ik ben en met wie ik mij echt wel kan voorstellen dat ik er ooit mee in het bejaardentehuis achter de geraniums zit. En daarbij, als ik bij hem wegga, zit ik weer in mijn vrijgezelle situatie en zal ik dus geen kinderen krijgen, want alleen begin ik er echt niet aan. En wie zegt mij dat ik in mijn vruchtbare periode ooit nog een man tegen kom met wie ik mijn leven wil delen? Aan de andere kant ben ik ook wel heel bang voor het moment dat ik 45 ben of zo, niet meer vruchtbaar, en dan ongelofelijk veel spijt krijg van de kinderen die er nooit geweest zullen zijn. En het feit dat ik nu heel blij ben met lief, wil natuurlijk nog niet zeggen dat ik dat over 10 jaar ook nog ben...
Voorlopig steek ik mijn kop in het zand. En af en toe heb ik gesprekken. Met ouders, met gewenst kinderloze mensen, met ongewenst kinderloze mensen, en iedere keer krijg ik weer andere inzichten en ideeën. En blijf ik in mijn zelfde kringetje ronddraaien.
Ik verwacht dan ook niet dat ik het antwoord hier zal vinden. Ik zou het wel fijn vinden om meningen, ervaringen, bedenkingen te horen...
Sannetje
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
,denk ik heel af en toe,een volwassen kind hebben,lijkt me wel tof,soms,heel af en toe.....
