... zelf niet zo gek worden van een sex-mailende man?

[Suzanne-74]

Jullie zullen ondertussen wel gek van me worden, 't is niet de eerste keer dat ik hier over begin Hopelijk mag ik toch nog eens op jullie advies rekenen.

De afgelopen drie jaar hebben mijn man en ik een redelijk turbulent sexleven gehad. Het begon toen ik er achter kwam dat hij veelvuldig sexlijnen belde. Hij schrok nogal toen hij zeg hoe vervelend ik dit vond, heeft aangegeven het niet meer te zullen doen en is vervolgens op het internet sex gaan zoeken. Bij toeval kwam ik er achter dat hij geile mailtjes uitwisselde met dames die hij op het net ontmoette. Ook dit vond ik niet echt tof: zeker omdat ik altijd diegene was die de kwaliteit en kwantiteit van ons sexleven voor verbetering vatbaar vond, en hij het altijd wel ok vond. Ik vond dan ook dat als hij ook een beter sexleven irl wilde, hij beter de energie en tijd hier in kon steken dan in de internetdames.
De afgelopen 3 jaar hebben we hier meerdere malen uitgebreid over gepraat, geschreeuwd, gehuild, noem het maar op. En toch ben ik er net deze week voor de 3e keer achter gekomen dat hij doodleuk een ander mailadres opent en het hele feest opnieuw begint.

Aan de ene kant wil ik me zo constructief mogelijk opstellen:
Als hij vind dat dat nodig is (hij doet het alleen voor de spanning zegt hij), dan moet hij dat doen. Als het daarbij blijft (buiten de deur etenslust opdoen en thuis eten), prima.

Aan de andere kant blijf ik me zwaar gekwetst en vernederd voelen:
Hij blijft liegen (als ik vraag of hij een nieuwe account heeft of mailt met dames), hij wil bepaalde dingen niet met mij doen (ik hoef hem geen geile sms-js, mailtjes of foto's te sturen) want daar schaamt hij zich dan voor.

Kortom: ik blijf tussen deze twee meningen inhangen. Hij stelt dan zelf voor om er mee te stoppen. Aan de ene kant is dat natuurlijk precies wat ik wil, aan de andere kant geloof ik hem niet - hij heeft wel bewezen dat hij erg goed is in het openen van nieuwe geheime accounts.

Wat moet ik nou? Welke houding is het beste - zowel om er zelf boven op te komen (het vreet aan me), maar ook om hem zo open en eerlijk te krijgen?

Ben echt geneigd om zijn wachtwoord te ontfutselen en te achterhalen wat hij precies uitspookt, aan de andere kant: dat helpt de zaak ook niet.

[Searcher]

Ik vond dan ook dat als hij ook een beter sexleven irl wilde, hij beter de energie en tijd hier in kon steken dan in de internetdames.

Hier wringt de schoen: Jij wilt bepalen wat goed voor hem is, met als onderliggende reden dat jij je dan prettig voelt. Hij zegt vervolgens "Ja en Amen" (want hij wil je niet kwijt), en gaat in het geheim vrolijk verder.

Ik lees in je hele posting dat jij je naar voelt over wat je ondekt hebt en dat het voor jou pas "goed" is als hij stopt en zich gedraagt zoals het "hoort".



Misschien toch eens praten met elkaar i.p.v. tegen hem...?


Searcher

[FrankPolder]

Suzanne, misschien kun je het vorige topic nog even omhoogschoppen. Ik heb geen idee meer of en hoe ik daar gereageerd heb, maar mijn mening zal niet erg veranderd zijn in de tussentijd. Het is immers nog niet zo heel lang geleden dat deze geschiedenis in exact dezelfde vorm speelde, toch?

Eerlijk gezegd loop ik niet over van begrip voor jouw echtgenoot, althans in dit opzicht. Waarom maak je afspraken die je vervolgens doodleuk schendt - niet een keer, maar meermaals? Dit probleem heeft goed beschouwd nog weinig met seksualiteit te maken. Dit gaat om vertrouwen en over de ruimte die je elkaar, met dat vertrouwen als basis, kunt geven. En ik denk dat hij na deze scheepsrechtactie de balans een flinke zwieper richting 'kwetsen en vernederen' heeft gegeven.

Heeft hij wel begrepen hoeveel jij al toegegeven hebt om de relatie goed te houden? Zo ja, kan hij dan eindelijk eens een gegronde uitleg geven over zijn gedrag? Spanning zoeken is toch niet genoeg, lijkt me. Dan ligt bungeejumping meer voor de hand. Hoe dan ook, als ik jou was zou ik niet weer de speurneus uit gaan hangen, maar hem eenvoudigweg confronteren met de feiten. Maak er maar eens knallende ruzie over! Tot nu toe heeft een redelijke, invoelende benadering niet geholpen...

Sterkte, Suzanne

O ja,zo gauw worden we niet gek van je hoor

[Searcher]

Waarom maak je afspraken die je vervolgens doodleuk schendt - niet een keer, maar meermaals?

Sommige afspraken zijn geen afspraken maar opgelegde eisen van de ander. Uit angst om te verliezen schikt de ander in. Schending ervan is dan m.i. niet zo verbazingwekkend...

[Nymph]

.

[Suzanne-74]

En daar sluit ik me bij aan Nymph. Ik vind het prima als hij zou zeggen dat hij naast onze relatie dit nodig heeft. Dan is het tenminste duidelijk. En tuurlijk, dan zou het me nog steeds kwetsen (het is nou eenmaal niet leuk als je man tegen een wild vreemde wel allerlei geile praatjes kan mailen, maar dit irl niet kan tegen mij). Maar ik heb zo de balen van die oneerlijkheid. Juist door dat gelieg kan ik hem niet meer vertrouwen. Want hij roept dan wel dat het bij geile praatjes alleen blijft, maar ja, wie zegt mij dat dat echt zo is?
En aan die ene kant wil hem dus wel die ruimte geven (heb niet het gevoel dat de bankschroef aandraaien helpt) maar aan de andere kant heb ik het idee hij het ook gewoon voor zichzelf verpest als het steeds zo geheimzinnig moet.

[Nymph]

.

[Thomas_K]

Liefhebben begint met aandacht hebben, en alles wat aandacht krijgt groeit en bloeit.

Hier kan ik het alleen maar mee eens zijn. Hoezeer Suzanne de verandering ook wenst, met negatief gedrag lukt het je nooit om hem te veranderen. Laat je eigenwaarde niet afhangen van zijn merkwaardigheden. Geniet van elkaar. Focus niet op wat er mis is, maar op wat jullie samen bindt. Stimuleer hem in het goede.

Van die dingen.

[Nymph]

.

[FrankPolder]

Laat je eigenwaarde niet afhangen van zijn merkwaardigheden. Geniet van elkaar. Focus niet op wat er mis is, maar op wat jullie samen bindt. Stimuleer hem in het goede.

Mooi gezegd Thomas, maar vind je dit, in het licht van de vraag, ook zelf niet een tikje naief? Ik onderschrijf zonder meer jouw gedachtengang. Suzanne zou dat, durf ik te wedden, ook doen - ware het niet dat fundamenteel wantrouwen al haar pogingen ondergraaft. Wat kan je nog doen als je geen enkel vertrouwen kan hebben in de uitkomst? Stel dat je de eend in je voortuin elke dag een stuk brood voorhoudt, in de hoop dat het beest niet de hortensia van mevrouw Hendrikse verwoest. Na weken voeren blijkt het niets te helpen. Je probeert het met pasta, biefstuk en broccoli... maar de hortensia wordt kleiner en kleiner.

Het enige wat in zo'n geval helpt is in mijn ogen die eend eens stevig onder handen nemen, dan wel de toegang tot de tuin van Hendrikse te ontzeggen. En ik weet dat een man geen eend is, maar soms komt zijn gedrag verrassend overeen hoor.

[Thomas_K]

We zijn het wel eens, Nymph!

Maar is het onderwerp nu werkelijk zo zwaar als Suzanne het nu beleeft? Twee leuke mensen hebben een relatie. De man van Suzanne zoekt soms ontspanning in het anonieme. 'Big deal.' Suzanne wordt, boos, verdrietig, boos, nog bozer, etc. Man verbergt het. Suzanne ontdekt het en wordt nog bozer. Man zoekt toch soms weer wat ontspanning en verbergt het beter.

Dan denk ik: "Ja, zo gaat dat."

[Thomas_K]

Wat kan je nog doen als je geen enkel vertrouwen kan hebben in de uitkomst?

En ik dacht dat enkel vrouwen konden dramatiseren.....

[FrankPolder]

Dan denk ik: 'Hier is iets mis' Ik kan het echt moeilijk anders zien. Wellicht beschrijf je een alledaagse werkelijkheid, Thomas, maar als advies is het volgens mij niet de aangewezen weg. Hoe veel moet je aanvaarden?

[Nymph]

.

[Searcher]

@ Nymph

Ik lees dat je eerlijkheid en openheid het allerbelangrijkste vindt. Mee eens.

Maar wat als je daardoor iets verliest wat je zeer dierbaar is (dat kan een partner zijn, maar bijv. ook een goed inkomen... (als je eerlijk bent tegen je werkgever)). Volgens jouw redenatie ga je dan "gewoon" uit elkaar vanwege een z.g. mismatch, uithuilen en opnieuw beginnen.


Ik denk dat die prijs vaak te hoog is, zeker als de rest van de relatie goed is.

searcher