.................

[akelei]

[raoul]

In boosheid
een ander begrijpen
is nog nooit iemand gelukt
dus dat zou ik niet verwachten
ruzie, boosheid, maken van
verwijten, een ander niet begrijpen
alleen oog hebben voor je eigen stuk
dat gaat vaak samen
bij conflicten is er geen verschil mogelijk
ipv die dingen die je dwars zitten
te blijven spuien
kan je beter kijken wat je graag
zou willen
en wat de ander zou willen
en afspreken dat je elkaar laat uitpraten....
ga lekker een weekendje samen zeilen
zodat je samen moet werken
omdat je anders blijft dobberen
bij mij werkt dat altijd uitstekend
en kom ik lekker uitgewaaid terug
ik ga straks weer
sterkte

[Jippie]

Ik ben teleurgesteld en boos en het lukt me niet meer om hem te begrijpen.
Andersom lijkt dat ook niet te lukken.

Om te beginnen:
Wat begrijp je niet en waarom begrijp je het niet.
Nu hoef je dat niet uitgebreid op het forum te zetten maar analyseer het eens voor jezelf.
Maak anders allebei een lijst met onbegrepen stukken en geef deze eens aan elkaar.
Over deze punten probeer je rustig praten. Ontaardt het in bekvechten neem dan en cool-down.

Het is maar een gedachte van mij, dus niet de oplossing... enne verwacht geen wonderen, dingen die er langzaam in sluipen gaan er ook weer langzaam uit.

[Bloemknop]

ik val mss ook met de deur in huis,maar....

als je alles hebt geprobeerd..
praten,luisteren,proberen te begrijpen,samen dingen doen,samen weg enz. enz. en je gevoel is dan nog niet op 1lijn en het kabbelt maar verder en schiet niks op...is de relatie dan misschien op?!?!
niet iedereen is voor het leven voor elkaar gemaakt.


is misschien kort door de bocht hoor,dat weet ik.
bedoel dus ook niet om een relatie zomaar op te geven,maar het houd een keer op natuurlijk,ieder heeft zn grenzen,relaties ook.

[jip]

Hoi,

Een lastige situatie.
Misschien is het een idee om tijdelijk even afstand te nemen, zodat de woede kan zakken en alles weer in perspectief komt.
Neem de tijd om alles op te schrijven en praat er over met elkaar, desnoods onder leiding van een deskundige.
Een deskundig iemand ziet eerder waar de patronen liggen en waar de blinde vlekken.
Heel veel moed gewenst.

jip

[langventje]

Kort door de bocht of niet, het komt simpelweg best wel voor.

Mijn visie:
Een relatie begint veelal met verliefdheid. Verliefdheid maakt blind en inderdaad zien we maar amper hoe de andere partner op dat moment is. Ook als we dat wel zien, willen we maar al te graag vergeven, vergeten; willen we maar al te graag weer duiken in die roes die verliefdheid heet.

Tijdens de verliefdheid groeit de liefde. De liefde is een fase waarin je de andere partner leert waarderen om de eigenschappen die hij/zij bezit. Het is de opbouwfase voor een hechte band samen. In deze fase trekt de rook wat meer op en is de mystificatie die tijdens de verliefdheid aanwezig bleek iets afgenomen. De verliefdheid neemt ook langzaam af, we raken namelijk gewend aan die heerlijke eigenschappen, gewend aan dat heerlijke gezicht, die lieve ogen van de ander. Bij onenigheid geven we de ander nog steeds maar al te graag de voordeel van de twijfel.

Wanneer de verliefdheid definitief is vertrokken is een hechte liefde de volgende stap waar je dan samen in zult belanden. Het is ook het moment waarop je voor het eerst kritischer zult kijken naar de ander. Je eigen blik is weer helemaal scherp en er is geen waas meer die de minder fijne eigenschappen van de ander camoufleert. Vanaf dat moment begint de relatie te trekken en te duwen en vermits de liefde sterk genoeg is, zal de relatie probleemloos verder verlopen. Toch zullen dan momenten van ruzie ontstaan die (soms onverhuld) tonen wie we werkelijk zijn. De wil om een ruzie goed af te ronden is sterk aanwezig. Het respect voor elkaar en het verlangen om de relatie te behouden te groot.
Toch beginnen op dat punt dus de eerste haarscheurtjes in een relatie te ontstaan.

Er komt dan mogelijk een punt waarbij de wil om een relatie te behouden af gaat nemen. De behoefte aan zelfbehoud, het voorkomen van vernedering, het willen vasthouden aan een eigen identiteit; allemaal redenen waardoor we onszelf in de relatie meer naar voren plaatsen ten opzichte van de ander. We gaan ons storen aan de negatieve eigenschappen die de ander al jaren bezit, maar welke we altijd hebben verdrongen en hebben geaccepteerd. De eigen identiteit wordt belangrijker dan die van de ander. Op dit punt onstaan dus die ruzies die onoplosbaar lijken. Ruzies die niet altijd meer netjes worden afgerond, maar soms worden afgebroken en rauwe wonden achterlaten.
Het is het punt waarop de band scheurt en de liefde fors afneemt.
De wil om de relatie te herstellen neemt ook steeds verder af.

Ik spreek volledig vanuit mijn eigen gevoel, eigen belevingswereld. Het kan voor ieder totaal verschillend zijn, anders uitpakken. Toch denk ik dat dit inzicht op veel (stukgelopen) relaties toe te passen is.

Zolang er maar de wil is van beide zijden om de relatie met respect en liefde in stand te houden en er over de problemen gepraat kan worden, en de ruzies netjes ten einde worden gebracht, denk ik dat een relatie voldoende houvast biedt en basis heeft voor vervolg.
Wanneer echter dat ook niet meer lukt, denk ik dat inderdaad de houdbaarheidsdatum van een relatie is overschreden. Je bent met zn tweeën uit elkaar gegroeid (of hebt eigenlijk van meet af aan niet echt bij elkaar gepast). Dat is altijd een trieste zaak, maar op zo'n punt lijkt me het beëindigen van de relatie toch de beste optie voor beide.

Ik kan niet beoordelen waar jullie staan in deze, in hoeverre jullie relatie al deuken heeft opgelopen en hoeveel elasticiteit jullie relatie heeft om dit soort problemen op te vangen.
Ik wens jullie beide wijsheid toe.

LV

[Jippie]

Zolang er maar de wil is van beide zijden om de relatie met respect en liefde in stand te houden en er over de problemen gepraat kan worden, en de ruzies netjes ten einde worden gebracht, denk ik dat een relatie voldoende houvast biedt en basis heeft voor vervolg.
Wanneer echter dat ook niet meer lukt, denk ik dat inderdaad de houdbaarheidsdatum van een relatie is overschreden. Je bent met zn tweeën uit elkaar gegroeid (of hebt eigenlijk van meet af aan niet echt bij elkaar gepast).

kort door de bocht:
Akelei is een intelligente vrouw die wel weet hoe het leven in elkaar steekt. Ze ziet echter dat haar relatie als los zand door haar vingers begint te glippen en daar baalt ze van. Voor een ander weten we altijd wel een pasklaar antwoord maar voor onszelf dolen we meestal in het donker. Ze probeert ankers uit te gooien om ergens houvast te kijgen en vraagt hier om hulp.
Het enige wat ik kan zeggen is probeer in gesprek te komen voor het te laat is. En wie gaat onderhandelen weet dat hij of zij water bij de wijn moet doen.
Als het gesprek dreigt uit te lopen op een harde woordenwisseling neem dan een break. Soms ben je even tijd nodig om de visie van een ander te begrijpen.
En onthoud daarbij:
Een mens wil maar 1 ding en dat is gelukkig zijn. Stel geen eisen wat jij wil maar vraag wat je moet doen om een ander gelukkig te maken. Dat betaalt zich dubbel en dwars weer terug.

[Shazzz]

En onthoud daarbij:
Een mens wil maar 1 ding en dat is gelukkig zijn. Stel geen eisen wat jij wil maar vraag wat je moet doen om een ander gelukkig te maken. Dat betaalt zich dubbel en dwars weer terug.

Lees/begrijp ik je nu verkeerd of schrijf je nu echt dat het geluk van de ander ten alle tijden voorgaat dan het eigen geluk? Hoe kan ik iemand gelukkig maken als ik zelf niet lekker in mijn vel steek?

[Jippie]

Lees/begrijp ik je nu verkeerd of schrijf je nu echt dat het geluk van de ander ten alle tijden voorgaat dan het eigen geluk? Hoe kan ik iemand gelukkig maken als ik zelf niet lekker in mijn vel steek?

Dat lees je goed.
Als twee mensen in de shit zitten en die verwachten dat de ander hem/haar gelukkig maakt dan zal toch 1 van de twee een stap moeten ondernemen
Geluk kan men vermenigvuldigen door het te delen. Door een ander gelukkig te maken wordt jezelf gelukkig. Hoe kun je dan je eigen geluk boven die van een ander stellen?
Een ander gelukkig maken betaalt zichzelf terug. Pas als er niets te delen valt en als de andere partij alleen maar consumeert en aan zichzelf denkt dan is het vervolg van de relatie wel duidelijk denk ik. Maar ik ga er vanuit dat het niet in dat stadium zit.

[Monique]

Zonder precies te weten wat er speelt, een paar gedachtekronkels van mij (gebaseerd op eigen ervaring):
Wat ook vaak(?) gebeurt is dat je de ander als verlengstuk van jezelf gaat zien, en niet als een mens met eigen behoeftes en verlangens. Hoe meer vastgeroest men raakt hierin hoe moeilijker het wordt om het gedrag van de partner te accepteren als het niet strookt met de eigen manier van doen.
Er komt een punt dat het een beetje benauwend wordt steeds op een bepaalde manier ingeschat te worden, op basis van je denkwijze, je gedrag, je manier van kijken, houding. Je partner denkt alles precies te weten van je, en andersom natuurlijk. Als je voelt dat je gegroeid bent, volwassener ben geworden in je doen en laten en kijk op het leven, gaat het steeds meer irriteren als je nog volgens de vastgestelde normen word ‘gepeild’ .
Dan komt er een tijd dat je elkaar anders moet gaan zien, het voelt bijna alsof je elkaar opnieuw moet leren kennen. Als het goed is bestaat de basis van liefde nog steeds, heel belangrijk ook om de ander zijn ‘eigenheid’ te gunnen en te laten ontwikkelen.
De relatie wordt dan volwassener, meer verdraagzaam ook. Volgens mijn ervaring komt het doordat je elkaar de ruimte geeft om zijn/haar eigen geluk te vinden. Ik ben van mening dat als je je richt op de ander, en de ander blijkt niet gelukkig te zijn…dat je dan zelf erg onzeker word. Het kan toch niet zo zijn dat je geluk volledig afhangt van de ander. Geluk moet je zelf zien te vinden, en met dat geluk gun je de ander ook zijn/haar geluk en is het gauw goed. Zelfvertrouwen is een belangrijk onderdeel van eigen geluk, misschien ook de belangrijkste. Daar moet je grotendeels zelf voor zorgen, een ander kan het je niet geven. Je moet het zelf voelen. Vaak gaat het wringen als iets mankeert aan het gevoel van eigenwaarde. Door al de jaren de helft van een stel te zijn, komt er steeds vaker het idee ‘ik ben er ook nog…wie ben ik nou eigenlijk…?’.
Het is ook een kwestie van elkaar een beetje loslaten, de ruimte geven jezelf te zijn voor een verandering. Het is een beetje eng want je weet niet wat de uitkomst zal zijn maar het schept een kans om de ander anders te gaan zien en dus weer, met de liefde als basis, te gaan waarderen.

is dit een beetje te volgen...?

[Jippie]

Geluk moet je zelf zien te vinden, en met dat geluk gun je de ander ook zijn/haar geluk en is het gauw goed. Zelfvertrouwen is een belangrijk onderdeel van eigen geluk

Geluk moet je vinden.... geluk zit in je zelf .... oh ja, en het geld ligt op straat.. allemaal waar. Maar wijs nu eens aan waar iemand het vinden kan. (dit is niet vervelend bedoeld want als je dat kon was je binnen)
Positieve mensen maken je gelukkig, Negatieve mensen trekken je onderuit. Positief denken is alvast het begin in de goede richting, maar daarvoor ben je iets of iemand nodig die je positief op kan laden.
Zelfvertrouwen is belangrijk, maar de andere helft van deze tweeling heet waardering.
Waardering geeft zelfvertrouwen, en deze waardering moet je krijgen (en ook verdienen, of anders eerst maar op crediet voor de opstartfase) van de mensen in je naaste omgeving. Schrijf mensen niet af maar geef ze een kans. En wie dat vertrouwen waard is gebleken geeft het dubbel weer terug.
En om met de woorden van mijn ex-schoonvader te eindigen: as je wat wilt..luuster dan niet noar een ander maar doe wat je mot doen.. je kunt je beter in de broek schiet'n as noar iene luustern die joe doar hen stuurt woar je niet heen wilt.

[twin]

LV jou visie op deze relatie spreekt me erg aan, ik had het niet beter kunnen verwoorden.

[Monique]

En om met de woorden van mijn ex-schoonvader te eindigen: as je wat wilt..luuster dan niet noar een ander maar doe wat je mot doen.. je kunt je beter in de broek schiet'n as noar iene luustern die joe doar hen stuurt woar je niet heen wilt.

@Jippie

Jouw uitgangspunt/focus, denk ik, ligt buiten jezelf. Ook ik focus, te vaak, op anderen, ...als een ander....dan ben ik gelukkig. Er is alleen een probleem, namelijk dat een ander mijn gedachten niet kan lezen, zijn eigen dingen heeft waar hij zich mee bezighoud. Mij niet (volledig) geeft wat ik denk nodig te hebben.
Je kan waardering van een ander niet afdwingen, wie weet waar de ander mee zit.
Dus, als je op een ander moet vertrouwen voor je waardering en geluk dan kan je heel lang wachten, en zak je verder in de put.

Nooit heb ik gezegd dat het makkelijk is, we zijn het niet gewend eerst naar onszelf te kijken. Maar, heel cliche, hoe moet je een ander gelukkig maken als je dat zelf niet bent?
Hoe moet je een ander waarderen als je jezelf niet waardeert? Daar begint het mee.

In een gezonde relatie, als je iets geeft krijgt je het dubbel terug. Maar als het niet goed gaat, kan je blijven geven maar houd het een keer op. Dan begint de frustraties dat je alleen maar geeft en niets terugkrijgt. Dan ga je de ander verwijten omdat de relatie zo eenzijdig is.
Ik ken mensen die altijd geven, het ook uitgebreid vertellen aan naasten. Tot je zelf er schijtziek van word. 'Goh! Wat ben je goed!' denk ik dan. De eeuwige slachtoffer uithangen.
Het 'geven' wordt dan een soort lijdingsweg.
Puur 'geven' begint bij jezelf, omdat je dat zelf wilt. Of je waardering krijgt voor wat je doet, hoort niet je motivatie te zijn. Want 9 van de 10 keer krijgt je het niet.
Onvoorwaardelijk te kunnen 'geven', vraagt om een sterke 'ik'. Kijk naar jezelf, je eigen aandeel in wat niet goed gaat. Een ander naar beneden halen, bewust of onbewust, komt voort uit een eigen gemis. Het gemis hoeft niet direct met de relatie zelf te maken te hebben. Het kan bijvoorbeeld gaan om een gebrek aan vrienden, het niet hebben van hobbies, etc.
Doen wat je moet doen...zelfs als het betekent dat je (tijdelijk) egoistisch moet zijn.

Je ex-schoonvader had, naar mijn mening, grotendeels gelijk.

[Jippie]

@Jippie

Jouw uitgangspunt/focus, denk ik, ligt buiten jezelf. Ook ik focus, te vaak, op anderen, ...als een ander....dan ben ik gelukkig. Er is alleen een probleem, namelijk dat een ander mijn gedachten niet kan lezen, zijn eigen dingen heeft waar hij zich mee bezighoud. Mij niet (volledig) geeft wat ik denk nodig te hebben.

Stel je leeft alleen, op een onbewoond eiland zonder mensen om je heen.
Hoe maak je jezelf dan gelukkig?

Andere vraag; kun jij gelukkig zijn terwijl je partner stok ongelukkig is?

Je bent de ander er bij nodig. We noemen het mischien wel elkaar aanvullen. Maar als dat aanvullen stagneert of nog erger...dat het wegebt, het zogheten uit elkaar groeien, gaan we dan wachten tot de ander weer begint met aanvullen?
je het geljk als je zegt dat je een ander pas kunt helpen als jezelf goed in je vel zit. Maar kun je dat niet combineren? Jezelf oppeppen door een ander te helpen of gelukkig te maken. Het zogeheten 'brothers in arms" gevoel. Elkaar weer uit het dal hijsen.
Voorwaarde is wel dat je het samen doet en er volledig achter staat.
Wie zich aleen op zichzelf focussed komt er ook niet.

Mijn schoonvader had in zover gelijk dat je nooit iets moet doen waar jezelf niet achter staat.

[twin]

Akelei is er misschien meer aan de hand dan je denkt, ook ik heb in een relatie gezeten waarvan ik dacht dit is het -met deze vrouw wil ik honderd worden en wat bleek na 8 jaar, zij had op haar werk iemand gevonden die haar "beter begreep en waar ze heel goed mee kon praten". Ik heb van alles geprobeerd zelfs met de man gepraat maar dat heeft niets geholpen. Misschien dat ik het teveel op mijn eigen situatie van toen baseer maar jou verhaal komt mij zo bekend voor en ik hoop dat het niet zo is. Sterkte de komende tijd.