Hoe weet of voel je HET: de "ware"...????

[J.E.]

Ik vraag m al een hele tijd af wat voor gevoel je krijgt, of hebt of gaat krijgen als je weet wanneer iemand "de ware" voor je is....... Ik heb enkele langdurige relaties achter de rug, waarbij ik zeker wel dacht: dit is voor altijd!!! Na deze relaties wat kortdurende 'relaties' gehad, maar waarbij er vaak wel weer een reden was om er niet mee door te gaan. Bij een voelde ik wat ik denk te willen en moeten voelen, maar hij is bezet......... en dus ook niet 100% wat ik zoek, maar wel wil........
Nu ben ik een hele lieve leuke man tegen gekomen, waarvan ik zou denken.......op zovele belangrijke vlakken klopt het zo erg met elkaar....... maar heb nou niet constant het gevoel dat ik 24 uur bij hem wil zijn, of dat ik het WHAMMES gevoel heb, wel kriebels......... Zo anders dan ik gewend ben. Geen eens ech behoefte aan intimiteit.... erg....
Kunnen jullie omschrijven/vertellen wat het in jullie relatie is waardoor je het idee kreeg: dit is zij voor mij of dit is hij voor mij.... Hoe weet je dat? Wat hoor je dan te voelen? Of kan dat groeien of moet het er gelijk zijn?...
Ik voel me er soms best wel onzeker over.

liefs J.E.
[/b]

[eL04]

Het kan er meteen zijn en het kan groeien... het kan er zijn en weer verdwijnen en het kan weer terugkomen..... is mijn ervaring.
En ik denk stellig dat het er ook niet kan zijn en dan kan groeien.
En ik denk ook dat er in het leven meer dan één ware kan zijn en meer mensen die de ware voor mij hadden kunnen zijn.

Ik was 15... en hij was het... de ware! Maar ja 5 jaar ouder, woonde zelfstandig, studeerde een uur van mijn woonplaats vandaan en ik was nog maar een meisje...
Ik zag hem ieder jaar weer een paar weken in de zomer, soms tussendoor ook nog en weer laaide het op 'hij was het'.
Toen ik 20 was werd hij het.... voor mij was hij de ware, maar ik was erg bang dat ik dat niet voor hem zou zijn.. onzeker!
We bleven bij elkaar en lange tijd was hij de ware voor mij... waarom?
Omdat we het goed hadden samen, we veel praten, we op een lijn zaten en we ons gelukkig voelden 'al gaat de hele wereld uit elkaar, wij nooit!!!'

Zeg nooit nooit... hij werd depressief en ik steunde de man die voor mij de ware was... Na een paar jaar hield ik dat niet meer vol, vooral omdat hij bij anderen zich groot hield en bij mij alle remmen losgingen. En ik liet alles toe, ik was de afvalput waar alles gedumpt mocht worden 'kom maar op, ik kan het aan..'.
Maar ik besefte dat ik steeds minder van hem hield en ik heeel misschien toch liever alleen, zonder hem verder zou willen gaan.
Toen ik dat tegen hem zei, pakte hij zichzelf bijeen en vocht voor zijn ware.
En geleidelijk kwam mijn liefde ook weer terug.
Er kwamen nog meer golven, pieken en dalen. Maar hij is nog steeds of weer de ware voor mij. Waarom?
Onze neuzen staan dezelfde kant op, we hebben lol samen, diepgang, liefde, respect, acceptatie en liefdevol kritsch. We houden elkaar wakker en elkaar een spiegel voor. We dutten niet in, maar gaan er beiden voor om het goed te houden en het fijn te hebben op alle gebieden van een relatie.

En nee, ik wil absoluut niet 24 uur bij hem zijn..
nee, niet altijd kriebels..
Maar ik voel dat het voor nu goed zit, heel goed

Geef het tijd, blijf voelen, geef het ruimte om te groeien. Focus niet op wat er niet is, maar geniet van wat er wel is.
Tijd zal het leren.

[Puppie]

Poeh, moeilijk ja.
Toen ik m'n man voor het eerst zag en meemaakte had ik wel zoiets, 'Die is van mij!'
En nee, ik was niet gelijk verliefd, heeft toch echt nog een poosje geduurd.
Dat kwam later.

Maar de klik en het gevoel was er wel al.
Ook omdat ik meemaakte dat hij het toch wel was wat ik zocht in een man.
Oké, ook zijn minder leuke kanten, net als ik heb natuurlijk!

En nu denk ik, weet ik dat hij de ware is.
Maar goed, voor hetzelfde geld is het volgend jaar mis bij ons. Is hét gevoel weg en kom ik of hij een ander tegen. Zeg nooit nooit denk ik dan.
Het was van beide kanten niet de bedoeling, want het gaat super tussen ons, maar je weet nooit hoe je leven loopt.

Maar genieten van hoe het is, van wat je hebt.

[Searcher]

Helemaal mee eens. Na een jaar of 20 á 25 weet je het wel, en na vele ups en downs.

Ik denk wel eens dat het moeilijk is tegenwoordig in deze tijd van magnetronmaaltijden en wegwerpmobieltjes om een langdurige relatie op te bouwen.

searcher

[verdwaaltje]

Helemaal mee eens. Na een jaar of 20 á 25 weet je het wel, en na vele ups en downs.

Ik denk wel eens dat het moeilijk is tegenwoordig in deze tijd van magnetronmaaltijden en wegwerpmobieltjes om een langdurige relatie op te bouwen.

searcher

Ik denk door alles wat we zien op tv, in de familie, dat we het echte vechten niet meer zien, niet meer voorgeleefd krijgen. Het is er wel, maar vaak overheerst een gevoel van <<is dit alles, zo wil ik niet verder>> en geeft men de brui er maar aan.

Wat een verrijking is dan het verhaal van eL04, dat er meer gekken zijn zoals ik, mijn partner. En nee, soms is het niet leuk, maar inderdaad, de neuzen staan dezelfde kant op. Geschaafd en geschuurd aan elkaar worden we. Maar zoals iemand ooit tegen ons zei << iedere diamant is een werk van uren, weken slijpen met hart en ziel>>. En daar hou ik me aan vast. Maar een relatie is een kwestie van twee; it takes two to tango.

Voor de topicstarter: soms is dat gevoel er, en soms groeit dat.

[Louvre]

Ik geloof niet in "de ware", tenzij je je tweelingziel tegenkomt.
Ik geloof heel erg dat er verschillende mensen zijn waar ik heel goed een relatie mee kan hebben. Mijn tweelingziel is magnifiek maar getrouwd dus daar kom ik ook niet veel verder mee. Maar er zijn ook heel veel andere mannen waarmee het ook goed klikt en waarmee ik iets kan en wil opbouwen. Ik vind het maar een gek idee te denken dat er maar één man de ware zou zijn. Ik zou er licht gestresseerd van worden denk ik.

[Aaarghje]

In mijn geval: Het was er gelijk. Een blind date, geheel tegen de planning in drie dagen blijven en vervolgens in de trein naar huis denken: "Uhm... Hoe ging het ook alweer, alles?" En hij had precies hetzelfde, want die avond zat hij al bij mij thuis.

Alles, echt alles ging vanzelf: De seks (toch de eerste aanleiding voor onze date), maar ook het samen slapen, eten, lachen, leven. En die klik die we vanaf dag één hadden, die hebben we nog steeds. Kennelijk waren we geheel los van elkaar precies geworden wie de ander nodig had om 100% zichzelf te zijn. Wonderlijk maar waar.

Ik denk niet dat ik iemand ben om snel op te geven: Mijn vorige relatie was lang niet zo goed en daar heb ik ook tien jaar lang mijn best voor gedaan. Maar met deze man... Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt hem in te ruilen. Ik wil hem houden!

Of, zoals ik onlangs las op een kaart van Loesje:

Niemand is perfect, totdat je verliefd op hem wordt.

Aaargh, gelukkig in de liefde.

[J.E.]

Ik geloof niet in "de ware", tenzij je je tweelingziel tegenkomt.
Ik geloof heel erg dat er verschillende mensen zijn waar ik heel goed een relatie mee kan hebben. Mijn tweelingziel is magnifiek maar getrouwd dus daar kom ik ook niet veel verder mee. Maar er zijn ook heel veel andere mannen waarmee het ook goed klikt en waarmee ik iets kan en wil opbouwen. Ik vind het maar een gek idee te denken dat er maar één man de ware zou zijn. Ik zou er licht gestresseerd van worden denk ik.

Misschien zit het m daarin ook in voor mij... en ben ik zoekende naar hetgeen dat in jouw antwoord zit: er zijn ook heel veel andere mannen waarmee het ook goed klikt... Ik heb namelijk ook in mijn gevoel en beleving mijn tweelingziel gevonden in een getrouwde man...
Misschien maakt dat het ook moeilijk en ben ik te kritisch, moet ik het gewoon laten komen zoals het komt. Kan me wil inleven in jouw antwoord.

[Roberto59]

Een mooie en bijzondere vraag J.E....
Ik heb er zo 1,2,3 geen antwoord op,hoewel ik veel herken in wat hiervoor is geschreven.In mijn laatste langdurige relatie (enkele jaren terug nu) en waarin ik dit herkende, was er van mijn kant volledige "commitment".Ik bedoel hiermee het gevoel en de gedachte van "met jou wil ik oud worden,wat er ook gebeurt...".En "ik zal nog steeds gek op je zijn als we samen in het verpleeghuis zitten en jij je alleen nog met een looprekje kan voortbewegen.... ".
Maar waar dat gevoel vandaan kwam?Als ik erover nadenk dan komen gedachten omhoog als me volkomen veilig voelen bij haar,mezelf met al m'n plussen en minnen durven laten zien,warmte en belangstelling voelen naar en voor elkaar.Daarnaast hoefde ik echt geen 24 uur p.d bij haar te zijn.Maar was elke keer wel weer blij haar te zien,bv na een dag werken.Mss dat dat laatste voor mij persoonlijk wel een soort "graadmeter" is..
Helaas is het na jaren toch uitgegaan,en dat deed dat heel veel pijn.Maar voor mij heeft het wel iets opgeleverd.Wanneer ik deze gevoelens in de toekomst weer bij iemand krijg (en over langere tijd,dus niet tijdens een korte,heftige verliefheid waarbij vooral de hormonen regeren... ),dan is zij voor mij "de ware"...
En persoonlijk denk ik dat je in je leven meer dan 1 keer "de ware" tegen kan komen.Er lopen tenslotte best veel mooie (bedoel in dit geval dus niet alleen de buitenkant) mensen rond...

[J.E.]

Alles, echt alles ging vanzelf: De seks (toch de eerste aanleiding voor onze date), maar ook het samen slapen, eten, lachen, leven. En die klik die we vanaf dag één hadden, die hebben we nog steeds. Kennelijk waren we geheel los van elkaar precies geworden wie de ander nodig had om 100% zichzelf te zijn. Wonderlijk maar waar.

Ook wat jij nu vertelt daar geloof ik in... Het IS er of niet... Ik hoop dat dat gevoel mij ook gaat overkomen of het nu groeit of dat ik iemand ontmoet met wie ik dat GELIJK heb...

Zucht.... , ben teveel aan het nadenken, laat het te weinig komen zoals het is en blokkeer mijn gevoel... en daarmee een opening naar misschien wel iets heel moois...

[Louvre]

Hoi J.E.,

Ik denk niet dat je de relatie met een tweelingziel kan vergelijken met gelijk welke andere relatie. Alles gaat vanzelf, herken ik heel erg. Er is nu nog wel iemand waarmee het allemaal erg vlot gaat en toch voelt het anders aan. Maar anders is daarom niet slechter. Ik heb nog een fijne "vriendschaps"relatie met mijn tweelingziel en dat maakt het geheel compleet voor mij.

[J.E.]

Een mooie en bijzondere vraag J.E....
Ik heb er zo 1,2,3 geen antwoord op,hoewel ik veel herken in wat hiervoor is geschreven.In mijn laatste langdurige relatie (enkele jaren terug nu) en waarin ik dit herkende, was er van mijn kant volledige "commitment".Ik bedoel hiermee het gevoel en de gedachte van "met jou wil ik oud worden,wat er ook gebeurt...".En "ik zal nog steeds gek op je zijn als we samen in het verpleeghuis zitten en jij je alleen nog met een looprekje kan voortbewegen.... ".
Maar waar dat gevoel vandaan kwam?Als ik erover nadenk dan komen gedachten omhoog als me volkomen veilig voelen bij haar,mezelf met al m'n plussen en minnen durven laten zien,warmte en belangstelling voelen naar en voor elkaar.Daarnaast hoefde ik echt geen 24 uur p.d bij haar te zijn.Maar was elke keer wel weer blij haar te zien,bv na een dag werken.Mss dat dat laatste voor mij persoonlijk wel een soort "graadmeter" is..
Helaas is het na jaren toch uitgegaan,en dat deed dat heel veel pijn.Maar voor mij heeft het wel iets opgeleverd.Wanneer ik deze gevoelens in de toekomst weer bij iemand krijg (en over langere tijd,dus niet tijdens een korte,heftige verliefheid waarbij vooral de hormonen regeren... ),dan is zij voor mij "de ware"...
En persoonlijk denk ik dat je in je leven meer dan 1 keer "de ware" tegen kan komen.Er lopen tenslotte best veel mooie (bedoel in dit geval dus niet alleen de buitenkant) mensen rond...

Zooooooooooooooooooooo herkenbaar!!!! Vooral jouw graadmeter spreekt mij heel erg aan!!! Waarschijnlijk ben ik net als jij ook al enkele keren "de ware" tegen gekomen, maar nog niet "de ware" waar ik ook daadwerkelijk mee met een rollator het bejaardentehuis kan binnenstrompelen... Diegene hoop ik nog een keer te treffen... En ik hoop dat ook voor mij geldt dat uit hetgene dat ik heb mogen ervaren in mijn relaties, het iets voor mij mag opleveren: het herkennen van de gevoelens die ik heb/had als graadmeter!
Thnks

[J.E.]

Hoi J.E.,

Ik denk niet dat je de relatie met een tweelingziel kan vergelijken met gelijk welke andere relatie. Alles gaat vanzelf, herken ik heel erg. Er is nu nog wel iemand waarmee het allemaal erg vlot gaat en toch voelt het anders aan. Maar anders is daarom niet slechter. Ik heb nog een fijne "vriendschaps"relatie met mijn tweelingziel en dat maakt het geheel compleet voor mij.

Hoi Louvre,
Het klinkt eenvoudiger dan het is... Ken jij het ook, dat als je je tweelingziel gevoelsmatig ontmoet hebt (getrouwd), het best wel moeilijk is in het begin je open te stellen voor iets anders moois??? (wat wel anders is maar idd niet slechter....). Ik heb nu ook een "vriendschapsrelatie" met mijn tweelingziel en soms ervaar ik dat het best wel moeilijk is om het stukje los te laten dat ik soms nog stiekem graag zou willen dat ik met hem een relatie zou hebben. Maar ieder mens, wat voor relatie je ook met iemand hebt, is een aanvulling, dus ook in vriendschappelijke zin, zo ook in een 100% relatie. Hoe is dat voor jou, heb jij dat ook zo ervaren?

[eL04]

...Wat een verrijking is dan het verhaal van eL04, dat er meer gekken zijn zoals ik, mijn partner.

Word ik hier ´gek´ genoemd....?

... Ik vind het maar een gek idee te denken dat er maar één man de ware zou zijn. Ik zou er licht gestresseerd van worden denk ik.

Ik geloof ook niet dat er maar één ware zou zijn, het zou dan ook flink balen zijn als we elkaar net misliepen
Maar ik zou zwaar gestresst worden als ik achter meerdere waren aan zou ´moeten´. Wel zo rustig dat ik met deze ware tevreden ben

...Ik heb namelijk ook in mijn gevoel en beleving mijn tweelingziel gevonden in een getrouwde man...

Dit geeft een extra dimensie aan je vraag en mogelijk ook aan het soort antwoorden dat je krijgt. Heb je andere postings over getrouwde liefdes / vreemdgaan (ook al is het misschien niet aan de orde voor jou nu) al gelezen?

...Misschien maakt dat het ook moeilijk en ben ik te kritisch, moet ik het gewoon laten komen zoals het komt.

Getrouwde man of niet... leifde op het eerste gezicht... de ware-klik vanaf het begin of laten groeien...lijkt me sowieso een goed plan!

[Louvre]

Het klinkt eenvoudiger dan het is... Ken jij het ook, dat als je je tweelingziel gevoelsmatig ontmoet hebt (getrouwd), het best wel moeilijk is in het begin je open te stellen voor iets anders moois??? (wat wel anders is maar idd niet slechter....). Ik heb nu ook een "vriendschapsrelatie" met mijn tweelingziel en soms ervaar ik dat het best wel moeilijk is om het stukje los te laten dat ik soms nog stiekem graag zou willen dat ik met hem een relatie zou hebben. Maar ieder mens, wat voor relatie je ook met iemand hebt, is een aanvulling, dus ook in vriendschappelijke zin, zo ook in een 100% relatie. Hoe is dat voor jou, heb jij dat ook zo ervaren?

We hebben wel samen een relatie gehad, met medeweten van zijn vrouw. (alleen het seksuele wist ze niet ). En we vinden het allebei wel jammer dat er niet meer kan zijn maar goed, ik zou nooit willen dat hij kapot gaat van verdriet omdat hij zijn kinderen heeft achtergelaten. Dus modderen we maar wat aan nu onder de noemer "hele goeie vrienden". (niet tot groot jolijt van zijn vrouw )

Ik zou denk ik niet kunnen leven met een totale contactbreuk met mijn tweelingziel, hij ervaart dat ook zo. Ik zou constant het gevoel hebben een stuk van mezelf te missen, ook al weet ik dat hij daar ergens rondloopt, verbonden voelen we ons sowieso wel. Maar geen contact... dat is voor ons ondenkbaar en totaal onnatuurlijk.