Ik zit al een tijdje met bepaalde gedachten, en wil deze toch even kwijt. We horen steeds al die verhalen over 'het gemiddelde', en hoewel ik het echt niet bewust doe, vergelijk ik mezelf wel met 'wat normaal is'.
Zo heb ik periodes gehad waarin ik dacht dat ik heel erg sexgericht was, omdat ik meerdere malen per dag behoefte had aan sex. Niet alleen wanneer ik net in een nieuwe relatie zat, maar ook toen ik een langdurige relatie had, of zelfs toen ik single was. Soms was die behoefte puur gericht op het orgasme, soms op een persoon, en soms op de behoefte aan intimiteit die niet perse op een persoon is gericht.
En nu zit ik me al maanden druk te maken over mijn relatie. En waarom? Omdat we amper sex hebben. En eigenlijk slaat dat nergens op, want we hebben er beiden eigenlijk geen behoefte aan momenteel. Maar toch blijf ik met die gedachte zitten, dat je behoefte aan seks zou moeten hebben als je relatie goed zit. Dat er anders geen passie meer zou zijn, dat het een sleur is. Want dat heb ik al eerder meegemaakt.
En toch is dit anders, want die passie is er wél. En intimiteit ook, we kunnen uren liggen elkaar aanliggen terwijl we elkaar door het haar strelen, masseren en zoenen. Ik ben blij als hij thuiskomt, we kijken graag naar elkaar en genieten nog steeds van elkaars gezelschap. Alleen hebben we allebei even geen behoefte aan seks, ook niet met onszelf of met een ander.
Hoe komt het toch dat we onszelf steeds vergelijken met anderen? Waarom kunnen we gewoon niet naar ons eigen gevoel luisteren, zonder steeds maar te denken 'hoe het hoort' of 'hoe het moet zijn'?
— “Een erotische ontdekkingstocht vol fantasie en verbeelding” —
