Op enig moment wees iemand me erop dat ik eigenlijk wel erg disrespectvol bezig was toen ik mijn eigen bijdragen wistte. Hij had gelijk, maar ik wilde even niet hebben bestaan ... "Maakt het nog wat uit trouwens?" dacht ik erbij, en zo is dit een merkwaardig topic geworden. Dat heb je, als je de pijn van het moeten accepteren van een illusie niet meer onder woorden weet te brengen. Dan ga je rare dingen doen, maar och, het is maar een virtuele bulldozer, die edit-knop, en de materiele schade is nul euri.
De illusie was in dit geval vooral: de hoop om begrepen te worden, de hoop op respect, op begrip. Hah, jammer dat mijn weergave van gevoeld disrespect en onbegrip werkelijk alle kanten opflakkert
Misschien is dit voer voor een ander, nieuw, waardig topic? Hoe beheers je je spiegelbeeld? Of moet het zijn: Hoe beheers je je zelfbeeld? Hoe ken je eigenlijk jezelf? Via een ander? Welke ander? Een minnaar...? Hoe betrouwbaar is dat? Als je in zijn ogen kijkt....wie of wat zie je dan? Die ander of jezelf?
Is alles illusie- omdat alles vergaat in de tijd, vroeger of later, en geldt dat ook voor de liefde, voor de compassie, de vergeving, de tweede kans die je jezelf en je medemens kunt geven?
Minnaars (waar deze posting aanvankelijk ook over ging) zijn trouwens volgens de vaklui bij voorbaat al erg illusionair. Jammer, maar we hoeven ons er niet door te laten ontmoedigen!
Ik wens iedereen veel succes in de liefde, en dat ze geen illusie mag blijken.
Dimpf
PS De beginsituatie, versie 1 van deze posting, was samengevat deze:
Gehuwde vrouw van midden veertig beseft dat de stormachtige verhouding die ze met haar minnaar heeft tot een grondig onderzoek zal gaan leiden. Deze relatie is virtueel, dat wil zeggen: via internet en telefoon.
Ze, ikdimpf dus, stelde me als eerste vraag:
Wat ga ik doen met de ontdekking dat ik 'ietsen' in mijn leven mis? Wat staat me te wachten?
)