Therapie: is het ergens goed voor?

[FrankPolder]

Ik ga in therapie. Een heuse psychiater gaat zijn best doen om mij van een akelige solist te transformeren in een sociale optimist. Ik moet wel, te veel mensen en niet in het minst ikzelf hebben last van mijn gedrag.

Afgezien van een korte serie bezoekjes aan een verslavingsspecialist in een heel ver verleden ben ik niet eerder in aanraking geweest met de zielenresearch-industrie. En eerlijk gezegd sta ik erg sceptisch tegenover deze bedrijfstak, want mijn beperkte denkvermogen laat alleen een rationele benadering toe.

In diverse topics lees ik over Shespotters die in therapie zijn. Maar wie is er werkelijk door geholpen? Heeft iemand een behandeling ondergaan die ook daadwerkelijk resultaat heeft gehad - en nu dus beëindigd is? Bij mij leeft het idee dat de meeste behandelingen never ending stories zijn. Het therapeutische effect zit 'm daarbij vooral in de opluchting eindelijk eens vrijuit te kunnen babbelen over wat je in je hart bezighoudt. Maar of je er nu echt beter van wordt?

Dit is een serieuze vraag. Ik zou echt graag ervaringen willen horen van degenen die behandeld zijn en erover nagedacht hebben

[Savanne]

Lieve Frank,

Ja het kan een verschil maken.. maar daarvoor moet het in mijn ogen voldoen aan een aantal kriteria....

1) het moet klikken met de therapeut
2) jij moet willen ( veranderen)
3) de vorm van therapie moet je liggen

Mijn ervaringen:

Ik heb in mijn leven op verschillende punten therapie gehad. Het Riagg heeft een vruchteloze poging ondernomen ooit en die heb ik van mijn lijstje geschrapt als optie. Het Riagg heeft nooit gewerkt voor mij.
De meeste therapeuten konden bij mij niets bereiken maar ik ben dan ook een vreemde..Zodra ze starten met de conclusie hoe sterk ik wel niet ben dan haak ik af.

Ik heb nu een vorm gevonden die me echt ligt.. het is alleen niet zo zeer de therapeut die de antwoorden heeft maar ze stellen de juiste vragen. Vragen waardoor ik nieuwe inzichten krijg.. vragen waardoor er puzzelstukjes op de juiste plaats vallen.Ik ben degene die echt al het werk moet doen. Ze snijden op de juiste ( althans dat vermoed ik) momenten de juiste onderwerpen aan en weten de conclusies van mijn kant enige sturing te geven.
In eerste instantie voelde het als weer een therapie waarvan ik niet veel verwachtte.. maar er lijkt nu daadwerkelijk wat te gebeuren met me en nog voor de zomervakantie kan ik deze vorm afronden. Dan is niet alles als sneeuw voor de zon verdwenen maar kan ik wel weer zelf verder met mijn nieuw gevonden inzichten...

just my 2 cents... gewoon proberen denk ik..

Sav

P.s. ik heb nog nooit medicatie gehad dus daarover kan ik niets zeggen

[vlinder32]

hoi hoi,

Het heeft mij heel veel goed gedaan, en ook veel goede dingen gebracht. Maar ja, idd moet je het harde werk uiteindelijk zelf doen, maar een therapeut kan je dingen soms anders laten inzien. Waardoor ze in een ander daglicht komen te staan en dus daardoor een andere lading krijgen.

Maar of een therapie iets is wat je eenmalig doet, nee dat geloof ik niet. Soms veranderen er dingen in je leven, waardoor het soms weer moeilijk kan gaan. En dat je daardoor weer hulp nodig hebt. Maar ja, is dat erg?? Nee voor mij niet. Het maakt mij niet uit, zolang ik me er maar beter door voel. En lekker in mijn vel blijf zitten, vind ik alles prima.

liefs Vlinder

[patrick]

Ik heb ook al heel wat afgesleuteld in mijn leven, aan beide kanten van de lijn.........
het is maar net hoe je er tegen aankijkt.........ik zie therapie als iets tijdelijks in een fase van je leven......en de rode draad in je leven blijft vaak dezelfde......
alleen denk ik, dat je niet moet denken dat de psychiater aan jou gaat sleutelen,zodat hij jou kan transformeren..........

hij het werk doen en jij tegenspartelen???????

als therapeut zou ik er niet aan beginnen.......
op die manier is het onbegonnen werk...

je zult toch met jezelf aan de slag moeten en welke vorm van therapie het beste bij jou past zal je toch zelf ook uit moeten zoeken; er zijn zoveel vormen .........

zoals je het nu schrijft leg je de verantwoordelijkheid bij de ander..........

en uiteindelijk zal je onder ogen moeten zien dat jij zelf verantwoordelijk bent voor je eigen leven en manier van doen.......

dus ik zou zeggen: begin eens bij het begin........en dat is iets aan je motivatie en kijk veranderen........

het beeld van zieleknijpers, die eindeloos met je praten hoe je je voelt is allang verleden tijd.......

Dus,pak je bij de kladden,kijk in de spiegel en bepaal jij eens waar je aan wilt werken en wat je wilt veranderen en zoek daar het juiste gereedschap voor..........en als je al in het 1e gesprek denkt dat je er niets aan hebt, neem dan daar ook verantwoordelijkheid voor en zoek samen waar je wel iets aan kunt hebben........

en wil je alleen een rationele aanpak,overleg dan met je psychiater of die Cognitieve Gedrags Therapie in zijn aanpak heeft........
bespreek met hem jouw kijk op therapie........tenslotte moet je tegenwoordig een behandelovereenkomst maken waarin staat hoe en waaraan je gaat werken, dus je hebt veel eigen inbreng........




Patrick,

[fuutje]

Ik heb niet gestemd, Frank.
Ik vind namelijk geen van de opties de goede. In ieder geval niet voor mij.

Ik heb in 1992 een jaar psychotherapie gehad, omdat ik zat met nogal wat onverwerkt verdriet.
Ik ben het met vorige schrijvers eens dat je een psych moet hebben waarmee het klikt en dat je er nooit mee klaar bent.

We leven nu in 2008 en ik ben de afgelopen twee jaar weer heftig bezig met mijn 'persoonlijke ontwikkeling'.
Er overkomen je in het leven altijd dingen die je weer aan het denken zetten. En dat is mooi, ik kan niet anders zeggen.

Ik heb een psychiater gehad (ik ga meteen voor het 'heftige' werk (voordeel is dat mijn opa psychiater was, dus ik daar wat minder moeite mee had) die mij alleen maar dingen 'aangaf', die mij aan het denken zette, die mij liet praten en die mijzelf tot conclusies liet komen.
Hij heeft mij zelfs zelf de therapie laten beeindigen. Hij heeft mij laten zeggen dat ik wel dacht dat we 'klaar' waren.

Het laatste gesprek heeft hij mij gezegd dat ik mezelf wel moest realiseren dat je in het leven nooit klaar bent. En hij had gelijk.

Maar bij deze, Frank, ik ben een wandelend reclamebord voor een goed stuk therapie.
En rationaliteit gaat je niet helpen Frank, heb ik ook geprobeerd. Maar een goeie prikt daar zo doorheen.
En weet je, dat is goed...

Fuut
(NB ik ben geen voorstander van medicijnen, maar soms kan het niet anders. ik ben blij dat ik ze niet 'nodig' gehad heb)

[FrankPolder]

(Patrick, mijn reactie zal wel minder sympathiek overkomen, maar zo onaardig is het niet bedoeld. Die open deur plaats ik tegenwoordig maar standaard.)

Als ik dat hoor, Patrick, dan hoef ik al niet meer. Nee, ik leg de verantwoordelijkheid geenszins bij de ander. Integendeel. En ja, ik 'pak mezelf bij de kladden' en in de spiegel heb ik al veel te vaak gekeken. Wat denk je nou? Ik ben geen naief jochie dat de psychiater ziet als een monteur die mijn moeren aandraait en mij met een klap op de schouders zijn werkplaats uitzwaait. Ik ben een man van bijna vijftig die al een jaar of twintig stuk is en zichzelf blijkbaar niet netjes kan repareren. Na al die heldhafitge pogingen onder het mom van assertieve zelfredzaamheid hang ik nog steeds geestelijk met sellotape en noodverbandjes aan elkaar.

Mijn hoop is dat ik onder leiding van een terzake kundige specialist die reparatie nu eens met geduld en finesse kan uitvoeren. Medicatie sla ik niet af, daarom ga ik naar een arts. Dat rationalisme van mij sluit weliswaar vaagheid buiten, maar het leidt niet tot kortzichtigheid. Geest en lichaam zijn aspecten van hetzelfde geheel.

Ik ga ervan uit dat iemand die ervoor gestudeerd heeft en ervaring meebrengt, meer weet dan ik over die materie. Ik ga zo'n eerste gesprek dus alleszins open in. Maar ik kom wel met een duidelijke hulpvraag: 'Dokter, mijn geest voelt raar aan, ook als ik er niet op druk. Kunt u een diagnose stellen?'

Nou ja, back on topic Heeft die therapie jou nou eigenlijk geholpen?

[Kitty]

Ik heb nee gestemd...

De eerste kon ik heel gezellig thee mee leuten en kletsen over alles en nog wat, maar eenmaal buiten was ik toch weer op mezelf aangewezen

De 2e had ik eigenlijk niks mee maar ook niets tegen, die heeft ook niks geholpen

Tja, conclusie: je staat er toch alleen voor, echt in je hoofd kijken kan niemand

[Pip]

Frank, allereerst, wat goed dat je ratio je toestaat jezelf zo open te stellen
En dank voor het vertrouwen dat je dat hier doet.

Ik ben nog in therapie, psychotherapie. En ik heb er heel veel baat bij.
Ze laat me zelf denken en werken en geeft daarnaast theorieën over hoe het in sommige processen werkt waardoor bepaalde reacties/patronen te verklaren zijn.

Om in jouw vergelijking te blijven: Ik ben geen monteur, wel een beetje stuk, heb ook alle gereedschappen in huis om mezelf te repareren, maar mijn therapeute helpt me door me de werking van de verschillende gereedschappen uit te leggen, en te vertellen welk stuk gereedschap ik wanneer voor welke reparatie moet gebruiken.

Het is alles behalve makkelijk. Bij tijden echt loodzwaar en niet leuk.
Maar het heeft mij vreselijk veel opgeleverd. Ik kan weer kiezen voor mezelf, begrijp mezelf en leer met mezelf te leven. En dat is best fijn hoor!

Medicatie... ruim een jaar terug was mijn therapeut erg voor medicatie. Zij is geen arts, dus gingen we in overleg met mijn huisarts. Destijds hadden wij een kinderwens (MaitreMeisje was toen nog niet "gemaakt"), en dat ging niet samen met medicatie.
Er is mij toen een alternatief geboden, namelijk neurofeedback. Kort gezegd is dat een soort gedragstraining voor je hersenen. Op www. neurofeedback.nl kan je er meer over vinden. Ik heb er heel erg veel aan gehad. Voor meer vragen hierover mag je me gerust een pm sturen.

Sterkte op je weg!!

Knuffel,
Pipje

[patrick]

FrankPolder

In ieder geval lekker voor zijn raap......dat mag ik wel.....had zoiets wel verwacht.......heb geen idee hoe oud je was; heb ik niet naar gekeken........

waarschijnlijk reageerde ik op je manier van formuleren......een heuse psychiater etc...........
enfin..........de rest kan je dus laten liggen en is niet op jou van toepassing......je lijden is al genoeg.........

de therapie heeft mij wel geholpen........alleen er niet vanaf geholpen in die zin dat ik, zoals ik schreef vaak tegen dezelfde dingen blijf aanlopen......mijn gebruiksaanwijzing leer ik steeds beter kennen en hanteren.......

therapie kan, als je bij een goede psychiater komt, met jou meekijken hoe het komt dat je je nog steeds stuk voelt en je het gevoel hebt met sellotape en noodverbandjes aan elkaar hangt..........
een goede diagnose die jij bij jezelf herkent kan je daarbij helpen om ook te zien wat er haalbaar is.......... wat is er te versleutelen...........
en wat niet.........therapie wil niet altijd zeggen, dat dingen anders kunnen, wel dat je wat verduidelijking krijgt over jezelf en de grenzen die voor je haalbaar zijn......soms kan dat erg hard aankomen..........

ik zeg dus niet of dit zo bij jou is, want dat kan ik niet beoordelen, alleen hoe het soms gaat........

succes en sterkte
Patrick

[Mirthe]

Korte vraag kort antwoord:
Ja. Maar aangezien je (mijn) leven geen generale repetitie is blijft de vraag of ik het 'zonder' had gekund. Dat hangt zo af van de lat waarover je denkt te moeten springen en van het parcour waar je je in begeeft, waar je vandaan komt enzovoorts.
Ter zake:
De riagg/ggz (voor een kind geconsulteerd) vond ik niks, de vrijgevestigde psycholoog voor mezelf wel, maar dat is geen arts.

Hoewel je veel reactie in me oproept vind ik het moeilijk om te reageren op je vragen.

Laat ik je in elk geval veel moed toewensen.


mirthe

btw, ik heb optie 3 gestemd

[Jippie]

Mijn ex had een dwangneurose. We gingen samen naar de psychiater (geen Riagg maar een zelfstandig werkende) Ze kreeg Prozac, deed twee sessies in de week, ze moest dagboek bij houden waar het misging en waarom het misging.
En uiteindelijk werd ze van haar dwangneurose verlost. Ze moet waarschijnlijk haar hele leven Prozac blijven gebruiken. Dit middel is ze nodig om de grijze soep boven in haar hoofd bij elkaar te houden.
Daarna ging het weer mis, Veel tegenslagen met werk, ziekte en een zelfmoord in de familie, cum hoc ergo propter hoc: ongelukkig en depressief.
De drempel is een tweede keer veel minder hoog dus hup..weer naar de psych. Alleen was de behandeling dit maal veel moeilijker. De sessie werden zelfs verlengd naar een uur, en dat kon alleen als ik mij ook inschreef en het onder de noemer relatietherapie gebeurde.
In deze periode verliet mijn ex mij ook voor een ander. Ik was destijds boos op de psychiater want die had ook niets zien aankomen. Maar als iemand niet eerlijk is op de divan..dan kan een psychiater ook niet helpen.
Ze schreef mij in die periode Efexor voor. Ik heb het een poosje geslikt en werd er inderdaad rustiger van. De bijwerking was echter een verlaging van het libido. (wat mij toen trouwens weinig interesseerde) Maar je moet het uiteindelijk toch zelf doen, dus ben ik gestopt. Ik ben wel twee weken nodig geweest om af te kikken. Ik werd telkens duizelig en hoorde harde knallen in mijn hoofd toen ik stopte

Een psychiater kan medicijnen voorschrijven waardoor de therapie beter aanslaat. Maar als het niet zonneklaar wat jouw probleem is dan gaat, voordat de therapie begint, hij of zij je doorlichten. Ze hebben geen glazen bol dus ze gaan in je verleden wroeten, zijn er dingen gebeurd zoals incest,verkrachting of misschien een andere traumatische gebeurtenis.
Is er misschien sprake van een vorm van ADHD of PDD-NOS.
En zo strepen ze een aantal zaken weg en proberen ze te analyseren wat er mis is met je.
Voorwaarde is wel dat jij deze mensen je hele ziel en zaligheid toevertrouwd. De kans van slagen..tja… Je moet een boel zelf doen. Ze geven je eye-openers, belichten de zaken van een ander kant, misschien krijg je huiswerk mee zoals een dagboek bijhouden zodat je dingen van je af schrijft of je mag b.v. een maand geen alcohol drinken.
Men probeert je handvaten te geven zodat je jezelf wee op de rails kunt helpen. Als jij verwacht dat je sceptisch op de divan plaats neemt en er genezen vandaan komt dan kun je beter niet gaan.

Je hebt al A gezegd blijkbaar, dus nu moet je B zeggen.
Bekijk het maar zo. Je zult er in ieder geval niet minder van worden en als je zelf ook goed meewerkt dan kom je er beter uit dan dat je er in ging. Je moet het verwachtingspatroon misschien een keer bijstellen onderweg,

[FrankPolder]

Je hebt al A gezegd blijkbaar, dus nu moet je B zeggen.
Bekijk het maar zo. Je zult er in ieder geval niet minder van worden en als je zelf ook goed meewerkt dan kom je er beter uit dan dat je er in ging. Je moet het verwachtingspatroon misschien een keer bijstellen onderweg,

Goed gezegd Jip. Mijn skepsis verhindert niet dat ik met een open geest plaatsneem op de divan Zoals je zelf opmerkt, kan ik met zo'n afwerende houding beter niet gaan.

Maar dat die skepsis niet helemaal uit de lucht komt vallen, zie ik geïllustreerd in verscheidene reacties (waarvoor trouwens oprechte dank, dit is niet een heel eenvoudig onderwerp voor mij). Bij Patrick en anderen meen ik te horen dat het erom gaat samen verklaringen te zoeken voor ongewenst gedrag. Tja. Dat doe ik zelf al vanaf mijn twintigste. Lekker graven en mogelijke oorzaken tegen het licht houden... badinerend gezegd. Voor mij is dat lang een geliefd tijdverdrijf geweest. Vervelend dat het geen zier helpt. Integendeel, ik heb mezelf via allerlei gedachtenexperimenten kennelijk zodanig in een knoedel gedraaid dat ik er nu al jaren onmogelijk wegwijs uit word.

Het gaat niet om een incident dat mij van mijn stuk heeft gebracht. Het gaat evenmin om gewoon ongewenst gedrag. Voor mij gaat het om ernstiger zaken, die mijn hele doen en laten bepalen en het leven van anderen negatief beïnvloeden. Enkel inzicht in mogelijke oorzaken is in mijn ogen te makkelijk. Het is een begin op weg naar genezing. Maar die genezing, daar gaat het mij om.

Net als je jezelf moet leren lopen na een kreupel makend ongeval, moet ik straks aan het werk om opnieuw te leren leven. Vanzelfsprekend ben ik er ten volle van overtuigd dat daarvoor offers nodig zijn, zoals Jippie al zegt. Maar als ik dat niet doe, heeft mevrouw Polder over afzienbare tijd geen man meer.

[Savanne]

ik herken wel wat je zegt Frank, maar er is een maar aan. Het is soms heel verhelderend.. en ook ik heb dingen jaren en jaren proberen uit te pluizen... en kom recent tot de conclusie dat ik er al jaren verkeerd naar kijk.. Ik ben door therapie uitgedaagd om het anders te bekijken en dat hielp enorm

[Miss B]

Lieve Frank,

Allereerst ik ben wel een (klein) beetje trots op je, ondanks dat je dat misschien niet zo wil horen van een jonge meid als ik
Trots omdat het belangrijk is nog even aan de slag te gaan.. te kiezen voor jezelf en een stukje nog meer onderweg te gaan naar jezelf.. en naar het waarom..

Over mij ; ik heb al meerdere keren therapie gehad... op verschillende manieren voor mij werkt 1 op 1 het best... Dan blijf ik het meest bij mijzelf... De groepstherapie was goed voor het besef van een eetstoornis en dat je niet alleen bent..
Geleerd in therapie... Veel heel veel... eerst moet je de fundering uitgraven voordat je een steunmuurtje kunt bouwen... zo zie ik het stukje therapie waar ik nu mee bezig ben... misschien wel het aller belangrijkste..
het besef dat het pas werkt als jezelf wilt en durft .. dat je dan komt waar je moet komen om weer verder te gaan... is nieuw... !!

Succes

Miss B

[Jippie]

Enkel inzicht in mogelijke oorzaken is in mijn ogen te makkelijk. Het is een begin op weg naar genezing. Maar die genezing, daar gaat het mij om.

Het is natuurlijk niet gezegd dat een psychiater je genezen kan.
Je moet met de mogeljkheid rekening houden dat je er mee moet leren leven.
en dan wordt het een cursus; "hoe ga ik er mee om" en ligt de bal grotendeels bij jou.

Ooit dacht men dat homofilie ook een ziekte was die tussen je oren zat.

Sommige dingen zitten in je genen.
Maar als mevrouw Polder het na 20-25 een beetje beu begint te worden dan is er wel duidlijk een versclechtering van het "genen-gedrag". En daar moet dan a.s.a.p. de rem op.
Waar een wil is daar is een weg, Pessimisme is geen burgerplicht dus ik zou zeggen; ga er voor!