Dit is een onderwerp dat altijd weer aantrekkelijk is om over te denken én te schrijven
Gedachten en ervaringen evolueren immers zo spannend en interessant mee
Onvoorwaardelijk - pfew, dat getuigt wel van heel veel zelfkennis en zelfverzekerdheid. Dat ken ik mezelf niet toe, voor de zekerheid.
Ik geloof wel dat liefde onvoorwaardelijk nodig is om groei, bloei en glans in het leven te roepen. Liefde omvat voor mij veel: trouw, respect, achting, zorg, moed, rechtvaardigheid, acceptatie, vergeving, verzoening, - dat soort dingen. Aanwezigheid van Liefde is imho niet vanzelfsprekend en niet onvoorwaardelijk, zelfs moederliefde wordt aangestuurd door een knuffelhormoon.
Liefde is in mijn ogen geen ding, al zeggen we het wel zo: De liefde is dit en dat en zus en zo.
Zelf zie ik het zo dat Liefde de manifestatie van betrokkenheid tussen jezelf en iets anders. 'Iets anders' kan van alles wezen, je vriend, je kind, een muziekstuk, de kat van je buren. Ze is dynamisch, iets dat zich voltrekt in gedrag, in handelingen dus, maar ook in gedachten en verlangens.
Lux, jezelf wegcijferen is geen liefde. Dat is jezelf én je omgeving tekort doen. Ken je het citaat dat Mandela in zijn inaugurele rede uitsprak? Het is wereldberoemd en prachtig, en het staat ook in dit forum een paar keer. Deze regels geef ik vast mee :
"Er is niets verheffends aan je kleiner voordoen dan je bent
opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker gaan voelen.
Hint: heb je al eens 'De meest pure vorm van liefde' in Kroonjuwelen gelezen?
Mirthe