Moderators: Oceann, Neena, Xenia, JanWbr
Ik ook. In de omgang, 'in het echt' naar buiten toe ben ik eerder dominant. Maar heel diep in mijn kern, is het kwetsbare een heel 'echt' gevoel. Maar een gevoel dat zo diep ligt (en kwetsbaar is) dat ik het alleen eruit laat bij mijn vriend.. Ik sub? Dacht het niet. Als het bdsm spel al iets voor mij is, dan zie ik mezelf meer als Dominant. Ben nu eenmaal een redelijk dominante persoon….
Ja. En dat is wat bdsm zo bevrijdend maakt op de een of andere manier. Dat je die angst kan laten lopen. En dat kan alleen zover bij iemand die je totaal vertrouwd (heb ik althans). Het heeft voor mij een soort spirituele werking zelfs, want op dat moment ben ik heel dicht bij 'mezelf', mijn kern.Het kan de alcohol geweest zijn, maar na diep graven kwam er dus uit dat ik bang ben. Bang om mezelf over te geven, bang om mezelf te verliezen, bang om de controle kwijt te raken. Bang voor totale overgave dus...
Hoe ik erachter gekomen ben; het is gegroeit. Mijn vriend houdt er wel van dominant te zijn in bed. Langzaamaan, toen het vertrouwen steeds meer groeide, werd dat mij steeds duidelijker. Maar het werd mij ook steeds duidelijker dat ik 'overgave' heerlijk vond. Het wond me op, maar raakte ook iets diepers.De bdsm gangers onder ons, hoe zijn jullie er achter gekomen dat bdsm jullie ding was. Hoe ging dit in zijn werk. Heeft iemand jullie je erop gewezen, ben je er zelf achter gekomen. Hoe reageerde je, wat heb je met die kennis gedaan.
Had je angst, hoe heb je je over die angst heen gezet.
bdsm heeft me altijd al getriggerd. Door de verhalen, door het geheimzinnige wat het vroeger voor me was, door de prachtig geschreven verhalen van Orchidee, door mijn msn vriend. Het triggert me enorm, Die interesse is dus zeker niet aangepraat. Er wordt me dus ook wel gevraagd waarom ik zo geinteresseerd ben in bdsm, en daar kan ik dus niet echt een antwoord op geven. Ja, dat het me triggert, maar de echte reden weet ik dus niet. Misschien dat deze draad me daar ook mee op weg kan helpen?Ja. En dat is wat bdsm zo bevrijdend maakt op de een of andere manier. Dat je die angst kan laten lopen. En dat kan alleen zover bij iemand die je totaal vertrouwd (heb ik althans). Het heeft voor mij een soort spirituele werking zelfs, want op dat moment ben ik heel dicht bij 'mezelf', mijn kern.Het kan de alcohol geweest zijn, maar na diep graven kwam er dus uit dat ik bang ben. Bang om mezelf over te geven, bang om mezelf te verliezen, bang om de controle kwijt te raken. Bang voor totale overgave dus...
@Jessebel, hoe leer je dan dat je die angst moet laten lopen? Is dat echt puur een kwestie van vertrouwen? Ben ik dan zo slecht in het vertrouwen van mensen dat alleen de gedachte mijn nekharen al doen rijzen?
Brrr. vind het echt eng hoor.
Hoe ik je verhaal lees overigens, lijkt het er wel op dat het je aangepraat wordt. Aan de andere kant zeg je dat je al een enorme interesse had, en dat komt ook ergens vandaan, denk ik zo
Het gaat bij mij om het vertrouwen in mijn vriend. Moet er ook niet aan denken het met anderen te doen, ook als ik die helemaal zou vertrouwen. Wat er bij mijn vriend dus extra bijkomt is dat hij is 'meegegroeit', alles hebben we samen stapje voor stapje gedaan. Het is dus het vertrouwen, maar vooral de BAND dat voor mij ook heel belangrijk is.@Jessebel, hoe leer je dan dat je die angst moet laten lopen? Is dat echt puur een kwestie van vertrouwen? Ben ik dan zo slecht in het vertrouwen van mensen dat alleen de gedachte mijn nekharen al doen rijzen?
Brrr. vind het echt eng hoor.
Wil je een lange of een korte versie?Afijn, mijn vraag:
De bdsm gangers onder ons, hoe zijn jullie er achter gekomen dat bdsm jullie ding was. Hoe ging dit in zijn werk. Heeft iemand jullie je erop gewezen, ben je er zelf achter gekomen. Hoe reageerde je, wat heb je met die kennis gedaan.
Had je angst, hoe heb je je over die angst heen gezet.
Mijn vraag geldt voor subs en Doms.
Wie durft, wie wil mij proberen een aantal dingen duidelijk te maken?
Ja. En dat is wat bdsm zo bevrijdend maakt op de een of andere manier. Dat je die angst kan laten lopen. En dat kan alleen zover bij iemand die je totaal vertrouwd (heb ik althans). Het heeft voor mij een soort spirituele werking zelfs, want op dat moment ben ik heel dicht bij 'mezelf', mijn kern.
@Jessebel, hoe leer je dan dat je die angst moet laten lopen? Is dat echt puur een kwestie van vertrouwen? Ben ik dan zo slecht in het vertrouwen van mensen dat alleen de gedachte mijn nekharen al doen rijzen?
Brrr. vind het echt eng hoor.
Empeejeetje en Shazia, bedankt voor jullie "point of view"! Ik besef wel dat HET antwoord niet bestaat, daarom ben ik zo blij met jullie antwoorden. Nou kan ik straks wat gerichter gaan vragen aan de persoon in kwestie!Bruinoogje.......(...)Ik weet niet of je hier iets aan hebt.........en ik geef je antwoorden zoals ik ze dus zie......
Mijn antwoorden zijn niet DE antwoorden in dit hele gebeuren , bedoel ik
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten