(Wanneer) zeg je het?

[Monique]

Lieve mensen,

Stel dat je een litteken of een handicap hebt dat bij een eerste ontmoeting niet opvalt. In je dagelijkse leven is het ook niet nodig om er iets over te zeggen omdat je zelf (en een ander) er geen last van hebt.

Het wordt wel anders als je iemand ontmoet met wie je een (seks)relatie wilt hebben.

Ik denk bijvoorbeeld aan een ontsierend litteken waar een ander (waarschijnlijk) van zal schrikken (borstverkleining of een hartoperatie), of aan iemand die een gehoorapparaatje draagt. Aan de buitenkant is het dus niet te zien, haren worden lang gedragen, spraak 'normaal', communicatie loopt vlot.

(Wanneer) vertel je zoiets? Er wordt weleens gezegd dat men niets hoeft te vertellen want: "wat geeft dat nou, wij mankeren allemaal toch wat".
Maar is de werkelijkheid niet anders? (Wanneer) zou jullie het willen weten voor je 'energie' in die persoon te steken (even cru gezegd)?

[maria71]

Ik zou het niet gelijk vertellen. Alhoewel ligt er ook aan hoe het contact is met die persoon. Sommige vertel ik sneller iets dan anderen. Zelf heb ik geen littekens maar heb wel wat anders.

Heb zelf een lichte vorm van epilepsie heb al 2 jaar geen aanvallen meer gehad dus gaat goed. Als ik het vertelde schrokken ze (mannen en vrouwen) ontzettend. Kreeg gelijk de vraag van ga je ook schuimbekken enzo.

Ik ben zelf heel open over het feit dat ik het heb schaam me er ook niet voor. Maar is soms wel moeilijk. Ik heb eigenlijk zoiets van ze nemen me maar zoals ik ben en anders hebben ze pech.

Heb er lang over gedaan om die gedachte te krijgen en soms is het heel moeilijk als ze afwijzend reageren. Zeker als je die persoon heel leuk vind.

Maar zoals al eerder gezegd het hangt van de situatie af wanneer ik het zou vertellen.

Hoop dat je er iets aan hebt.

[Shazzz]

Ik ben opgegroeid met een gehandicapte moeder. Ik weet niet beter dan dat ze mank loopt. Zelf weet ze overigens ook niet beter want ze kreeg polio toen ze 13 maanden was.
Ik kijk dus niet naar dat soort uiterlijkheden. Zelf heb ik psoriasis, in redelijk lichte vorm welliswaar maar dat kan per maand verschillen. Al zou ik het verzwijgen, men komt er toch wel achter. Ik zit er dus niet mee en zou er ook niet mee zitten als iemand anders een zichtbaar (of onzichtbaar) "probleem" heeft
Wanneer je zoiets vertelt? Pff, is moeilijk hoor. Ligt eraan wát het precies is. Ik kan me voorstellen dat je bij een eerste date niet gelijk vertelt dat je bijvoorbeeld een borstverkleining/vergroting hebt ondergaan en daardoor dus littekens hebt......
Ik denk dat het een kwestie van vertrouwen is. Op een gegeven moment voel je of je iemand kunt vertrouwen, of die persoon je neemt zoals je bent....

[Pandora]

tja.... Ik heb een borstverkleining ondergaan zo'n kleine 20 jaar geleden.

Het is niet iets wat ik zo plompverloren zal vertellen maar soms komen er tijdens chatten wel eens vragen als "wat vind je mooi aan jezelf en wat niet?"
Dan is het snel verteld, ik vind mijn littekens niet zo storend maar wel dat als ik op mijn rug lig bijvoorbeeld ik aan de onderkant van mijn borsten een soort van dalen heb.... daar waar het vet en melkklierweefsel verwijderd is zit een soort van holte onder de huid.
Na al die jaren zijn de littekens bijna niet meer te zien maar die "holtes"dus wel... en om dat nu tijdens de eerste vrij partij te moeten uitleggen.... nee... dat is toch iets wat ik wel eerder bekend maak.

en wanneer... zoals ik al zei komt het vaak vanzelf ter spake...

Pandora

[maria71]

Ik denk dat ik in het begin teleurgesteld zou zijn om eerlijk te zijn. Maar als je echt iets voor elkaar voelt kun je elkaar ook op andere manieren sexueel prikkelen.

En had hij het gelijk kunnen vertellen. Weet ik niet misschien schaamt hij zich er voor en durfde hij het niet te vertellen kan je hem toch niet kwalijk nemen.

[Monique]

... en dan zegt hij dat dat niet gaat vanwege een seksuele handicap waarover hij je ook meteen had kunnen vertellen: hoe reageer je dan?

Ik begrijp wat je bedoel, maar ik heb het niet over een 'seksuele' handicap. Het is te vergelijken met iemand die een bril draagt, alleen is een bril al zo gewoon geworden dat het geen discussiepunt meer is. Een gehoorapparaatje, of epilepsie, of littekens, of de gevolgen van polio zijn veel minder 'gewoon' en worden daarom minder geaccepteerd. Dit terwijl ze in werkelijkheid niet meer ingrijpend zijn dan het dragen van een bril/lenzen.

[Monique]

Is er een probleem wat jij zo groot vind dat je het eerst verborgen probeert te houden?

Nou, "verborgen houden" wil ik niet en kan ik niet natuurlijk. Het is een kwestie van timing, hoe maak ik de kans dat ik het voor mezelf verpest zo klein mogelijk...

Sinds mijn 10e heb ik last van otosclerosis, een aandoening dat leidt tot gehoorverlies. Ik heb al meerdere operaties gehad, de meeste geslaagd waardoor ik dan geen gehoorapparaat meer hoeft te dragen. Alleen, zijn de resultaten niet blijvend. Na twee zwangerschappen was mijn gehoor weer zo verslechterd dat ik binnen 2 maanden na de tweede weer geopereerd moest worden. Resultaat weer goed = geen gehoorapparaatjes.

Door de jaren heen heb ik me altijd wel kunnen redden in een normaalhorend wereld, zelden valt het op. Ik kan normaal praten, (vrij zacht, iets engels accent, duidelijk, geen afwijkende tonen of andere opvallende dingen). Ik kan muziek luisteren, dansen, gesprekken voeren, alles wat een ander kan.

Alleen, sinds kort draag ik weer twee gehoorapparaatjes. Voorlopig kunnen ze niets (meer) voor me doen. Ik heb er zelf veel moeite mee omdat ik weet hoe gericht de wereld is op uiterlijke perfectie.
Ik heb geen moeite een man te ontmoeten ( klinkt zo vervelend hé), maar ben wel bang geen eerlijke kans te krijgen om er iets meer van te maken.

Dus, alles geweldig...maar zodra ze weten dat ik niet normaal kan horen...wegwezen!!!!! Heel pijnlijk om mee te maken.

[tijger1963]

Alleen, sinds kort draag ik weer twee gehoorapparaatjes. Voorlopig kunnen ze niets (meer) voor me doen. Ik heb er zelf veel moeite mee omdat ik weet hoe gericht de wereld is op uiterlijke perfectie.
Ik heb geen moeite een man te ontmoeten ( klinkt zo vervelend hé), maar ben wel bang geen eerlijke kans te krijgen om er iets meer van te maken.

Dus, alles geweldig...maar zodra ze weten dat ik niet normaal kan horen...wegwezen!!!!! Heel pijnlijk om mee te maken.

Hoi Monique,

Ik kan er kort over zijn: als zo iemand weg is nadat hij dit van je hoort, was ie niet echt geïnteresseerd in je! Als ik in iemand geïnteresseerd ben, dan ben ik geïnteresseerd in de totale persoon, en als die persoon iets 'mankeert', so what, dat is een onderdeel van die persoon, en in die persoon zag en zie ik wat. Daar verandert een fysiek ongemak niks aan.

Dus Monique, wees jezelf. Je verdient iemand die jou in het geheel ziet zitten, dus met alles wat bij je hoort


Tijger

[Monique]

Hoi Monique,

Ik kan er kort over zijn: als zo iemand weg is nadat hij dit van je hoort, was ie niet echt geïnteresseerd in je! Als ik in iemand geïnteresseerd ben, dan ben ik geïnteresseerd in de totale persoon, en als die persoon iets 'mankeert', so what, dat is een onderdeel van die persoon, en in die persoon zag en zie ik wat. Daar verandert een fysiek ongemak niks aan.

Dus Monique, wees jezelf. Je verdient iemand die jou in het geheel ziet zitten, dus met alles wat bij je hoort


Tijger

Hoi Tijger ,

Hier heb ik dus een dubbel gevoel over. Dit wordt ook heel vaak beweerd, maar ik denk dat vooroordelen en angst om opgescheept te zitten met een beperking van een ander, een (beginnend) verliefdheid heel snel smoort.

Het lijkt me ook heel menselijk om zo te reageren. Men ziet allerlei genante scenario's de revue passeren.

Daarom ook mijn vraag: wanneer zeg je het? Zeg je het te vroeg, gaat de mogelijke vooroordelen/angst van de ander overheersen. Zeg je het later bestaat de kans dat je kwalijk genomen wordt dat je niet eerlijk bent geweest / manipulatief bezig bent / 'je laat me verliefd op je worden en zeg je het nu pas' , etc. etc. en inderdaad is de pijn zwaarder te verduren als er dan een punt achter gezet wordt (GZ72).

Dus is het een kwestie van je hoofd blijven stoten totdat je iemand tegenkomt die het niet erg vindt (maar jeetje, wat heb ik veel heerlijks moeten missen onderweg )

(Ik moet wel bij zeggen dat ik een paar mannen ken die het niet erg vinden, en die zelfs vergeten dat ik een beperking heb)

[blitz46]

Kijkend naar het begin van het topic: Het gaat om iets aan jezelf, waarvan het voor het naar bed gaan niet te merken is, bijvoorbeeld een uiterlijk litteken of iets waar je verder geen echt ongemak van hebt wat van buitenaf niet te merken is.
In dat geval lijkt me dat je het vertelt/bespreekt op het moment dat je voelt dat je relatie zover ontwikkelt dat je sex met je nieuwe partner wilt hebben. Als je iets dergelijks met elkaar bespreekt, geeft het ook je eigen 'commitment' aan. De ander kan je nu accepteren voor wie je bent, of is bekrompen, en accepteert je niet. In dat laatste geval is het waarschijnlijk beter dat je het op dit moment weet. In het eerste geval weet je tenminste dat je de mogelijkheid hebt om serieuzer te worden met de ander.

Heb je echt een grotere handicap, dan zou het je nieuwe vriend/vriendin inmiddels wel opgevallen moeten zijn en denk ik dat je al weet of je elkaar accepteert zoals je bent.

De cliche's zijn natuurlijk overvloedig, echte liefde, etc. Toch is de wereld niet altijd hetzelfde, uiterlijk vult wel degelijk het gemoed, maar een regel voor liefde en sexualiteit lijkt me toch dat je elkaar accepteert zoals je bent, met zowel je fysieke voor- en nadelen, als ook de leuke en minder leuke aspecten van je karakter.

[Dragonlady]

Ja Wanneer vertel je HET?


Ook ik heb een onzochtbare handicap.

Die kun je pas zien als ik ga slapen. Mijn handicap is Slaap Apneu. Wanneer ik ga slapen valt mijn keel dicht, gevolg, heel hard snurken en verstikkings verschijnselen. Daarom slaap ik met een overdruk masker. Die zorgt ervoor dat mijn keel open blijft door lucht aan te voeren.

Het masker bedekt mijn mond en neus. Het lijkt wel op zo'n zuurstof masker wat F16 piloten op hebben. Er zit een slang aan die naar het apparaat loopt wat de druk verhoogd of verminderd, naar gelang mijn Apneu sterkte.
Je hoort het apparaat niet maar het is overduidelijk dat je het ziet.
Mocht ik dit apparaat niet gebruiken dan is de kans dat ik stik in mijn slaap groot.
Ik kan dan ook nooit "zomaar" een nacht ergens blijven slapen. Ook moet er altijd een stopcontact in de buurt zijn.

Ik vertel het eigenlijk pas als "bij elkaar slapen" ter sprake komt. Mocht diegen waar ik mee slaap er problemen mee hebben?? Ja wat wil hij nou. Gezond weer op of dat ik dood wakker wordt?


Als diegene echt wat om me geeft "neemt" ie mijn handicap er bij. Anders geeft hij ook niets om mij.

[Puppie]

ik dood wakker wordt?

Sorry, maar denk dat dat toch erg moeilijk wordt
Kon het niet laten om even te reageren hierop hoor

Maar gelijk heb je wel. Wat heb je liever.

Maar on-topic. Ik ben zelf vrij open. Zeg al snel dingen tegen mensen die ik echt vertrouw. Dus een handicap zal ik ook snel vertellen.

Zo werd ik via via gekoppeld aan wat nu m'n man is.
Het meeste waar ik toen bang voor was is dat hij af zou knappen op m'n eigen beperking. Ik stotter licht, kan het prima verbergen, maar kan me er ook vreselijk druk om maken!
Maar was echt bang dat hij dat vreselijk zou vinden.
Gelukkig is het er zo één die daar giga doorheen kijkt, je bent zoals je bent.
Want echt, zulke mannen zijn er. Alleen zijn er ook té veel, wat jou ervaring dus is die dat niet doen. En het is een cliché, ze zijn het niet waard om jouw energie in te steken!

[baby_19]

Ik heb sinds een paar maanden herpes opgelopen en heb het nog niet helemaal een plekje kunnen geven.

Het begint erop te lijken dat ik binnenkort ook weer gelukkig ben met iemand maar het heeft me erg dwars gezeten over hoe vertel ik het en vooral wanneer? Ikzelf vind het heel vanzelfsprekend dat voordat ik aan seks in een relatie begint ik over mijn herpes verteld en het eerder asociaal zou vinden als ik dat niet vantevoren netjes zou melden. Vooral als ik terugdenk aan hoe ik het gekregen hebt.. Mij is het gewoon verzwegen en de persoon heeft mij bewust besmet.

Ik heb nog geen seks gehad met mijn nieuwe lover, maar ik heb het hem vorige week verteld. Mischien is het te vroeg maakt me niet uit het zat mij gewoon dwars en ik wilde hem wel de keuze geven die ik dus niet hebt gehad. Verders ga ik nu even niet op alle details en feitjes in van herpes. Maar er is harstikke goed mee te leven mits je er goed mee omgaat.
De jongen in kwestie vond het wel heel normaal dat ik het vertelde maar vond het ook weer erg knap dat ik het toch maar even op tafel gooide. Ik was vantevoren een klein beetje bang dat hij mij mischien niet meer zou willen (je weet t nooit) maar aan de andere kant dacht ik van zolang ik eerlijk ben en alles verteld komt het heus wel goed..

Dusja voor alles is een moment denk ik

[pegske]

Monique,

Als er mannen zijn die je voor zoiets banaals de rug toekeren zijn het in mijn ogen mannen die je zeker niet waard zijn !!!!!!!

Zoals je zelf zei zijn er heel veel mensen die een bril of lenzen dragen en ik vind persoonlijk dat het dragen van hoorapparaatjes hier gerust bijhoort hoor !
Hoeveel mensen zijn er tegenwoordig niet die al zo'n apparaatje dragen !! In ieder geval vééél. Bij mij op het werk zijn er zelfs meisjes die jonger zijn dan ik en al zo'n apparaatje dragen. Wat is daar nu in godsnaam mis mee ????

Als ik lees hoeveel mannen je hiervoor al hebben laten zitten dan heb ik eigenlijk maar één vraag meer : Waar gaat het eigenlijk naartoe met de mensen in deze maatschappij ????

Binnenkort kunnen ze beter van ons allemaal clonen maken : iedereen maatje 36, dikke borsten, een kont zoals jennifer lopez etc, etc, en zijn we dan allemaal perfect ?

Ik wens je nog veel succes in je zoektocht naar een degelijke man.

Pegske

PS: mijn excuses dat ik mij nu even boos heb gemaakt hoor !!! Maar zoiets vind ik dus echt niet meer kunnen

[langventje]

Monique,

Iedereen heeft wel 'iets' hoor. Als het geen borstamputatie is, is het wel doofheid, of een lelijk litteken, een slepend been, een kapotte rug... Naar mate we allemaal ouder worden neemt het aantal klachten, onregelmatigheden alleen maar toe. Natuurlijk zijn bepaalde zaken erger dan andere.
Toch ben ik van mening dat je er niet zo mee moet tobben. Als iemand echt op jou gesteld is, zijn dit soort dingen totaal onbelangrijk, irrelevant. Het lijkt me zelfs dat de last voor jezelf groter is dan dat die ander ooit zal ervaren.
Toch is het moment van vertellen denk ik bij een eerste non-virtuele ontmoeting mijns inziens 'het' moment om aan te grijpen. Er komen dan zoveel indrukken bij die ander binnen, dat de aceptatie van die 'ene extra indruk' minder relevant zal worden beschouwd. Het geeft dan ook de 'air' dat je het zelf dusdanig onbelangrijk vindt dat het als vrij normaal afgedaan kan worden.
En 'so what' .... Het is toch eigenlijk ook niet echt iets ernstigs. Een confrontatie met iemand die verklaart HIV positief te zijn, lijkt me veel moeizamer. En ook dat zijn gewoon mensen hoor, alleen hebben die een nare ervaring meegemaakt met heftige consequenties. We zijn allemaal gewoon mensen en 'nobody's perfect'...

Ventje