Mid Wife Crisis ????

[Chantal46]

Ik lees al een tijdje mee op dit forum en geniet van de open sfeer die hier heerst. Dus vandaag toch de stoute schoenen maar eens aangetrokken , lid geworden en mijn 'probleem' maar eens in de groep gooien.

Ik denk dat sommige mensen zich er wel in herkennen en ik verwacht hier ook geen oplossing te vinden, maar misschien eens een andere mening of invalshoek.

Dit soort gevoelige onderwerpen gooi je ( ik in ieder geval ) niet zo snel IRL in de groep.

Ik zal eerst iets over mezelf vertellen om het een beetje in te leiden.

Ik ben een dame van 46, al sinds mijn 19de samen met mijn huidige man en in het kostbare bezit van 2 pubers.

Eigenlijk loop ik al jaren met het gevoel dat mijn relatie op een dood spoor zit. Ooit begin je samen, omdat je elkaar leuk vindt , lol hebt samen en het wel goed met elkaar kunt vinden. Toen ik 19 was dacht ik nog niet zo na over 'de dingen des levens' .

In de loop der jaren lijkt het of we heel langzaam en ongemerkt beide een ander pad in zijn geslagen. Ik zie mezelf als een open mens, die nieuwsgierig is, gek is op goede gesprekken, een beetje diepgang, afwisseling , een uitdaging en om er iets van te maken in het leven.

Mijn partner is behoudend , wonderbaarlijk conservatief, kapt moeilijke gesprekken het liefst af en roept regelmatig 'we hebben het toch zo goed samen ' . Ik vind juist dat we zijn ingekakt. Niet alleen op het seksuele vlak, maar ons hele leven is toch wel erg voorspelbaar geworden.

Praten, dat is de oplossing hoor ik mensen al denken !!!
Ik heb ontzettend mijn best gedaan om te praten, om ons leven iets spannender te maken. Heel subtiel en voorzichtig, minder subtiel, heel direct enz....maar ik heb het idee dat mijn man geen flauw idee heeft waar ik het over heb en op Mars woont ( zou het dan toch waar zijn dat Venus/Mars verhaal ? ).

Het is een machteloos gevoel, je wilt wel praten, maar een ander wil niet luisteren. En het draait niet om persé mijn zin te krijgen, maar ik probeer te laten weten dat ik iets mis en................eigenlijk op deze manier niet verder wil. Het zal met de leeftijd te maken hebben, maar als ik eraan denk dat ik zo nog 20 jaar verder moet breekt het zweet me ( soms letterlijk ) uit.

Mijn man is verder een goed mens, hij is gek op me , een betrouwbare vader, harde werker en ik wil hem geen zeer doen, maar ik kom er steeds meer achter dat we niet bij elkaar passen . Ik begin me af te sluiten, heb zoiets van als jij niet wilt praten en er iets aan wilt doen..dan doe ik die moeite ook maar niet meer.
Ik mis gewoon de intensiteit en de intimiteit....en ( dat is niet het allerbelangrijkste ) de spanning.

Het lijkt me zalig om open en zonder schaamte met je partner te kunnen praten over je fantasie, misschien samen ondeugende dingen te ontdekken enz. Maar discussie gesloten, de deur dichtgegooid....

Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn met dezelfde ervaring en/of wijze raad

Bedankt !!!!

[Mirthe]

Dag Mid Wife Chantal, welkom

Raad kan ik je niet geven. Wel een beginnetje van gelegenheid tot herkenning. Om te beginnen met dat angstzweet. Dat ken ik, en het waren geen overgangsklachten. Althans, niet van 'de' . De marsiaanse praatweigering is me (gelukkig) bespaard, mirtheman is luistervaardig, spreekbereid en hij wordt niet geteisterd door hormoonaanvallen die tot celibataire neigingen of onoirbare escapades leiden. De deugden die jouw hub heeft, staan bij mij in het refrein. Een lofzang is 't zeker. Toch was dat alles net niet genoeg. Niet op het zedige levensterrein, niet op het minder kuise deel ervan, en ik ging op zoek, net als jij. Ik vond. Misschien wat ik zozeer (onbewust) hoopte en niet in de richting die ik verwachtte, maar mogelijk wel kostbaarder.


Ik wil nu eerst in overweging nemen wat van mijn ervaringen jou van dienst zou kunnen zijn - tot later!

Mirthe,

[Chantal46]

Lieve Mirthe ......


Bedankt voor je reactie !! Pff wat een opluchting dat ik niet de enige ben ( en dat had ik ook eigenlijk niet verwacht ) . Ik vrees dat het ook net niet genoeg blijkt te zijn...ik zoek wat ( in hem ) niet te vinden is vrees ik .

Dat angstzweet heeft ook inderdaad niet met de overgang te maken ( volgens mij werken de rest van de hormonen nog prima !! )

Dat zoeken herken ik wel...al begrijp ik wel dat prinsen met witte paarden e.d. alleen in sprookjes voorkomen. Er moet toch meer zijn als dit

[Thomas_K]

Chantal,

Had je de handleiding voor de vrouw die de passie terug wil al gelezen?

Thomas
Strijder voor de goede zaak en ervaringsdeskundige veertiger

[Maurice]

Jij hebt hem op diverse wijze laten weten wat er mis is. Heb je hem ook gevraagd wat je wil, verwacht, hoopt en aangegeven dat je dat nu nodig hebt en dat een essentiele verrijking van jullie huwelijk zou vinden? (vast wel vermoed ik).
Vaak als je begint over wat mis is gaat een ander in de defensie en is de creativiteit- en bereidheidsspoort reeds gesloten. er is alleen bedreiging. Bij bedreiging vecht je of sluit je jezelf op in een burcht. Het probleem wordt dan groter. Haak liever in op reeds aanwezige beginnetjes.
Je man is erg degelijk, maar wellicht dan ook wat angstig, onzeker?
Zomaar wat opmerkingen, geen aannames. Weet ook niet of je enkel herkenning of ook raad wil. (vrouwen willen een luisterend oor; mannen oplossingen, zo bedoel ik het niet).

Mau

[Chantal46]

@ Thomas : Nee, die ken ik nog niet. Maar de passie heb ik op allerlei manieren terug proberen te brengen , maar voor mijn man is seks gewoon seks en hij vindt al die toeters en bellen eigenlijk maar onzin, want we doen het toch al jaren zo Bij hem speelt het probleem ook niet, hij vindt me nog steeds aantrekkelijk en is prima tevreden zo.

Zijn passie hoef ik dus niet terug te brengen, maar hij de mijne !!

@ Maurice : Een luisterend oor, al dan niet kritisch advies, wijze raad, alles is welkom !

Ik heb het echt op allerlei manieren geprobeerd hem te vertellen dat ik niet happy ben en op zijn manier doet hij dan zijn best, hij gaat op zijn tenen lopen, voelt zich onzeker, snapt eigenlijk totaal niet waar ik mee zit ( en dat doet soms best zeer ).

Ik denk dat na het 'vechten' nu ook het afsluiten begint, maar ik besef en merk dat het geen oplossing is....

Mijn man is inderdaad degelijk ( en ik weet dat dit ook een goede eigenschap is of kan zijn ) en of het onzekerheid is ? Als ik hem probeer te prikkelen met een fantasie , of hem iets laat lezen ( ik heb hem één keer dit forum laten lezen...en dacht dat hij van zijn stoel viel ) vindt hij het allemaal maar niets trekt zijn wenkbrauwen op en vraagt waar ik in hemelsnaam mee bezig ben.

Een fantasie over een trio met een andere dame...he bah !!! Terwijl ik dat nu juist wel weer prikkelend vind, of ik het IRL zou doen is misschien een ander verhaal

[Thomas_K]

@Chantal,

Toch nog een tip. Hoewel je in je posts mild bent ten opzichte van je man druipt de ergernis er toch af. Dat is begrijpelijk, maar maakt de relatie niet echt beter (understatement). Jullie relatie moet veranderen en iedere verandering begint bij .... jezelf.

Het goede nieuws is dat je de handleiding nog niet gelezen hebt. Ik zou zeggen, lees die, laat je inspireren en word stapje voor stapje die vreselijk aantrekkelijke vrouw en als jij verandert wordt je man echt die ridder op het witte paard (of op de motorfiets, gezien zijn leeftijd).

[Mirthe]

de passie

Wekken van schijnbaar of echt onblusbaar verlangen kan enorm stimuleren en inspireren, wat ook een van mijn vondsten is. De vraag is of het daar nu, bij jou, Chantal, werkelijk om gaat. * Daar ben ik helemaal niet zeker van. Maar jij mss wel...kan uiteraard. Zelf meen ik dat levensinvulling angedreven kan worden door sexuele passie, maar dat dit niet voor iedereen voldoende vervullend zal zijn.

Ik merk aan de (vele) vrouwen om me heen dat er een verschil kan zijn tussen een onrust terwijl je nog in je 30-er jaren bent en een onrust die stillekes hormonaal aangestuurd wordt. The last chance-idee, het onthutsende nu-of nooit gevoel als een onverbiddelijke verwijzing naar een volgend levensstadium.
Omdat dit naar mijn idee zo fundamenteel anders is als bij mannen, die 'gewoon' een tweede legsel kunnen starten en doen of ze niet ouder worden, geloof ik niet helemaal in een ' u vraagt, wij draaien' -oplossing (maar dat kan dus een soort projectie zijn, een sterk ingekleurde prive-invulling).

Chantal, zou kunnen meespelen dat wat in het begin van je huwelijk een uitkomst was, nu een valkuil is geworden, als in: De degelijke betrouwbaarheid was eerst een zegen, nu een vl...ucht?
Krijg, of heb, je het gevoel dat je op de rand van het diepe staat, maar eigenlijk van de hoge af zou willen duiken, omdat je nou wel eens wil diepduiken en heus heel goed kan zwemmen, of dit anders per direct zou willen leren?


mirthe


ps witte motorridders
* Toch dit:
Jezelf veranderen houdt in dat je man kan ophouden je partner te wezen.
Methode ' Thomas' gaat er (m.i. te makkelijk) van uit dat die handleiding uitwerkt binnen het koppel. Een werkelijk opengooien heeft een open einde en is onvoorspelbaar.

[Maurice]

Is er ook zo'n handleiding voor mannen, Thomas?

Mau

[Shazzz]

Hai Chantal, welkom.

Als je de oudere topic terugleest zie je ze regelmatig verschijnen. De vrouwen in jouw situatie. Ik ben er van overtuigd dat (bijna) elke vrouw in zo'n periode komt als waar jij nu zit. De één wat eerder, de ander wat later. De één wat heftiger, de ander wat milder....

Een jaar of 3 1/2 had ik hetzelfde. Ik twijfelde aan mezelf, aan mijn relatie, werd hopeloos verliefd op een andere man die bijna 8 jaar jonger was. Oftewel, midwifecrisis ten top.

Hoe ben ik eruit gekomen? Hard aan mezelf gewerkt. Hard aan mijn relatie gewerkt. Voor mezelf bedacht wat ik wilde. Hield ik nog van mijn man? (JA!), wilde ik met die jongere man verder? (Nee!) Ik heb huilend alles aan mijn man verteld. Over dat ik verliefd was, dat ik onze relatie niks meer waard vond, dat ik de intimiteit miste, dat de sex alleen maar sex was, verplicht nummertje. Mijn man is hevig geschrokken destijds. Hij vond het allemaal wel goed zoals het ging. Maar toen ik al mijn twijfelpunten had verteld zag ie wel in wat ik voelde.
Ik ben bij een psycholoog terecht gekomen en zij heeft me eigenlijk duidelijk gemaakt dat alleen IK iets kon doen. Daadwerkelijk dan, want manlief had ook zijn aandeel. In mijn geval was het pure onzekerheid. Was ik nog wel aantrekkelijk, vond mijn man me nog wel mooi, lief, sexy?
Ik ben rigoreus aan de lijn gegaan, ben 32 kg kwijtgeraakt en mijn man had daarna een andere vrouw. Letterlijk en figuurlijk.
Ik zat veel beter in mijn vel, voelde me sexy, uitdagend en mijn man liet me overduidelijk merken dat ik dat ook was.
Het gaat nog steeds goed hier, al moet ik waarheidsgetrouw wel vertellen dat ik mezelf de laatste tijd niet zo heel prettig in mijn lijf voel. Maar, ik ben mezelf een stap voor, ik ben weer aan het lijnen gegaan. Ik voel gewoon dat ik anders weer in die dip terecht kom en daar pas ik voor. Ik herken mezelf nu gewoon beter. Hoef niet eerst in een mega diep dal te zitten om de problemen onder ogen te zien. Dát is iets wat ik zowiezo gewonnen heb uit die periode. (en mijn relatie uiteraard )

Geen idee of je wat aan mijn verhaal hebt, maar wie weet herken je er iets in en kun je er wat mee.

Liefs Shazzz

[Madeliefje]

@Chantal,

Toch nog een tip. Hoewel je in je posts mild bent ten opzichte van je man druipt de ergernis er toch af. Dat is begrijpelijk, maar maakt de relatie niet echt beter (understatement). Jullie relatie moet veranderen en iedere verandering begint bij .... jezelf.

Het goede nieuws is dat je de handleiding nog niet gelezen hebt. Ik zou zeggen, lees die, laat je inspireren en word stapje voor stapje die vreselijk aantrekkelijke vrouw en als jij verandert wordt je man echt die ridder op het witte paard (of op de motorfiets, gezien zijn leeftijd).

wat een lulkoek

[Shazzz]

Nee Madelief, er zit een kern van waarheid in.

[Madeliefje]

sorry hoor...maar ik kan hier wel om janken
en boos worden tegelijk

[Shazzz]

Waarom dan?

[Mirthe]

Dear woman, ikzelf incluis, mss is een apart topic over witte motorridders een optie? (ik post kruis - het gaat wat snel)?

Eerlijk gezegd kan ik wel meekomen met Madelief.
Ik geloof niet in een 'dit is het antwoord', maar that 's me.

Thomas stelt dat 'jullie relatie' moet veranderen. Dat is de vraag nog maar. Misschien 'moet' de visie op die relatie, of het oordeel over die relatie, of nog heel iets anders veranderen - maar goed, ik ga nu voor de muziek uit. Chantal is de dirigent, in deze.