Salmira, je vleit me door mijn posting zo nadrukkelijk te hebben willen lezen, maar toch heb je naar mijn idee een betrekkelijk belangrijke zin over het hoofd gezien, een die gaat over verantwoordlijkheid nemen. Deze:
Ik vind, voor mijzelf, ook niet dat ik de ander hier willens en wetens plompverloren mee mag confronteren. Dat is mijn eer te na en strookt niet met mijn eigen keuze om gewetensvol en zachtaardig met een nabije ander om te gaan. In verbondenheid wordt zijn pijn de mijne - evenzo zoals zijn geluk dat is.
* Ik bedoel hier: ik heb een ander niet te dumpen, niet achteloos opzij-te schuiven, niet pijnlijk te negeren. Zo wil ik niet zijn. Bovendien komt zo'n omgaan met een ander per direct in conflict met mijn basisprincipe: heb lief en heb de liefde lief. Dat vertaalt zich als: wees mild, wees zorgzaam, heb respect voor de ander - naar vermogen, zo goed al je kunt en doe niet je zelf geweld aan door een ander te bezeren als je dat kunt voorkomen.
Natuurlijk gaat dat wel eens fout. Dat is menselijk.
Ik denk dat je nog meer zaken iets te vlot interpreteert, of dat ik (voor jouw begrip) niet duidelijk genoeg ben geweest.
Mijn ervaringen zijn geworteld in een proces dat ettelijke jaren duurde en tegen de achtergrond van een inmiddels vijfentwintigig huwelijk. Ik hoop dat een toelichting misschien wat meer licht op mijn boude uitspraken werpt en meer recht doet aan wat ik zeggen heb. Voor liefhebbers.
- mijn man moet ten aanzien van mij helemaal niets. Hij is vrij. Hij mag zijn eigen waarden en normen kiezen en toepassen. Dat doe hij dan ook. Reken maar. Ik ken ze, en ik houd er rekening mee, MAAR: over mijn gevoelens is hij geen baas. Dat wil hij niet en dat kan hij niet. Mijn gevoelens zijn iets van mij. Als hij er moeite mee heeft, moet hij kiezen hoe hij ermee omgaat. Ook daar is hij vrij in.
- mijn man mag zich best gekwetst voelen, kan niemand hem verbieden, ik ook niet, maar als hij zich gekwetst voelt omdat
ik niet aan zijn verwachtingen voldoe, handelt hij wijs door zeker ook zijn eigen verwachtingen te onderzoeken. (misschien zijn die niet redelijk of niet haalbaar!). Ik kan uiteindelijk niet weten wat zijn werkelijke, diepst geheime dromen zijn. Zoals wij uit de psychologenpraktijk wel weten, is bekend dat veel mensen zich niet eens van hun eigen verwachtingen bewust zijn, laat staan dat ze er goed over communiceren met anderen. Veel mensen reageren echter wel alsof de ander zou weten wat er van ze verwacht wordt.
- met de nabije van een nabije ben ik net zo (on-)zorgvuldig als met een nabije.
Wanneer is iemand trouwens nabij ? De partner die je totaal niet begrijpen kan... is die nog een nabije? De passant in de winkel met wie ik een blik van verstandhouding over een of ander heb - is die niet nabij?
- jouw ervaringen met jouw man en zijn psycholoog zijn duidelijk anders dan mijn/onze ervaring. 'Mijn' psych verzocht de medewerking van mijn echtgenoot om mij uit een innerlijke, zelfbedachte gevangenis te helpen wegkomen. Ik denk dat je een vergissing maakt als je jouw ervaringen met jouw man rechtstreeks op die van mij en mijn partner toepast. Of op die van een willekeurige ander.
-jij maakt van mijn verliefdheid wat verliefdheid voor jou is: een kick. Dat is jouw woord, niet het mijne. Verliefdheid geeft kans tot een kick, maar is het ook een kick? Weet ik niet. Misschien, als iemand je zijn verliefdheid verklaart, maar dat gaat van de ander naar mij. Verliefdheid wordt immers niet altijd door de ander 'genoten'. Soms weet de ander het niet eens van de verliefde, de zogenaamde onbeantwoordbare liefde is dat.
Dit gelijk te stellen aan bungeejumpen vind ik tamelijk ongenuanceerd. Om het netjes te zeggen.
-je hebt over een leegte. Dat is ook jouw perceptie, jouw interpretatie.
zelf ervaar ik het, ongeveer, als een witte plek (die er misschien al was en die mijn man niet heeft gevonden, of niet heeft weten te raken, niet heeft kunnen mobiliseren, niet activeren, whatever) en die ingekleurd gaat worden. Soms gaat het om gloednieuw ontdekte levensterreinen. Ontdekken wat dans of muziek voor je betekent, bijvoorbeeld. Omdat je dit niet eerder kon ontdekken. Van mij mag je het 'leegte' noemen. Ik noem dat: groei, ontplooing, ontwikkeling.
- ik word verliefd, of kan dat worden, op datgene wat mijn intense aandacht vangt, bij wijze van spreken kan dat een muziekstuk van Bach zijn. En Bach zal dat dus nooit te weten komen, want die is al 400 jaar lang dood, en beantwoorden zal hij het zekerlijk niet.
-regelmatig terugkomen van verliefdheid? wie zegt dat? dat lees jij, maar dat schrijf ik niet, althans: het is niet de praktijk.
Er schijnen mensen te zijn die welbewust de situatie scheppen waardoor ze (niet) verliefd kunnen worden (als ik zo vrij mag zijn: Jessebel vind ik daar een helder voorbeeld van). Zo zit ik niet in elkaar. Er zijn mensen bij wie verliefdheden zich tamelijk overdonderend presenteren, en waarmee ze dan hebben 'te dealen'. Van die soort schijn ik te zijn.
Jouw oppaskind heeft een spreekbeurt gehouden over 'Rupsje nooit genoeg'.
Ik ken het boekje van lang geleden, en het is een alleraardigst verhaal.
Dan weet de jonge spreker nu dus ook dat uit een rupsje een prachtige vlinder komt.....
Mirthe
