Hij vind me te gek, maar.....

[Alison]

Hoi allemaal,

Graag wil ik hier even mijn verhaal neerzetten. Ik kan wel wat raad en nieuwe gedachten gebruiken namelijk.

Al ruim een jaar ben ik gek op een man. Hij heeft meerdere lange relaties achter de rug, waarin vooral hij de zorgende, gevende partij was. Hij is moe... Hij is boos op zichzelf... Hij heeft het gevoel dat hij zichzelf is kwijtgeraakt. Hij maakte een plan: vrij zijn. Leren vriendjes met zichzelf te worden. Meer tijd doorbrengen met vrienden. Hij wil voorkomen in oude patronen te vervallen. Hij wil kracht hervinden in zichzelf. Hij wil beter keuzes kunnen maken voor zichzelf.

Maar toen kwam ik in zijn leven en hij werd heftig verliefd op mij en andersom. Maandenlang kabbelt dit nu voort... Met zoveel onzekerheden, ups en downs, maar ook met zoveel fijne uren, liefde, seks...

Ik ben zo graag bij deze man, maar het woord 'relatie' is nog steeds niet gevallen als benaming voor wat wij hebben samen. Hij wil me, hij wil niet dat ik met een ander ben, hij vindt me te gek en ik hem, maar hij heeft veel angsten. Langzaam worden deze steeds meer helder en zo ook mijn onzekerheden en angsten die deze situatie met zich meebrengt.

Als we elkaar gezien hebben voel ik me heerlijk. Een paar dagen later slaat bij mij de twijfel steeds weer toe... Dan vraag ik mezelf af: 'waar ben ik mee bezig'? Voor de goede orde: ik ben een romantisch, gevoelig persoon... Ik vind dit moeilijk.

Een paar maanden 'pauze' is reeds geweest en daarna vonden we elkaar weer... Ik weet dat ik hem weer wil zien en andersom net zo... De ingrediënten voor een relatie zijn aanwezig, maar toch is de toekomst al een jaar onzeker...

Ik ben bereid stapje voor stapje met hem te gaan, rustig blijven opbouwen, want hij is belangrijk voor mij. Ik vind hem te gek! We hebben veel overeenkomsten, op die ene overeenkomst na: onze emoties bij het woord 'relatie'.

Natuurlijk is het zo dat ik gedachten kreeg als: hij vind me niet leuk genoeg enz. Ik ben geen groentje meer en zie mezelf ook niet als naïef. Ik heb hem ook vragen hierover gesteld. Maar zijn antwoord is: 'Ik vind je juist verschrikkelijk leuk!! Dat is juist een reden voor mij dat ik het eng vindt'. Ja... ok... en nu???????????

Groetjes,
Alison.

[lekkertje]

Nu? Niets. Gewoon genieten van wat jullie hebben samen. Hoe het dan ook heet. Waarom moeilijker maken dan het is? Waarom moet het een "naam" hebben? Jullie weten zelf wel wat jullie voor elkaar betekenen en als het goed voelt, dan voelt het goed.

[droomvlinder]

Alison , ik begrijp dat het erg moeilijk is voor je , maar zou je je niet beter voelen bij de idee dat je in relatie bent met hem , in plaats van een relatie te willen hebben...
De nuance is voor mij heel groot en houdt zeker minder zekerheden in , maar zekerheid brengt niet alleen veiligheid maar soms ook sleur .
Die sleur vernietigt soms veel .

Verder is er in relatie hebben vaak wel veel gevraag en voel je soms de ander als verplicht je te helpen bij te staan enzovoort , dit gaat wel vaker wegen op iemand die al zoveel gaf ....

Wees gelukkig met wat er is en zorg voor de rest dat je leven boeiend blijft als hij er niet is ...

[Thomas_K]

Moeilijk hoor! Raad en nieuwe gedachten? Ik waag een poging.

Hij heeft meerdere lange relaties achter de rug, waarin vooral hij de zorgende, gevende partij was. Hij is moe... Hij is boos op zichzelf... Hij heeft het gevoel dat hij zichzelf is kwijtgeraakt. Hij maakte een plan: vrij zijn. Leren vriendjes met zichzelf te worden. Meer tijd doorbrengen met vrienden. Hij wil voorkomen in oude patronen te vervallen. Hij wil kracht hervinden in zichzelf. Hij wil beter keuzes kunnen maken voor zichzelf.

De inleiding is duidelijk. Het is een boeiend en intrigerend verhaal en vraagt naar meer. Het duurde dus ook even voordat ik doorhad dat de inleiding slechts afleidt van de kern van het probleem. Het gaat helemaal niet om zijn verleden. Voor mijn part was hij in zijn vorige leven astronaut en heeft hij moeite met het leven op aarde. Kern is dat hij jou ontmoet heeft en je laat bungelen. Waar het om gaat is commitment, of eigenlijk het gebrek aan commitment aan de zijde van 'deze man'. Het feit dat je hem consequent met 'deze man' aanduidt onderstreept voor mij het verwoestende effect daarvan op je zelfbeeld en levensgeluk. Je wordt er ontevreden, onzeker en gefrustreerd door. Je mag of durft je vriend niet eens je vriend te noemen!

Maar toen kwam ik in zijn leven en hij werd heftig verliefd op mij en andersom. Maandenlang kabbelt dit nu voort...

Heftige verliefdheid kabbelt niet voort. Wat voortkabbelt is iets dat jij van hem geen relatie mag noemen. Ik krijg hier een heel slecht gevoel bij.

en nu???????????

Persoonlijk vind ik dat hij als hij werkelijk van je houdt een prachtige ring voor je moet kopen en aan al z'n vrienden en ieder die het maar weten wil moet zeggen dat hij van je houdt en dat hij voor jou gekozen heeft. Hij moet daar blij van worden en jullie moeten de relatie eindelijk eens een kans geven. Ik geef toe, dit scenario ligt niet helemaal voor de hand.

Tenslotte nog wat advies van het internet:

"What do you do when men won't commit? You can jump ship at the first sign of panic and save yourself the heartache of attachment and endless tears, or you can sit there on the turbulent seas of his indecisiveness hanging on for dear life and praying that you don't get tossed overboard before you find his emotional life preserver... but hey... realistically speaking, why bother?"

[Damsel]

Ik vraag me af wat de man in dit verhaal nu zelf wil.

Hij is gevend en zorgend, zeg je. Althans, dat is hij altijd geweest dus ik neem aan dat dat een karaktereigenschap van hem is. Hij is daar boos om (?)en hij meent dat hij zichzelf daarmee is kwijtgeraakt. Hij wil dat automatisme niet meer van altijd maar geven en zorgen (en niks daarvoor terug krijgen, neem ik aan). Hij wil zijn grenzen daarin leren stellen. En hij wil ‘vrij’ zijn.

Ik zet het even een beetje anders neer dan jij. Klopt het tot zover nog wel?

Nu heeft hij jou leren kennen en jullie zijn nogal dol op elkaar. En nu? Dat is een legitieme vraag van je. Voor jou werkt het kennelijk niet om gewoon maar te genieten van het moment en de toekomst de toekomst te laten.

Hij wil vrij zijn en hij wil leren om zijn keuzes beter voor zichzelf te laten uitvallen. Hoe had hij dat gehad willen hebben? Altijd vrijgezel blijven en zich bij zijn keuzes nooit meer iets aantrekken van anderen? Als dat zijn idee, dan heb jij niks bij hem te zoeken.

Geef jij hem aanleiding om te denken dat hij in een relatie met jou weer als enige zou moeten gaan zorgen en geven? Dat hij zich weer zou moeten aanpassen aan jou zodat hij zichzelf weer kwijt zou raken? Jouw bericht lezende krijg ik niet het idee dat jij een veeleisende persoonlijkheid bent, integendeel eigenlijk. Dus waarom blijft hij zich vastklampen aan zijn angsten?

Vrij zijn, zijn eigen keuzes maken, dat is nu precies wat hij niet doet! Hij maakt geen keuze in jouw geval, hij voelt zichzelf niet vrij genoeg om een relatie met je aan te gaan. Wat is nu die vrijheid van hem waard, hoe kijkt hij aan tegen het maken van keuzes? Wat doet hij eraan om zijn angsten te overwinnen? Doormodderen en hopen dat het vanzelf komt aanwaaien op een gegeven moment? En hoe lang moet dat dan gaan duren?

Nog een vraagje: hoe lang is hij hier al mee bezig? Want jij hebt dan al een jaar een relatie met hem (of hoe hij het ook wil noemen), maar hoe lang is het eigenlijk geleden dat hij op zoek ging naar zichzelf? Langer dan een jaar, neem ik aan. Hoog tijd dat hij zichzelf een schop voor zijn achterste geeft, lijkt me. Of anders moest jij dat maar doen...

[mark]

Heel herkenbaar. Ik lees datgene wat mijzelf is overkomen. Ik was ook meer de gevende partij. Ook ik was mezelf kwijtgeraakt. Ik kan me dus wat inleven in het gevoel van je vriend.
Toch moet je zelf ook oppassen, dat het geen gebed zonder einde wordt. Probeer voor jezelf een datum te prikken, waarop je enige mate van zekerheid zou willen hebben. Jouw leventje gaat immers ook gewoon door.
Gun je vriend edoch wel wat ruimte. Overleg dit wel met hem, opdat hij weet waar je mee bezig bent. Openheid is altijd een goede zaak. Forceer niets. Enne: in feite heb je al een bepaalde vorm van relatie. Misschien wel goed om voor te stellen voorlopig een LAT relatie aan te gaan? Zo kan hij zich nog vrij voelen.

M

[Juan]

Beste Alison,

ik wil je graag een reactie geven.

Als is echter Thomas' antwoord lees, en ook de andere mooie reacties,
wordt het moeilijk hier nog iets aan toe te voegen.

Durf hem je vriend te noemen (cfr. Thomas).

Ook wat het woord 'relatie' betreft. 'Relatie' is een term uit de wiskunde.
Of wat er tussen twee mensen gebeurt.
Voor mij niet zo'n officiële term waar je iets kostbaars aan vast pint.
(zelf ook moeite gehad met die term)

Je weet wat je vriend voor je betekent, en vice verca.

Misschien best zorgen dat je vriend zich niet verstopt achter het verleden.
't is niet omdat het vorige keur zus of zo was dat het volgende (beter : deze) keer ook zo is...

't belangrijkste is dat jullie gek zijn van elkaar.

Groeten,

[Laurens78]

Geniet van elkaar. Doe leuke dingen. Verras hem door hem mee te nemen. Zorg dat je er bent als hij iemand nodig heeft. Laat hem als hij met vrienden weg wil, maak er geen discussie over. Bel en sms hem; niet om te controleren maar om oprecht te vragen wat hij doet en hoe het gaat. Neem ook initiatief op intiem gebied. Wees niet jaloers of iig niet te snel. Wees altijd open. Als hij vraagt wat er is, niet omheen lullen gewoon proberen te zeggen. Geef hem ruimte qua sport en indeling van zijn tijd.

Onthoudt wel dat jij ook belangrijk bent. Maar ik denk dat jij de aandacht die jij wil ook echt wel van hem krijgt.

Oh heel belangrijk. Niet forceren! Want dan heb je kans dat hij je, na al je inspanningen, weer weg duwt. Als jullie elkaar echt leuk vinden gaat het vanzelf. Alleen heeft het tijd nodig. Voor hem is het nu belangrijk te ontdekken wat hij eigenlijk wil in een relatie. Je hebt het over een jaar... geloof me... een jaar is kort, heeel kort.

[Alison]

Hai, heel erg bedankt voor jullie antwoorden! Erg fijn om te lezen. Ik reageer nu pas, omdat ik een paar dagen weg was.

De laatste week ben ik i.d.d. bezig geweest voor mezelf om mijn eigen angsten / onzekerheden met zachte hand in goede banen te leiden. Net zoals hij het beste zoveel mogelijk zichzelf kan zijn, kan ik dat ook het beste doen. En ik merk dat hij daar positief op reageert. Dat die meer ontspannen houding van mij ook hem wat meer ontspannen maakt. Erg fijn!

Dat ontspannen met de gevoelens voor elkaar omgaan heeft zeker tijd nodig. Er zullen echt nog wel momenten komen dat dat even moeilijker voelt, maar het feit dat er nu ook dagen zijn waarop het gewoon heerlijk voelt om elkaar te kennen en gezellige dingen te ondernemen, zonder geforceerd (lees: nadenkend) gedrag, maakt het weer makkelijker.

Ik had net zo goed merkte ik, bepaalde 'vaste' ideeën over hoe contact behoord te verlopen wil het een bepaald gevoel van zekerheid / veiligheid geven. En dat, terwijl ik gewoon veel beter kan kijken naar wat er IS.

We zijn gewoon beiden wie we zijn, met ieder ons eigen verleden en beiden hebben we daar op ons eigen manier ruimte voor nodig.



Groetjes,
Alison.

[Alison]

Nou, wat een nobel streven zette ik hier twee weken geleden neer...

Ik heb het gevoel dat ik hier met niemand in mijn omgeving meer over kan praten, omdat de luisteraar C. een eikel zal vinden. Wie kan dit begrijpen? Wie kan begrijpen dat ik nog een seconde van mijn tijd besteed aan iemand die de hele nacht tot het ochtendlicht met mij vrijt en me dan de volgende dag zo afstoot?

Het voelt alsof mijn leven me steeds door dezelfde molen wurmt. Mijn gevoelens, mijn hele wezen, worden stuk voor stuk door de mangel gehaald, uit elkaar gerukt. Vandaag probeer ik mezelf weer bijeen te rapen.

Wat stukken uit mijn dagboek:

"C. haat zichzelf erom hoe het gaat. Na een vrijpartij, of een ander gezellig of intiem tijdsverdrijf gooit hij de munt omhoog en laat mij de andere kant zien. Angst. Hoe langer hij mij lief heeft gehad, hoe heftiger en langer het afstotingsmeganisme daarna in werking treedt. Bij mij ontwaakt een soort van prestatiedrang. Met mij kan hij veel kanten op, omdat ik me veel kanten op laat bewegen met geduld en uithoudingsvermogen. En toch maakt hem dat niet gelukkig. Het geeft hem geen gevoel van vertrouwen".

'Wil ik mijn eigen rekening vereffenen? Die rekening die ik kreeg van een paar exen en nu nog twee maal zo heftig van hem? De rekeningen die ik krijg, elke keer nadat ik intiem met hem ben op wat voor een manier ook - ze leven als een berg in mijn hoofd. Wat staat er op die rekeningen? Ik trek er eentje uit die berg en lees: 'Hoi, ik ben C. en ik stoot mensen af. Hoe meer ik om ze geef, hoe harder ik ze afstoot, dus als je hard wordt afgestoten dan weet je dat ik veel om je geef'.

Een padstelling vind je niet? Gisteren stoote hij mij zo vreselijk af joh, het is bijna knap, zo creatief als hij mij weet af te stoten. Alles wat hij zegt laat een kant van zijn angst zien. Hij zit erbij als een klein verschrompelt jongetje en hij praat met zwakke, soms onhoorbare stem. Wat zou ik hem dan graag een harde klap in zijn gezicht geven en roepen: 'wake up'. Ik plaats daarvan ga ik keihard aan het werk voor hem. De onvolledige puzzelstukjes die hij mijn richting op gooit probeer ik verwoed aan elkaar te lijmen, met elkaar te rijmen. Als ik iets fouts zeg heb IK het gedaan. Zo werkt dat: 'shoot and blame the messenger'. Wat zou er gebeuren als ik zeg: 'Oh, ben je weer in zo'n bui? Ok, kleed je dan maar aan, stap in je auto en breng me naar huis'. Wat dan? Vind ik MEZELF dan respectloos? Ik vind ik dan dat IK faal?? Ik kan toch overal mee omgaan is het niet? Ik laat me toch niet kisten door mijn angsten, laat staan door andermans angsten? Ik ga toch niet zijn angsten hun zin geven door van hem weg te lopen?'

Als C. dit zou lezen dan zou zijn zelfrespect alleen maar krimpen (?). Hij zou denken: 'Is DIT wat ik Alison aandoe? Wat BEN ik dan voor iemand? Ze verdient dit niet'. Hij hoort maar één boodschap: 'Ik doe alles fout' en hij snapt dat hij dat hoort want hij zegt: 'Ik ben depressief'.

Wie oh wie herkent hier iets uit? Hij wil mij blijven zien, maar denk je dat hij er trots op is dat hij dat wil? Denk je dat hij snapt dat dat zijn enige uiting van liefheid is geweest tussen al zijn uitingen van angst? HOE MOET JE OMGAAN MET IEMAND DIE DEPRESSIEF IS, TERWIJL HIJ TEGELIJKERTIJD OVERLOOPT VAN VERLANGEN NAAR CONTACT?

Alison.

[ragna]

http://www.bsl.nl/corp/common/framecrea ... ?ak=welkom&
ap=webwinkel&altp=/webwinkel/meerinfo.asp?itemcode=9031346225


een uitstekend werkje voor iedereen die met problemen als de jouwe worstelt. geeft inzicht en dat geeft weer begrip en rust... en neemt de onzekerheid over jezelf weg.

alhoewel mijn issues anders lagen, heb ik er enorm veel aan gehad en jouw probleem wordt absoluut behandeld in dit boek!

sterkte.

[Mélixande13]

adviezen die aan mij gegeven zijn en die werken....


beginnen met te accepteren dat je iets wilt wat je niet kunt krijgen...
ophouden met jezelf te vertellen dat je het daarom maar niet moet willen...
want dat is een cirkel waar je nooit uitkomt.

je mag willen wat je wilt... daar is helemaal niks mee in beginsel, doe je niemand kwaad mee en is niks om je voor te schamen... een relatie willen, met een man waar je op valt, is de meest universele wens die er is.. (mits je van mannen houdt natuurlijk

en dan...
zoveel mogelijk zoeken naar wat het beste voor jou is en
daar waar je kunt... ophouden met zoeken naar wat het beste voor die ander is.
dat geeft die ander zelf aan... moet je naar luisteren natuurlijk
maar daar binnen... weer zoeken naar wat het beste voor jou is.

het is niet veel... het helpt niet onmiddelijk...
pijn en verdriet worden er niet minder van..
maar het geeft je een andere richting...hopelijk.


ps. ik heb zo enorm veel raad en adviezen en vooral inzichten(!) gekregen van shespotters waarvan ik zeker weet dat jij er ook iets aan zou kunnen hebben..
je hoeft mijn verhaal niet eens te lezen... nergens voor nodig...
maar lees hier en daar eens de reacties ... die vormen samen een encyclopedie aan wijsheid waar je vrijelijk over kunt beschikken.

[guinevere]

Hi Alison,

Wat een noodkreet !
Eéntje van jou en via jou ook 1-tje van hem.
Die van jou is voor ons, lezer, natuurlijk het duidelijkst.

Na het lezen van je hele verhaal koppel ik er zelf maar 1 beeld aan vast : dat van een haast "bodemloze put".

Er zit op een bepaalde manier ook een vorm van emotionele chantage in, zo lijkt me. Van hem naar jou toe dan. Net of hij je leegzuigt...net of hij je energie geeft om ze daarna in dubbelvoud weer mee te nemen.
En dan is het nog maar de vraag of hij je emotioneel idd leegzuigt òf ... dat jij het "toelaat " en of dat toelaten deel uitmaakt van een reeds langer bestaand patroon (cfr "Het voelt alsof mijn leven me steeds door dezelfde molen wurmt.").
Jaahhaaa, hij is depressief en heeft het moeilijk etc...maar heeft hem dat het recht om jou dat dan "betaald" te zetten? Integendeel, lijkt me. Je bént er steeds voor hem. Hij wacht mss wel op die "wake up call" en op die klap in zijn gezicht?

Je valt jezelf zwaar aan (of af) : 'Wil ik mijn eigen rekening vereffenen? Die rekening die ik kreeg van een paar exen en nu nog twee maal zo heftig van hem?......." Waarom doe je dat? Wie praat je aan dat je rekeningen moet vereffenen?

Als C. dit zou lezen dan zou zijn zelfrespect alleen maar krimpen (?). Hij zou denken: 'Is DIT wat ik Alison aandoe? Wat BEN ik dan voor iemand? Ze verdient dit niet'. Hij hoort maar één boodschap: 'Ik doe alles fout' en hij snapt dat hij dat hoort want hij zegt: 'Ik ben depressief'

Nouuu....misschien wordt het juist tijd dat je hem zégt hoe dit alles voor jou aanvoelt. Laat het ook eens over jou gaan!! En ja, de kans zit er in dat hij in eerste instantie jouw boodschap op zichzelf betrekt maar uiteindelijk is het zijn probleem als hij alles af blijft schuiven op "ik ben niet goed bezig want, ik ben depressief". En uiteindelijk is het jouw keuze of jij het toelaat dat hij het laken op die manier altijd naar zich toe trekt.

Sorry als dit alles cru of hard klink want het tegendeel is waar....ik wil alleen een beetje - euh - helpen, inzicht geven (hoe ik, als "onbekende" dit lees) en zeker noch jou, noch je gevoelens, noch deze man afbreken in wat dan ook.

Tip om te lezen : "Emotionele chantage, strategieën om gedragspatronen te doorbreken " van Susan Forward.

Sterkte Alison !

[Mélixande13]

guinevere... you're so right !

dat gevoel was ook de mijne

maar daarnaast... ik herken ook de angst van Alison om hem daarmee kwijt te raken
geef hem die klap in zijn gezicht en ze ziet hem voorlopig niet meer terug. .. en ..o ja zeker weten... hij zal wel wakker worden... een keertje..ooit...

en daarmee heeft Alison hem geholpen...
een dienst bewezen...

maar zichzelf ook ? ???

ik denk niet dat ze al op dat punt is aangekomen om zich om te draaien en van hem weg te lopen...

dat vergt toch een klik...
hoeveel hebben jullie daar niet over geschreven in mijn topic...
"eens komt het moment dat het genoeg is" ...
en dat moment... dat moet er zijn..
niet eerder kun je voelen dat het zo goed is.

lees het kaarsje van vanmorgen..
een vrouw die eindelijk de moed heeft om na 8 jaar van mishandeling op te stappen..

het is gewoon zo in dit ... af en toe zeer klote ... leven...
het schijnt niet anders te kunnen...
je moet een weg volgen...bepaalde ervaringen doormaken..
om verder te kunnen gaan


hulp en steun zijn onontbeerlijk daarbij
om te leren hoe je de levenskunst eigen te maken...
om te voelen dat ook een rotervaring een ervaring is die 'leven' heet...

(sprak Melixande heel stoer met een klein hartje)

Alison... blijf schrijven...
het geeft niet wanneer je als een jojo op en neer gaat..
neem het jezelf niet kwalijk dat je allemaal niet weet

luister naar al die wijze vrouwen hier...
en mannen
laten ze je troosten met hun doorleefde ervaringen en inzichten.
en moed geven met de wetenschap dat je niet de enige bent..

(of eigenlijk is dat heel triest en niet iets om vrolijk van te worden ... maar daar beter niet te lang bij stil staan



katherine kom op met die hamer.. voor Alison !

[Mirthe]

Thomas zegt het ... verliefdheid kabbelt niet.
Verliefdheid knalt, spettert, en doet je gáán, rücksichtslos.
Nou, ik lees van alles, maar niet een onbesuisd genieten van de liefde door jou.

Misschien heb je het verkeerde woord gekozen?
Misschien is iets in 'deze man' anders dan bij al je voorgaande relaties, iets waardoor je gefascineerd én gebonden bent. Gebonden als in: verlies van je innerlijke vrijheid.

Kan het zijn dat jij, in al je fascinatie, hem spiegelt?
Dat jij laat zien dat hijzelf niet vrij in zijn leven staat?

Je schrijft, nee schreeuwt het uit:

HOE MOET JE OMGAAN MET IEMAND DIE DEPRESSIEF IS, TERWIJL HIJ TEGELIJKERTIJD OVERLOOPT VAN VERLANGEN NAAR CONTACT?

Een depressie is niet nix (is die vastgesteld, of is het een invulling van jou/hem/jullie saampjes?), maar toch: Hij moet zelf van zijn depressie genezen. Daar kan een ander alleen maar naast staan. Misschien dat je je voor dit aspect beter kunt richten tot sites en info die specifiek depressie behandelen? Ook daar zul je tegenkomen dat je vooral goed voor jezelf moet zorgen, je grenzen bewaken. In casu: niet accepteren dat je bij vlagen oud vuil lijkt te zijn (mind de woordkeus!), dat je je gevoel van eigenwaarde moet handhaven, dat soort dingen.

Er is echter ook in dit forum vaker geschreven over depressies en relaties. Mss heb je er iets aan? (zoekfunctie staat linksboven).


Succes met zoeken naar antwoorden, en een beetje zekerheid - en naar (de) liefde!

en... blijf schrijven naar dat je er behoefte aan hebt.



mirthe