Depressie, antidepressivia en verder...?

[Artemis]

Ik weet niet goed waar ik moet beginnen, maar ik wil gewoon me ei even kwijt en kon er hier op het forum weinig over vinden. Heb wel andere forum's gevonden over depressies, maar daar werd ik ook niet echt vrolijk van.

OK nu dan mijn verhaal.
Een tijdje terug, wat ongeveer een half jaar geleden begonnen is. Kwamen er bij mij een hoop dingen boven uit mijn verleden. Vond het moeilijk om er over te praten met mijn lief. Uiteindelijk toch gedaan. Samen zijn we naar de huisarts gegaan en die heeft me doorverwezen naar een psycholoog. Daar heb ik een aantal gesprekken mee gehad en die kwam met het idee dat intidpressivia mij wel op weg konden helpen tot weer een beetje mezelf terug te vinden. Heb hier met mijn lief over gepraat, die was er eerst tegen. Later toen hij met een vriendin had gesproken had hij zijn mening bijgesteld. Ben toen bij andere psycholoog geweest en die heeft mij vorige week Lexapro voorgeschreven. Krijg vanaf volgende maand gesprekken met een psychotherapeut. Ik ben op de goede weg, maar een meoilijke weg. De medicijnen hebben bijwerkingen en daar heb ik best last van. Iets wat mijn lief soms niet begrijpt. Ben moe en erg emotioneel.
Dit is zo'n beetje mijn verhaal nu ik wil het gewoon even kwijt hier, omdat ik me hier op mijn plekje voel.
Misschien zijn er wel meerde hier die de zelfde ervaring hebben maar niet durven te posten. Heb er nu een plekje voor gemaakt.
En weet je het lucht me erg op.

Artemis

[Alex48]

Geef je een knuffel.. ennuh.. je kan het!

[eva]

Hey Artemis,

Harstikke goed van je!
En weet je, ik snap je meer dan je kunt denken.
Ik slik nu al jaren antidepressiva en ik moet eerlijk zeggen dat ze mijn redding zijn geweest.
Jammer dat er vaak nog zo'n taboe op rust.
Veel meer kan ik er dit moment niet over zeggen, omdat het me aan tijd ontbreekt, maar ik kom er op terug.

En nogmaals: goed gedaan meis!

kuss eva

[vampirella]

Artemis, kanjer! Jij komt er wel!

Hele dikke, warme knuffel!


Enne, lijkt me gezellig hoor, samen cake eten!

[MissLove]

Artemis, ik heb zelf ook een tijdje een lichte antidepressivia geslikt, heb geen bijwerkingen gehad (maar voor ieder een ander soort) Ik heb heel veel baat bij mijn medicijn gebruik gehad..... en ook aan mijn therapie die ik ongeveer 8 maanden intensief heb gevolgd (4 keer per week). Ga ervoor, je zal bergen en dalen hebben, maar je zal zien dat je er sterker uit komt......


Heel veel sterkte en liefs MissLove


knuffffff

[hadewijch]

[Sannetje]

Lieve Artemis

Heel goed van je om de stap te zetten naar hulp, en wellicht nog beter om de stap te zetten het hier te brengen... Dapper ook!! Heel veel sterkte met alles wat nog komen gaat, maar ik heb het idee dat je een heel eind op de goeie weg zit.

Liefs, Sannetje

[Daphne]

Hoi Artemis,

Het is heel gebruikelijk dat bij het instellen op AD's je eerst achteruit gaat ipv vooruit. Mijn arts was daar zelfs bij mee, 'dan weten we dat het aankomt'.
Zelf vond ik het wat minder om als soort van stoned op de bank te hangen, maar ja.
14 dagen ongeveer tot ik weer een beetje mezelf was.
En reken gerust op 3 tot 4 maanden totdat het helemaal lekker werkt.

AD's zijn geen short fix. Het is echt een oplossing voor de lange termijn.

En inderdaad zeker geen schande. Hoewel ik de aversie ertegen zeker herken.
Maar ik ben er zeker blij mee. Heb ook geen enkele moeite erover te praten of te schrijven overigens.

Voor de goede orde:
Ik ben geen arts, alleen ervaringsdeskundige.
Ik heb AD's vanwege een angststoring (we weten niet wat het is maar we zijn blij dat het helpt)
Praten hoort er altijd bij, niet alleen medicijnen.
Over het algemeen is het niet optimaal voor het libido, maar dat zijn depressies of angsten tenslotte ook niet !
Toegeven dat er iets is en hulp zoeken is al de grootste stap voorwaarts.

En dan tenslotte:
Heel veel sterkte, en ik hoop dat je snel weer in balans bent.

[Lady]

Lieve Artemis,

wat knap van je om dit topic te openen, mooi mens ben je!
ook ik weet wat AD zijn, een tijdje uit eigen ondervinding en langere tijd bij iemand dicht bij me in de buurt.

Het is eventjes afwachten welk med het beste bij je past, en van welk je het minste bijverschijnselen hebt. meestal na 6 weken zijn de bijverschijnselen weg, de misselijkheid, geen zin in vrijen enz. en merk je dat alles wat minder scherp wordt.

Het is zoals Daphne zegt, Ad alleen is niet genoeg, dat bestrijdt de symtomen, de oorzaak kun je oplossen door te praten met deskundigen.

Ook ik had een sterke antipathie tegen deze medicijnen, totdat mn therapeut me het volgende voorbeeld gaf.

Als je je been breek, ga je in het gips, het lopen gaat dan moeizaam, je kunt om dit te vergemakkelijken krukken gebruiken, dat loopt gemakkelijker en geeft steun!
Zie de medeicijnen als de krukken, het "lopen"gaat gemakkelijker totdat je weer zonder kunt.

Liefs xxx

[Storm]

Helaas kan ik je niets vertellen over ervaringen met AD's, maar één ding kan ik je wel vertellen. Veel praten en het van je af schrijven, zoals je hier doet, dat zal zeker helpen (nu praat ik wel weer uit eigen ervaring )
Artemis, je bent op de goede weg!
Blijf schrijven en hou ons op de hoogte, we kunnen er allemaal iets van leren.

Dikke knuffel,

Storm

[Ikkebenikke]

Artemis,

Ik heb geen ervaring met AD's.
Ik ben het met Storm eens dat veel praten en veel schrijven je kan helpen.
Ik wens je veel sterkte en veel lieve mensen om je heen waar je bij kan uithuilen en mee kan praten.

Ikkebenikke

[eva]

Lieve Artemis, het is alweer een paar dagen geleden dat we praaten over het gebruik van a.d. en ik ben heel benieuwd hoe het je nu vergaat, of je al een beetje bent gewend aan het gebruik ervan.
Zelf heb ik toch ongeveer wel een week of 4 nodig gehad om goed ingesteld te raken op deze medicijnen.
Na een jaar had ik toen zoiets van: het gaat goed, ik wil er eigenlijkweer mee stoppen, maar o, had ik dat maar nooit gedaan.
Ik deed het natuurlijk in overleg met mijn huisarts, langzaam afbouwen, maar het ging helemaal niet goed met me.
Mijn symptomen kwamen terug, angstaanvallen e.d.
Wat voelde ik me beroerd en teleurgesteld in mijzelf, waarom kon ik niet wat andere mensen schijnbaar moeiteloos kunnen.
Een zware tijd volgde, ook voor mijn man en dochter.
In overleg met de huisarts besloten om toch terug te keren naar het gebruik van a.d. en langzaam maar zeker ging het weer beter met me.
Ik heb dus met vallen en opstaan moeten leren dat ik het blijkbaar nodig heb om te kunnen functioneren. Hier zijn heel wat tranen bij gevloeid en ook heel wat gesprekken geweest bij een uitstekende psychotherapeut.
Ik merkte dat mensen, die wat verderaf staan, vaak nogal sceptisch zijn over het gebruik van a.d.. Jammer, maar wel begrijpelijk.
Voor mij is het de manier om te leven, te leven zonder alleen maar te overleven.
Ik hoop dan ook van harte Artemis, dat je er snel aan gewend raakt en weer op een prettige manier in het leven staat.

liefs, eva

[Artemis]

De ene dag gaat wat beter dan de andere dag. De AD moet ik zeker een half jaar slikken heeft ze me gezegt en er vooral niet uit mezelf mee stoppen. Wat ik vooral jammer vind is dat mijn lief liever heeft dat niemand het weet. Terwijl ik gewoon graag af en toe bij iemand mijn verhaal kwijt wil. iemand anders dan mijn lief. Hij schaamd zich ervoor denk ik. Denk ook dat dit komt, omdat je er zo weinig over hoort. ligt een beetje in de taboesfeer ook. Gelukkig kan ik mijn verhaal hier dan kwijt en gaan we vrolijk verder. Voorlopig zie ik alles per dag. Ik moet leren vooruit te kijken, maar vind het moeilijk. Moet ook weer wat intensiver naar werk gaan zoeken, maar vind dat ook niet makkelijk. Maar ga daar wel weer wat meer mee bezig zijn. Hele dag thuis zitten word ik ook niet vrolijk van en mijn lief al helemaal niet.

Artemis die langzaam aan probeert te leven in plaats van te overleven.

[eva]

Lieve Artemis,

Gooi het er hier gerust uit allemaal

eva

[Massie]

Artemis, praat er wel over, haal het uit de taboesfeer, echt het is niets om je over te schamen, en hoe meer mensen erover praten hoe minder taboe het wordt!
Medicijnen en medische hulpmiddelen, je krijgt ze overal voor..heb je een ontsteking krijg je antibiotica, heb je een been gebroken krijg je gips.
Waarom als je in de war bent, je een hoop geestelijke ellende hebt meegemaakt, en je hersenen fnctioneren even niet lekker, zou je dan geen medicijnen mogen slikken, of zou je je ervoor moeten schamen..
Ad's zijn een hulpmiddel, en soms hard nodig!
Ik slik ze nu 5 jaar en ze zijn hard nodig.
Het heeft me geholpen, met het overwinnen van angsten, het anders kijken tegen dingen, het me beter voelen, en ik schaam me absoluut niet!
Door grote hoeveelheid narigheid en stress zijn mijn hersenen in disbalance geraakt, ze geven bepaalde seintjes gewoon niet meer door, door een gemis aan een bepaalde stof.
De Ad's helpen dat gemis op te vangen.
Zo moet je dat gewoon zien.
En ja in het begin zijn er de bijwerkingen, en die zijn knap klote, en duren best wel even, maar probeer er doorheen te bijten, en je zult je op een gegeven moment echt beter voelen, en merken dat genieten, echt genieten ook voor jou weer tot de mogelijkheden behoort.
Praat er veel over, schaam je er niet voor, en zeg dit ook tegen je vriend,hij mag je absoluut niet tegenhouden om open en eerlijk te zijn.
Het gaat hier om JOU en dat is het belangrijkste!
JIJ moet doen wat goed voelt!
En echt eerlijkheid en openheid zorgt voor begrip en besef en valt vaak beter bij mensen dan je zou denken!
Succes en sterkte!

Gr. Mas.