Is het een teken dat je huidige relatie een stevige boost nodig heeft.. of misschien wel voorbij is?
Vertel je het aan je partner?... En hoe gaat die er mee om?
Of, hoe zou je het zelf vinden als je partner verliefd werd op een ander?
Het woord discussie was allicht een beetje ongelukkig gekozen.
Dit topic is idd niet als discussie gestart, wel met veel vragen, vele inzichten én...met een aantal (levens)ervaringen die de inzichten staven.
Blijft de basisvraag …. “hoe DOE ik…niet verliefd worden?†terwijl de vraag evengoed zou kunnen zijn “hoe KAN ik….niet verliefd worden?†of “hoe WIL ik….niet verliefd worden?â€
Is er een zinvol antwoord te bedenken?
Kan je met genoeg redeneren je gevoelens onder controle houden?
Misschien is wat voor de éne bijna louter onder een verstandelijk hokje kan worden geplaatst en afgehandeld (leve de rede!), voor de andere door de emotionele deur moet.
Beiden dienen (hopelijk) hetzelfde doel : het leven, alleen, of met twee maar altijd veranderlijk want vandaag is (soms) niet meer als gisteren en morgen is weer anders dan vandaag....
Nog even (en voor het laatst) verder op de persoonlijke toer….ik ben nooit verliefd geworden omdat ik daarmee een boost wou geven aan mijn relatie of persé iets anders uit wou gaan zoeken. Als dat het geval zou zijn geweest, dán pas had ik mezelf zielig gevonden.
Wel gaf het verliefd-worden vaak ook een boost aan de basis-relatie. Tenminste, bij mij dan. Het was geen of/of-gevoel, wel een en/en-gevoel. Er vormde zich een gelukspakket, een overvloed die ik “gewoon†delen wou. En dat in eerste instantie met mijn partner. Terwijl net hij er niks van begreep en het afwees, gekwetst als hij zich voelde.
Het verliefd worden an sich had (aanvankelijk) eigenlijk zelfs nooit iets te maken met die relatie want daar wou ik niet uit weg. Er was gewoon een wereld en een stuk leven naast die relatie. En daar liepen mensen tussen met – blijkbaar – de invulling van iets wat ik miste, bij mezelf en later dan wel weer in mijn relatie. Het feit dat ik die mensen en de bijbehorende invullingen vond (zonder het bewust op te gaan zoeken) vind ik – nu – rijkdom. Maar ik heb er jaren over gedaan om daar vrede mee te hebben.
In hoofdzaak heb ik me heel erg schuldig gevonden, voor mijn eigen gevoelens en voor het feit dat ik daarmee degene kwetste die me het dierbaarste was. Dat het allemaal zo uit zou gaan draaien, dat stond niet zo in het draaiboek van mijn leven en van het huwelijk waar ik aan begon en zeker ook niet in het zijne.
En wat als hij verliefd
zou zijn geworden? Dan had ik me allicht net hetzelfde als hij gevoeld en voorgedaan.
En wat als hij
nu verliefd zou worden? Dan zou ik kijken, luisteren en wachten. En respecteren wat zijn hart hem vertelt.
guinevere (die vindt dat hij en ik stilaan beginnen lijken op het paar dat zo mooi wordt omschreven in “Les vieux amants†van Jacques Brel.
)